Sonoco, Łódź, Nowy Józefów-o wszystkim i o niczym!!!Komentować...

Przekierowanie strony internetowej

Debiutował w roku 1846 powieścią epistolarną Biedni ludzie, której tematem była nieodwzajemniona miłość drobnego kancelisty do ubogiej panny. Powieść została entuzjastycznie przyjęta w kręgu wielce wówczas wpływowej „szkoły naturalnej”. Młodego debiutanta pasowano na następcę wielkiego Nikołaja Gogola i kontynuatora jego „dramy urzędniczej”. Wkrótce jednak Dostojewski odchodzi od socjologizmu „szkoły naturalnej” ku romantycznemu socjologizmowi, zauroczony problematyką buntu jednostki przeciwko represywnym konwencjom społecznym u Fryderyka Schillera, Goethego, Byrona i Lermontowa. Już bohater opowiadania Sobowtór (1846), kancelista Goladkin, cierpi na typowo romantyczną przypadłość: rozdwojenie jaźni. Dalszym krokiem Dostojewskiego na tej drodze – ku współczesnej prozie psychologicznej – były granicząca z horrorem nowela Gospodyni (1847) oraz powieść sentymentalna Białe noce. Kariera pisarska Dostojewskiego została brutalnie przerwana przez aresztowanie wiosną 1849 roku. Powodem było uczęszczanie na towarzyskie „piątki” u Michaiła Butaszewicza-Pietraszewskiego, podczas których żywo dyskutowano na tematy filozoficzne, ekonomiczne, społeczne. Pociągnięto wówczas do odpowiedzialności 123 osoby. Osadzony w Twierdzy Pietropawłowksiej Dostojewski po wielomiesięcznym śledztwie został – wraz z grupą 21 osób – skazany na karę śmierci przez rozstrzelanie. Reskrypt Mikołaja I o złagodzeniu wyroków odczytano skazańcom dopiero na miejscu kaźni, gdy pierwszą trójkę spośród nich przywiązano już do słupów (Dostojewski był w drugiej trójce). Ostatecznie skazano pisarza na cztery lata katorgi, a potem wcielenie do wojska w stopniu szeregowca.

Debiutował w roku 1846 powieścią epistolarną Biedni ludzie, której tematem była nieodwzajemniona miłość drobnego kancelisty do ubogiej panny. Powieść została entuzjastycznie przyjęta w kręgu wielce wówczas wpływowej „szkoły naturalnej”. Młodego debiutanta pasowano na następcę wielkiego Nikołaja Gogola i kontynuatora jego „dramy urzędniczej”. Wkrótce jednak Dostojewski odchodzi od socjologizmu „szkoły naturalnej” ku romantycznemu socjologizmowi, zauroczony problematyką buntu jednostki przeciwko represywnym konwencjom społecznym u Fryderyka Schillera, Goethego, Byrona i Lermontowa. Już bohater opowiadania Sobowtór (1846), kancelista Goladkin, cierpi na typowo romantyczną przypadłość: rozdwojenie jaźni. Dalszym krokiem Dostojewskiego na tej drodze – ku współczesnej prozie psychologicznej – były granicząca z horrorem nowela Gospodyni (1847) oraz powieść sentymentalna Białe noce. Kariera pisarska Dostojewskiego została brutalnie przerwana przez aresztowanie wiosną 1849 roku. Powodem było uczęszczanie na towarzyskie „piątki” u Michaiła Butaszewicza-Pietraszewskiego, podczas których żywo dyskutowano na tematy filozoficzne, ekonomiczne, społeczne. Pociągnięto wówczas do odpowiedzialności 123 osoby. Osadzony w Twierdzy Pietropawłowksiej Dostojewski po wielomiesięcznym śledztwie został – wraz z grupą 21 osób – skazany na karę śmierci przez rozstrzelanie. Reskrypt Mikołaja I o złagodzeniu wyroków odczytano skazańcom dopiero na miejscu kaźni, gdy pierwszą trójkę spośród nich przywiązano już do słupów (Dostojewski był w drugiej trójce). Ostatecznie skazano pisarza na cztery lata katorgi, a potem wcielenie do wojska w stopniu szeregowca.

Debiutował w roku 1846 powieścią epistolarną Biedni ludzie, której tematem była nieodwzajemniona miłość drobnego kancelisty do ubogiej panny. Powieść została entuzjastycznie przyjęta w kręgu wielce wówczas wpływowej „szkoły naturalnej”. Młodego debiutanta pasowano na następcę wielkiego Nikołaja Gogola i kontynuatora jego „dramy urzędniczej”. Wkrótce jednak Dostojewski odchodzi od socjologizmu „szkoły naturalnej” ku romantycznemu socjologizmowi, zauroczony problematyką buntu jednostki przeciwko represywnym konwencjom społecznym u Fryderyka Schillera, Goethego, Byrona i Lermontowa. Już bohater opowiadania Sobowtór (1846), kancelista Goladkin, cierpi na typowo romantyczną przypadłość: rozdwojenie jaźni. Dalszym krokiem Dostojewskiego na tej drodze – ku współczesnej prozie psychologicznej – były granicząca z horrorem nowela Gospodyni (1847) oraz powieść sentymentalna Białe noce. Kariera pisarska Dostojewskiego została brutalnie przerwana przez aresztowanie wiosną 1849 roku. Powodem było uczęszczanie na towarzyskie „piątki” u Michaiła Butaszewicza-Pietraszewskiego, podczas których żywo dyskutowano na tematy filozoficzne, ekonomiczne, społeczne. Pociągnięto wówczas do odpowiedzialności 123 osoby. Osadzony w Twierdzy Pietropawłowksiej Dostojewski po wielomiesięcznym śledztwie został – wraz z grupą 21 osób – skazany na karę śmierci przez rozstrzelanie. Reskrypt Mikołaja I o złagodzeniu wyroków odczytano skazańcom dopiero na miejscu kaźni, gdy pierwszą trójkę spośród nich przywiązano już do słupów (Dostojewski był w drugiej trójce). Ostatecznie skazano pisarza na cztery lata katorgi, a potem wcielenie do wojska w stopniu szeregowca.

Przekierowanie strony internetowej

Bonawentura Kościuszko urodził się 4 lutego 1746 roku w Mereczowszczyźnie. Był najmłodszym, czwartym dzieckiem w rodzinie, która choć szlachecka nie należała do zamożnych. Tadeusz Kościuszko uczęszczał do KolegiumPijarów w Lubieszowie. Naukę rozpoczął wraz z bratem Józefem w 1755 roku. Po latach przerwy w nauce wstąpił do Korpusu Kadetów Szkoły Rycerskiej, ważnej oświeceniowej placówki edukacyjnej powstałej z inicjatywy króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1765 roku. Szkołę Rycerską, która zapewniała wszechstronne wykształcenie humanistyczne oraz techniczne ukończył w stopniu kapitana. Kariera wojskowa była jego wyborem podyktowanym życiową koniecznością, gdyż nie posiadał majątku. Istotne w jego karierze okazało się wsparcie rodu Czartoryskich, który umożliwił mu kształcenie. Tadeusz Kościuszko w Ameryce i walka o niepodległość Stanów Zjednoczonych Tadeusz jako stypendysta królewski, wyjechał po szkole do Francji, do Paryża, gdzie podjął naukę z rzeźby i malarstwa. We Francji spędził pięć lat, przerwał naukę i uczęszczał na prywatne kursy z inżynierii. Powrócił do Polski w 1775 roku i zastał ojczyznę osłabioną, wydaną na łup silnych sąsiadów. Nie znajdując we własnym kraju żadnego zatrudnienia postanowił Kościuszko bić się za wolność innych narodów. W 1776 r. wyjechał więc do Ameryki Północnej. Tam otrzymał posadę inżyniera w armii amerykańskiej. Jako inżynier przyczynił się do zwycięskiej bitwy pod Saratogą, gdzie zajmował się formułowaniem fortyfikacji. Następnie zaprojektował fort West Point nad rzeką Hudson. Był to rozkaz samego Jerzego Waszyngtona, późniejszego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Pasma sukcesów na polu fortyfikacji w amerykańskiej armii zostały docenione. Tadeusz Kościuszko w 1783 roku otrzymał stopień generała brygady oraz wynagrodzenie w postaci ziemi i nagrody pieniężnej. Tadeusz Kościuszko został także zaproszony do Towarzystwa Cyncynatów, skupiającego najwybitniejszych żołnierzy. W tym gronie znajdowało się obok niego dwóch cudzoziemców, co można odebrać jako wielkie wyróżnienie. Tadeusz Kościuszko zawitał jeszcze do Ameryki w 1797 roku, ale zaraz potem wrócił do Europy. Godny podkreślenia jest również fakt, że wypłatę poborów ze służby w amerykańskiej armii przeznaczył na wykupienie czarnoskórych niewolników oraz na ich edukację. Powrót Tadeusza Kościuszki do Polski Tadeusz Kościuszko wrócił do Polski w 1784 roku. Pięć lat później został powołany do wojska polskiego w stopniu majora-generała. W 1792 roku w czasie polsko-rosyjskiej wojny w obronie Konstytucji 3 maja odznaczył się w bitwach pod Zieleńcami i pod Dubienką. Dla uczczenia tego zwycięstwa ustanowiony został przez króla Order Virtuti Militari. Jednym z pierwszych odznaczonych był właśnie generał-major Tadeusz Kościuszko. Insurekcja kościuszkowska Tadeusz Kościuszko został przywódcą powstania, znanego jako insurekcja kościuszkowska w 1794 roku. Został Najwyższym Naczelnikiem Siły Zbrojnej Narodowej. 24 marca złożył uroczystą przysięgę na rynku krakowskim. Tadeusz Kościuszko jako wódz powstania ogłosił powszechną mobilizację i zaciąg do powstańczej armii. Z uwagi na braki w uzbrojeniu wielu żołnierzy – chłopów, uzbrojonych było w przekute kosy, stąd nazwa kosynierzy. 4 kwietnia 1794 roku armia Tadeusza Kościuszki stoczyła zwycięską bitwę pod Racławicami. Zwycięstwo pod Racławicami, choć nie miało zasadniczego znaczenia dla wojny pomiędzy Rzeczpospolitą a Rosją, było bardzo ważnym wydarzeniem podkreślającym wagę idei obrony Konstytucji 3 maja i niepodległości oraz mobilizowało ludność Polski i Litwy do wysiłku zbrojnego. 7 maja 1794 roku Tadeusz Kościuszko w obozie wojskowym w Połańcu wydał uniwersał połaniecki, drugi pod względem istotności po Konstytucji 3 maja akt polityczny Rzeczpospolitej końca XVIII wieku. Uniwersał połaniecki znosił poddaństwo osobiste chłopów i ograniczał pańszczyznę. 10 października 1794 roku Tadeusz Kościuszko został ranny w bitwie pod Maciejowicami i wzięty do niewoli przez wojsko rosyjskie. Ostatecznie 24 października 1795 roku dokonał się trzeci rozbiór Rzeczpospolitej. Śmierć i legenda Tadeusza Kościuszki Tadeusz Kościuszko przebywał w rosyjskiej niewoli w twierdzy w Petersburgu do 1796 roku. Od 1798 mieszkał pod Paryżem. Choć brał udział w tworzeniu Legionów Polskich, przeciwstawiał się idei powiązania sprawy polskiej z działalnością Napoleona I Bonaparte. Przebywał w Wiedniu podczas Kongresu Wiedeńskiego. Car Aleksander I zabiegał o poparcie Tadeusza Kościuszki dla idei utworzenia Królestwa Polskiego (Kongresowego), czego

Bonawentura Kościuszko urodził się 4 lutego 1746 roku w Mereczowszczyźnie. Był najmłodszym, czwartym dzieckiem w rodzinie, która choć szlachecka nie należała do zamożnych. Tadeusz Kościuszko uczęszczał do KolegiumPijarów w Lubieszowie. Naukę rozpoczął wraz z bratem Józefem w 1755 roku. Po latach przerwy w nauce wstąpił do Korpusu Kadetów Szkoły Rycerskiej, ważnej oświeceniowej placówki edukacyjnej powstałej z inicjatywy króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1765 roku. Szkołę Rycerską, która zapewniała wszechstronne wykształcenie humanistyczne oraz techniczne ukończył w stopniu kapitana. Kariera wojskowa była jego wyborem podyktowanym życiową koniecznością, gdyż nie posiadał majątku. Istotne w jego karierze okazało się wsparcie rodu Czartoryskich, który umożliwił mu kształcenie. Tadeusz Kościuszko w Ameryce i walka o niepodległość Stanów Zjednoczonych Tadeusz jako stypendysta królewski, wyjechał po szkole do Francji, do Paryża, gdzie podjął naukę z rzeźby i malarstwa. We Francji spędził pięć lat, przerwał naukę i uczęszczał na prywatne kursy z inżynierii. Powrócił do Polski w 1775 roku i zastał ojczyznę osłabioną, wydaną na łup silnych sąsiadów. Nie znajdując we własnym kraju żadnego zatrudnienia postanowił Kościuszko bić się za wolność innych narodów. W 1776 r. wyjechał więc do Ameryki Północnej. Tam otrzymał posadę inżyniera w armii amerykańskiej. Jako inżynier przyczynił się do zwycięskiej bitwy pod Saratogą, gdzie zajmował się formułowaniem fortyfikacji. Następnie zaprojektował fort West Point nad rzeką Hudson. Był to rozkaz samego Jerzego Waszyngtona, późniejszego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Pasma sukcesów na polu fortyfikacji w amerykańskiej armii zostały docenione. Tadeusz Kościuszko w 1783 roku otrzymał stopień generała brygady oraz wynagrodzenie w postaci ziemi i nagrody pieniężnej. Tadeusz Kościuszko został także zaproszony do Towarzystwa Cyncynatów, skupiającego najwybitniejszych żołnierzy. W tym gronie znajdowało się obok niego dwóch cudzoziemców, co można odebrać jako wielkie wyróżnienie. Tadeusz Kościuszko zawitał jeszcze do Ameryki w 1797 roku, ale zaraz potem wrócił do Europy. Godny podkreślenia jest również fakt, że wypłatę poborów ze służby w amerykańskiej armii przeznaczył na wykupienie czarnoskórych niewolników oraz na ich edukację. Powrót Tadeusza Kościuszki do Polski Tadeusz Kościuszko wrócił do Polski w 1784 roku. Pięć lat później został powołany do wojska polskiego w stopniu majora-generała. W 1792 roku w czasie polsko-rosyjskiej wojny w obronie Konstytucji 3 maja odznaczył się w bitwach pod Zieleńcami i pod Dubienką. Dla uczczenia tego zwycięstwa ustanowiony został przez króla Order Virtuti Militari. Jednym z pierwszych odznaczonych był właśnie generał-major Tadeusz Kościuszko. Insurekcja kościuszkowska Tadeusz Kościuszko został przywódcą powstania, znanego jako insurekcja kościuszkowska w 1794 roku. Został Najwyższym Naczelnikiem Siły Zbrojnej Narodowej. 24 marca złożył uroczystą przysięgę na rynku krakowskim. Tadeusz Kościuszko jako wódz powstania ogłosił powszechną mobilizację i zaciąg do powstańczej armii. Z uwagi na braki w uzbrojeniu wielu żołnierzy – chłopów, uzbrojonych było w przekute kosy, stąd nazwa kosynierzy. 4 kwietnia 1794 roku armia Tadeusza Kościuszki stoczyła zwycięską bitwę pod Racławicami. Zwycięstwo pod Racławicami, choć nie miało zasadniczego znaczenia dla wojny pomiędzy Rzeczpospolitą a Rosją, było bardzo ważnym wydarzeniem podkreślającym wagę idei obrony Konstytucji 3 maja i niepodległości oraz mobilizowało ludność Polski i Litwy do wysiłku zbrojnego. 7 maja 1794 roku Tadeusz Kościuszko w obozie wojskowym w Połańcu wydał uniwersał połaniecki, drugi pod względem istotności po Konstytucji 3 maja akt polityczny Rzeczpospolitej końca XVIII wieku. Uniwersał połaniecki znosił poddaństwo osobiste chłopów i ograniczał pańszczyznę. 10 października 1794 roku Tadeusz Kościuszko został ranny w bitwie pod Maciejowicami i wzięty do niewoli przez wojsko rosyjskie. Ostatecznie 24 października 1795 roku dokonał się trzeci rozbiór Rzeczpospolitej. Śmierć i legenda Tadeusza Kościuszki Tadeusz Kościuszko przebywał w rosyjskiej niewoli w twierdzy w Petersburgu do 1796 roku. Od 1798 mieszkał pod Paryżem. Choć brał udział w tworzeniu Legionów Polskich, przeciwstawiał się idei powiązania sprawy polskiej z działalnością Napoleona I Bonaparte. Przebywał w Wiedniu podczas Kongresu Wiedeńskiego. Car Aleksander I zabiegał o poparcie Tadeusza Kościuszki dla idei utworzenia Królestwa Polskiego (Kongresowego), czego

Bonawentura Kościuszko urodził się 4 lutego 1746 roku w Mereczowszczyźnie. Był najmłodszym, czwartym dzieckiem w rodzinie, która choć szlachecka nie należała do zamożnych. Tadeusz Kościuszko uczęszczał do KolegiumPijarów w Lubieszowie. Naukę rozpoczął wraz z bratem Józefem w 1755 roku. Po latach przerwy w nauce wstąpił do Korpusu Kadetów Szkoły Rycerskiej, ważnej oświeceniowej placówki edukacyjnej powstałej z inicjatywy króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1765 roku. Szkołę Rycerską, która zapewniała wszechstronne wykształcenie humanistyczne oraz techniczne ukończył w stopniu kapitana. Kariera wojskowa była jego wyborem podyktowanym życiową koniecznością, gdyż nie posiadał majątku. Istotne w jego karierze okazało się wsparcie rodu Czartoryskich, który umożliwił mu kształcenie. Tadeusz Kościuszko w Ameryce i walka o niepodległość Stanów Zjednoczonych Tadeusz jako stypendysta królewski, wyjechał po szkole do Francji, do Paryża, gdzie podjął naukę z rzeźby i malarstwa. We Francji spędził pięć lat, przerwał naukę i uczęszczał na prywatne kursy z inżynierii. Powrócił do Polski w 1775 roku i zastał ojczyznę osłabioną, wydaną na łup silnych sąsiadów. Nie znajdując we własnym kraju żadnego zatrudnienia postanowił Kościuszko bić się za wolność innych narodów. W 1776 r. wyjechał więc do Ameryki Północnej. Tam otrzymał posadę inżyniera w armii amerykańskiej. Jako inżynier przyczynił się do zwycięskiej bitwy pod Saratogą, gdzie zajmował się formułowaniem fortyfikacji. Następnie zaprojektował fort West Point nad rzeką Hudson. Był to rozkaz samego Jerzego Waszyngtona, późniejszego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Pasma sukcesów na polu fortyfikacji w amerykańskiej armii zostały docenione. Tadeusz Kościuszko w 1783 roku otrzymał stopień generała brygady oraz wynagrodzenie w postaci ziemi i nagrody pieniężnej. Tadeusz Kościuszko został także zaproszony do Towarzystwa Cyncynatów, skupiającego najwybitniejszych żołnierzy. W tym gronie znajdowało się obok niego dwóch cudzoziemców, co można odebrać jako wielkie wyróżnienie. Tadeusz Kościuszko zawitał jeszcze do Ameryki w 1797 roku, ale zaraz potem wrócił do Europy. Godny podkreślenia jest również fakt, że wypłatę poborów ze służby w amerykańskiej armii przeznaczył na wykupienie czarnoskórych niewolników oraz na ich edukację. Powrót Tadeusza Kościuszki do Polski Tadeusz Kościuszko wrócił do Polski w 1784 roku. Pięć lat później został powołany do wojska polskiego w stopniu majora-generała. W 1792 roku w czasie polsko-rosyjskiej wojny w obronie Konstytucji 3 maja odznaczył się w bitwach pod Zieleńcami i pod Dubienką. Dla uczczenia tego zwycięstwa ustanowiony został przez króla Order Virtuti Militari. Jednym z pierwszych odznaczonych był właśnie generał-major Tadeusz Kościuszko. Insurekcja kościuszkowska Tadeusz Kościuszko został przywódcą powstania, znanego jako insurekcja kościuszkowska w 1794 roku. Został Najwyższym Naczelnikiem Siły Zbrojnej Narodowej. 24 marca złożył uroczystą przysięgę na rynku krakowskim. Tadeusz Kościuszko jako wódz powstania ogłosił powszechną mobilizację i zaciąg do powstańczej armii. Z uwagi na braki w uzbrojeniu wielu żołnierzy – chłopów, uzbrojonych było w przekute kosy, stąd nazwa kosynierzy. 4 kwietnia 1794 roku armia Tadeusza Kościuszki stoczyła zwycięską bitwę pod Racławicami. Zwycięstwo pod Racławicami, choć nie miało zasadniczego znaczenia dla wojny pomiędzy Rzeczpospolitą a Rosją, było bardzo ważnym wydarzeniem podkreślającym wagę idei obrony Konstytucji 3 maja i niepodległości oraz mobilizowało ludność Polski i Litwy do wysiłku zbrojnego. 7 maja 1794 roku Tadeusz Kościuszko w obozie wojskowym w Połańcu wydał uniwersał połaniecki, drugi pod względem istotności po Konstytucji 3 maja akt polityczny Rzeczpospolitej końca XVIII wieku. Uniwersał połaniecki znosił poddaństwo osobiste chłopów i ograniczał pańszczyznę. 10 października 1794 roku Tadeusz Kościuszko został ranny w bitwie pod Maciejowicami i wzięty do niewoli przez wojsko rosyjskie. Ostatecznie 24 października 1795 roku dokonał się trzeci rozbiór Rzeczpospolitej. Śmierć i legenda Tadeusza Kościuszki Tadeusz Kościuszko przebywał w rosyjskiej niewoli w twierdzy w Petersburgu do 1796 roku. Od 1798 mieszkał pod Paryżem. Choć brał udział w tworzeniu Legionów Polskich, przeciwstawiał się idei powiązania sprawy polskiej z działalnością Napoleona I Bonaparte. Przebywał w Wiedniu podczas Kongresu Wiedeńskiego. Car Aleksander I zabiegał o poparcie Tadeusza Kościuszki dla idei utworzenia Królestwa Polskiego (Kongresowego), czego

Bonawentura Kościuszko urodził się 4 lutego 1746 roku w Mereczowszczyźnie. Był najmłodszym, czwartym dzieckiem w rodzinie, która choć szlachecka nie należała do zamożnych. Tadeusz Kościuszko uczęszczał do KolegiumPijarów w Lubieszowie. Naukę rozpoczął wraz z bratem Józefem w 1755 roku. Po latach przerwy w nauce wstąpił do Korpusu Kadetów Szkoły Rycerskiej, ważnej oświeceniowej placówki edukacyjnej powstałej z inicjatywy króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1765 roku. Szkołę Rycerską, która zapewniała wszechstronne wykształcenie humanistyczne oraz techniczne ukończył w stopniu kapitana. Kariera wojskowa była jego wyborem podyktowanym życiową koniecznością, gdyż nie posiadał majątku. Istotne w jego karierze okazało się wsparcie rodu Czartoryskich, który umożliwił mu kształcenie. Tadeusz Kościuszko w Ameryce i walka o niepodległość Stanów Zjednoczonych Tadeusz jako stypendysta królewski, wyjechał po szkole do Francji, do Paryża, gdzie podjął naukę z rzeźby i malarstwa. We Francji spędził pięć lat, przerwał naukę i uczęszczał na prywatne kursy z inżynierii. Powrócił do Polski w 1775 roku i zastał ojczyznę osłabioną, wydaną na łup silnych sąsiadów. Nie znajdując we własnym kraju żadnego zatrudnienia postanowił Kościuszko bić się za wolność innych narodów. W 1776 r. wyjechał więc do Ameryki Północnej. Tam otrzymał posadę inżyniera w armii amerykańskiej. Jako inżynier przyczynił się do zwycięskiej bitwy pod Saratogą, gdzie zajmował się formułowaniem fortyfikacji. Następnie zaprojektował fort West Point nad rzeką Hudson. Był to rozkaz samego Jerzego Waszyngtona, późniejszego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Pasma sukcesów na polu fortyfikacji w amerykańskiej armii zostały docenione. Tadeusz Kościuszko w 1783 roku otrzymał stopień generała brygady oraz wynagrodzenie w postaci ziemi i nagrody pieniężnej. Tadeusz Kościuszko został także zaproszony do Towarzystwa Cyncynatów, skupiającego najwybitniejszych żołnierzy. W tym gronie znajdowało się obok niego dwóch cudzoziemców, co można odebrać jako wielkie wyróżnienie. Tadeusz Kościuszko zawitał jeszcze do Ameryki w 1797 roku, ale zaraz potem wrócił do Europy. Godny podkreślenia jest również fakt, że wypłatę poborów ze służby w amerykańskiej armii przeznaczył na wykupienie czarnoskórych niewolników oraz na ich edukację. Powrót Tadeusza Kościuszki do Polski Tadeusz Kościuszko wrócił do Polski w 1784 roku. Pięć lat później został powołany do wojska polskiego w stopniu majora-generała. W 1792 roku w czasie polsko-rosyjskiej wojny w obronie Konstytucji 3 maja odznaczył się w bitwach pod Zieleńcami i pod Dubienką. Dla uczczenia tego zwycięstwa ustanowiony został przez króla Order Virtuti Militari. Jednym z pierwszych odznaczonych był właśnie generał-major Tadeusz Kościuszko. Insurekcja kościuszkowska Tadeusz Kościuszko został przywódcą powstania, znanego jako insurekcja kościuszkowska w 1794 roku. Został Najwyższym Naczelnikiem Siły Zbrojnej Narodowej. 24 marca złożył uroczystą przysięgę na rynku krakowskim. Tadeusz Kościuszko jako wódz powstania ogłosił powszechną mobilizację i zaciąg do powstańczej armii. Z uwagi na braki w uzbrojeniu wielu żołnierzy – chłopów, uzbrojonych było w przekute kosy, stąd nazwa kosynierzy. 4 kwietnia 1794 roku armia Tadeusza Kościuszki stoczyła zwycięską bitwę pod Racławicami. Zwycięstwo pod Racławicami, choć nie miało zasadniczego znaczenia dla wojny pomiędzy Rzeczpospolitą a Rosją, było bardzo ważnym wydarzeniem podkreślającym wagę idei obrony Konstytucji 3 maja i niepodległości oraz mobilizowało ludność Polski i Litwy do wysiłku zbrojnego. 7 maja 1794 roku Tadeusz Kościuszko w obozie wojskowym w Połańcu wydał uniwersał połaniecki, drugi pod względem istotności po Konstytucji 3 maja akt polityczny Rzeczpospolitej końca XVIII wieku. Uniwersał połaniecki znosił poddaństwo osobiste chłopów i ograniczał pańszczyznę. 10 października 1794 roku Tadeusz Kościuszko został ranny w bitwie pod Maciejowicami i wzięty do niewoli przez wojsko rosyjskie. Ostatecznie 24 października 1795 roku dokonał się trzeci rozbiór Rzeczpospolitej. Śmierć i legenda Tadeusza Kościuszki Tadeusz Kościuszko przebywał w rosyjskiej niewoli w twierdzy w Petersburgu do 1796 roku. Od 1798 mieszkał pod Paryżem. Choć brał udział w tworzeniu Legionów Polskich, przeciwstawiał się idei powiązania sprawy polskiej z działalnością Napoleona I Bonaparte. Przebywał w Wiedniu podczas Kongresu Wiedeńskiego. Car Aleksander I zabiegał o poparcie Tadeusza Kościuszki dla idei utworzenia Królestwa Polskiego (Kongresowego), czego

Bonawentura Kościuszko urodził się 4 lutego 1746 roku w Mereczowszczyźnie. Był najmłodszym, czwartym dzieckiem w rodzinie, która choć szlachecka nie należała do zamożnych. Tadeusz Kościuszko uczęszczał do KolegiumPijarów w Lubieszowie. Naukę rozpoczął wraz z bratem Józefem w 1755 roku. Po latach przerwy w nauce wstąpił do Korpusu Kadetów Szkoły Rycerskiej, ważnej oświeceniowej placówki edukacyjnej powstałej z inicjatywy króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1765 roku. Szkołę Rycerską, która zapewniała wszechstronne wykształcenie humanistyczne oraz techniczne ukończył w stopniu kapitana. Kariera wojskowa była jego wyborem podyktowanym życiową koniecznością, gdyż nie posiadał majątku. Istotne w jego karierze okazało się wsparcie rodu Czartoryskich, który umożliwił mu kształcenie. Tadeusz Kościuszko w Ameryce i walka o niepodległość Stanów Zjednoczonych Tadeusz jako stypendysta królewski, wyjechał po szkole do Francji, do Paryża, gdzie podjął naukę z rzeźby i malarstwa. We Francji spędził pięć lat, przerwał naukę i uczęszczał na prywatne kursy z inżynierii. Powrócił do Polski w 1775 roku i zastał ojczyznę osłabioną, wydaną na łup silnych sąsiadów. Nie znajdując we własnym kraju żadnego zatrudnienia postanowił Kościuszko bić się za wolność innych narodów. W 1776 r. wyjechał więc do Ameryki Północnej. Tam otrzymał posadę inżyniera w armii amerykańskiej. Jako inżynier przyczynił się do zwycięskiej bitwy pod Saratogą, gdzie zajmował się formułowaniem fortyfikacji. Następnie zaprojektował fort West Point nad rzeką Hudson. Był to rozkaz samego Jerzego Waszyngtona, późniejszego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Pasma sukcesów na polu fortyfikacji w amerykańskiej armii zostały docenione. Tadeusz Kościuszko w 1783 roku otrzymał stopień generała brygady oraz wynagrodzenie w postaci ziemi i nagrody pieniężnej. Tadeusz Kościuszko został także zaproszony do Towarzystwa Cyncynatów, skupiającego najwybitniejszych żołnierzy. W tym gronie znajdowało się obok niego dwóch cudzoziemców, co można odebrać jako wielkie wyróżnienie. Tadeusz Kościuszko zawitał jeszcze do Ameryki w 1797 roku, ale zaraz potem wrócił do Europy. Godny podkreślenia jest również fakt, że wypłatę poborów ze służby w amerykańskiej armii przeznaczył na wykupienie czarnoskórych niewolników oraz na ich edukację. Powrót Tadeusza Kościuszki do Polski Tadeusz Kościuszko wrócił do Polski w 1784 roku. Pięć lat później został powołany do wojska polskiego w stopniu majora-generała. W 1792 roku w czasie polsko-rosyjskiej wojny w obronie Konstytucji 3 maja odznaczył się w bitwach pod Zieleńcami i pod Dubienką. Dla uczczenia tego zwycięstwa ustanowiony został przez króla Order Virtuti Militari. Jednym z pierwszych odznaczonych był właśnie generał-major Tadeusz Kościuszko. Insurekcja kościuszkowska Tadeusz Kościuszko został przywódcą powstania, znanego jako insurekcja kościuszkowska w 1794 roku. Został Najwyższym Naczelnikiem Siły Zbrojnej Narodowej. 24 marca złożył uroczystą przysięgę na rynku krakowskim. Tadeusz Kościuszko jako wódz powstania ogłosił powszechną mobilizację i zaciąg do powstańczej armii. Z uwagi na braki w uzbrojeniu wielu żołnierzy – chłopów, uzbrojonych było w przekute kosy, stąd nazwa kosynierzy. 4 kwietnia 1794 roku armia Tadeusza Kościuszki stoczyła zwycięską bitwę pod Racławicami. Zwycięstwo pod Racławicami, choć nie miało zasadniczego znaczenia dla wojny pomiędzy Rzeczpospolitą a Rosją, było bardzo ważnym wydarzeniem podkreślającym wagę idei obrony Konstytucji 3 maja i niepodległości oraz mobilizowało ludność Polski i Litwy do wysiłku zbrojnego. 7 maja 1794 roku Tadeusz Kościuszko w obozie wojskowym w Połańcu wydał uniwersał połaniecki, drugi pod względem istotności po Konstytucji 3 maja akt polityczny Rzeczpospolitej końca XVIII wieku. Uniwersał połaniecki znosił poddaństwo osobiste chłopów i ograniczał pańszczyznę. 10 października 1794 roku Tadeusz Kościuszko został ranny w bitwie pod Maciejowicami i wzięty do niewoli przez wojsko rosyjskie. Ostatecznie 24 października 1795 roku dokonał się trzeci rozbiór Rzeczpospolitej. Śmierć i legenda Tadeusza Kościuszki Tadeusz Kościuszko przebywał w rosyjskiej niewoli w twierdzy w Petersburgu do 1796 roku. Od 1798 mieszkał pod Paryżem. Choć brał udział w tworzeniu Legionów Polskich, przeciwstawiał się idei powiązania sprawy polskiej z działalnością Napoleona I Bonaparte. Przebywał w Wiedniu podczas Kongresu Wiedeńskiego. Car Aleksander I zabiegał o poparcie Tadeusza Kościuszki dla idei utworzenia Królestwa Polskiego (Kongresowego), czego

Bonawentura Kościuszko urodził się 4 lutego 1746 roku w Mereczowszczyźnie. Był najmłodszym, czwartym dzieckiem w rodzinie, która choć szlachecka nie należała do zamożnych. Tadeusz Kościuszko uczęszczał do KolegiumPijarów w Lubieszowie. Naukę rozpoczął wraz z bratem Józefem w 1755 roku. Po latach przerwy w nauce wstąpił do Korpusu Kadetów Szkoły Rycerskiej, ważnej oświeceniowej placówki edukacyjnej powstałej z inicjatywy króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1765 roku. Szkołę Rycerską, która zapewniała wszechstronne wykształcenie humanistyczne oraz techniczne ukończył w stopniu kapitana. Kariera wojskowa była jego wyborem podyktowanym życiową koniecznością, gdyż nie posiadał majątku. Istotne w jego karierze okazało się wsparcie rodu Czartoryskich, który umożliwił mu kształcenie. Tadeusz Kościuszko w Ameryce i walka o niepodległość Stanów Zjednoczonych Tadeusz jako stypendysta królewski, wyjechał po szkole do Francji, do Paryża, gdzie podjął naukę z rzeźby i malarstwa. We Francji spędził pięć lat, przerwał naukę i uczęszczał na prywatne kursy z inżynierii. Powrócił do Polski w 1775 roku i zastał ojczyznę osłabioną, wydaną na łup silnych sąsiadów. Nie znajdując we własnym kraju żadnego zatrudnienia postanowił Kościuszko bić się za wolność innych narodów. W 1776 r. wyjechał więc do Ameryki Północnej. Tam otrzymał posadę inżyniera w armii amerykańskiej. Jako inżynier przyczynił się do zwycięskiej bitwy pod Saratogą, gdzie zajmował się formułowaniem fortyfikacji. Następnie zaprojektował fort West Point nad rzeką Hudson. Był to rozkaz samego Jerzego Waszyngtona, późniejszego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Pasma sukcesów na polu fortyfikacji w amerykańskiej armii zostały docenione. Tadeusz Kościuszko w 1783 roku otrzymał stopień generała brygady oraz wynagrodzenie w postaci ziemi i nagrody pieniężnej. Tadeusz Kościuszko został także zaproszony do Towarzystwa Cyncynatów, skupiającego najwybitniejszych żołnierzy. W tym gronie znajdowało się obok niego dwóch cudzoziemców, co można odebrać jako wielkie wyróżnienie. Tadeusz Kościuszko zawitał jeszcze do Ameryki w 1797 roku, ale zaraz potem wrócił do Europy. Godny podkreślenia jest również fakt, że wypłatę poborów ze służby w amerykańskiej armii przeznaczył na wykupienie czarnoskórych niewolników oraz na ich edukację. Powrót Tadeusza Kościuszki do Polski Tadeusz Kościuszko wrócił do Polski w 1784 roku. Pięć lat później został powołany do wojska polskiego w stopniu majora-generała. W 1792 roku w czasie polsko-rosyjskiej wojny w obronie Konstytucji 3 maja odznaczył się w bitwach pod Zieleńcami i pod Dubienką. Dla uczczenia tego zwycięstwa ustanowiony został przez króla Order Virtuti Militari. Jednym z pierwszych odznaczonych był właśnie generał-major Tadeusz Kościuszko. Insurekcja kościuszkowska Tadeusz Kościuszko został przywódcą powstania, znanego jako insurekcja kościuszkowska w 1794 roku. Został Najwyższym Naczelnikiem Siły Zbrojnej Narodowej. 24 marca złożył uroczystą przysięgę na rynku krakowskim. Tadeusz Kościuszko jako wódz powstania ogłosił powszechną mobilizację i zaciąg do powstańczej armii. Z uwagi na braki w uzbrojeniu wielu żołnierzy – chłopów, uzbrojonych było w przekute kosy, stąd nazwa kosynierzy. 4 kwietnia 1794 roku armia Tadeusza Kościuszki stoczyła zwycięską bitwę pod Racławicami. Zwycięstwo pod Racławicami, choć nie miało zasadniczego znaczenia dla wojny pomiędzy Rzeczpospolitą a Rosją, było bardzo ważnym wydarzeniem podkreślającym wagę idei obrony Konstytucji 3 maja i niepodległości oraz mobilizowało ludność Polski i Litwy do wysiłku zbrojnego. 7 maja 1794 roku Tadeusz Kościuszko w obozie wojskowym w Połańcu wydał uniwersał połaniecki, drugi pod względem istotności po Konstytucji 3 maja akt polityczny Rzeczpospolitej końca XVIII wieku. Uniwersał połaniecki znosił poddaństwo osobiste chłopów i ograniczał pańszczyznę. 10 października 1794 roku Tadeusz Kościuszko został ranny w bitwie pod Maciejowicami i wzięty do niewoli przez wojsko rosyjskie. Ostatecznie 24 października 1795 roku dokonał się trzeci rozbiór Rzeczpospolitej. Śmierć i legenda Tadeusza Kościuszki Tadeusz Kościuszko przebywał w rosyjskiej niewoli w twierdzy w Petersburgu do 1796 roku. Od 1798 mieszkał pod Paryżem. Choć brał udział w tworzeniu Legionów Polskich, przeciwstawiał się idei powiązania sprawy polskiej z działalnością Napoleona I Bonaparte. Przebywał w Wiedniu podczas Kongresu Wiedeńskiego. Car Aleksander I zabiegał o poparcie Tadeusza Kościuszki dla idei utworzenia Królestwa Polskiego (Kongresowego), czego

Bonawentura Kościuszko urodził się 4 lutego 1746 roku w Mereczowszczyźnie. Był najmłodszym, czwartym dzieckiem w rodzinie, która choć szlachecka nie należała do zamożnych. Tadeusz Kościuszko uczęszczał do KolegiumPijarów w Lubieszowie. Naukę rozpoczął wraz z bratem Józefem w 1755 roku. Po latach przerwy w nauce wstąpił do Korpusu Kadetów Szkoły Rycerskiej, ważnej oświeceniowej placówki edukacyjnej powstałej z inicjatywy króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1765 roku. Szkołę Rycerską, która zapewniała wszechstronne wykształcenie humanistyczne oraz techniczne ukończył w stopniu kapitana. Kariera wojskowa była jego wyborem podyktowanym życiową koniecznością, gdyż nie posiadał majątku. Istotne w jego karierze okazało się wsparcie rodu Czartoryskich, który umożliwił mu kształcenie. Tadeusz Kościuszko w Ameryce i walka o niepodległość Stanów Zjednoczonych Tadeusz jako stypendysta królewski, wyjechał po szkole do Francji, do Paryża, gdzie podjął naukę z rzeźby i malarstwa. We Francji spędził pięć lat, przerwał naukę i uczęszczał na prywatne kursy z inżynierii. Powrócił do Polski w 1775 roku i zastał ojczyznę osłabioną, wydaną na łup silnych sąsiadów. Nie znajdując we własnym kraju żadnego zatrudnienia postanowił Kościuszko bić się za wolność innych narodów. W 1776 r. wyjechał więc do Ameryki Północnej. Tam otrzymał posadę inżyniera w armii amerykańskiej. Jako inżynier przyczynił się do zwycięskiej bitwy pod Saratogą, gdzie zajmował się formułowaniem fortyfikacji. Następnie zaprojektował fort West Point nad rzeką Hudson. Był to rozkaz samego Jerzego Waszyngtona, późniejszego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Pasma sukcesów na polu fortyfikacji w amerykańskiej armii zostały docenione. Tadeusz Kościuszko w 1783 roku otrzymał stopień generała brygady oraz wynagrodzenie w postaci ziemi i nagrody pieniężnej. Tadeusz Kościuszko został także zaproszony do Towarzystwa Cyncynatów, skupiającego najwybitniejszych żołnierzy. W tym gronie znajdowało się obok niego dwóch cudzoziemców, co można odebrać jako wielkie wyróżnienie. Tadeusz Kościuszko zawitał jeszcze do Ameryki w 1797 roku, ale zaraz potem wrócił do Europy. Godny podkreślenia jest również fakt, że wypłatę poborów ze służby w amerykańskiej armii przeznaczył na wykupienie czarnoskórych niewolników oraz na ich edukację. Powrót Tadeusza Kościuszki do Polski Tadeusz Kościuszko wrócił do Polski w 1784 roku. Pięć lat później został powołany do wojska polskiego w stopniu majora-generała. W 1792 roku w czasie polsko-rosyjskiej wojny w obronie Konstytucji 3 maja odznaczył się w bitwach pod Zieleńcami i pod Dubienką. Dla uczczenia tego zwycięstwa ustanowiony został przez króla Order Virtuti Militari. Jednym z pierwszych odznaczonych był właśnie generał-major Tadeusz Kościuszko. Insurekcja kościuszkowska Tadeusz Kościuszko został przywódcą powstania, znanego jako insurekcja kościuszkowska w 1794 roku. Został Najwyższym Naczelnikiem Siły Zbrojnej Narodowej. 24 marca złożył uroczystą przysięgę na rynku krakowskim. Tadeusz Kościuszko jako wódz powstania ogłosił powszechną mobilizację i zaciąg do powstańczej armii. Z uwagi na braki w uzbrojeniu wielu żołnierzy – chłopów, uzbrojonych było w przekute kosy, stąd nazwa kosynierzy. 4 kwietnia 1794 roku armia Tadeusza Kościuszki stoczyła zwycięską bitwę pod Racławicami. Zwycięstwo pod Racławicami, choć nie miało zasadniczego znaczenia dla wojny pomiędzy Rzeczpospolitą a Rosją, było bardzo ważnym wydarzeniem podkreślającym wagę idei obrony Konstytucji 3 maja i niepodległości oraz mobilizowało ludność Polski i Litwy do wysiłku zbrojnego. 7 maja 1794 roku Tadeusz Kościuszko w obozie wojskowym w Połańcu wydał uniwersał połaniecki, drugi pod względem istotności po Konstytucji 3 maja akt polityczny Rzeczpospolitej końca XVIII wieku. Uniwersał połaniecki znosił poddaństwo osobiste chłopów i ograniczał pańszczyznę. 10 października 1794 roku Tadeusz Kościuszko został ranny w bitwie pod Maciejowicami i wzięty do niewoli przez wojsko rosyjskie. Ostatecznie 24 października 1795 roku dokonał się trzeci rozbiór Rzeczpospolitej. Śmierć i legenda Tadeusza Kościuszki Tadeusz Kościuszko przebywał w rosyjskiej niewoli w twierdzy w Petersburgu do 1796 roku. Od 1798 mieszkał pod Paryżem. Choć brał udział w tworzeniu Legionów Polskich, przeciwstawiał się idei powiązania sprawy polskiej z działalnością Napoleona I Bonaparte. Przebywał w Wiedniu podczas Kongresu Wiedeńskiego. Car Aleksander I zabiegał o poparcie Tadeusza Kościuszki dla idei utworzenia Królestwa Polskiego (Kongresowego), czego

Bonawentura Kościuszko urodził się 4 lutego 1746 roku w Mereczowszczyźnie. Był najmłodszym, czwartym dzieckiem w rodzinie, która choć szlachecka nie należała do zamożnych. Tadeusz Kościuszko uczęszczał do KolegiumPijarów w Lubieszowie. Naukę rozpoczął wraz z bratem Józefem w 1755 roku. Po latach przerwy w nauce wstąpił do Korpusu Kadetów Szkoły Rycerskiej, ważnej oświeceniowej placówki edukacyjnej powstałej z inicjatywy króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1765 roku. Szkołę Rycerską, która zapewniała wszechstronne wykształcenie humanistyczne oraz techniczne ukończył w stopniu kapitana. Kariera wojskowa była jego wyborem podyktowanym życiową koniecznością, gdyż nie posiadał majątku. Istotne w jego karierze okazało się wsparcie rodu Czartoryskich, który umożliwił mu kształcenie. Tadeusz Kościuszko w Ameryce i walka o niepodległość Stanów Zjednoczonych Tadeusz jako stypendysta królewski, wyjechał po szkole do Francji, do Paryża, gdzie podjął naukę z rzeźby i malarstwa. We Francji spędził pięć lat, przerwał naukę i uczęszczał na prywatne kursy z inżynierii. Powrócił do Polski w 1775 roku i zastał ojczyznę osłabioną, wydaną na łup silnych sąsiadów. Nie znajdując we własnym kraju żadnego zatrudnienia postanowił Kościuszko bić się za wolność innych narodów. W 1776 r. wyjechał więc do Ameryki Północnej. Tam otrzymał posadę inżyniera w armii amerykańskiej. Jako inżynier przyczynił się do zwycięskiej bitwy pod Saratogą, gdzie zajmował się formułowaniem fortyfikacji. Następnie zaprojektował fort West Point nad rzeką Hudson. Był to rozkaz samego Jerzego Waszyngtona, późniejszego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Pasma sukcesów na polu fortyfikacji w amerykańskiej armii zostały docenione. Tadeusz Kościuszko w 1783 roku otrzymał stopień generała brygady oraz wynagrodzenie w postaci ziemi i nagrody pieniężnej. Tadeusz Kościuszko został także zaproszony do Towarzystwa Cyncynatów, skupiającego najwybitniejszych żołnierzy. W tym gronie znajdowało się obok niego dwóch cudzoziemców, co można odebrać jako wielkie wyróżnienie. Tadeusz Kościuszko zawitał jeszcze do Ameryki w 1797 roku, ale zaraz potem wrócił do Europy. Godny podkreślenia jest również fakt, że wypłatę poborów ze służby w amerykańskiej armii przeznaczył na wykupienie czarnoskórych niewolników oraz na ich edukację. Powrót Tadeusza Kościuszki do Polski Tadeusz Kościuszko wrócił do Polski w 1784 roku. Pięć lat później został powołany do wojska polskiego w stopniu majora-generała. W 1792 roku w czasie polsko-rosyjskiej wojny w obronie Konstytucji 3 maja odznaczył się w bitwach pod Zieleńcami i pod Dubienką. Dla uczczenia tego zwycięstwa ustanowiony został przez króla Order Virtuti Militari. Jednym z pierwszych odznaczonych był właśnie generał-major Tadeusz Kościuszko. Insurekcja kościuszkowska Tadeusz Kościuszko został przywódcą powstania, znanego jako insurekcja kościuszkowska w 1794 roku. Został Najwyższym Naczelnikiem Siły Zbrojnej Narodowej. 24 marca złożył uroczystą przysięgę na rynku krakowskim. Tadeusz Kościuszko jako wódz powstania ogłosił powszechną mobilizację i zaciąg do powstańczej armii. Z uwagi na braki w uzbrojeniu wielu żołnierzy – chłopów, uzbrojonych było w przekute kosy, stąd nazwa kosynierzy. 4 kwietnia 1794 roku armia Tadeusza Kościuszki stoczyła zwycięską bitwę pod Racławicami. Zwycięstwo pod Racławicami, choć nie miało zasadniczego znaczenia dla wojny pomiędzy Rzeczpospolitą a Rosją, było bardzo ważnym wydarzeniem podkreślającym wagę idei obrony Konstytucji 3 maja i niepodległości oraz mobilizowało ludność Polski i Litwy do wysiłku zbrojnego. 7 maja 1794 roku Tadeusz Kościuszko w obozie wojskowym w Połańcu wydał uniwersał połaniecki, drugi pod względem istotności po Konstytucji 3 maja akt polityczny Rzeczpospolitej końca XVIII wieku. Uniwersał połaniecki znosił poddaństwo osobiste chłopów i ograniczał pańszczyznę. 10 października 1794 roku Tadeusz Kościuszko został ranny w bitwie pod Maciejowicami i wzięty do niewoli przez wojsko rosyjskie. Ostatecznie 24 października 1795 roku dokonał się trzeci rozbiór Rzeczpospolitej. Śmierć i legenda Tadeusza Kościuszki Tadeusz Kościuszko przebywał w rosyjskiej niewoli w twierdzy w Petersburgu do 1796 roku. Od 1798 mieszkał pod Paryżem. Choć brał udział w tworzeniu Legionów Polskich, przeciwstawiał się idei powiązania sprawy polskiej z działalnością Napoleona I Bonaparte. Przebywał w Wiedniu podczas Kongresu Wiedeńskiego. Car Aleksander I zabiegał o poparcie Tadeusza Kościuszki dla idei utworzenia Królestwa Polskiego (Kongresowego), czego

Bonawentura Kościuszko urodził się 4 lutego 1746 roku w Mereczowszczyźnie. Był najmłodszym, czwartym dzieckiem w rodzinie, która choć szlachecka nie należała do zamożnych. Tadeusz Kościuszko uczęszczał do KolegiumPijarów w Lubieszowie. Naukę rozpoczął wraz z bratem Józefem w 1755 roku. Po latach przerwy w nauce wstąpił do Korpusu Kadetów Szkoły Rycerskiej, ważnej oświeceniowej placówki edukacyjnej powstałej z inicjatywy króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1765 roku. Szkołę Rycerską, która zapewniała wszechstronne wykształcenie humanistyczne oraz techniczne ukończył w stopniu kapitana. Kariera wojskowa była jego wyborem podyktowanym życiową koniecznością, gdyż nie posiadał majątku. Istotne w jego karierze okazało się wsparcie rodu Czartoryskich, który umożliwił mu kształcenie. Tadeusz Kościuszko w Ameryce i walka o niepodległość Stanów Zjednoczonych Tadeusz jako stypendysta królewski, wyjechał po szkole do Francji, do Paryża, gdzie podjął naukę z rzeźby i malarstwa. We Francji spędził pięć lat, przerwał naukę i uczęszczał na prywatne kursy z inżynierii. Powrócił do Polski w 1775 roku i zastał ojczyznę osłabioną, wydaną na łup silnych sąsiadów. Nie znajdując we własnym kraju żadnego zatrudnienia postanowił Kościuszko bić się za wolność innych narodów. W 1776 r. wyjechał więc do Ameryki Północnej. Tam otrzymał posadę inżyniera w armii amerykańskiej. Jako inżynier przyczynił się do zwycięskiej bitwy pod Saratogą, gdzie zajmował się formułowaniem fortyfikacji. Następnie zaprojektował fort West Point nad rzeką Hudson. Był to rozkaz samego Jerzego Waszyngtona, późniejszego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Pasma sukcesów na polu fortyfikacji w amerykańskiej armii zostały docenione. Tadeusz Kościuszko w 1783 roku otrzymał stopień generała brygady oraz wynagrodzenie w postaci ziemi i nagrody pieniężnej. Tadeusz Kościuszko został także zaproszony do Towarzystwa Cyncynatów, skupiającego najwybitniejszych żołnierzy. W tym gronie znajdowało się obok niego dwóch cudzoziemców, co można odebrać jako wielkie wyróżnienie. Tadeusz Kościuszko zawitał jeszcze do Ameryki w 1797 roku, ale zaraz potem wrócił do Europy. Godny podkreślenia jest również fakt, że wypłatę poborów ze służby w amerykańskiej armii przeznaczył na wykupienie czarnoskórych niewolników oraz na ich edukację. Powrót Tadeusza Kościuszki do Polski Tadeusz Kościuszko wrócił do Polski w 1784 roku. Pięć lat później został powołany do wojska polskiego w stopniu majora-generała. W 1792 roku w czasie polsko-rosyjskiej wojny w obronie Konstytucji 3 maja odznaczył się w bitwach pod Zieleńcami i pod Dubienką. Dla uczczenia tego zwycięstwa ustanowiony został przez króla Order Virtuti Militari. Jednym z pierwszych odznaczonych był właśnie generał-major Tadeusz Kościuszko. Insurekcja kościuszkowska Tadeusz Kościuszko został przywódcą powstania, znanego jako insurekcja kościuszkowska w 1794 roku. Został Najwyższym Naczelnikiem Siły Zbrojnej Narodowej. 24 marca złożył uroczystą przysięgę na rynku krakowskim. Tadeusz Kościuszko jako wódz powstania ogłosił powszechną mobilizację i zaciąg do powstańczej armii. Z uwagi na braki w uzbrojeniu wielu żołnierzy – chłopów, uzbrojonych było w przekute kosy, stąd nazwa kosynierzy. 4 kwietnia 1794 roku armia Tadeusza Kościuszki stoczyła zwycięską bitwę pod Racławicami. Zwycięstwo pod Racławicami, choć nie miało zasadniczego znaczenia dla wojny pomiędzy Rzeczpospolitą a Rosją, było bardzo ważnym wydarzeniem podkreślającym wagę idei obrony Konstytucji 3 maja i niepodległości oraz mobilizowało ludność Polski i Litwy do wysiłku zbrojnego. 7 maja 1794 roku Tadeusz Kościuszko w obozie wojskowym w Połańcu wydał uniwersał połaniecki, drugi pod względem istotności po Konstytucji 3 maja akt polityczny Rzeczpospolitej końca XVIII wieku. Uniwersał połaniecki znosił poddaństwo osobiste chłopów i ograniczał pańszczyznę. 10 października 1794 roku Tadeusz Kościuszko został ranny w bitwie pod Maciejowicami i wzięty do niewoli przez wojsko rosyjskie. Ostatecznie 24 października 1795 roku dokonał się trzeci rozbiór Rzeczpospolitej. Śmierć i legenda Tadeusza Kościuszki Tadeusz Kościuszko przebywał w rosyjskiej niewoli w twierdzy w Petersburgu do 1796 roku. Od 1798 mieszkał pod Paryżem. Choć brał udział w tworzeniu Legionów Polskich, przeciwstawiał się idei powiązania sprawy polskiej z działalnością Napoleona I Bonaparte. Przebywał w Wiedniu podczas Kongresu Wiedeńskiego. Car Aleksander I zabiegał o poparcie Tadeusza Kościuszki dla idei utworzenia Królestwa Polskiego (Kongresowego), czego

Bonawentura Kościuszko urodził się 4 lutego 1746 roku w Mereczowszczyźnie. Był najmłodszym, czwartym dzieckiem w rodzinie, która choć szlachecka nie należała do zamożnych. Tadeusz Kościuszko uczęszczał do KolegiumPijarów w Lubieszowie. Naukę rozpoczął wraz z bratem Józefem w 1755 roku. Po latach przerwy w nauce wstąpił do Korpusu Kadetów Szkoły Rycerskiej, ważnej oświeceniowej placówki edukacyjnej powstałej z inicjatywy króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1765 roku. Szkołę Rycerską, która zapewniała wszechstronne wykształcenie humanistyczne oraz techniczne ukończył w stopniu kapitana. Kariera wojskowa była jego wyborem podyktowanym życiową koniecznością, gdyż nie posiadał majątku. Istotne w jego karierze okazało się wsparcie rodu Czartoryskich, który umożliwił mu kształcenie. Tadeusz Kościuszko w Ameryce i walka o niepodległość Stanów Zjednoczonych Tadeusz jako stypendysta królewski, wyjechał po szkole do Francji, do Paryża, gdzie podjął naukę z rzeźby i malarstwa. We Francji spędził pięć lat, przerwał naukę i uczęszczał na prywatne kursy z inżynierii. Powrócił do Polski w 1775 roku i zastał ojczyznę osłabioną, wydaną na łup silnych sąsiadów. Nie znajdując we własnym kraju żadnego zatrudnienia postanowił Kościuszko bić się za wolność innych narodów. W 1776 r. wyjechał więc do Ameryki Północnej. Tam otrzymał posadę inżyniera w armii amerykańskiej. Jako inżynier przyczynił się do zwycięskiej bitwy pod Saratogą, gdzie zajmował się formułowaniem fortyfikacji. Następnie zaprojektował fort West Point nad rzeką Hudson. Był to rozkaz samego Jerzego Waszyngtona, późniejszego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Pasma sukcesów na polu fortyfikacji w amerykańskiej armii zostały docenione. Tadeusz Kościuszko w 1783 roku otrzymał stopień generała brygady oraz wynagrodzenie w postaci ziemi i nagrody pieniężnej. Tadeusz Kościuszko został także zaproszony do Towarzystwa Cyncynatów, skupiającego najwybitniejszych żołnierzy. W tym gronie znajdowało się obok niego dwóch cudzoziemców, co można odebrać jako wielkie wyróżnienie. Tadeusz Kościuszko zawitał jeszcze do Ameryki w 1797 roku, ale zaraz potem wrócił do Europy. Godny podkreślenia jest również fakt, że wypłatę poborów ze służby w amerykańskiej armii przeznaczył na wykupienie czarnoskórych niewolników oraz na ich edukację. Powrót Tadeusza Kościuszki do Polski Tadeusz Kościuszko wrócił do Polski w 1784 roku. Pięć lat później został powołany do wojska polskiego w stopniu majora-generała. W 1792 roku w czasie polsko-rosyjskiej wojny w obronie Konstytucji 3 maja odznaczył się w bitwach pod Zieleńcami i pod Dubienką. Dla uczczenia tego zwycięstwa ustanowiony został przez króla Order Virtuti Militari. Jednym z pierwszych odznaczonych był właśnie generał-major Tadeusz Kościuszko. Insurekcja kościuszkowska Tadeusz Kościuszko został przywódcą powstania, znanego jako insurekcja kościuszkowska w 1794 roku. Został Najwyższym Naczelnikiem Siły Zbrojnej Narodowej. 24 marca złożył uroczystą przysięgę na rynku krakowskim. Tadeusz Kościuszko jako wódz powstania ogłosił powszechną mobilizację i zaciąg do powstańczej armii. Z uwagi na braki w uzbrojeniu wielu żołnierzy – chłopów, uzbrojonych było w przekute kosy, stąd nazwa kosynierzy. 4 kwietnia 1794 roku armia Tadeusza Kościuszki stoczyła zwycięską bitwę pod Racławicami. Zwycięstwo pod Racławicami, choć nie miało zasadniczego znaczenia dla wojny pomiędzy Rzeczpospolitą a Rosją, było bardzo ważnym wydarzeniem podkreślającym wagę idei obrony Konstytucji 3 maja i niepodległości oraz mobilizowało ludność Polski i Litwy do wysiłku zbrojnego. 7 maja 1794 roku Tadeusz Kościuszko w obozie wojskowym w Połańcu wydał uniwersał połaniecki, drugi pod względem istotności po Konstytucji 3 maja akt polityczny Rzeczpospolitej końca XVIII wieku. Uniwersał połaniecki znosił poddaństwo osobiste chłopów i ograniczał pańszczyznę. 10 października 1794 roku Tadeusz Kościuszko został ranny w bitwie pod Maciejowicami i wzięty do niewoli przez wojsko rosyjskie. Ostatecznie 24 października 1795 roku dokonał się trzeci rozbiór Rzeczpospolitej. Śmierć i legenda Tadeusza Kościuszki Tadeusz Kościuszko przebywał w rosyjskiej niewoli w twierdzy w Petersburgu do 1796 roku. Od 1798 mieszkał pod Paryżem. Choć brał udział w tworzeniu Legionów Polskich, przeciwstawiał się idei powiązania sprawy polskiej z działalnością Napoleona I Bonaparte. Przebywał w Wiedniu podczas Kongresu Wiedeńskiego. Car Aleksander I zabiegał o poparcie Tadeusza Kościuszki dla idei utworzenia Królestwa Polskiego (Kongresowego), czego

Bonawentura Kościuszko urodził się 4 lutego 1746 roku w Mereczowszczyźnie. Był najmłodszym, czwartym dzieckiem w rodzinie, która choć szlachecka nie należała do zamożnych. Tadeusz Kościuszko uczęszczał do KolegiumPijarów w Lubieszowie. Naukę rozpoczął wraz z bratem Józefem w 1755 roku. Po latach przerwy w nauce wstąpił do Korpusu Kadetów Szkoły Rycerskiej, ważnej oświeceniowej placówki edukacyjnej powstałej z inicjatywy króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1765 roku. Szkołę Rycerską, która zapewniała wszechstronne wykształcenie humanistyczne oraz techniczne ukończył w stopniu kapitana. Kariera wojskowa była jego wyborem podyktowanym życiową koniecznością, gdyż nie posiadał majątku. Istotne w jego karierze okazało się wsparcie rodu Czartoryskich, który umożliwił mu kształcenie. Tadeusz Kościuszko w Ameryce i walka o niepodległość Stanów Zjednoczonych Tadeusz jako stypendysta królewski, wyjechał po szkole do Francji, do Paryża, gdzie podjął naukę z rzeźby i malarstwa. We Francji spędził pięć lat, przerwał naukę i uczęszczał na prywatne kursy z inżynierii. Powrócił do Polski w 1775 roku i zastał ojczyznę osłabioną, wydaną na łup silnych sąsiadów. Nie znajdując we własnym kraju żadnego zatrudnienia postanowił Kościuszko bić się za wolność innych narodów. W 1776 r. wyjechał więc do Ameryki Północnej. Tam otrzymał posadę inżyniera w armii amerykańskiej. Jako inżynier przyczynił się do zwycięskiej bitwy pod Saratogą, gdzie zajmował się formułowaniem fortyfikacji. Następnie zaprojektował fort West Point nad rzeką Hudson. Był to rozkaz samego Jerzego Waszyngtona, późniejszego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Pasma sukcesów na polu fortyfikacji w amerykańskiej armii zostały docenione. Tadeusz Kościuszko w 1783 roku otrzymał stopień generała brygady oraz wynagrodzenie w postaci ziemi i nagrody pieniężnej. Tadeusz Kościuszko został także zaproszony do Towarzystwa Cyncynatów, skupiającego najwybitniejszych żołnierzy. W tym gronie znajdowało się obok niego dwóch cudzoziemców, co można odebrać jako wielkie wyróżnienie. Tadeusz Kościuszko zawitał jeszcze do Ameryki w 1797 roku, ale zaraz potem wrócił do Europy. Godny podkreślenia jest również fakt, że wypłatę poborów ze służby w amerykańskiej armii przeznaczył na wykupienie czarnoskórych niewolników oraz na ich edukację. Powrót Tadeusza Kościuszki do Polski Tadeusz Kościuszko wrócił do Polski w 1784 roku. Pięć lat później został powołany do wojska polskiego w stopniu majora-generała. W 1792 roku w czasie polsko-rosyjskiej wojny w obronie Konstytucji 3 maja odznaczył się w bitwach pod Zieleńcami i pod Dubienką. Dla uczczenia tego zwycięstwa ustanowiony został przez króla Order Virtuti Militari. Jednym z pierwszych odznaczonych był właśnie generał-major Tadeusz Kościuszko. Insurekcja kościuszkowska Tadeusz Kościuszko został przywódcą powstania, znanego jako insurekcja kościuszkowska w 1794 roku. Został Najwyższym Naczelnikiem Siły Zbrojnej Narodowej. 24 marca złożył uroczystą przysięgę na rynku krakowskim. Tadeusz Kościuszko jako wódz powstania ogłosił powszechną mobilizację i zaciąg do powstańczej armii. Z uwagi na braki w uzbrojeniu wielu żołnierzy – chłopów, uzbrojonych było w przekute kosy, stąd nazwa kosynierzy. 4 kwietnia 1794 roku armia Tadeusza Kościuszki stoczyła zwycięską bitwę pod Racławicami. Zwycięstwo pod Racławicami, choć nie miało zasadniczego znaczenia dla wojny pomiędzy Rzeczpospolitą a Rosją, było bardzo ważnym wydarzeniem podkreślającym wagę idei obrony Konstytucji 3 maja i niepodległości oraz mobilizowało ludność Polski i Litwy do wysiłku zbrojnego. 7 maja 1794 roku Tadeusz Kościuszko w obozie wojskowym w Połańcu wydał uniwersał połaniecki, drugi pod względem istotności po Konstytucji 3 maja akt polityczny Rzeczpospolitej końca XVIII wieku. Uniwersał połaniecki znosił poddaństwo osobiste chłopów i ograniczał pańszczyznę. 10 października 1794 roku Tadeusz Kościuszko został ranny w bitwie pod Maciejowicami i wzięty do niewoli przez wojsko rosyjskie. Ostatecznie 24 października 1795 roku dokonał się trzeci rozbiór Rzeczpospolitej. Śmierć i legenda Tadeusza Kościuszki Tadeusz Kościuszko przebywał w rosyjskiej niewoli w twierdzy w Petersburgu do 1796 roku. Od 1798 mieszkał pod Paryżem. Choć brał udział w tworzeniu Legionów Polskich, przeciwstawiał się idei powiązania sprawy polskiej z działalnością Napoleona I Bonaparte. Przebywał w Wiedniu podczas Kongresu Wiedeńskiego. Car Aleksander I zabiegał o poparcie Tadeusza Kościuszki dla idei utworzenia Królestwa Polskiego (Kongresowego), czego

Bonawentura Kościuszko urodził się 4 lutego 1746 roku w Mereczowszczyźnie. Był najmłodszym, czwartym dzieckiem w rodzinie, która choć szlachecka nie należała do zamożnych. Tadeusz Kościuszko uczęszczał do KolegiumPijarów w Lubieszowie. Naukę rozpoczął wraz z bratem Józefem w 1755 roku. Po latach przerwy w nauce wstąpił do Korpusu Kadetów Szkoły Rycerskiej, ważnej oświeceniowej placówki edukacyjnej powstałej z inicjatywy króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1765 roku. Szkołę Rycerską, która zapewniała wszechstronne wykształcenie humanistyczne oraz techniczne ukończył w stopniu kapitana. Kariera wojskowa była jego wyborem podyktowanym życiową koniecznością, gdyż nie posiadał majątku. Istotne w jego karierze okazało się wsparcie rodu Czartoryskich, który umożliwił mu kształcenie. Tadeusz Kościuszko w Ameryce i walka o niepodległość Stanów Zjednoczonych Tadeusz jako stypendysta królewski, wyjechał po szkole do Francji, do Paryża, gdzie podjął naukę z rzeźby i malarstwa. We Francji spędził pięć lat, przerwał naukę i uczęszczał na prywatne kursy z inżynierii. Powrócił do Polski w 1775 roku i zastał ojczyznę osłabioną, wydaną na łup silnych sąsiadów. Nie znajdując we własnym kraju żadnego zatrudnienia postanowił Kościuszko bić się za wolność innych narodów. W 1776 r. wyjechał więc do Ameryki Północnej. Tam otrzymał posadę inżyniera w armii amerykańskiej. Jako inżynier przyczynił się do zwycięskiej bitwy pod Saratogą, gdzie zajmował się formułowaniem fortyfikacji. Następnie zaprojektował fort West Point nad rzeką Hudson. Był to rozkaz samego Jerzego Waszyngtona, późniejszego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Pasma sukcesów na polu fortyfikacji w amerykańskiej armii zostały docenione. Tadeusz Kościuszko w 1783 roku otrzymał stopień generała brygady oraz wynagrodzenie w postaci ziemi i nagrody pieniężnej. Tadeusz Kościuszko został także zaproszony do Towarzystwa Cyncynatów, skupiającego najwybitniejszych żołnierzy. W tym gronie znajdowało się obok niego dwóch cudzoziemców, co można odebrać jako wielkie wyróżnienie. Tadeusz Kościuszko zawitał jeszcze do Ameryki w 1797 roku, ale zaraz potem wrócił do Europy. Godny podkreślenia jest również fakt, że wypłatę poborów ze służby w amerykańskiej armii przeznaczył na wykupienie czarnoskórych niewolników oraz na ich edukację. Powrót Tadeusza Kościuszki do Polski Tadeusz Kościuszko wrócił do Polski w 1784 roku. Pięć lat później został powołany do wojska polskiego w stopniu majora-generała. W 1792 roku w czasie polsko-rosyjskiej wojny w obronie Konstytucji 3 maja odznaczył się w bitwach pod Zieleńcami i pod Dubienką. Dla uczczenia tego zwycięstwa ustanowiony został przez króla Order Virtuti Militari. Jednym z pierwszych odznaczonych był właśnie generał-major Tadeusz Kościuszko. Insurekcja kościuszkowska Tadeusz Kościuszko został przywódcą powstania, znanego jako insurekcja kościuszkowska w 1794 roku. Został Najwyższym Naczelnikiem Siły Zbrojnej Narodowej. 24 marca złożył uroczystą przysięgę na rynku krakowskim. Tadeusz Kościuszko jako wódz powstania ogłosił powszechną mobilizację i zaciąg do powstańczej armii. Z uwagi na braki w uzbrojeniu wielu żołnierzy – chłopów, uzbrojonych było w przekute kosy, stąd nazwa kosynierzy. 4 kwietnia 1794 roku armia Tadeusza Kościuszki stoczyła zwycięską bitwę pod Racławicami. Zwycięstwo pod Racławicami, choć nie miało zasadniczego znaczenia dla wojny pomiędzy Rzeczpospolitą a Rosją, było bardzo ważnym wydarzeniem podkreślającym wagę idei obrony Konstytucji 3 maja i niepodległości oraz mobilizowało ludność Polski i Litwy do wysiłku zbrojnego. 7 maja 1794 roku Tadeusz Kościuszko w obozie wojskowym w Połańcu wydał uniwersał połaniecki, drugi pod względem istotności po Konstytucji 3 maja akt polityczny Rzeczpospolitej końca XVIII wieku. Uniwersał połaniecki znosił poddaństwo osobiste chłopów i ograniczał pańszczyznę. 10 października 1794 roku Tadeusz Kościuszko został ranny w bitwie pod Maciejowicami i wzięty do niewoli przez wojsko rosyjskie. Ostatecznie 24 października 1795 roku dokonał się trzeci rozbiór Rzeczpospolitej. Śmierć i legenda Tadeusza Kościuszki Tadeusz Kościuszko przebywał w rosyjskiej niewoli w twierdzy w Petersburgu do 1796 roku. Od 1798 mieszkał pod Paryżem. Choć brał udział w tworzeniu Legionów Polskich, przeciwstawiał się idei powiązania sprawy polskiej z działalnością Napoleona I Bonaparte. Przebywał w Wiedniu podczas Kongresu Wiedeńskiego. Car Aleksander I zabiegał o poparcie Tadeusza Kościuszki dla idei utworzenia Królestwa Polskiego (Kongresowego), czego

Bonawentura Kościuszko urodził się 4 lutego 1746 roku w Mereczowszczyźnie. Był najmłodszym, czwartym dzieckiem w rodzinie, która choć szlachecka nie należała do zamożnych. Tadeusz Kościuszko uczęszczał do KolegiumPijarów w Lubieszowie. Naukę rozpoczął wraz z bratem Józefem w 1755 roku. Po latach przerwy w nauce wstąpił do Korpusu Kadetów Szkoły Rycerskiej, ważnej oświeceniowej placówki edukacyjnej powstałej z inicjatywy króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1765 roku. Szkołę Rycerską, która zapewniała wszechstronne wykształcenie humanistyczne oraz techniczne ukończył w stopniu kapitana. Kariera wojskowa była jego wyborem podyktowanym życiową koniecznością, gdyż nie posiadał majątku. Istotne w jego karierze okazało się wsparcie rodu Czartoryskich, który umożliwił mu kształcenie. Tadeusz Kościuszko w Ameryce i walka o niepodległość Stanów Zjednoczonych Tadeusz jako stypendysta królewski, wyjechał po szkole do Francji, do Paryża, gdzie podjął naukę z rzeźby i malarstwa. We Francji spędził pięć lat, przerwał naukę i uczęszczał na prywatne kursy z inżynierii. Powrócił do Polski w 1775 roku i zastał ojczyznę osłabioną, wydaną na łup silnych sąsiadów. Nie znajdując we własnym kraju żadnego zatrudnienia postanowił Kościuszko bić się za wolność innych narodów. W 1776 r. wyjechał więc do Ameryki Północnej. Tam otrzymał posadę inżyniera w armii amerykańskiej. Jako inżynier przyczynił się do zwycięskiej bitwy pod Saratogą, gdzie zajmował się formułowaniem fortyfikacji. Następnie zaprojektował fort West Point nad rzeką Hudson. Był to rozkaz samego Jerzego Waszyngtona, późniejszego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Pasma sukcesów na polu fortyfikacji w amerykańskiej armii zostały docenione. Tadeusz Kościuszko w 1783 roku otrzymał stopień generała brygady oraz wynagrodzenie w postaci ziemi i nagrody pieniężnej. Tadeusz Kościuszko został także zaproszony do Towarzystwa Cyncynatów, skupiającego najwybitniejszych żołnierzy. W tym gronie znajdowało się obok niego dwóch cudzoziemców, co można odebrać jako wielkie wyróżnienie. Tadeusz Kościuszko zawitał jeszcze do Ameryki w 1797 roku, ale zaraz potem wrócił do Europy. Godny podkreślenia jest również fakt, że wypłatę poborów ze służby w amerykańskiej armii przeznaczył na wykupienie czarnoskórych niewolników oraz na ich edukację. Powrót Tadeusza Kościuszki do Polski Tadeusz Kościuszko wrócił do Polski w 1784 roku. Pięć lat później został powołany do wojska polskiego w stopniu majora-generała. W 1792 roku w czasie polsko-rosyjskiej wojny w obronie Konstytucji 3 maja odznaczył się w bitwach pod Zieleńcami i pod Dubienką. Dla uczczenia tego zwycięstwa ustanowiony został przez króla Order Virtuti Militari. Jednym z pierwszych odznaczonych był właśnie generał-major Tadeusz Kościuszko. Insurekcja kościuszkowska Tadeusz Kościuszko został przywódcą powstania, znanego jako insurekcja kościuszkowska w 1794 roku. Został Najwyższym Naczelnikiem Siły Zbrojnej Narodowej. 24 marca złożył uroczystą przysięgę na rynku krakowskim. Tadeusz Kościuszko jako wódz powstania ogłosił powszechną mobilizację i zaciąg do powstańczej armii. Z uwagi na braki w uzbrojeniu wielu żołnierzy – chłopów, uzbrojonych było w przekute kosy, stąd nazwa kosynierzy. 4 kwietnia 1794 roku armia Tadeusza Kościuszki stoczyła zwycięską bitwę pod Racławicami. Zwycięstwo pod Racławicami, choć nie miało zasadniczego znaczenia dla wojny pomiędzy Rzeczpospolitą a Rosją, było bardzo ważnym wydarzeniem podkreślającym wagę idei obrony Konstytucji 3 maja i niepodległości oraz mobilizowało ludność Polski i Litwy do wysiłku zbrojnego. 7 maja 1794 roku Tadeusz Kościuszko w obozie wojskowym w Połańcu wydał uniwersał połaniecki, drugi pod względem istotności po Konstytucji 3 maja akt polityczny Rzeczpospolitej końca XVIII wieku. Uniwersał połaniecki znosił poddaństwo osobiste chłopów i ograniczał pańszczyznę. 10 października 1794 roku Tadeusz Kościuszko został ranny w bitwie pod Maciejowicami i wzięty do niewoli przez wojsko rosyjskie. Ostatecznie 24 października 1795 roku dokonał się trzeci rozbiór Rzeczpospolitej. Śmierć i legenda Tadeusza Kościuszki Tadeusz Kościuszko przebywał w rosyjskiej niewoli w twierdzy w Petersburgu do 1796 roku. Od 1798 mieszkał pod Paryżem. Choć brał udział w tworzeniu Legionów Polskich, przeciwstawiał się idei powiązania sprawy polskiej z działalnością Napoleona I Bonaparte. Przebywał w Wiedniu podczas Kongresu Wiedeńskiego. Car Aleksander I zabiegał o poparcie Tadeusza Kościuszki dla idei utworzenia Królestwa Polskiego (Kongresowego), czego

Bonawentura Kościuszko urodził się 4 lutego 1746 roku w Mereczowszczyźnie. Był najmłodszym, czwartym dzieckiem w rodzinie, która choć szlachecka nie należała do zamożnych. Tadeusz Kościuszko uczęszczał do KolegiumPijarów w Lubieszowie. Naukę rozpoczął wraz z bratem Józefem w 1755 roku. Po latach przerwy w nauce wstąpił do Korpusu Kadetów Szkoły Rycerskiej, ważnej oświeceniowej placówki edukacyjnej powstałej z inicjatywy króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1765 roku. Szkołę Rycerską, która zapewniała wszechstronne wykształcenie humanistyczne oraz techniczne ukończył w stopniu kapitana. Kariera wojskowa była jego wyborem podyktowanym życiową koniecznością, gdyż nie posiadał majątku. Istotne w jego karierze okazało się wsparcie rodu Czartoryskich, który umożliwił mu kształcenie. Tadeusz Kościuszko w Ameryce i walka o niepodległość Stanów Zjednoczonych Tadeusz jako stypendysta królewski, wyjechał po szkole do Francji, do Paryża, gdzie podjął naukę z rzeźby i malarstwa. We Francji spędził pięć lat, przerwał naukę i uczęszczał na prywatne kursy z inżynierii. Powrócił do Polski w 1775 roku i zastał ojczyznę osłabioną, wydaną na łup silnych sąsiadów. Nie znajdując we własnym kraju żadnego zatrudnienia postanowił Kościuszko bić się za wolność innych narodów. W 1776 r. wyjechał więc do Ameryki Północnej. Tam otrzymał posadę inżyniera w armii amerykańskiej. Jako inżynier przyczynił się do zwycięskiej bitwy pod Saratogą, gdzie zajmował się formułowaniem fortyfikacji. Następnie zaprojektował fort West Point nad rzeką Hudson. Był to rozkaz samego Jerzego Waszyngtona, późniejszego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Pasma sukcesów na polu fortyfikacji w amerykańskiej armii zostały docenione. Tadeusz Kościuszko w 1783 roku otrzymał stopień generała brygady oraz wynagrodzenie w postaci ziemi i nagrody pieniężnej. Tadeusz Kościuszko został także zaproszony do Towarzystwa Cyncynatów, skupiającego najwybitniejszych żołnierzy. W tym gronie znajdowało się obok niego dwóch cudzoziemców, co można odebrać jako wielkie wyróżnienie. Tadeusz Kościuszko zawitał jeszcze do Ameryki w 1797 roku, ale zaraz potem wrócił do Europy. Godny podkreślenia jest również fakt, że wypłatę poborów ze służby w amerykańskiej armii przeznaczył na wykupienie czarnoskórych niewolników oraz na ich edukację. Powrót Tadeusza Kościuszki do Polski Tadeusz Kościuszko wrócił do Polski w 1784 roku. Pięć lat później został powołany do wojska polskiego w stopniu majora-generała. W 1792 roku w czasie polsko-rosyjskiej wojny w obronie Konstytucji 3 maja odznaczył się w bitwach pod Zieleńcami i pod Dubienką. Dla uczczenia tego zwycięstwa ustanowiony został przez króla Order Virtuti Militari. Jednym z pierwszych odznaczonych był właśnie generał-major Tadeusz Kościuszko. Insurekcja kościuszkowska Tadeusz Kościuszko został przywódcą powstania, znanego jako insurekcja kościuszkowska w 1794 roku. Został Najwyższym Naczelnikiem Siły Zbrojnej Narodowej. 24 marca złożył uroczystą przysięgę na rynku krakowskim. Tadeusz Kościuszko jako wódz powstania ogłosił powszechną mobilizację i zaciąg do powstańczej armii. Z uwagi na braki w uzbrojeniu wielu żołnierzy – chłopów, uzbrojonych było w przekute kosy, stąd nazwa kosynierzy. 4 kwietnia 1794 roku armia Tadeusza Kościuszki stoczyła zwycięską bitwę pod Racławicami. Zwycięstwo pod Racławicami, choć nie miało zasadniczego znaczenia dla wojny pomiędzy Rzeczpospolitą a Rosją, było bardzo ważnym wydarzeniem podkreślającym wagę idei obrony Konstytucji 3 maja i niepodległości oraz mobilizowało ludność Polski i Litwy do wysiłku zbrojnego. 7 maja 1794 roku Tadeusz Kościuszko w obozie wojskowym w Połańcu wydał uniwersał połaniecki, drugi pod względem istotności po Konstytucji 3 maja akt polityczny Rzeczpospolitej końca XVIII wieku. Uniwersał połaniecki znosił poddaństwo osobiste chłopów i ograniczał pańszczyznę. 10 października 1794 roku Tadeusz Kościuszko został ranny w bitwie pod Maciejowicami i wzięty do niewoli przez wojsko rosyjskie. Ostatecznie 24 października 1795 roku dokonał się trzeci rozbiór Rzeczpospolitej. Śmierć i legenda Tadeusza Kościuszki Tadeusz Kościuszko przebywał w rosyjskiej niewoli w twierdzy w Petersburgu do 1796 roku. Od 1798 mieszkał pod Paryżem. Choć brał udział w tworzeniu Legionów Polskich, przeciwstawiał się idei powiązania sprawy polskiej z działalnością Napoleona I Bonaparte. Przebywał w Wiedniu podczas Kongresu Wiedeńskiego. Car Aleksander I zabiegał o poparcie Tadeusza Kościuszki dla idei utworzenia Królestwa Polskiego (Kongresowego), czego

Bonawentura Kościuszko urodził się 4 lutego 1746 roku w Mereczowszczyźnie. Był najmłodszym, czwartym dzieckiem w rodzinie, która choć szlachecka nie należała do zamożnych. Tadeusz Kościuszko uczęszczał do KolegiumPijarów w Lubieszowie. Naukę rozpoczął wraz z bratem Józefem w 1755 roku. Po latach przerwy w nauce wstąpił do Korpusu Kadetów Szkoły Rycerskiej, ważnej oświeceniowej placówki edukacyjnej powstałej z inicjatywy króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1765 roku. Szkołę Rycerską, która zapewniała wszechstronne wykształcenie humanistyczne oraz techniczne ukończył w stopniu kapitana. Kariera wojskowa była jego wyborem podyktowanym życiową koniecznością, gdyż nie posiadał majątku. Istotne w jego karierze okazało się wsparcie rodu Czartoryskich, który umożliwił mu kształcenie. Tadeusz Kościuszko w Ameryce i walka o niepodległość Stanów Zjednoczonych Tadeusz jako stypendysta królewski, wyjechał po szkole do Francji, do Paryża, gdzie podjął naukę z rzeźby i malarstwa. We Francji spędził pięć lat, przerwał naukę i uczęszczał na prywatne kursy z inżynierii. Powrócił do Polski w 1775 roku i zastał ojczyznę osłabioną, wydaną na łup silnych sąsiadów. Nie znajdując we własnym kraju żadnego zatrudnienia postanowił Kościuszko bić się za wolność innych narodów. W 1776 r. wyjechał więc do Ameryki Północnej. Tam otrzymał posadę inżyniera w armii amerykańskiej. Jako inżynier przyczynił się do zwycięskiej bitwy pod Saratogą, gdzie zajmował się formułowaniem fortyfikacji. Następnie zaprojektował fort West Point nad rzeką Hudson. Był to rozkaz samego Jerzego Waszyngtona, późniejszego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Pasma sukcesów na polu fortyfikacji w amerykańskiej armii zostały docenione. Tadeusz Kościuszko w 1783 roku otrzymał stopień generała brygady oraz wynagrodzenie w postaci ziemi i nagrody pieniężnej. Tadeusz Kościuszko został także zaproszony do Towarzystwa Cyncynatów, skupiającego najwybitniejszych żołnierzy. W tym gronie znajdowało się obok niego dwóch cudzoziemców, co można odebrać jako wielkie wyróżnienie. Tadeusz Kościuszko zawitał jeszcze do Ameryki w 1797 roku, ale zaraz potem wrócił do Europy. Godny podkreślenia jest również fakt, że wypłatę poborów ze służby w amerykańskiej armii przeznaczył na wykupienie czarnoskórych niewolników oraz na ich edukację. Powrót Tadeusza Kościuszki do Polski Tadeusz Kościuszko wrócił do Polski w 1784 roku. Pięć lat później został powołany do wojska polskiego w stopniu majora-generała. W 1792 roku w czasie polsko-rosyjskiej wojny w obronie Konstytucji 3 maja odznaczył się w bitwach pod Zieleńcami i pod Dubienką. Dla uczczenia tego zwycięstwa ustanowiony został przez króla Order Virtuti Militari. Jednym z pierwszych odznaczonych był właśnie generał-major Tadeusz Kościuszko. Insurekcja kościuszkowska Tadeusz Kościuszko został przywódcą powstania, znanego jako insurekcja kościuszkowska w 1794 roku. Został Najwyższym Naczelnikiem Siły Zbrojnej Narodowej. 24 marca złożył uroczystą przysięgę na rynku krakowskim. Tadeusz Kościuszko jako wódz powstania ogłosił powszechną mobilizację i zaciąg do powstańczej armii. Z uwagi na braki w uzbrojeniu wielu żołnierzy – chłopów, uzbrojonych było w przekute kosy, stąd nazwa kosynierzy. 4 kwietnia 1794 roku armia Tadeusza Kościuszki stoczyła zwycięską bitwę pod Racławicami. Zwycięstwo pod Racławicami, choć nie miało zasadniczego znaczenia dla wojny pomiędzy Rzeczpospolitą a Rosją, było bardzo ważnym wydarzeniem podkreślającym wagę idei obrony Konstytucji 3 maja i niepodległości oraz mobilizowało ludność Polski i Litwy do wysiłku zbrojnego. 7 maja 1794 roku Tadeusz Kościuszko w obozie wojskowym w Połańcu wydał uniwersał połaniecki, drugi pod względem istotności po Konstytucji 3 maja akt polityczny Rzeczpospolitej końca XVIII wieku. Uniwersał połaniecki znosił poddaństwo osobiste chłopów i ograniczał pańszczyznę. 10 października 1794 roku Tadeusz Kościuszko został ranny w bitwie pod Maciejowicami i wzięty do niewoli przez wojsko rosyjskie. Ostatecznie 24 października 1795 roku dokonał się trzeci rozbiór Rzeczpospolitej. Śmierć i legenda Tadeusza Kościuszki Tadeusz Kościuszko przebywał w rosyjskiej niewoli w twierdzy w Petersburgu do 1796 roku. Od 1798 mieszkał pod Paryżem. Choć brał udział w tworzeniu Legionów Polskich, przeciwstawiał się idei powiązania sprawy polskiej z działalnością Napoleona I Bonaparte. Przebywał w Wiedniu podczas Kongresu Wiedeńskiego. Car Aleksander I zabiegał o poparcie Tadeusza Kościuszki dla idei utworzenia Królestwa Polskiego (Kongresowego), czego

Bonawentura Kościuszko urodził się 4 lutego 1746 roku w Mereczowszczyźnie. Był najmłodszym, czwartym dzieckiem w rodzinie, która choć szlachecka nie należała do zamożnych. Tadeusz Kościuszko uczęszczał do KolegiumPijarów w Lubieszowie. Naukę rozpoczął wraz z bratem Józefem w 1755 roku. Po latach przerwy w nauce wstąpił do Korpusu Kadetów Szkoły Rycerskiej, ważnej oświeceniowej placówki edukacyjnej powstałej z inicjatywy króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1765 roku. Szkołę Rycerską, która zapewniała wszechstronne wykształcenie humanistyczne oraz techniczne ukończył w stopniu kapitana. Kariera wojskowa była jego wyborem podyktowanym życiową koniecznością, gdyż nie posiadał majątku. Istotne w jego karierze okazało się wsparcie rodu Czartoryskich, który umożliwił mu kształcenie. Tadeusz Kościuszko w Ameryce i walka o niepodległość Stanów Zjednoczonych Tadeusz jako stypendysta królewski, wyjechał po szkole do Francji, do Paryża, gdzie podjął naukę z rzeźby i malarstwa. We Francji spędził pięć lat, przerwał naukę i uczęszczał na prywatne kursy z inżynierii. Powrócił do Polski w 1775 roku i zastał ojczyznę osłabioną, wydaną na łup silnych sąsiadów. Nie znajdując we własnym kraju żadnego zatrudnienia postanowił Kościuszko bić się za wolność innych narodów. W 1776 r. wyjechał więc do Ameryki Północnej. Tam otrzymał posadę inżyniera w armii amerykańskiej. Jako inżynier przyczynił się do zwycięskiej bitwy pod Saratogą, gdzie zajmował się formułowaniem fortyfikacji. Następnie zaprojektował fort West Point nad rzeką Hudson. Był to rozkaz samego Jerzego Waszyngtona, późniejszego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Pasma sukcesów na polu fortyfikacji w amerykańskiej armii zostały docenione. Tadeusz Kościuszko w 1783 roku otrzymał stopień generała brygady oraz wynagrodzenie w postaci ziemi i nagrody pieniężnej. Tadeusz Kościuszko został także zaproszony do Towarzystwa Cyncynatów, skupiającego najwybitniejszych żołnierzy. W tym gronie znajdowało się obok niego dwóch cudzoziemców, co można odebrać jako wielkie wyróżnienie. Tadeusz Kościuszko zawitał jeszcze do Ameryki w 1797 roku, ale zaraz potem wrócił do Europy. Godny podkreślenia jest również fakt, że wypłatę poborów ze służby w amerykańskiej armii przeznaczył na wykupienie czarnoskórych niewolników oraz na ich edukację. Powrót Tadeusza Kościuszki do Polski Tadeusz Kościuszko wrócił do Polski w 1784 roku. Pięć lat później został powołany do wojska polskiego w stopniu majora-generała. W 1792 roku w czasie polsko-rosyjskiej wojny w obronie Konstytucji 3 maja odznaczył się w bitwach pod Zieleńcami i pod Dubienką. Dla uczczenia tego zwycięstwa ustanowiony został przez króla Order Virtuti Militari. Jednym z pierwszych odznaczonych był właśnie generał-major Tadeusz Kościuszko. Insurekcja kościuszkowska Tadeusz Kościuszko został przywódcą powstania, znanego jako insurekcja kościuszkowska w 1794 roku. Został Najwyższym Naczelnikiem Siły Zbrojnej Narodowej. 24 marca złożył uroczystą przysięgę na rynku krakowskim. Tadeusz Kościuszko jako wódz powstania ogłosił powszechną mobilizację i zaciąg do powstańczej armii. Z uwagi na braki w uzbrojeniu wielu żołnierzy – chłopów, uzbrojonych było w przekute kosy, stąd nazwa kosynierzy. 4 kwietnia 1794 roku armia Tadeusza Kościuszki stoczyła zwycięską bitwę pod Racławicami. Zwycięstwo pod Racławicami, choć nie miało zasadniczego znaczenia dla wojny pomiędzy Rzeczpospolitą a Rosją, było bardzo ważnym wydarzeniem podkreślającym wagę idei obrony Konstytucji 3 maja i niepodległości oraz mobilizowało ludność Polski i Litwy do wysiłku zbrojnego. 7 maja 1794 roku Tadeusz Kościuszko w obozie wojskowym w Połańcu wydał uniwersał połaniecki, drugi pod względem istotności po Konstytucji 3 maja akt polityczny Rzeczpospolitej końca XVIII wieku. Uniwersał połaniecki znosił poddaństwo osobiste chłopów i ograniczał pańszczyznę. 10 października 1794 roku Tadeusz Kościuszko został ranny w bitwie pod Maciejowicami i wzięty do niewoli przez wojsko rosyjskie. Ostatecznie 24 października 1795 roku dokonał się trzeci rozbiór Rzeczpospolitej. Śmierć i legenda Tadeusza Kościuszki Tadeusz Kościuszko przebywał w rosyjskiej niewoli w twierdzy w Petersburgu do 1796 roku. Od 1798 mieszkał pod Paryżem. Choć brał udział w tworzeniu Legionów Polskich, przeciwstawiał się idei powiązania sprawy polskiej z działalnością Napoleona I Bonaparte. Przebywał w Wiedniu podczas Kongresu Wiedeńskiego. Car Aleksander I zabiegał o poparcie Tadeusza Kościuszki dla idei utworzenia Królestwa Polskiego (Kongresowego), czego

Bonawentura Kościuszko urodził się 4 lutego 1746 roku w Mereczowszczyźnie. Był najmłodszym, czwartym dzieckiem w rodzinie, która choć szlachecka nie należała do zamożnych. Tadeusz Kościuszko uczęszczał do KolegiumPijarów w Lubieszowie. Naukę rozpoczął wraz z bratem Józefem w 1755 roku. Po latach przerwy w nauce wstąpił do Korpusu Kadetów Szkoły Rycerskiej, ważnej oświeceniowej placówki edukacyjnej powstałej z inicjatywy króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1765 roku. Szkołę Rycerską, która zapewniała wszechstronne wykształcenie humanistyczne oraz techniczne ukończył w stopniu kapitana. Kariera wojskowa była jego wyborem podyktowanym życiową koniecznością, gdyż nie posiadał majątku. Istotne w jego karierze okazało się wsparcie rodu Czartoryskich, który umożliwił mu kształcenie. Tadeusz Kościuszko w Ameryce i walka o niepodległość Stanów Zjednoczonych Tadeusz jako stypendysta królewski, wyjechał po szkole do Francji, do Paryża, gdzie podjął naukę z rzeźby i malarstwa. We Francji spędził pięć lat, przerwał naukę i uczęszczał na prywatne kursy z inżynierii. Powrócił do Polski w 1775 roku i zastał ojczyznę osłabioną, wydaną na łup silnych sąsiadów. Nie znajdując we własnym kraju żadnego zatrudnienia postanowił Kościuszko bić się za wolność innych narodów. W 1776 r. wyjechał więc do Ameryki Północnej. Tam otrzymał posadę inżyniera w armii amerykańskiej. Jako inżynier przyczynił się do zwycięskiej bitwy pod Saratogą, gdzie zajmował się formułowaniem fortyfikacji. Następnie zaprojektował fort West Point nad rzeką Hudson. Był to rozkaz samego Jerzego Waszyngtona, późniejszego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Pasma sukcesów na polu fortyfikacji w amerykańskiej armii zostały docenione. Tadeusz Kościuszko w 1783 roku otrzymał stopień generała brygady oraz wynagrodzenie w postaci ziemi i nagrody pieniężnej. Tadeusz Kościuszko został także zaproszony do Towarzystwa Cyncynatów, skupiającego najwybitniejszych żołnierzy. W tym gronie znajdowało się obok niego dwóch cudzoziemców, co można odebrać jako wielkie wyróżnienie. Tadeusz Kościuszko zawitał jeszcze do Ameryki w 1797 roku, ale zaraz potem wrócił do Europy. Godny podkreślenia jest również fakt, że wypłatę poborów ze służby w amerykańskiej armii przeznaczył na wykupienie czarnoskórych niewolników oraz na ich edukację. Powrót Tadeusza Kościuszki do Polski Tadeusz Kościuszko wrócił do Polski w 1784 roku. Pięć lat później został powołany do wojska polskiego w stopniu majora-generała. W 1792 roku w czasie polsko-rosyjskiej wojny w obronie Konstytucji 3 maja odznaczył się w bitwach pod Zieleńcami i pod Dubienką. Dla uczczenia tego zwycięstwa ustanowiony został przez króla Order Virtuti Militari. Jednym z pierwszych odznaczonych był właśnie generał-major Tadeusz Kościuszko. Insurekcja kościuszkowska Tadeusz Kościuszko został przywódcą powstania, znanego jako insurekcja kościuszkowska w 1794 roku. Został Najwyższym Naczelnikiem Siły Zbrojnej Narodowej. 24 marca złożył uroczystą przysięgę na rynku krakowskim. Tadeusz Kościuszko jako wódz powstania ogłosił powszechną mobilizację i zaciąg do powstańczej armii. Z uwagi na braki w uzbrojeniu wielu żołnierzy – chłopów, uzbrojonych było w przekute kosy, stąd nazwa kosynierzy. 4 kwietnia 1794 roku armia Tadeusza Kościuszki stoczyła zwycięską bitwę pod Racławicami. Zwycięstwo pod Racławicami, choć nie miało zasadniczego znaczenia dla wojny pomiędzy Rzeczpospolitą a Rosją, było bardzo ważnym wydarzeniem podkreślającym wagę idei obrony Konstytucji 3 maja i niepodległości oraz mobilizowało ludność Polski i Litwy do wysiłku zbrojnego. 7 maja 1794 roku Tadeusz Kościuszko w obozie wojskowym w Połańcu wydał uniwersał połaniecki, drugi pod względem istotności po Konstytucji 3 maja akt polityczny Rzeczpospolitej końca XVIII wieku. Uniwersał połaniecki znosił poddaństwo osobiste chłopów i ograniczał pańszczyznę. 10 października 1794 roku Tadeusz Kościuszko został ranny w bitwie pod Maciejowicami i wzięty do niewoli przez wojsko rosyjskie. Ostatecznie 24 października 1795 roku dokonał się trzeci rozbiór Rzeczpospolitej. Śmierć i legenda Tadeusza Kościuszki Tadeusz Kościuszko przebywał w rosyjskiej niewoli w twierdzy w Petersburgu do 1796 roku. Od 1798 mieszkał pod Paryżem. Choć brał udział w tworzeniu Legionów Polskich, przeciwstawiał się idei powiązania sprawy polskiej z działalnością Napoleona I Bonaparte. Przebywał w Wiedniu podczas Kongresu Wiedeńskiego. Car Aleksander I zabiegał o poparcie Tadeusza Kościuszki dla idei utworzenia Królestwa Polskiego (Kongresowego), czego

Bonawentura Kościuszko urodził się 4 lutego 1746 roku w Mereczowszczyźnie. Był najmłodszym, czwartym dzieckiem w rodzinie, która choć szlachecka nie należała do zamożnych. Tadeusz Kościuszko uczęszczał do KolegiumPijarów w Lubieszowie. Naukę rozpoczął wraz z bratem Józefem w 1755 roku. Po latach przerwy w nauce wstąpił do Korpusu Kadetów Szkoły Rycerskiej, ważnej oświeceniowej placówki edukacyjnej powstałej z inicjatywy króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1765 roku. Szkołę Rycerską, która zapewniała wszechstronne wykształcenie humanistyczne oraz techniczne ukończył w stopniu kapitana. Kariera wojskowa była jego wyborem podyktowanym życiową koniecznością, gdyż nie posiadał majątku. Istotne w jego karierze okazało się wsparcie rodu Czartoryskich, który umożliwił mu kształcenie. Tadeusz Kościuszko w Ameryce i walka o niepodległość Stanów Zjednoczonych Tadeusz jako stypendysta królewski, wyjechał po szkole do Francji, do Paryża, gdzie podjął naukę z rzeźby i malarstwa. We Francji spędził pięć lat, przerwał naukę i uczęszczał na prywatne kursy z inżynierii. Powrócił do Polski w 1775 roku i zastał ojczyznę osłabioną, wydaną na łup silnych sąsiadów. Nie znajdując we własnym kraju żadnego zatrudnienia postanowił Kościuszko bić się za wolność innych narodów. W 1776 r. wyjechał więc do Ameryki Północnej. Tam otrzymał posadę inżyniera w armii amerykańskiej. Jako inżynier przyczynił się do zwycięskiej bitwy pod Saratogą, gdzie zajmował się formułowaniem fortyfikacji. Następnie zaprojektował fort West Point nad rzeką Hudson. Był to rozkaz samego Jerzego Waszyngtona, późniejszego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Pasma sukcesów na polu fortyfikacji w amerykańskiej armii zostały docenione. Tadeusz Kościuszko w 1783 roku otrzymał stopień generała brygady oraz wynagrodzenie w postaci ziemi i nagrody pieniężnej. Tadeusz Kościuszko został także zaproszony do Towarzystwa Cyncynatów, skupiającego najwybitniejszych żołnierzy. W tym gronie znajdowało się obok niego dwóch cudzoziemców, co można odebrać jako wielkie wyróżnienie. Tadeusz Kościuszko zawitał jeszcze do Ameryki w 1797 roku, ale zaraz potem wrócił do Europy. Godny podkreślenia jest również fakt, że wypłatę poborów ze służby w amerykańskiej armii przeznaczył na wykupienie czarnoskórych niewolników oraz na ich edukację. Powrót Tadeusza Kościuszki do Polski Tadeusz Kościuszko wrócił do Polski w 1784 roku. Pięć lat później został powołany do wojska polskiego w stopniu majora-generała. W 1792 roku w czasie polsko-rosyjskiej wojny w obronie Konstytucji 3 maja odznaczył się w bitwach pod Zieleńcami i pod Dubienką. Dla uczczenia tego zwycięstwa ustanowiony został przez króla Order Virtuti Militari. Jednym z pierwszych odznaczonych był właśnie generał-major Tadeusz Kościuszko. Insurekcja kościuszkowska Tadeusz Kościuszko został przywódcą powstania, znanego jako insurekcja kościuszkowska w 1794 roku. Został Najwyższym Naczelnikiem Siły Zbrojnej Narodowej. 24 marca złożył uroczystą przysięgę na rynku krakowskim. Tadeusz Kościuszko jako wódz powstania ogłosił powszechną mobilizację i zaciąg do powstańczej armii. Z uwagi na braki w uzbrojeniu wielu żołnierzy – chłopów, uzbrojonych było w przekute kosy, stąd nazwa kosynierzy. 4 kwietnia 1794 roku armia Tadeusza Kościuszki stoczyła zwycięską bitwę pod Racławicami. Zwycięstwo pod Racławicami, choć nie miało zasadniczego znaczenia dla wojny pomiędzy Rzeczpospolitą a Rosją, było bardzo ważnym wydarzeniem podkreślającym wagę idei obrony Konstytucji 3 maja i niepodległości oraz mobilizowało ludność Polski i Litwy do wysiłku zbrojnego. 7 maja 1794 roku Tadeusz Kościuszko w obozie wojskowym w Połańcu wydał uniwersał połaniecki, drugi pod względem istotności po Konstytucji 3 maja akt polityczny Rzeczpospolitej końca XVIII wieku. Uniwersał połaniecki znosił poddaństwo osobiste chłopów i ograniczał pańszczyznę. 10 października 1794 roku Tadeusz Kościuszko został ranny w bitwie pod Maciejowicami i wzięty do niewoli przez wojsko rosyjskie. Ostatecznie 24 października 1795 roku dokonał się trzeci rozbiór Rzeczpospolitej. Śmierć i legenda Tadeusza Kościuszki Tadeusz Kościuszko przebywał w rosyjskiej niewoli w twierdzy w Petersburgu do 1796 roku. Od 1798 mieszkał pod Paryżem. Choć brał udział w tworzeniu Legionów Polskich, przeciwstawiał się idei powiązania sprawy polskiej z działalnością Napoleona I Bonaparte. Przebywał w Wiedniu podczas Kongresu Wiedeńskiego. Car Aleksander I zabiegał o poparcie Tadeusza Kościuszki dla idei utworzenia Królestwa Polskiego (Kongresowego), czego

Przekierowanie strony internetowe

Bolesław I Chrobry (Wielki) (ur. 967, zm. 17 czerwca 1025) – pierwszy koronowany król Polski (od 1025 roku) z dynastii Piastów, w latach 1003-1004 także książę Czech jako Bolesław IV, książę Polski od 992 roku. Był synem Mieszka I, księcia Polski i Dobrawy, czeskiej księżniczki. Objął rządy w 992 roku, wypędzając krótko potem swoją macochę Odę i przyrodnich braci. Popierał akcje misyjne Wojciecha Sławnikowica, biskupa praskiego i Brunona z Kwerfurtu. Męczeńską śmierć tego pierwszego (997) i jego rychłą kanonizację wykorzystał niejako do celów politycznych, doprowadzając na tzw. zjeździe gnieźnieńskim do utworzenia polskiej metropolii kościelnej w Gnieźnie oraz biskupstw w Krakowie, Wrocławiu i Kołobrzegu i tym samym potwierdzenia pełnej samodzielności Polski przez cesarza Ottona III. Po śmierci Ottona III (1002) Bolesław znalazł się w konflikcie z jego następcą Henrykiem II Świętym, prowadząc z nim długotrwałe wojny (1002-1018), zakończone pokojem w Budziszynie i zajęciem Milska i Łużyc. W 1018 roku zdobył Kijów, osadzając na ruskim tronie swojego zięcia Światopełka I. W 1018 lub rok później przyłączył ponownie do państwa polskiego utracone w 981 roku Grody Czerwieńskie. Tuż przed śmiercią (1025), koronował się na pierwszego króla Polski.

Bolesław I Chrobry (Wielki) (ur. 967, zm. 17 czerwca 1025) – pierwszy koronowany król Polski (od 1025 roku) z dynastii Piastów, w latach 1003-1004 także książę Czech jako Bolesław IV, książę Polski od 992 roku. Był synem Mieszka I, księcia Polski i Dobrawy, czeskiej księżniczki. Objął rządy w 992 roku, wypędzając krótko potem swoją macochę Odę i przyrodnich braci. Popierał akcje misyjne Wojciecha Sławnikowica, biskupa praskiego i Brunona z Kwerfurtu. Męczeńską śmierć tego pierwszego (997) i jego rychłą kanonizację wykorzystał niejako do celów politycznych, doprowadzając na tzw. zjeździe gnieźnieńskim do utworzenia polskiej metropolii kościelnej w Gnieźnie oraz biskupstw w Krakowie, Wrocławiu i Kołobrzegu i tym samym potwierdzenia pełnej samodzielności Polski przez cesarza Ottona III. Po śmierci Ottona III (1002) Bolesław znalazł się w konflikcie z jego następcą Henrykiem II Świętym, prowadząc z nim długotrwałe wojny (1002-1018), zakończone pokojem w Budziszynie i zajęciem Milska i Łużyc. W 1018 roku zdobył Kijów, osadzając na ruskim tronie swojego zięcia Światopełka I. W 1018 lub rok później przyłączył ponownie do państwa polskiego utracone w 981 roku Grody Czerwieńskie. Tuż przed śmiercią (1025), koronował się na pierwszego króla Polski.

Bolesław I Chrobry (Wielki) (ur. 967, zm. 17 czerwca 1025) – pierwszy koronowany król Polski (od 1025 roku) z dynastii Piastów, w latach 1003-1004 także książę Czech jako Bolesław IV, książę Polski od 992 roku. Był synem Mieszka I, księcia Polski i Dobrawy, czeskiej księżniczki. Objął rządy w 992 roku, wypędzając krótko potem swoją macochę Odę i przyrodnich braci. Popierał akcje misyjne Wojciecha Sławnikowica, biskupa praskiego i Brunona z Kwerfurtu. Męczeńską śmierć tego pierwszego (997) i jego rychłą kanonizację wykorzystał niejako do celów politycznych, doprowadzając na tzw. zjeździe gnieźnieńskim do utworzenia polskiej metropolii kościelnej w Gnieźnie oraz biskupstw w Krakowie, Wrocławiu i Kołobrzegu i tym samym potwierdzenia pełnej samodzielności Polski przez cesarza Ottona III. Po śmierci Ottona III (1002) Bolesław znalazł się w konflikcie z jego następcą Henrykiem II Świętym, prowadząc z nim długotrwałe wojny (1002-1018), zakończone pokojem w Budziszynie i zajęciem Milska i Łużyc. W 1018 roku zdobył Kijów, osadzając na ruskim tronie swojego zięcia Światopełka I. W 1018 lub rok później przyłączył ponownie do państwa polskiego utracone w 981 roku Grody Czerwieńskie. Tuż przed śmiercią (1025), koronował się na pierwszego króla Polski.

Bolesław I Chrobry (Wielki) (ur. 967, zm. 17 czerwca 1025) – pierwszy koronowany król Polski (od 1025 roku) z dynastii Piastów, w latach 1003-1004 także książę Czech jako Bolesław IV, książę Polski od 992 roku. Był synem Mieszka I, księcia Polski i Dobrawy, czeskiej księżniczki. Objął rządy w 992 roku, wypędzając krótko potem swoją macochę Odę i przyrodnich braci. Popierał akcje misyjne Wojciecha Sławnikowica, biskupa praskiego i Brunona z Kwerfurtu. Męczeńską śmierć tego pierwszego (997) i jego rychłą kanonizację wykorzystał niejako do celów politycznych, doprowadzając na tzw. zjeździe gnieźnieńskim do utworzenia polskiej metropolii kościelnej w Gnieźnie oraz biskupstw w Krakowie, Wrocławiu i Kołobrzegu i tym samym potwierdzenia pełnej samodzielności Polski przez cesarza Ottona III. Po śmierci Ottona III (1002) Bolesław znalazł się w konflikcie z jego następcą Henrykiem II Świętym, prowadząc z nim długotrwałe wojny (1002-1018), zakończone pokojem w Budziszynie i zajęciem Milska i Łużyc. W 1018 roku zdobył Kijów, osadzając na ruskim tronie swojego zięcia Światopełka I. W 1018 lub rok później przyłączył ponownie do państwa polskiego utracone w 981 roku Grody Czerwieńskie. Tuż przed śmiercią (1025), koronował się na pierwszego króla Polski.

Przekierowanie strony internetowej

28 października 1138 zmarł Bolesław III Krzywousty, piastowski książę Polski w latach 1107–1138. Bolesław Krzywousty został uznany przez historiografię za obrońcę ówczesnej Polski. Większość swojego życia poświęcił chrystianizacji ziem Pomorza. Swoim testamentem Bolesław określił zasady dziedziczenia i sprawowania władzy w państwie po swojej śmierci. Decyzja ta zapoczątkowała rozbicie dzielnicowe Polski. - Jego rządy nie były odpowiednie na czasy, na które przypadały. Pasowałyby do pierwszych lat istnienia państwa polskiego, a nie wtedy gdy były faktycznie, czyli 140 lat po chrzcie Polski – mówił dr Wojciech Fałkowski, historyk-oskarżyciel w audycji z cyklu "Na historycznej wokandzie”. – Gdyby rządził 100 lat wcześniej, to znakomicie wpisałby się w stopień rozwoju państwa. Na początku XIII wieku, nawet jak na Polskę, która nie była centrum Europy, było to rządzenie archaiczne – uznał historyk. Bolesław Krzywousty toczył walkę ze swoim bratem Zbigniewem. Wygrał ją, więcej obiecując możnym. Wiązało się to z okrutnymi i łupieżczymi wyprawami na Pomorze i Morawy. - Władca na miarę tamtych czasów powinien już wyjść poza taki prosty plan i zaproponować coś więcej. Taki plan miał Zbigniew. Jednak możni wojowie wybrali Bolesława, bo jego propozycja była łatwą drogą wzbogacania się - mówił dr Wojciech Fałkowski. - Bolesław Krzywousty zakończył swój spór z bratem okrutnie – wydarł mu oczy. – Wtedy w średniowieczu uważano, że był to dobry sposób na unieszkodliwienie rywala, bez przelewu krwi dynastycznej - dodał dr Fałkowski. - Mało który władca Polski miał takiego wspaniałego panegirystę, jakim był Gall Anonim, pierwszy poważny kronikarz w tej części Europy. – Mimo tego, że Gall uwielbiał swojego króla i mógł na wiele spraw przymknąć oczy, to okaleczenie brata nazwał ciężkim grzechem – mówił prof. Tadeusz Rosłanowski, obrońca Piasta. Historyk podkreślił, że Krzywousty, który dokonywał różnych okrucieństw, rozumiał to jako rację stanu owego czasu. - On ten grzech odpokutował, jak przystało wtedy na wielkiego władcę – wielkimi darami, pielgrzymką na Węgry, przy okazji której załatwił trochę spraw politycznych – dodał prof. Rosłanowski. Był to mąż stanu porównywalny do innych mu równych w każdej epoce. - Być może był cyniczny i wyrachowany, ale jego celem było zapobiegnięcie rozpadowi państwa - stwierdził prof. Tadeusz Rosłanowski.