Czy zdecydowalibyście się na adopcje gdybyście nie mogli mieć dzieci?

i nikt nie powinien zarzucać ludziom, którzy chcą mieć własne bilogiczne dzieci, że po ci, lepiej adoptować, bo tyle sierot. Ciekawe ile ci doradcy adoptowali???

Z tym sie akurat zgadzam. Nikt nie ma prawa narzucac nikomu adopcji. Taka decyzja powinna byc calkowicie dobrowolna i dobrze przemyslana.

Zdecydowałam się na adopcję. Przeszliśmy kurs, dostaliśmy kwalifikację i czekając na dziecko zaszłam w ciążę i urodziłam. Na ten moment zawiesiliśmy sprawę adopcji ale pewnie kiedyś do tego wrócimy bo zawsze chciałam mieć przynajmniej dwójkę dzieci a wątpię, że ponownie urodzę.

Bardzo ciężki temat ...

Ciezki ale wazny i dobrze ze ktos go zalozyl.

Nie zdecydowałabym się. Zbyt wielkie ryzyko, brak więzów krwi.

a co ma jedno do drugiego? dobra, nie rozumiem, pewnie nie przyznają Ci dziecka, jak już rodziłaś, tak? nie znam się ogólnie widzę wiecej plusów adopcji niż porodu.

Jasne, ze moze byc narkoman i bandyta"biologiczny" - w koncu skads sie biorą. Ale najwazniejsza, wg mnie, cecha, ktorej sie szuka, jest podobieństwo,cechy, przez ktore latwiej jest dziecko rozumiec. Gdy wygladało na to,ze nie bede miala dzieci, zdarzyło sie tak, ze sierotami zostały dzieci krewnych-ludzi naparwde na poziomie, inteligenych, bez nałogów. Wszycy uznali, ze to my, bezdzietni, powinnismy je adoptowac i ze to wielkie dla nas szczescie, Dzieci były swietne, ale o tak innych temperamentach, niz my, ze czulam,ze nie dam rady, nie opanuje ich, to sam zywiol. Modlilam sie,zeby kto inny je adoptowal - szczesliwie rodzina byla duza i o dzici po prostu wszyscy sie bili - piekne, udane.. A ja wiem,ze ich wychowanie bylaby to dla mnie porazka i meka. Potem urodzilam wlasne - spokojne, podobne do nas - wychowanie ich to bajka, Nigdy nie podjełabym sie adopcji.

a co ma jedno do drugiego? dobra, nie rozumiem, pewnie nie przyznają Ci dziecka, jak już rodziłaś, tak? nie znam się ogólnie widzę wiecej plusów adopcji niż porodu.

Czy nie za dużo zrzuca się na geny?

Nie tyle geny co ŚWiADOMOŚĆ tego że nie twoje . To 1%do 20% problemu . Pozostałe 99%-80% to ŚWIADOMOŚĆ dziecka gdy dowiaduje sie że mama to mama ale jakby nie do końca ...Zaczyna sie szukanie korzeni zaostrza patrzenie dziecka na (nie) rodziców itp Wtedy na ogół wali sie cały proces wychowawczy . Geny raczej tylko mogą mieć role pomocniczą .

coś - ktoś - nie jest mój tylko dlatego ,ze go poczęłam i urodziłam . ktoś może być twój bo go wybrałaś , bo tak zadecydowałaś.

ty alium wszędzie wtrącasz swoje trzy grosze . ciekawa jestem czy byłabyś taka mara jakbyś sama miała adoptować dziecko jakiś alkoholików . ciekawe o byś wtedy wypisywała .

Swiadomosc dziecka to nic. Duzo bardziej toksyczna jest swiadomosc rodzicow ze to nie ich dziecko. To ta swiadomosc jest w stanie zatruc dziecku zycie.

i dlatego nie bez powodu istnieje cały zestaw metod - opracowań w jaki sposób przekazywać dziecku ,ze jest " nasze " Ale jesli rodzice sami w to nie wierzą ... to jak dziecko ma w to uwierzyć ?

zdecydowanie nie

staram się , gościu , staram się :)

NIe. Uwazam, ze adopcja powinna istniec tylko wtedy, kiedy sa jakies dramatyczne wydarzenia losowe, smierc obojga rodzicow np czy tfu tfu - wojna. Tragedią jest, ze ludzie zrzekaja sie swoich dzieci, albo ,ze trzeba im je odbierać. Adopcja to zjawisko patologiczne samo w sobie . oczywiście dzieci nie sa temu winne.

no i pięknie ,ze tak uważasz ,ale czy od tego zmieni się np status prawny dzieci ? takie sytuacje nadal będą sie działy , dzieci nadal niczemu nie będą winne ale.... to one najbardziej cierpią . i co dalej ?

napisalam tylko,ze tak uważam, nie, ze adopcji nie bedzie. Ale namawianie kobiet ( chocby tu, na kafe),zeby rodzily na sile i oddawały do adopcji jest fatalne dla tych dzieci i matek. Tak samo pijaczkowie - niefrasobliwie sie rozmnazaja, oddaja do domu dziecka - i niech państwo chowa.

mniej fatalne dla tych dzieci i ich matek było by co ? aborcja ?

przede wszystkim rozsadek w decyzjach dotyczacych macierzyństwa - dobieranie partnerow i dostosowanie sie do sytuacji zyciowe., Po drugie - antykoncepcja. W skrajnych wypadkach - aborcja. Mam dzieci i nie wyobrazam sobie sytuacji, gdybym nie wiedziała, jaki jest los mojego ( zyjacego) dziecka- do konca zycia trauma. Natomiast nie cierpie z powodu braku dzieci, ktore poroniłam,

20.05.14 [zgłoś do usunięcia] allium mniej fatalne dla tych dzieci i ich matek było by co ? aborcja ? > > Zdecydowanie TAK

poronienie a aborcja to dwie rożne sprawy - odległe od siebie jak wschód od zachodu , nie można iwęc uwiązać ,ze oznaczają to samo . cierpienia powiązane ze świadomością dokonanej aborcji są nieporównywalne z samoistnym poronieniem , bo nie ma w nich elementu decyzji , świadomej zwłaszcza . Ponadto to co piszesz jest ok - powinno sie myśleć zanim powoła isę dziecko na siwat , ale ludzie nie myślą . Robią to a później beztrosko porzucają dziecko - no i co dalej twoim zdaniem ?

Podziwiam ludzi, którzy decydują się na adopcje. To trudna decyzja. Ale nie można tych dzieci od razu skazywać na to, że zostaną alkoholikami, złodziejami czy mordercami, tylko dlatego, że ich rodzice nimi są. Nawet w najlepszej rodzinie znajdzie się czarna owca. Czy wasze rodziny są takie czyste, nieskazitelne? Niekonieczne te najbliższe, ale wujkowie, kuzyni, dziadkowie? Po nich też się dziedziczy. Gdyby tak na to patrzeć to powinniśmy przestać się rozmnażać.

rozmnażać powinni się wyłacznie ci, którzy pragną mieć własne dziecko. A nie dla rozrywki, podania szklanki wody, becikowego czy dla widzimisię ksiedza

A ty romantyczna , ile dzieci adoptowalas , ze wszystkie rozumy pozjadalas ? Nie nigdy nie zaadoptuje , sama tez nie będę miała swoich dzieci ze względu na chorobę psychiczna ( schizofrenie ) u meza i kilku innych osób z jego najbliższej rodziny. Polecam blog Pani ktora adoptowala 2 dzieci " droga przez piekło " Tam było 3 K Kłamstwa Kradzieże Kazirodztwo

Ja tam od swojego dziecka oczekuję, że mi tą szklankę wody poda. Dlaczego mam tego nie oczekiwać niby? Oczekuję, że jak dorośnie to będziemy rodziną, kontaktować się i wspierać. Często mu o tym mówię, że będziemy się odwiedzać. Gdybym zdecydowała się na adopcję to oczekiwałabym tego samego. Może rodziny zastępcze funkcjonują na innej zasadzie, to ich praca i muszą się liczyć z tym, że wychowankowie odejdą i niekoniecznie będa wracać ale adopcja to co innego.

gdybym wychowała dziecko na takiego egoistę, ż emi nawet przysłowiowej szklanki wody ni epoda, to dopiero byłaby porażka.

gość A ty romantyczna , ile dzieci adoptowalas , ze wszystkie rozumy pozjadalas ? I I Nie trzeba byc swinia zeby byc weterynarzem.