Sonoco, Łódź, Nowy Józefów-o wszystkim i o niczym!!!Komentować...

Zebra – ssak z rodziny koniowatych charakteryzujący się obecnością białych pasów na czarnej sierści. Początkowo wierzono, że zebry mają białą sierść z czarnymi pasami, ponieważ niektóre zebry mają białe podbrzusza. Badania embriologiczne dowiodły jednak, że kolor tła zwierzęcia to czarny, białe paski i brzuchy są dodatkami, powstałymi wskutek różnych czynników. Zebry żyją stadnie na trawiastych terenach Afryki, na południe od Sahary. Do zebr zalicza się zwykle trzy gatunki z licznymi podgatunkami, choć klasyfikacja tej grupy zwierząt jest dyskutowana. Poniżej wymieniono nazwy zwyczajowe spotykane w języku polskim (kolejność alfabetyczna): Podrodzaj: Hippotigris: zebra górska (Equus zebra) zebra Hartmanna (Equus zebra hartmannae) zebra przylądkowa (Equus zebra zebra) zebra stepowa (Equus quagga) zebra Burchella (Equus quagga burchellii) zebra Chapmana (Equus quagga chapmani) zebra Damara (Equus quagga antiquorum) zebra równikowa, zwana również zebrą Granta (Equus quagga granti) zebra bezgrzywa (Equus quagga borensis) kwagga właściwa (Equus quagga quagga) † Podrodzaj: Dolichohippus: zebra Grevy'ego (Equus grevyi) Zebry mogą się krzyżować z osłami i końmi. Takie mieszańce nazywane są zebroidami.

Zebra – ssak z rodziny koniowatych charakteryzujący się obecnością białych pasów na czarnej sierści. Początkowo wierzono, że zebry mają białą sierść z czarnymi pasami, ponieważ niektóre zebry mają białe podbrzusza. Badania embriologiczne dowiodły jednak, że kolor tła zwierzęcia to czarny, białe paski i brzuchy są dodatkami, powstałymi wskutek różnych czynników. Zebry żyją stadnie na trawiastych terenach Afryki, na południe od Sahary. Do zebr zalicza się zwykle trzy gatunki z licznymi podgatunkami, choć klasyfikacja tej grupy zwierząt jest dyskutowana. Poniżej wymieniono nazwy zwyczajowe spotykane w języku polskim (kolejność alfabetyczna): Podrodzaj: Hippotigris: zebra górska (Equus zebra) zebra Hartmanna (Equus zebra hartmannae) zebra przylądkowa (Equus zebra zebra) zebra stepowa (Equus quagga) zebra Burchella (Equus quagga burchellii) zebra Chapmana (Equus quagga chapmani) zebra Damara (Equus quagga antiquorum) zebra równikowa, zwana również zebrą Granta (Equus quagga granti) zebra bezgrzywa (Equus quagga borensis) kwagga właściwa (Equus quagga quagga) † Podrodzaj: Dolichohippus: zebra Grevy'ego (Equus grevyi) Zebry mogą się krzyżować z osłami i końmi. Takie mieszańce nazywane są zebroidami.

TASIEMIEC UZBROJONY - ZAKAŻENIE Ostatecznym żywicielem tasiemca uzbrojonego jest organizm człowieka, natomiast jego żywicielem pośrednim może być świnia domowa i dzika, których mięso może być zarażone larwami pasożyta. Człowiek staje się żywicielem po spożyciu surowego lub niedogotowanego mięsa oraz jarzyn i owoców, na których znajduję się larwy tasiemca. Larwy, które przedostały się do żołądka człowieka, mogą dotrzeć do naczyń krwionośnych, a za ich pośrednictwem trafić np. do mózgu lub gałek ocznych - takie sytuacje są wyjątkowo niebezpieczne. OBJAWY TASIEMCA UZBROJONEGO Objawami obecności tasiemca uzbrojonego są: osłabienie, bóle brzucha, wymioty, nudności. Jeśli pasożyt zajął inne narządy niż te wchodzące w skład przewodu pokarmowego, objawy jest bytowania będą zależały od jego lokalizacji. Można więc przy wągrzycy mózgu spotkać uporczywe bóle głowy, padaczkę i inne objawy występujące przy guzach mózgu, zaburzenia widzenia lub zniekształcenia oka w razie umiejscowienia się wągra w gałce ocznej, hipereozynofilię. REKLAMA TASIEMIEC UZBROJONY - LECZENIE Leczenie tasiemca uzbrojonego to leczenie przymusowe i prowadzi się je wyłącznie pod opieką lekarza. Pasożyty obecne w jelitach usuwa się specjalnymi lekami, jeśli ich lokalizacja jest inna, konieczne może się okazać leczenie chirurgiczne. Zapobieganie zarażeniom tasiemcem uzbrojonym polega na: dokładnym badaniu weterynaryjnym mięsa wieprzowego i pełnej likwidacji tuszek, w których stwierdzono obecność wągrów; przestrzeganiu odpowiedniego poziomu sanitarnego w obejściu gospodarskim, zwłaszcza na wsi, i tam, gdzie hoduje się trzodę chlewną, oraz podstawowych zasad higieny osobistej i weterynaryjnej; unikaniu spożywania surowego mięsa świni domowej lub dzikiej. Treści z serwisu medonet.pl mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie.

TASIEMIEC UZBROJONY - ZAKAŻENIE Ostatecznym żywicielem tasiemca uzbrojonego jest organizm człowieka, natomiast jego żywicielem pośrednim może być świnia domowa i dzika, których mięso może być zarażone larwami pasożyta. Człowiek staje się żywicielem po spożyciu surowego lub niedogotowanego mięsa oraz jarzyn i owoców, na których znajduję się larwy tasiemca. Larwy, które przedostały się do żołądka człowieka, mogą dotrzeć do naczyń krwionośnych, a za ich pośrednictwem trafić np. do mózgu lub gałek ocznych - takie sytuacje są wyjątkowo niebezpieczne. OBJAWY TASIEMCA UZBROJONEGO Objawami obecności tasiemca uzbrojonego są: osłabienie, bóle brzucha, wymioty, nudności. Jeśli pasożyt zajął inne narządy niż te wchodzące w skład przewodu pokarmowego, objawy jest bytowania będą zależały od jego lokalizacji. Można więc przy wągrzycy mózgu spotkać uporczywe bóle głowy, padaczkę i inne objawy występujące przy guzach mózgu, zaburzenia widzenia lub zniekształcenia oka w razie umiejscowienia się wągra w gałce ocznej, hipereozynofilię. REKLAMA TASIEMIEC UZBROJONY - LECZENIE Leczenie tasiemca uzbrojonego to leczenie przymusowe i prowadzi się je wyłącznie pod opieką lekarza. Pasożyty obecne w jelitach usuwa się specjalnymi lekami, jeśli ich lokalizacja jest inna, konieczne może się okazać leczenie chirurgiczne. Zapobieganie zarażeniom tasiemcem uzbrojonym polega na: dokładnym badaniu weterynaryjnym mięsa wieprzowego i pełnej likwidacji tuszek, w których stwierdzono obecność wągrów; przestrzeganiu odpowiedniego poziomu sanitarnego w obejściu gospodarskim, zwłaszcza na wsi, i tam, gdzie hoduje się trzodę chlewną, oraz podstawowych zasad higieny osobistej i weterynaryjnej; unikaniu spożywania surowego mięsa świni domowej lub dzikiej. Treści z serwisu medonet.pl mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie.

Przekierowanie strony internetowej

TASIEMIEC UZBROJONY - ZAKAŻENIE Ostatecznym żywicielem tasiemca uzbrojonego jest organizm człowieka, natomiast jego żywicielem pośrednim może być świnia domowa i dzika, których mięso może być zarażone larwami pasożyta. Człowiek staje się żywicielem po spożyciu surowego lub niedogotowanego mięsa oraz jarzyn i owoców, na których znajduję się larwy tasiemca. Larwy, które przedostały się do żołądka człowieka, mogą dotrzeć do naczyń krwionośnych, a za ich pośrednictwem trafić np. do mózgu lub gałek ocznych - takie sytuacje są wyjątkowo niebezpieczne. OBJAWY TASIEMCA UZBROJONEGO Objawami obecności tasiemca uzbrojonego są: osłabienie, bóle brzucha, wymioty, nudności. Jeśli pasożyt zajął inne narządy niż te wchodzące w skład przewodu pokarmowego, objawy jest bytowania będą zależały od jego lokalizacji. Można więc przy wągrzycy mózgu spotkać uporczywe bóle głowy, padaczkę i inne objawy występujące przy guzach mózgu, zaburzenia widzenia lub zniekształcenia oka w razie umiejscowienia się wągra w gałce ocznej, hipereozynofilię. REKLAMA TASIEMIEC UZBROJONY - LECZENIE Leczenie tasiemca uzbrojonego to leczenie przymusowe i prowadzi się je wyłącznie pod opieką lekarza. Pasożyty obecne w jelitach usuwa się specjalnymi lekami, jeśli ich lokalizacja jest inna, konieczne może się okazać leczenie chirurgiczne. Zapobieganie zarażeniom tasiemcem uzbrojonym polega na: dokładnym badaniu weterynaryjnym mięsa wieprzowego i pełnej likwidacji tuszek, w których stwierdzono obecność wągrów; przestrzeganiu odpowiedniego poziomu sanitarnego w obejściu gospodarskim, zwłaszcza na wsi, i tam, gdzie hoduje się trzodę chlewną, oraz podstawowych zasad higieny osobistej i weterynaryjnej; unikaniu spożywania surowego mięsa świni domowej lub dzikiej. Treści z serwisu medonet.pl mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie.

TASIEMIEC UZBROJONY - ZAKAŻENIE Ostatecznym żywicielem tasiemca uzbrojonego jest organizm człowieka, natomiast jego żywicielem pośrednim może być świnia domowa i dzika, których mięso może być zarażone larwami pasożyta. Człowiek staje się żywicielem po spożyciu surowego lub niedogotowanego mięsa oraz jarzyn i owoców, na których znajduję się larwy tasiemca. Larwy, które przedostały się do żołądka człowieka, mogą dotrzeć do naczyń krwionośnych, a za ich pośrednictwem trafić np. do mózgu lub gałek ocznych - takie sytuacje są wyjątkowo niebezpieczne. OBJAWY TASIEMCA UZBROJONEGO Objawami obecności tasiemca uzbrojonego są: osłabienie, bóle brzucha, wymioty, nudności. Jeśli pasożyt zajął inne narządy niż te wchodzące w skład przewodu pokarmowego, objawy jest bytowania będą zależały od jego lokalizacji. Można więc przy wągrzycy mózgu spotkać uporczywe bóle głowy, padaczkę i inne objawy występujące przy guzach mózgu, zaburzenia widzenia lub zniekształcenia oka w razie umiejscowienia się wągra w gałce ocznej, hipereozynofilię. REKLAMA TASIEMIEC UZBROJONY - LECZENIE Leczenie tasiemca uzbrojonego to leczenie przymusowe i prowadzi się je wyłącznie pod opieką lekarza. Pasożyty obecne w jelitach usuwa się specjalnymi lekami, jeśli ich lokalizacja jest inna, konieczne może się okazać leczenie chirurgiczne. Zapobieganie zarażeniom tasiemcem uzbrojonym polega na: dokładnym badaniu weterynaryjnym mięsa wieprzowego i pełnej likwidacji tuszek, w których stwierdzono obecność wągrów; przestrzeganiu odpowiedniego poziomu sanitarnego w obejściu gospodarskim, zwłaszcza na wsi, i tam, gdzie hoduje się trzodę chlewną, oraz podstawowych zasad higieny osobistej i weterynaryjnej; unikaniu spożywania surowego mięsa świni domowej lub dzikiej. Treści z serwisu medonet.pl mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie.

TASIEMIEC UZBROJONY - ZAKAŻENIE Ostatecznym żywicielem tasiemca uzbrojonego jest organizm człowieka, natomiast jego żywicielem pośrednim może być świnia domowa i dzika, których mięso może być zarażone larwami pasożyta. Człowiek staje się żywicielem po spożyciu surowego lub niedogotowanego mięsa oraz jarzyn i owoców, na których znajduję się larwy tasiemca. Larwy, które przedostały się do żołądka człowieka, mogą dotrzeć do naczyń krwionośnych, a za ich pośrednictwem trafić np. do mózgu lub gałek ocznych - takie sytuacje są wyjątkowo niebezpieczne. OBJAWY TASIEMCA UZBROJONEGO Objawami obecności tasiemca uzbrojonego są: osłabienie, bóle brzucha, wymioty, nudności. Jeśli pasożyt zajął inne narządy niż te wchodzące w skład przewodu pokarmowego, objawy jest bytowania będą zależały od jego lokalizacji. Można więc przy wągrzycy mózgu spotkać uporczywe bóle głowy, padaczkę i inne objawy występujące przy guzach mózgu, zaburzenia widzenia lub zniekształcenia oka w razie umiejscowienia się wągra w gałce ocznej, hipereozynofilię. REKLAMA TASIEMIEC UZBROJONY - LECZENIE Leczenie tasiemca uzbrojonego to leczenie przymusowe i prowadzi się je wyłącznie pod opieką lekarza. Pasożyty obecne w jelitach usuwa się specjalnymi lekami, jeśli ich lokalizacja jest inna, konieczne może się okazać leczenie chirurgiczne. Zapobieganie zarażeniom tasiemcem uzbrojonym polega na: dokładnym badaniu weterynaryjnym mięsa wieprzowego i pełnej likwidacji tuszek, w których stwierdzono obecność wągrów; przestrzeganiu odpowiedniego poziomu sanitarnego w obejściu gospodarskim, zwłaszcza na wsi, i tam, gdzie hoduje się trzodę chlewną, oraz podstawowych zasad higieny osobistej i weterynaryjnej; unikaniu spożywania surowego mięsa świni domowej lub dzikiej. Treści z serwisu medonet.pl mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie.

emat przykładowego gąsienicowego układu bieżnego: 1. Koło napędzające 2. Gąsienica 3. Rolki podtrzymujące 4. Koło kierunkowe 5. Koła nośne 6. Koło napinające Gąsienicowy układ bieżny – mechanizm umożliwiający poruszanie się pojazdów w terenie przy pomocy gąsienic, które zwiększają powierzchnię styku pojazdu z podłożem zmniejszając jednocześnie nacisk jednostkowy i poprawiając przejezdność terenu. Wykorzystywany jest w czołgach, transporterach opancerzonych, koparkach, spycharkach i innych ciężkich maszynach manewrujących na nawierzchniach nieutwardzonych. W ostatnich latach napęd gąsienicowy znajduje również zastosowanie w maszynach rolniczych; ciągnikach wielkich mocy, kombajnach zbożowych.

Odrębności leksykalne Poznania mają wiele źródeł; do głównych należą nierównomierne wycofywanie się słownictwa archaicznego na skutek rozbiorów Polski; znaczne wpływy języka niemieckiego w zaborze pruskim; przenikanie wpływów gwar ludowych do języka miejskiego (w przypadku Poznania przede wszystkim gwar ludowych Wielkopolski) razem z napływem ludności wiejskiej do miast; wreszcie kształtowanie się osobnego od ludowo-wielkopolskiego słownictwa w społeczno-kulturowych warunkach miasta, typowego dla gwary miejskiej. Dlatego też nie wszystkie odrębności leksykalne Poznania typowe są wyłącznie dla niego, wiele z nich typowe jest dla całego zaboru pruskiego, z drugiej zaś strony wiele z nich ma charakter północnopolski (podobieństwa z dialektem mazowieckim) czy zachodniopolski, silne są też związki z dialektem małopolskim (zwłaszcza fonetyczne). Wśród słownictwa typowego dla Poznania można więc wyróżnić archaizmy, dialektyzmy, germanizmy i słownictwo miejskie. Pośród nich największe znaczenie mają dialektyzmy – klasyfikacja jednostek leksykalnych nie jest przy tym jednoznaczna, tak. np. archaizmy względem nieregionalnego języka ogólnego stanowić mogą jednocześnie bieżące słownictwo gwar wielkopolskich lub germanizmy.

Odrębności leksykalne Poznania mają wiele źródeł; do głównych należą nierównomierne wycofywanie się słownictwa archaicznego na skutek rozbiorów Polski; znaczne wpływy języka niemieckiego w zaborze pruskim; przenikanie wpływów gwar ludowych do języka miejskiego (w przypadku Poznania przede wszystkim gwar ludowych Wielkopolski) razem z napływem ludności wiejskiej do miast; wreszcie kształtowanie się osobnego od ludowo-wielkopolskiego słownictwa w społeczno-kulturowych warunkach miasta, typowego dla gwary miejskiej. Dlatego też nie wszystkie odrębności leksykalne Poznania typowe są wyłącznie dla niego, wiele z nich typowe jest dla całego zaboru pruskiego, z drugiej zaś strony wiele z nich ma charakter północnopolski (podobieństwa z dialektem mazowieckim) czy zachodniopolski, silne są też związki z dialektem małopolskim (zwłaszcza fonetyczne). Wśród słownictwa typowego dla Poznania można więc wyróżnić archaizmy, dialektyzmy, germanizmy i słownictwo miejskie. Pośród nich największe znaczenie mają dialektyzmy – klasyfikacja jednostek leksykalnych nie jest przy tym jednoznaczna, tak. np. archaizmy względem nieregionalnego języka ogólnego stanowić mogą jednocześnie bieżące słownictwo gwar wielkopolskich lub germanizmy.

Odrębności leksykalne Poznania mają wiele źródeł; do głównych należą nierównomierne wycofywanie się słownictwa archaicznego na skutek rozbiorów Polski; znaczne wpływy języka niemieckiego w zaborze pruskim; przenikanie wpływów gwar ludowych do języka miejskiego (w przypadku Poznania przede wszystkim gwar ludowych Wielkopolski) razem z napływem ludności wiejskiej do miast; wreszcie kształtowanie się osobnego od ludowo-wielkopolskiego słownictwa w społeczno-kulturowych warunkach miasta, typowego dla gwary miejskiej. Dlatego też nie wszystkie odrębności leksykalne Poznania typowe są wyłącznie dla niego, wiele z nich typowe jest dla całego zaboru pruskiego, z drugiej zaś strony wiele z nich ma charakter północnopolski (podobieństwa z dialektem mazowieckim) czy zachodniopolski, silne są też związki z dialektem małopolskim (zwłaszcza fonetyczne). Wśród słownictwa typowego dla Poznania można więc wyróżnić archaizmy, dialektyzmy, germanizmy i słownictwo miejskie. Pośród nich największe znaczenie mają dialektyzmy – klasyfikacja jednostek leksykalnych nie jest przy tym jednoznaczna, tak. np. archaizmy względem nieregionalnego języka ogólnego stanowić mogą jednocześnie bieżące słownictwo gwar wielkopolskich lub germanizmy.

Przekierowanie strony internetowej

Odrębności leksykalne Poznania mają wiele źródeł; do głównych należą nierównomierne wycofywanie się słownictwa archaicznego na skutek rozbiorów Polski; znaczne wpływy języka niemieckiego w zaborze pruskim; przenikanie wpływów gwar ludowych do języka miejskiego (w przypadku Poznania przede wszystkim gwar ludowych Wielkopolski) razem z napływem ludności wiejskiej do miast; wreszcie kształtowanie się osobnego od ludowo-wielkopolskiego słownictwa w społeczno-kulturowych warunkach miasta, typowego dla gwary miejskiej. Dlatego też nie wszystkie odrębności leksykalne Poznania typowe są wyłącznie dla niego, wiele z nich typowe jest dla całego zaboru pruskiego, z drugiej zaś strony wiele z nich ma charakter północnopolski (podobieństwa z dialektem mazowieckim) czy zachodniopolski, silne są też związki z dialektem małopolskim (zwłaszcza fonetyczne). Wśród słownictwa typowego dla Poznania można więc wyróżnić archaizmy, dialektyzmy, germanizmy i słownictwo miejskie. Pośród nich największe znaczenie mają dialektyzmy – klasyfikacja jednostek leksykalnych nie jest przy tym jednoznaczna, tak. np. archaizmy względem nieregionalnego języka ogólnego stanowić mogą jednocześnie bieżące słownictwo gwar wielkopolskich lub germanizmy.

Odrębności leksykalne Poznania mają wiele źródeł; do głównych należą nierównomierne wycofywanie się słownictwa archaicznego na skutek rozbiorów Polski; znaczne wpływy języka niemieckiego w zaborze pruskim; przenikanie wpływów gwar ludowych do języka miejskiego (w przypadku Poznania przede wszystkim gwar ludowych Wielkopolski) razem z napływem ludności wiejskiej do miast; wreszcie kształtowanie się osobnego od ludowo-wielkopolskiego słownictwa w społeczno-kulturowych warunkach miasta, typowego dla gwary miejskiej. Dlatego też nie wszystkie odrębności leksykalne Poznania typowe są wyłącznie dla niego, wiele z nich typowe jest dla całego zaboru pruskiego, z drugiej zaś strony wiele z nich ma charakter północnopolski (podobieństwa z dialektem mazowieckim) czy zachodniopolski, silne są też związki z dialektem małopolskim (zwłaszcza fonetyczne). Wśród słownictwa typowego dla Poznania można więc wyróżnić archaizmy, dialektyzmy, germanizmy i słownictwo miejskie. Pośród nich największe znaczenie mają dialektyzmy – klasyfikacja jednostek leksykalnych nie jest przy tym jednoznaczna, tak. np. archaizmy względem nieregionalnego języka ogólnego stanowić mogą jednocześnie bieżące słownictwo gwar wielkopolskich lub germanizmy.

Skłodowska była kujonem i potwornym mułem? Gdy dzieci się bawiły, ona zatykała uszy, bo wolała książki. Pasja szybko przerodziła się w obsesję. Nie jadła, nie dbała o zdrowie, mieszkała w pokoju, gdzie zamarzała woda. Co ciekawe, do ślubu zażyczyła sobie ciemną suknię, a w domu chciała mieć bardzo mało mebli. Prawdopodobnie to badania nad radem przyczyniły się do śmierci nowo narodzonego dziecka Skłodowskiej. Dlaczego została ateistką i gdzie chodziła na randki z przyszłym mężem Piotrem Curie? Jaka była największa trauma słynnej Polki? Oto historia polskiej noblistki Marii Skłodowskiej-Curie... z przymrużeniem oka!

Skłodowska była kujonem i potwornym mułem? Gdy dzieci się bawiły, ona zatykała uszy, bo wolała książki. Pasja szybko przerodziła się w obsesję. Nie jadła, nie dbała o zdrowie, mieszkała w pokoju, gdzie zamarzała woda. Co ciekawe, do ślubu zażyczyła sobie ciemną suknię, a w domu chciała mieć bardzo mało mebli. Prawdopodobnie to badania nad radem przyczyniły się do śmierci nowo narodzonego dziecka Skłodowskiej. Dlaczego została ateistką i gdzie chodziła na randki z przyszłym mężem Piotrem Curie? Jaka była największa trauma słynnej Polki? Oto historia polskiej noblistki Marii Skłodowskiej-Curie... z przymrużeniem oka!

Skłodowska była kujonem i potwornym mułem? Gdy dzieci się bawiły, ona zatykała uszy, bo wolała książki. Pasja szybko przerodziła się w obsesję. Nie jadła, nie dbała o zdrowie, mieszkała w pokoju, gdzie zamarzała woda. Co ciekawe, do ślubu zażyczyła sobie ciemną suknię, a w domu chciała mieć bardzo mało mebli. Prawdopodobnie to badania nad radem przyczyniły się do śmierci nowo narodzonego dziecka Skłodowskiej. Dlaczego została ateistką i gdzie chodziła na randki z przyszłym mężem Piotrem Curie? Jaka była największa trauma słynnej Polki? Oto historia polskiej noblistki Marii Skłodowskiej-Curie... z przymrużeniem oka!

Zwolnili kogoś ostatnio w sonoco?

Mikołaj Rej (ur. 4 lutego 1505 w Żurawnie pod Haliczem, zm. między 8 września a 5 października 1569 w Rejowcu) – polski poeta i prozaik renesansowy, tłumacz, a także polityk i teolog ewangelicki, wójt urzędowski. Choć nie był humanistą w naukowym rozumieniu tego słowa, zawdzięcza się mu upowszechnienie idei humanitas w polskiej kulturze. Długo uznawano go za "ojca literatury polskiej", przez wielbicieli nazywany także – za sprawą moralitetu Wizerunek – "polskim Dantem". Pomimo znaczącego wkładu, jaki przypisuje się Rejowi w rozważaniach na temat początków literatury narodowej, zdaniem wielu współczesnych badaczy pozostaje on twórcą wciąż niepoznanym. Większość obiegowych opinii na temat Reja w dalszym ciągu pochodzi z błędnego wizerunku "rubasznego, niewykształconego prostaka", jaki przypisała mu tradycja. Twórczość Mikołaja Reja jest bogata i różnorodna, na ogół podporządkowana przesłaniu etycznemu ("przykładne życie") i religijnemu ("wieczne zbawienie"). W porządku chronologicznym widoczne jest w niej przejście od dialogu i moralitetu, które odpowiadały wczesnym buntom poety, do formy speculum, stanowiącej dojrzałą realizację programu pozytywnego, służącego wychowaniu i wskazaniu drogi do zbawienia duszy. Rej jest uważany za mistrza opisu literackiego; nazwany "Brueglem polskiej literatury", z powodu wyjątkowej wyobraźni malarskiej, otwarcie wyrażał pogardę dla humanistycznego estetyzmu, głosząc prymat praktycznego pożytku dzieła literackiego nad jego funkcją artystyczną. Był pierwszym polskim pisarzem – obok Marcina Bielskiego – który łączył rozwój rodzimego języka literackiego z ideą służby Rzeczypospolitej. Porównywany jest do Erazma z Rotterdamu, Franciszka Rabelais i Michała de Montaigne'a. Żywe są również badania nad związkami twórczości Reja ze średniowieczem.

Mikołaj Rej (ur. 4 lutego 1505 w Żurawnie pod Haliczem, zm. między 8 września a 5 października 1569 w Rejowcu) – polski poeta i prozaik renesansowy, tłumacz, a także polityk i teolog ewangelicki, wójt urzędowski. Choć nie był humanistą w naukowym rozumieniu tego słowa, zawdzięcza się mu upowszechnienie idei humanitas w polskiej kulturze. Długo uznawano go za "ojca literatury polskiej", przez wielbicieli nazywany także – za sprawą moralitetu Wizerunek – "polskim Dantem". Pomimo znaczącego wkładu, jaki przypisuje się Rejowi w rozważaniach na temat początków literatury narodowej, zdaniem wielu współczesnych badaczy pozostaje on twórcą wciąż niepoznanym. Większość obiegowych opinii na temat Reja w dalszym ciągu pochodzi z błędnego wizerunku "rubasznego, niewykształconego prostaka", jaki przypisała mu tradycja. Twórczość Mikołaja Reja jest bogata i różnorodna, na ogół podporządkowana przesłaniu etycznemu ("przykładne życie") i religijnemu ("wieczne zbawienie"). W porządku chronologicznym widoczne jest w niej przejście od dialogu i moralitetu, które odpowiadały wczesnym buntom poety, do formy speculum, stanowiącej dojrzałą realizację programu pozytywnego, służącego wychowaniu i wskazaniu drogi do zbawienia duszy. Rej jest uważany za mistrza opisu literackiego; nazwany "Brueglem polskiej literatury", z powodu wyjątkowej wyobraźni malarskiej, otwarcie wyrażał pogardę dla humanistycznego estetyzmu, głosząc prymat praktycznego pożytku dzieła literackiego nad jego funkcją artystyczną. Był pierwszym polskim pisarzem – obok Marcina Bielskiego – który łączył rozwój rodzimego języka literackiego z ideą służby Rzeczypospolitej. Porównywany jest do Erazma z Rotterdamu, Franciszka Rabelais i Michała de Montaigne'a. Żywe są również badania nad związkami twórczości Reja ze średniowieczem.

Mikołaj Rej (ur. 4 lutego 1505 w Żurawnie pod Haliczem, zm. między 8 września a 5 października 1569 w Rejowcu) – polski poeta i prozaik renesansowy, tłumacz, a także polityk i teolog ewangelicki, wójt urzędowski. Choć nie był humanistą w naukowym rozumieniu tego słowa, zawdzięcza się mu upowszechnienie idei humanitas w polskiej kulturze. Długo uznawano go za "ojca literatury polskiej", przez wielbicieli nazywany także – za sprawą moralitetu Wizerunek – "polskim Dantem". Pomimo znaczącego wkładu, jaki przypisuje się Rejowi w rozważaniach na temat początków literatury narodowej, zdaniem wielu współczesnych badaczy pozostaje on twórcą wciąż niepoznanym. Większość obiegowych opinii na temat Reja w dalszym ciągu pochodzi z błędnego wizerunku "rubasznego, niewykształconego prostaka", jaki przypisała mu tradycja. Twórczość Mikołaja Reja jest bogata i różnorodna, na ogół podporządkowana przesłaniu etycznemu ("przykładne życie") i religijnemu ("wieczne zbawienie"). W porządku chronologicznym widoczne jest w niej przejście od dialogu i moralitetu, które odpowiadały wczesnym buntom poety, do formy speculum, stanowiącej dojrzałą realizację programu pozytywnego, służącego wychowaniu i wskazaniu drogi do zbawienia duszy. Rej jest uważany za mistrza opisu literackiego; nazwany "Brueglem polskiej literatury", z powodu wyjątkowej wyobraźni malarskiej, otwarcie wyrażał pogardę dla humanistycznego estetyzmu, głosząc prymat praktycznego pożytku dzieła literackiego nad jego funkcją artystyczną. Był pierwszym polskim pisarzem – obok Marcina Bielskiego – który łączył rozwój rodzimego języka literackiego z ideą służby Rzeczypospolitej. Porównywany jest do Erazma z Rotterdamu, Franciszka Rabelais i Michała de Montaigne'a. Żywe są również badania nad związkami twórczości Reja ze średniowieczem.

Mikołaj Rej (ur. 4 lutego 1505 w Żurawnie pod Haliczem, zm. między 8 września a 5 października 1569 w Rejowcu) – polski poeta i prozaik renesansowy, tłumacz, a także polityk i teolog ewangelicki, wójt urzędowski. Choć nie był humanistą w naukowym rozumieniu tego słowa, zawdzięcza się mu upowszechnienie idei humanitas w polskiej kulturze. Długo uznawano go za "ojca literatury polskiej", przez wielbicieli nazywany także – za sprawą moralitetu Wizerunek – "polskim Dantem". Pomimo znaczącego wkładu, jaki przypisuje się Rejowi w rozważaniach na temat początków literatury narodowej, zdaniem wielu współczesnych badaczy pozostaje on twórcą wciąż niepoznanym. Większość obiegowych opinii na temat Reja w dalszym ciągu pochodzi z błędnego wizerunku "rubasznego, niewykształconego prostaka", jaki przypisała mu tradycja. Twórczość Mikołaja Reja jest bogata i różnorodna, na ogół podporządkowana przesłaniu etycznemu ("przykładne życie") i religijnemu ("wieczne zbawienie"). W porządku chronologicznym widoczne jest w niej przejście od dialogu i moralitetu, które odpowiadały wczesnym buntom poety, do formy speculum, stanowiącej dojrzałą realizację programu pozytywnego, służącego wychowaniu i wskazaniu drogi do zbawienia duszy. Rej jest uważany za mistrza opisu literackiego; nazwany "Brueglem polskiej literatury", z powodu wyjątkowej wyobraźni malarskiej, otwarcie wyrażał pogardę dla humanistycznego estetyzmu, głosząc prymat praktycznego pożytku dzieła literackiego nad jego funkcją artystyczną. Był pierwszym polskim pisarzem – obok Marcina Bielskiego – który łączył rozwój rodzimego języka literackiego z ideą służby Rzeczypospolitej. Porównywany jest do Erazma z Rotterdamu, Franciszka Rabelais i Michała de Montaigne'a. Żywe są również badania nad związkami twórczości Reja ze średniowieczem.

Przekierowanie strony internetowej

Mikołaj Rej (ur. 4 lutego 1505 w Żurawnie pod Haliczem, zm. między 8 września a 5 października 1569 w Rejowcu) – polski poeta i prozaik renesansowy, tłumacz, a także polityk i teolog ewangelicki, wójt urzędowski. Choć nie był humanistą w naukowym rozumieniu tego słowa, zawdzięcza się mu upowszechnienie idei humanitas w polskiej kulturze. Długo uznawano go za "ojca literatury polskiej", przez wielbicieli nazywany także – za sprawą moralitetu Wizerunek – "polskim Dantem". Pomimo znaczącego wkładu, jaki przypisuje się Rejowi w rozważaniach na temat początków literatury narodowej, zdaniem wielu współczesnych badaczy pozostaje on twórcą wciąż niepoznanym. Większość obiegowych opinii na temat Reja w dalszym ciągu pochodzi z błędnego wizerunku "rubasznego, niewykształconego prostaka", jaki przypisała mu tradycja. Twórczość Mikołaja Reja jest bogata i różnorodna, na ogół podporządkowana przesłaniu etycznemu ("przykładne życie") i religijnemu ("wieczne zbawienie"). W porządku chronologicznym widoczne jest w niej przejście od dialogu i moralitetu, które odpowiadały wczesnym buntom poety, do formy speculum, stanowiącej dojrzałą realizację programu pozytywnego, służącego wychowaniu i wskazaniu drogi do zbawienia duszy. Rej jest uważany za mistrza opisu literackiego; nazwany "Brueglem polskiej literatury", z powodu wyjątkowej wyobraźni malarskiej, otwarcie wyrażał pogardę dla humanistycznego estetyzmu, głosząc prymat praktycznego pożytku dzieła literackiego nad jego funkcją artystyczną. Był pierwszym polskim pisarzem – obok Marcina Bielskiego – który łączył rozwój rodzimego języka literackiego z ideą służby Rzeczypospolitej. Porównywany jest do Erazma z Rotterdamu, Franciszka Rabelais i Michała de Montaigne'a. Żywe są również badania nad związkami twórczości Reja ze średniowieczem.

Mikołaj Rej (ur. 4 lutego 1505 w Żurawnie pod Haliczem, zm. między 8 września a 5 października 1569 w Rejowcu) – polski poeta i prozaik renesansowy, tłumacz, a także polityk i teolog ewangelicki, wójt urzędowski. Choć nie był humanistą w naukowym rozumieniu tego słowa, zawdzięcza się mu upowszechnienie idei humanitas w polskiej kulturze. Długo uznawano go za "ojca literatury polskiej", przez wielbicieli nazywany także – za sprawą moralitetu Wizerunek – "polskim Dantem". Pomimo znaczącego wkładu, jaki przypisuje się Rejowi w rozważaniach na temat początków literatury narodowej, zdaniem wielu współczesnych badaczy pozostaje on twórcą wciąż niepoznanym. Większość obiegowych opinii na temat Reja w dalszym ciągu pochodzi z błędnego wizerunku "rubasznego, niewykształconego prostaka", jaki przypisała mu tradycja. Twórczość Mikołaja Reja jest bogata i różnorodna, na ogół podporządkowana przesłaniu etycznemu ("przykładne życie") i religijnemu ("wieczne zbawienie"). W porządku chronologicznym widoczne jest w niej przejście od dialogu i moralitetu, które odpowiadały wczesnym buntom poety, do formy speculum, stanowiącej dojrzałą realizację programu pozytywnego, służącego wychowaniu i wskazaniu drogi do zbawienia duszy. Rej jest uważany za mistrza opisu literackiego; nazwany "Brueglem polskiej literatury", z powodu wyjątkowej wyobraźni malarskiej, otwarcie wyrażał pogardę dla humanistycznego estetyzmu, głosząc prymat praktycznego pożytku dzieła literackiego nad jego funkcją artystyczną. Był pierwszym polskim pisarzem – obok Marcina Bielskiego – który łączył rozwój rodzimego języka literackiego z ideą służby Rzeczypospolitej. Porównywany jest do Erazma z Rotterdamu, Franciszka Rabelais i Michała de Montaigne'a. Żywe są również badania nad związkami twórczości Reja ze średniowieczem.

Mikołaj Rej (ur. 4 lutego 1505 w Żurawnie pod Haliczem, zm. między 8 września a 5 października 1569 w Rejowcu) – polski poeta i prozaik renesansowy, tłumacz, a także polityk i teolog ewangelicki, wójt urzędowski. Choć nie był humanistą w naukowym rozumieniu tego słowa, zawdzięcza się mu upowszechnienie idei humanitas w polskiej kulturze. Długo uznawano go za "ojca literatury polskiej", przez wielbicieli nazywany także – za sprawą moralitetu Wizerunek – "polskim Dantem". Pomimo znaczącego wkładu, jaki przypisuje się Rejowi w rozważaniach na temat początków literatury narodowej, zdaniem wielu współczesnych badaczy pozostaje on twórcą wciąż niepoznanym. Większość obiegowych opinii na temat Reja w dalszym ciągu pochodzi z błędnego wizerunku "rubasznego, niewykształconego prostaka", jaki przypisała mu tradycja. Twórczość Mikołaja Reja jest bogata i różnorodna, na ogół podporządkowana przesłaniu etycznemu ("przykładne życie") i religijnemu ("wieczne zbawienie"). W porządku chronologicznym widoczne jest w niej przejście od dialogu i moralitetu, które odpowiadały wczesnym buntom poety, do formy speculum, stanowiącej dojrzałą realizację programu pozytywnego, służącego wychowaniu i wskazaniu drogi do zbawienia duszy. Rej jest uważany za mistrza opisu literackiego; nazwany "Brueglem polskiej literatury", z powodu wyjątkowej wyobraźni malarskiej, otwarcie wyrażał pogardę dla humanistycznego estetyzmu, głosząc prymat praktycznego pożytku dzieła literackiego nad jego funkcją artystyczną. Był pierwszym polskim pisarzem – obok Marcina Bielskiego – który łączył rozwój rodzimego języka literackiego z ideą służby Rzeczypospolitej. Porównywany jest do Erazma z Rotterdamu, Franciszka Rabelais i Michała de Montaigne'a. Żywe są również badania nad związkami twórczości Reja ze średniowieczem.

Mikołaj Rej (ur. 4 lutego 1505 w Żurawnie pod Haliczem, zm. między 8 września a 5 października 1569 w Rejowcu) – polski poeta i prozaik renesansowy, tłumacz, a także polityk i teolog ewangelicki, wójt urzędowski. Choć nie był humanistą w naukowym rozumieniu tego słowa, zawdzięcza się mu upowszechnienie idei humanitas w polskiej kulturze. Długo uznawano go za "ojca literatury polskiej", przez wielbicieli nazywany także – za sprawą moralitetu Wizerunek – "polskim Dantem". Pomimo znaczącego wkładu, jaki przypisuje się Rejowi w rozważaniach na temat początków literatury narodowej, zdaniem wielu współczesnych badaczy pozostaje on twórcą wciąż niepoznanym. Większość obiegowych opinii na temat Reja w dalszym ciągu pochodzi z błędnego wizerunku "rubasznego, niewykształconego prostaka", jaki przypisała mu tradycja. Twórczość Mikołaja Reja jest bogata i różnorodna, na ogół podporządkowana przesłaniu etycznemu ("przykładne życie") i religijnemu ("wieczne zbawienie"). W porządku chronologicznym widoczne jest w niej przejście od dialogu i moralitetu, które odpowiadały wczesnym buntom poety, do formy speculum, stanowiącej dojrzałą realizację programu pozytywnego, służącego wychowaniu i wskazaniu drogi do zbawienia duszy. Rej jest uważany za mistrza opisu literackiego; nazwany "Brueglem polskiej literatury", z powodu wyjątkowej wyobraźni malarskiej, otwarcie wyrażał pogardę dla humanistycznego estetyzmu, głosząc prymat praktycznego pożytku dzieła literackiego nad jego funkcją artystyczną. Był pierwszym polskim pisarzem – obok Marcina Bielskiego – który łączył rozwój rodzimego języka literackiego z ideą służby Rzeczypospolitej. Porównywany jest do Erazma z Rotterdamu, Franciszka Rabelais i Michała de Montaigne'a. Żywe są również badania nad związkami twórczości Reja ze średniowieczem.

Mikołaj Rej (ur. 4 lutego 1505 w Żurawnie pod Haliczem, zm. między 8 września a 5 października 1569 w Rejowcu) – polski poeta i prozaik renesansowy, tłumacz, a także polityk i teolog ewangelicki, wójt urzędowski. Choć nie był humanistą w naukowym rozumieniu tego słowa, zawdzięcza się mu upowszechnienie idei humanitas w polskiej kulturze. Długo uznawano go za "ojca literatury polskiej", przez wielbicieli nazywany także – za sprawą moralitetu Wizerunek – "polskim Dantem". Pomimo znaczącego wkładu, jaki przypisuje się Rejowi w rozważaniach na temat początków literatury narodowej, zdaniem wielu współczesnych badaczy pozostaje on twórcą wciąż niepoznanym. Większość obiegowych opinii na temat Reja w dalszym ciągu pochodzi z błędnego wizerunku "rubasznego, niewykształconego prostaka", jaki przypisała mu tradycja. Twórczość Mikołaja Reja jest bogata i różnorodna, na ogół podporządkowana przesłaniu etycznemu ("przykładne życie") i religijnemu ("wieczne zbawienie"). W porządku chronologicznym widoczne jest w niej przejście od dialogu i moralitetu, które odpowiadały wczesnym buntom poety, do formy speculum, stanowiącej dojrzałą realizację programu pozytywnego, służącego wychowaniu i wskazaniu drogi do zbawienia duszy. Rej jest uważany za mistrza opisu literackiego; nazwany "Brueglem polskiej literatury", z powodu wyjątkowej wyobraźni malarskiej, otwarcie wyrażał pogardę dla humanistycznego estetyzmu, głosząc prymat praktycznego pożytku dzieła literackiego nad jego funkcją artystyczną. Był pierwszym polskim pisarzem – obok Marcina Bielskiego – który łączył rozwój rodzimego języka literackiego z ideą służby Rzeczypospolitej. Porównywany jest do Erazma z Rotterdamu, Franciszka Rabelais i Michała de Montaigne'a. Żywe są również badania nad związkami twórczości Reja ze średniowieczem.

Mikołaj Rej (ur. 4 lutego 1505 w Żurawnie pod Haliczem, zm. między 8 września a 5 października 1569 w Rejowcu) – polski poeta i prozaik renesansowy, tłumacz, a także polityk i teolog ewangelicki, wójt urzędowski. Choć nie był humanistą w naukowym rozumieniu tego słowa, zawdzięcza się mu upowszechnienie idei humanitas w polskiej kulturze. Długo uznawano go za "ojca literatury polskiej", przez wielbicieli nazywany także – za sprawą moralitetu Wizerunek – "polskim Dantem". Pomimo znaczącego wkładu, jaki przypisuje się Rejowi w rozważaniach na temat początków literatury narodowej, zdaniem wielu współczesnych badaczy pozostaje on twórcą wciąż niepoznanym. Większość obiegowych opinii na temat Reja w dalszym ciągu pochodzi z błędnego wizerunku "rubasznego, niewykształconego prostaka", jaki przypisała mu tradycja. Twórczość Mikołaja Reja jest bogata i różnorodna, na ogół podporządkowana przesłaniu etycznemu ("przykładne życie") i religijnemu ("wieczne zbawienie"). W porządku chronologicznym widoczne jest w niej przejście od dialogu i moralitetu, które odpowiadały wczesnym buntom poety, do formy speculum, stanowiącej dojrzałą realizację programu pozytywnego, służącego wychowaniu i wskazaniu drogi do zbawienia duszy. Rej jest uważany za mistrza opisu literackiego; nazwany "Brueglem polskiej literatury", z powodu wyjątkowej wyobraźni malarskiej, otwarcie wyrażał pogardę dla humanistycznego estetyzmu, głosząc prymat praktycznego pożytku dzieła literackiego nad jego funkcją artystyczną. Był pierwszym polskim pisarzem – obok Marcina Bielskiego – który łączył rozwój rodzimego języka literackiego z ideą służby Rzeczypospolitej. Porównywany jest do Erazma z Rotterdamu, Franciszka Rabelais i Michała de Montaigne'a. Żywe są również badania nad związkami twórczości Reja ze średniowieczem.