Internetowe znajomośći

aaa, nie paniała, znaczy że Ty samej siebie z komórki id nie wypuszczasz,łooooki, to już w psychoterapię trzeba zainwestować.

Ty hedonisto jeden, zacznij się już bać piekła. Tam się bowiem spotkamy :P Idę zarabiać na wasze renty i emerytury :)

I pomimo wielu wysiłków majacych na celu stworzenie hybrydy wciąż rodzą się wenusjanki i marsjanie...Gdzie są ziemianie się pytam?

Nie zapomnij o mojej kuroniuwce Njun bo się pogniewamy...:D:D:D:P

w ziemiankach

Kochana, ja do swojego męża zupełnie nie pasuję, ale widzę to dopiero teraz, gdy nie mam emocji skrzywionych motylkami i zdarzeniami losowymi, które mocno nadwątliły zdrowy egoizm, zmieniając go w protezę w postaci przesadnego altruizmu i poczucia przywiązania. Słaba jestem... Długo mogłabym tak pisać.

@ hahahahaha a księża na Księżyc;)

@ Twoje żarty oscylują pomiędzy geniuszem a totalnym dnem;);P

ale co z Tobą nie tak? mówi się: mój mąż do mnie zupełnie nie pasuje. łogarnij sie kobito! ;)

Zaczynam podejrzewać, że jesteście gimnastjalistkami...:(

No widzisz! I masz babo placek! Ja podświadomie nawet stawiam się w roli osoby podporządkowanej! Psia mać, no psychiczna jestem, pisałam przecież już na początku :P

Nie jestem psychologiem, ani "Pozdrawiam, Jackiem!" na pewno jednak coś w relacji twojego domu rodzinnego na Ciebie deprymująco wpłynęło. Ale to nie znaczy, że trzeba sie skreślić, uszy po sobie i żyć dla cudownej córeczki, bo to chore.

A czym owo niedopasowanie się objawia i w jakich sferach życia?

pewnie z lekkim przechyłem w stronę dna Proszę Cię M. nie zmieniaj wcześniej przyjętych godzin kłótni, to mi burzy porządek dnia! jak zwykle trzeci raz mówię

Do rychłego małpko:)

paps @ !

Njun, mój dom rodzinny był szczęśliwy, rodzice do dzisiaj są ze sobą, kochają się i szanują nawzajem. Wychowana byłam w cieple domowego ogniska, szacunku do starszych, dążeniu do bycia lepszym człowiekiem. Wiem jednak, że ja sama siebie zbyt mocno w kompleksach osadzam. Jestem za słaba, jeszcze...

a byłaś wychowana w szacunku do dziecka?

Gdy pojawiłą się córeczka, to moje życie zmieniło się niewyobrażalnie. Wpadłam w pewną pułapkę. Chcę żyć w taki sposób, aby czuć się szczęśliwą, ale jednocześnie nie chcę unieszczęśliwiać bliskich mi osób, bo to już wtedy nie będzie szczęściem i dla mnie. Na pewno rozumiesz, co mam na myśli.

stan faktyczny i jego opis to jedno, ale jakie sa jego przyczyny, to istotniejsze.

pytam, czy Ciebie szanowano jako dziecko.

Tak, szanowano mnie.

szczęściara...

co przez to rozumiesz?

A jakim cudem wzrastając w tak przyjaznym i oświeconym środowisku pierwotnym, zdołałaś "osadzić sie w kompleksach"?

Śnieg pada...ale i tak zaraz stopnieje:(

Śnieg powinien topnieć na wiosnę aby użyźniać glebę a nie kurwa zimą.

I co niby trzebaby się wziąść za obsiewanie teraz...ale sie pojebało wszystko...

Oooo, nigdy nie byłam sama dla siebie wystarczająco dobra. Mimo faktu, że byłam prymuską w szkole, że np. do liceum dostałam się bez egzaminów w wyniku wysokiej pozycji w olimpiadzie językowej, mimo iż rodzice chwalili itd. Mimo, że podobałam się, nigdy nie mierzyłam zbyt wysoko. To małe przykłady. Gdy tak patzrę na to z perspektywy czasu, to dochodzę do wniosku, że nie miałam przyjaciół, którzy byliby wsparciem. Stykałam się raczej z zazdrością, chęcią uszczknięcia czegoś dla siebie. Ale tak naprawdę nigdy nikogo do siebie zbyt blisko nie dopuszczałam. Pokręcone to wszystko, jak ja.

http://www.youtube.com/watch?v=JAufHuPFGrM