W jaki sposób reagujecie na krytykę?

Pytanie dotyczy całokształtu, nie ważne czy w pracy, w domu, czy od znajomego? Zadaje to pytanie bo sama kompletnie nie radzę sobie z przyjęciem krytyki, tym bardziej jak staram się jak najlepiej potrafię i z mojego punktu widzenia jest to wykonane dobrze, a druga osoba zaczyna mnie krytykować. Reaguję zwyczajnie lub nie zwyczajnie, wdaję się w dyskusję, broniąc swoich racji, ale ledwo powstrzymuję płacz, jeśli już wybucham płaczem to też dalszym mniej przyjemnym potokiem słów. Nie mam pojęcia jak sobie z tym radzić. Podkreślę tylko że to w sprawach gdy krytykująca mnie osoba wręcz mi zarzuca coś, jeśli krytyka jest wypowiadana w lżejszej tonacji, jest dobrze, przyjmuję ją i analizuję. Jak jest w waszym przypadku?

Zalezy, jesli jest sluszna i konstruktywna to reaguje prawidlowo, w innych sytuacjach zle reaguje i sprowadzam krytykanta do parteru, nie lubie osob ktore zyja tym, a w rzeczywsitosci ta krytyka jest gownowarta i wynika z frustracj i kompleksow i wiecznego niezadowolenia

zależy na jaką. Ale przeważnie jest mi przykro. Na mnie krytyka średnio działa , muszę sama się chcieć zmienić

Im wyższa samoocena tym większa tarcza na wszelkiej maści obrazy i krytyke

doktor eros -nic dodac,nic ujac

Zależy kto krytykuję i czy jest w tym racja. Jeśli krytyka obejmuje tylko poniżenie mnie, znoszę ją strasznie. Gdy przyjaciel mnie krytykuje wiem, że chce dla mnie dobrze i nie odbieram tego za coś złego, lecz poztytywnego. Obcą osobę ciężej znoszę;) Niestety ludzie teraz bardzo lubią krytykować innych i myślą, że są nieomylni w swoich stwierdzeniach, a często jest odwrotnie. Krytykują aby czuć się ważni. Oczywiście krytyka, która odzwierciedla prawdę i rację to inna sprawa...jest mi przykro, ale trzeba ją znieść z pokorą.

I dokładnie, ja mam bardzo niską samoocenę więc u mnie krytyka to coś co niesamowicie przeżywam (przeważnie) i myślę cały dzień. I głównie to chodzi o krytykę ze strony osób mi nie znanych, gdy krytykuje mnie rodzina, przyjaciele czy znajomi nie stanowi to większego problemu. Ale z tymi pierwszymi sytuacjami nie potrafię sobie tak do końca poradzić. Bardzo bym chciała reagować mniej emocjonalnie, i raczej podchodzić do wszelkich takich sytuacji z dystansem. Patrząc z boku na moje zachowania w takich sytuacjach, zachowuję się idiotycznie. Automatycznie do mojej głowy podczas usłyszenia czegoś nie miłego wbija się myśl że kompletnie do niczego się nie nadaję, i wychodzę oczywiście wcześniej poprzedzając to płaczem, lub wdawaniem się w nie potrzebne dyskusję. Ale tak jak pisałam wyżej wszystko w zależności od tonacji wypowiadanych słów w moją stronę. Nienawidzę gdy osoba zarzuca mi coś czego nie zrobiłam, lub próbuje wymusić na mnie przyznanie się do czegoś z czym ja się nie zgadzam.

Mnie od zawsze odkąd pamiętam raniła jakakolwiek krytyka, nigdy nie umiałem jej odpowiednio przyjmować.

Zależy czy słuszna i przede wszystkim kto krytykuje. Jeśli słuszna i krytykuje osoba, która ma do tego prawo i jest dla mnie ważna - to ok.