Błagam pomóżcie, nienawidzę siebie!

Czy ktokolwiek jest tutaj w stanie mi pomóc! To krytyczny i najgorszy przypadek tego zjawiska! Przynajmniej nie w takim nasileniu. Potrzebuję opinii specjalisty, bo na prywatne konsultacje mnie nie stać. Nie mogę już sobie patrzeć na swój ryj w lustrze. Mój problem to lenistwo, ale nie zwykłe lenistwo. Lenistwo posunięte wręcz do granic absurdu. Od początku gimnazjum nie otworzyłem ANI RAZU książki, nie wykonywałem żadnych obowiązków domowych, wykorzystywałem innych, w pokoju piętrzyły się naczynia i ciuchy, a matka to sprzątała, obiad dostawałem pod nos. Potrafiłem godzinami leżeć i gapić się w sufit, a teraz jest to na porządku dziennym. To jednak dopiero początek historii. Teraz jest dużo gorzej. Studiuję i celowo poszedłem na uczelnię, na której jest, jak najmniej zajęć i jak najniższy poziom, żeby tylko nie musieć nic robić. Raz już uwaliłem pierwszy semestr i mieszkałem w akademiku, gdzie zachowanie moje było poza kontrolą rodziców. Udawałem, że się uczę, a nawet nie chodziłem na zajęcia, doiłem tylko hajs. W pokoju burdel zwiększał się z miesiąca na miesiąc, a na stole piętrzyła się przeterminowana żywność, naczynia( tak samo w zlewie) oraz ciuchy na krześle i podłodze. Potem już nie mieściłem tego w tych miejscach więc rzucałem na łóżko i spałem na tym. Porzuciłem możliwość lekkiej pracy po znajomości za 4000 miesięcznie, bo nie chciało mi się iść na spotkanie wstępne. Do tego ciągle wykorzystuję słabość rodziców i rodziny do mojej osoby żeby robili wszystko za mnie i dawali kasę i często też wykorzystuję kobiety do czarnej roboty tylko dlatego, że na mnie lecą, a ja manipuluję nimi i kserują mi materiały, robią zadania, a przy pracach grupowych odwalają prawie całą robotę. Nie chce mi się nawet wykonywać prostych czynności, wstać z łóżka, by zgasić światło itp. Jak próbuję zabrać się np za prezentację na studia to siadam przed kompem i gapię się w monitor, nie potrafiąc zrobić ruchu. Usunąłem nawet komunikatory, ponieważ nie chciało mi się gadać ze znajomymi, straciłem wielu cennych ludzi. Chodzę do Żabki, bo jest o 20 metrów bliżej niż Lidl, który jest 3 razy tańszy. Większość czasu spędzam przy serialach. Jeśli nie otrzymam pomocy to przegram życie i możliwości.