uzależnienie od partnera

a jakbyś miała z im dziecko to jakie byłoby życie? dopiero wtedy byś wiedziała, że trzeba uciekać, Szkoda Ciebie dziewczyno

To jeśli NIE CHCESZ, to pakuj sie i uciekaj, zmien numer idz do adwokata i sie rozwiedz. Muszisz być stanowcza i twada, Dasz radę.

Pamiętam jedną sytuację byłam w pracy dzwoni telefon, mąż zupełnie zalany, nieprzytomny wręcz, coś tam bełkotał, nie wiem gdzie jestem, nie wiem co robie, zabierz mnie stąd, natychmiast zwolniłam się z pracy, udało mi się od niego mniej więcej wyciągnąć gdzie jest, pojechałam, znalazłam, przywiozłam do domu, wróciłam do pracy... najgorsze jest to, że jak złapie faze to pije aż zaliczy zgona, i co wtedy? okradną go, pobiją, wpadnie pod samochód albo zamarznie jak będzie zima....nie umiem zwalczyć mojego strachu o niego

Gdybyś Ty nagle potrzebowała pomocy to myslisz że by sie tym przejmował??? NIE, NIE , NIE , NIE, NIE, NIE. On ma Cie gdzies.

yakamoz Nie jesteś jego mamą tylko ŻONĄ której należy się szacunek i miłośc a nie strach i pogarda. Nie masz obowiązku zajmowania się nim, jest dorosłym człowiekiem i wie jakie konsekwencje moze ponieść tak postępując. brutalnie mówić nie sprawisz że nic złego mu się nie przydarzy bo jeśli jest taki durny by tak postepowac to prędzej czy później coś złego mu sie przytrafi. Moze w końcu czas zacząć martwić się o siebie i zatroszczyć się troszkę o swoje szczęście. Przestań być mamcią, zacznij być człowiekiem.

Wiem że macie racje w czwartek tak czy owak jestem umówiona z adwokatem będzie przygotowany pozew jeżeli kolejny raz podniesie ręke na mnie KONIEC dziękuje Wam

Dlaczego się łamiesz juz na początku drogi? Mało krzywdy Ci zrobił że czekasz aż oberwiesz następny raz z załatwieniem tej sprawy. Spójrz na siebie, nie szanujesz samej siebie, nie widzisz w sobie kobiety, człowieka tylko jego niewolnicę.

Mam nadzieję że uwolnisz się od tego człowieka czego życzę Ci z całego serca. Będę trzymał kciuki za Ciebie. Jak bedziesz się łamała to pisz śmiało, zawsze jakiegoś kopniaka mogę zaserwować żebyś wróciła do pionu. Powodzenia. Bądź silna. :)

pluszaty Ty jesteś kobieta czy facet?

fajny facet z Ciebie, mądrze piszesz

Sama sobie odpowiedziałaś na swoje pytanie. :)

Bo w przed ostatnim poście użyłeś konkretnego sformułowania:"będę trzymał..." :)

Wiem. ;) Znaczy się czytasz moje posty. ;)

Już Was nie gnębie dzisiaj idźcie spać...:) jeszcze raz dziękuje

Czytam bardzo dokładnie. PS. Twoja kobieta to szczęściara :)

powodzenia!

Ja nie pójdę i tak więc możesz mnie spokojnie pognębić jeśli chcesz. :)

No ja też spać się nie wybieram mamy tylko jeden pokój w którym śpi zalany w trupa pan mąż, leży w poprzek więc nie będę się z nim siłować... ide zrobić herbate i pognębie Cię jeszcze :)

Dobra. To ja też zrobię sobie herbatę, nie ma to jak rozmowa przy herbatce. :) Faktycznie trochę niekomfortowa sprawa że pojedynczy pokój, nawet nie ma jak się odizolować od niego.

Jeden pokój niestety. Przyznam szczerze, że nie myślałam że ktoś napisze tu coś mądrego. Zazwyczaj ludzie momentalnie mieszają cię z błotem a tu taka miła niespodzianka:) Naprawde fajny facet z Ciebie, Twoja kobieta musi być dumna:) A powiesz w jakim wieku jesteś?

Taka to już uroda takiego forum że rózni frustraci się mogą wyładować. :) Jestem odrobinkę starszy od Twojego męża. Moja kobieta nie istnieje na obecną chwilę. ;)

Z takim podejściem i samotny? Aż się wierzyć nie chce !!!!! No a ja wpadłam jak śliwka w kompot prawde mówiąc. Poznałam przyszłego męża jak miałam 15 lat, chodziliśmy 7 lat, potem ślub. Nigdy nie miałam innego faceta i tak zleciało 13 lat. Pierwsze 1-2 lata było spoko, potem zaczęło się psuć ale zawsze tłumaczyłam jego zachowanie. Doszedł alkohol, koledzy, imprezy, młoda byłam i w jakiś sposób imponowało mi to, otworzyłam oczy jak zaczęłam pracować, z każdym dniem było coraz gorzej.

Nie potrafie wyobrazić sobie jak ja mogę żyć bez niego, zawsze był, zawsze. Raz było dobrze raz źle ale był. Mieszkałam u rodziców najdłużej miesiąc, przechodziłam krzyż pański, było bardzooooo ciężko. Rodzina, znajomi tłumaczyli prosili błagali odejdź od niego, a ja szłam w zaparte i NIE. Wracałam do domu, spokój był kilka dni i znowu to samo. Książke mogłabym napisać o naszym życiu.

Sam nie samotny. :) Takie związki ludzi znających się "od zawsze" trudne są właśnie. Nie wiem czy wynika to z tego że się nie miało innych partnerów czy czegoś innego ale jakąś taką tendencję zauważyłem. Na początku jakoś się kręci a potem zaczynają sie problemy i w sumie młodzi ludzie a juz rutyna i zniechęcenie się wkrada. Alkohol zawsze szkodzi związkowi, zawsze cierpi cała rodzina. Nie da się jednak pozbyć tego problemu jak obie strony tego równie mocno nie pragną.

Wiesz, gdybym wiedziała przykładowo że poznał kogoś to odchodze spokojna bo wiem że nie jest smutny czy przygnębiony, wiem, że ma zajęcie...wiem że ktoś się nim zajmie. Ale on twierdzi że kocha mnie i chce być tylko ze mną ale poprostu ma paskudny charakter i mam się nie przejmować jego agresywnym sposobem bycia, masakra jakaś. A z tym biciem to jest tak że kiedyś weszłam mu na ambicje i honor i dlatego kopnął mnie, nie wytrzymał jak się później tłumaczył... Wczoraj z kolei nie miał podstaw, żadnych, poniosło go ot tak bo rzucił palenie, beznadziejne tłumaczenie

A wiesz że cały czas go tłumaczysz? To że mówi że kocha Cię to nie ma żadnego znaczenia przecież, powiedzieć mozna wszystko. Same słowa nie poparte czynami nie maja żadnego znaczenia. Wybacz ale nie ma na tym zakichanym świecie takiego argumentu jakim można by wytłumaczyć uderzenie żony.

Zastanów się nad taką sytuacją. Co myślisz o takiej scenie, na ulicy facet wydziera się na kobietę, szarpie ją, wyzywa, kopie. Pomyślisz sobie skurw...., bandzior jakiś. Jaka ona głupia że się tak daje. Postaw teraz tam siebie zamiast niej.

Dobrze że rodzinę masz po swojej stronie. Poproś ich o wsparcie, razem jest raźniej, zawsze będzie ktoś kto nie pozwoli sie złamac.

Może dlatego tak jest bo nigdy z nikim innym nie byłam i nie wiem jak to jest być szanowaną. Może przyzwyczaiłam się bo 'od zawsze' taki był? szarpnął, popchnął, nie reagowałam i teraz mam za swoje...

Dokładnie, jak widze taką scene na ulicy właśnie tak reaguje, co ona jeszcze z nim robi...i po chwili stwierdzam MAM TO SAMO!!!!!!! Codziennie mama pyta mnie, co ty tam dziecko jeszcze robisz? A ja jej odpowiadam, a co ja bede robić u ciebie? Wiesz, nie mogę sobie miejsca znaleźć jak jestem u rodziców, nosi mnie, koleżanki wszytskie zajęte dziećmi, rodzeństwo ma swoje życie, co ja mam robić.Nad książką skupić się nie moge, skupienia zero, do knajp nie chodze, co tu robić