Co sadzicie o adopcji dziecka , Czy kots z was adoptowal ,lub ma zamiar

a utrzymanie miesieczne dziecka w placowce opiekunczo-wychowawczej (tak to sie teraz nazywa) to ok 5 tys

Adopcja jest wyzwaniem i nazwijmy rzecz po imieniu - długotrwałym procesem. Proces ten potrafi zniechęcić i oddalić ludzi od chęcia bycia rodzicem. Wiem, że liczy się dobro dziecka, ale czasem ...żal ściska, że cudowne dzieciaki czekają na rodziców lata....i te lata wypaczają ich charaktery

bazienka - co do fobii to wiem co przeżywasz, też mam tylko, że całkowicie przeciwną do Twojej (nekrofobie) :(:(:(

dalio- ale o ile moja mozna jakos obejsc, to twojej nie bardzo... ja generalbnie mam fobie na bol i dlatego nie chce rodzic... a adoptowac zeby uszczeliswic jakies dziecko chetnie :) albo rodzine zastepcza, albo co..

to bardzo szlachetne, ze tak wiele z was mysli o adopcji...na pewno jest wiele dzieci, ktore tego potrzabuja. a moge zapytac z ciekawosci- ile macie lat? bo ja kiedys tez tak myslalam, ze adoptuje, ale teraz juz mi sie odwidzialo i nie planuje w ogole dziecka miec.

ja 23 z hakiem w sumie jaka musi byc rpznica wiekowa mdzy adoptujacym a adoptowanym? niby nie wiecej niz 40 lat, ale od ilu to sie zaczyna?

minimalna roznica to 18 lat

ja mam 21 z hakiem, wiem wiem, zaraz powiecie, ze młoda jestem i mało wiem...proszę bardzo....ale ja już podjęłam decyzję i nie zanosi się na to, żebym ją zmieniła. Jeśli nie adopcja, to zawsze zostaje rodzina zastępcza, czym można uszczęśliwić nie tylko swoje, ale też czyjeś życie.

Mam 33 lata :D

sie pewna podatnosc, dlatego wychowywac takie dziecko jest bardzo trudno, stale trzeba miec sie na bacznosci. Mam sporo znajomych , ktorzy adoptowali dzieci. To madrzy dobrzy, wyksztalceni, pelni poswiecenia ludzie. I jak obserwuje - tym dzieciom nic nie brakuje, kupa wysilku w ich wyksztalcenie, w domu sie z nimi rozmawia, poswieca czas, sa bardzo kochane - np bo adopcyjni rodzice nie maja dzieci z przypadku, tylko bardzo swiadomie ich chca. No i niestety, w wiekszosci znanych mi przypadkow, kiedy takie dziecko dorasta i wymylka sie spod kontroli, bardzo czesto ma problemy z prawem, z nauka, podejrzane znajomosci , picie - nie przystaje to do domu, ktory je wychowal. Nie mowie,ze tak jest zawsze, ale czesto i trzaba sie z tym liczyc, dlatego rodzice adopcyjni musz wkladac o wiele wiecej wysilku w wychowanie dzieci, niz inni.

bazienka masz racje dzicdziczy - ale na to nie ma reguły, równie dobrze i biologiczne dziecko może tak skończyć. Nie generalizujmy :)

Strach jest wielki - ale i chęć bycia rodzicem ochocza :D

pochodze z malej miejscowosci, gdzie byla jedna rodzina, ktora adoptowala dziecko. dziewczynka (dzis kobieta po30stce) naprawde nie miala zycia wsrod rowiesnikow...wiadomo- co innego w duzym miescie, ludzie sie nie znaja. a dzieci potrafia byc bardzo okrutne :( nie boicie sie tego? ps. o ile wiem to ta kobieta ma dzis meza i 2 dzieci. patologii brak ;)

adopcje, ale powiem, ze geny to potęga. Mam dwoje dzieci. Pierwsze praktycznie nie znalo swego ojca, nie bylo przez niego wychowane. Juz nie wspomne o fizycznym podobienstwie, ale ma ten sam co jego biologiczny ojciec sposob mowienia, te same zdolnosci, zainteresowania, te same cechy charakteru, wady i zalety, jest kompletnie inne niz drugie, choc oba tak samo wychowywane .

Boję się tego, jako przyszła mama adopcyjna Ale z drugiej strony zy ja byłam "złota" ?

Cech charakteru się nie dziedziczy!!!! Można dziedziczyć tylko wygląd, zdolności... Temperament dziecka to wynik bodźców zewnętrznych.

Niestety dziedziczy się i jestem w stanie sobie łapkę odciąć za moje słowa - dziedziczy się i już :)

to jak wytłumaczysz -dlaczego bliźnięta jednojajowe są całkiem różne z charakteru i mają różny temperament ??? :)

co do tego, czy cechy charakteru sie dziedziczy czy nabywa przez wychowanie istnieje odwieczny spor w nauce i nic nie wskazuje na to, zeby ktoras ze stron wygrywala... chyba najbezpieczniej powiedziec, ze jest pol na pol :)

Napiszę szczerze. Niewiem jak to jest z genami itp. Ale jestem w stanie stawić czoła wraz z mężem trudnym wyzwaniom w postaci wychowania "trudnego" dziecka . Ponoć miłość czyni cuda :D

oczywiscie,ze sie dziedziczy cechy charakteru!! temperament, rodzaj poczucia humoru, zamilowanie do tego samego typu lektur chocby , zdolnosci jezykowe itp. jak nie wierzysz, to chocby zobacz ile wspolnych cech maja wnuki z ich dziadkami, wujkami choc czesto wcale ze soba nie przebywają. Bliznieta jednojajowe sa rozne, ale cechy dziedzicza po przodkach - w rozny sposob. Mam kuzynow blizniakow - jednojajowi, z wygladu podobni bardzo, ale z charakteru, ze sposobu mowienia, kompletnie rozni , jeden ma charakter po matce i a zwlaszcza po bracie matki , a drugi po ojcu. I to,ze byi jednakowo i w tym samym czasie przez rodzicow wychowywanie nie zdolalo tego zmieniac - tak silne sa te geny!!! To ze bliznieta, tak samo wychowane maja rozny charakter i temperament jest wlasnie dowodem na sile genow!!

clematis - i o to w tym wszystkim chodzi. Dobrze napisane: miłość może zdziałać cuda :) Mam nadzieję, że i ja w przyszłości dostanę szansę aby kogoś tą miłością obdarować :) i wiem, że dołożę wszelkich starań, żeby to dziecko było szczęśliwe. ja uciekam spać, trzymajcie się kobietki :):):)

naukowe. choćby "geny a charakter". dziedziczy się predyspozycje, skłonności. TYLKO. reszta to wpływ środowiska. i nie można powiedzieć, że dziecko jest kalką rodziców, bo mix genowy jest taki, że w człowieku płynie krew WSZYSTKICH przodków. a poszperajcie, moi drodzy, we własnych drzewkach genealogicznych :D znajdziecie takie cuda, że kapcie wam spadną :D ile razy była akcja, że w "dobrej" rodzinie był morderca, pedofil, gwałciciel, alkoholik, narkoman czy zwykły oszust? jest jasno powiedziane - dziecko ze "złymi" genami, kiedy trafi do rodziny patologicznej ma ogromne szanse (ale jednak szanse, nie pewność), wyrosnąć na człowieka z zachowaniami patologicznymi, aspołecznymi. to samo dziecko, które trafi do kochającej, dbającej rodziny, wyrośnie na normalnego człowieka. konflikty z prawem, wymykanie się spod kontroli... proszę was :D jako 15 latka miałam styczność z dość szemranym towarzystwem - alkohol, narkotyki. w ciągu 5 miesięcy zwiedziłam niemal wszystkie komisariaty w Trójmieście :-o moi rodzice nie wiedzieli co ze mną zrobić. dzisiaj mam doktorat, pracuję naukowo i jestem dość szanowanym członkiem społeczeństwa ;) bunt młodzieńczy może przejawiać się dość intensywnie, ale jeśli dziecku wpojone zostaną pewne wartości, jeśli będzie czuło się kochane i szanowane, ale przy tym będą mu stawiane wymagania... są przeogromne szanse na to, że taki zbuntowany nastolatek wyjdzie na prostą. i nie ma znaczenia, czy adoptowany czy urodzony. wśród znajomych mam wiele rodzin, które adoptowały. są tam też dzieci w wieku 14-17. bywają problemy, ale na pewno nie mają nic wspólnego z adopcją, a raczej z okresem dojrzewania i, co tu dużo mówić, ze światem w jakim żyjemy :( tak więc bez szaleństw z tymi genami. bo gdyby je stawiać na pierwszym miejscu, powinnam być alkoholiczką (po ojcu), oszustką (po wujku), komunistką :D (po dziadku), leniem i puszczalską (po babuni). powinnam też mieć zdolności matematyczne (po ojcu i wujku), niestety, nie posiadam. cechy fizyczne mam po siostrze babci ojca (ciut dalekie pokrewieństwo :P), a jedynie sposób zachowania mam po rodzicach. zaś przede wszystkim jestem SOBĄ. miłego dnia