Mąż mnie nie kocha:-(

Ja mam podobną sytuacje, jesteśmy 17lat po ślubie mamy dwójke dzieci 16 i 12lat od 3 lat żyjemy w nie formalnej separacji.Zaczeło sie od tego ze maź często wychodził na służbowe kolacje a po imprezowali z kolegami nawet do 7 rano .Az kiedyś nakryłam go na pisaniu SMS z koleżanka z pracy duzo młodsza .Boze poczułam jakby ktoś nuz wbił mi w serce. Po tym wszystkim przepraszał obiecywał zmianę był miły i wogole ale po por toku stwierdził ze mnie nie kocha i koniec.Zaczal mi ograniczać kasę , obecue daje mi 600 zł na miesiąc a ja z wypłaty swojej i te 600zl gotuje piorę płace za korepetycje książki itp. On tylko światło wode i internet . Ciagle mowi ze rozwod polubownie .

Po co mu gotujesz i pierzesz ? I po co ciagniesz taki zwiazek ? :o

dla jego kasy

Mój mąż od jakiegoś czasu ciagle mi mówi ze mnie nie kocha.....ciagle krytykuje.mamy syna 7 lat i córke 5 miesięcy.....ja go kocham,niewiem czemu.skoro nawet mnie nie szanuje..mamy kredyty.zobowiązania.ja obecnie na zasiłku nawet niewiem czy dałabym rade odejść...boje sie.boje sie ze sobie nie poradze,że bede sama...nie kocha mnie a ja tkwie w tym związku..od 8 lat jestesmy razem i niewiem juz czy potrafie być sama..bez niego..powinnam odejść...ale czy ja potrafie....jak znależć siłe,przecież ja nie jestem wogóle szczesliwa......

Kasiastanley instagram, czyli nowe życie, marzenia sie spelniaja, swiadomosc kwantowa, bez wróżek, I zadarmo

Moj tez

Czy zdarzylo sie ktorejs z Was ze maz przestal kochac po urodzeniu dziecka?nie chodzi o zbrzydniecie czy przytycie ani znalezienie kochanki w miejsce zdeformowowanej troche po ciazy zony ale ze dziecko, zwlaszcza syn, przyslonilo mu caly swiat tak ze nie potrafi juz kochac nikogo innego i wszyscy, ktorzy nie sa jego dzieckiem wydaja sie obrzydliwi, zwlaszcza rywalka i najwiekszy wrog- czyli matka dziecka, ktora moze byc wazniejsza od ojca.Mysle ze takie zachowanie jest typowe dla ojcow, nie matek, wbrew temu co sie mowi

Mnie spotkało dosłownie to samo o czym napisałaś.nie za bardzo mogłam to wszystko sobie poukładać w głowie bo stereotyp jest taki ze to matka nie widzi nic poza dzieckiem W końcu maz powiedział mi wprost ze jak urodziła sie córka to przelal na nią swoje uczucia i juz mnie nie kocha ... to chore. Dla mnie zaczal byc oziebly i szorstku.Odeszłam od niego i chociaż czasami nie jest łatwo to nie żałuję!

Mnie też nie, a byłam przekonana, że kocha. Może kochał i przestał.

Mnie też mąż nie kocha. Uchodzimy za szczęśliwą parę, a w zasadzie jesteśmy współlokatorami, których łączy tylko adres i dziecko. O czułości mogę pomarzyć... Mam wrażenie czasem, że on mnie nienawidzi, brzydzi się mną... Dobrze zarabiam, to głównie ja nas utrzymuję... Ale nie mam odwagi odejść, z resztą ja go kocham... I naszą córkę.

I czasem zastanawiam się, czy tkwiąc w takim związku nie stracę reszty szacunku do siebie. Albo czy już go nie straciłam. Bo jak ja żyję? Czekając na jego lepszy dzień, w którym odezwie się do mnie normalnie, a nie 'sluzbowo'? Leżę z nim w jednym łóżku i wiem, że gdy go dotknę odwróci się, odgradzając, bym czasem nie chciała go przytulić... Jest zimny jak lód, jego ciepłą stronę mogę zobaczyć tylko, gdy widzę jak bawi się z córką. To jest naprawdę straszne. Wszyscy pytają nas o drugie dziecko, a tylko ja wiem, że nie ma na to szansy, że może zostaniemy 'razem' ale tylko obok siebie

O kurde. Przykro was sie czyta. Samotność gorsza niz w pojedynkę bo zyjesz obok kogoś i czujesz sie przez to podwójnie samotna. Rozumiem ze ciezko jest odejść. Tez byłam w takim związku przez pare długich lat i bałam sie ze zostanę sama. Żyliśmy obok siebie, bez bliskości, bez przyjaźni nawet. Obcy on, obca ja. On z laptopem na łożku, ja przy komputerze w drugim pomieszczeniu. Wreszcie zostawił mnie dla innej, młodszej i poczciwej dziewuszki. Zakochał sie, wyprowadził. Było mi smutno, chciałam cofnąć czas, obwinialam siebie ze mogłam byc inna, bardziej sie starać i takie tam. Ale nie było odwrotu. Teraz nawet nie mamy kontaktu mimo iż rozstalismy sie w bardzo poprawnych stosunkach. Hmm.. niesamowite ze człowiek, z ktorym przez 8 lat było sie w związku moze stać sie dla ciebie kimś tak totalnie obcym. Tak jakby nigdy nie było tego związku, ba znajomosci nawet! Jestem teraz z kimś innym, kimś kto okazuje mi uczucia i o nich mówi. Niestety jest jeden szkopuł - to alkoholik. Nie chce sie leczyć. Jest miedzy nami bliskość, jest milosc ale jest tez duzo smutku i bólu bo nie wiem do czego to dąży i obawiam sie przyszłości z tym człowiekiem.

To oczywiste. Żadnych alkoholików, nawet najmilszych.

Jak się to czyta to ręce opadają

Popełniacie błędy z życiu i zamiast je naprawić rozwiązywać problemy to wybieracie jeszcze gorsze warianty 

Jak człowiek się potknie upadnie to ma wstać i iść w dobrym kierunku a nie położyc się i leżeć  w bagnie.

Trzeba wiedzieć w którym kierunku iść tzn który jest dobry .

Nagminnie powielany jest zły kierunek rozpadu małżeństwa rodziny separacji wiązania się z kolejnym facetem po przejściach i znowu wchodzenie pod rynnę 

Chociaż dużo osób kobiet podejmuje walkę o rodzinę i często udaje się naprawić związek z dużym skutkiem 

Trzeba tylko determinacji poświęcenia i powrotu do punktu startowego dokonania resetu i ustalenia reguł od nowa 

Plus przebaczenie wymazanie złych rzeczy i życie dniem dzisiejszym a nie wczorajszym i jutrzejszym

Podstawa życia szczęśliwego człowieka  jest dzień dzisiejszy

Tu nie ma miejsca na historie a nie planowanie przyszłości bo historii się nie naprawi a przyszłość plan może się nie powieść i ulec zmianie i człowiek sam spotka się z zawodem na własne życzenie

Bardzo dobry wpis.  Dziękuję. Przechodzę kryzys w moim małżeństwie.   Non stop myślę o rozwodzie.  Kompletnie się nie rozumiemy, nie szanujemy.  Ciągle jednak tli się iskierka i jest duża potrzeba uczucia z mojej i jego strony. Co do tego to nie mam wątpliwości, chociaż wygląda wszystko tak jakby mnie nie kochał.  Oboje nie umiemy tego zmienić.   Teoretycznie wiadomo, w praktyce to potwornie trudne.