chcialabym byc jedna z Was

cześc Wam, mamy i przyszle mamy gdy mialam 19 lat, zapragnelam byc jedna z Was. szczesliwa mama, zona. miec rodzine... nawet nie macie pojecia jak cieszylam sie widzac 2 kreski na tescie ciazowym... pamietam, ze tak bieglam po schodach ze prawie polamalam nogi .. zeby oznajmic informacje przyszlemu ojcu. pamietam moje 1 usg, pamietam uczucie kiedy dowiedzialam sie ze bede miala synka... pamietam moje marzenia z nim zwiazane... pojawil sie maly Danielek ... gdy mial 4 miesiace jego tata wyjechal powiedzial, ze wroci za 2 miesiace ... nie wrocil do dzis. mialam 19 lat wiedzialam, ze poradze sobie sama. wszystko bylo dobrze... gdy moj synek skonczyl rok zaczal dostawac histerii . rzucal sie na mnie bil mnie gryzl wyrywal mi wlosy. pamietam bylo lato, specjalnie wychodzilam tylko wieczorami na spacery by uniknac takich scen publicznie. sytuacje powtarzaly sie coraz czescie - wyginanie placz. trwalo to coraz dluzej i wszedzie. gdy Danis mial poltore roku poszlismy do neurologa, ktory stwierdzil na 1 wizycie autyzm. pamietam ten dzien. im byl starszy tym mial wiecej sily a ja ciagle jezdzilam po psychologach psychiatrach i lekarzach. myslalam, ze gdy pojdzie do przedszkola zacznie mowic, zmieni sie. .. i dzis kiedy ja mam 22 lata a Daniel ma 3 i pol roku doszlo do mnie to, ze tak wlasnie jest. .. ze to sie nie zmieni. i patrze wlasnie na niego kiedy spi ... i zastanawiam sie dlaczego ... dlaczego po prostu nie wstanie i nie przutuli mnie mowiac " czesc mamo chodzmy sie pobawic" ... nawet nie wiecie jak bardzo mnie to wszystko juz boli. jak marze o tym by on mowil by przestal mnie bic, zeby przestal bic siebie , bym mogla po prostu wyjsc z domu bez szarpania sie proszenia i znoszenia kolejnych histerii , bym mogla przeczytac mu bajke, pojsc na spacer... czasem bywaja takie dni, ze on zmienia sie o 180 stopni, i jest takim malym normalnym Danielkiem ktory mnie przytula i sie usmiecha... ale dzis po kolejnym razie , po kolejnej histerii ( ktora byla o to ze ja otwarlam drzwi od domu a nie on) doszlo do mnie, ze te 2 lata ktore walczylam o niego to nic ... ze to poczatek , ze nigdy nie bede miala takiego normalnego zwyczajnego dziecka z ktorym bede mogla zbudowac wieze z klockow... ze nigdy nie bede niczyja zona i ze nic juz w zyciu nie osiagne... a ja tylko chcialam byc jedna z Was, szczesliwa kochajaca mama. tak dlugo bylam silna, juz nie potrafie zniesc placzu i tej bezsilnosci, nie wiem gdzie mam isc co robic i co bedzie dalej ... jest mi tak cholernie ciezko ... i dziekuje, ze moglam chociaz to napisac

Autyzm to nie koniec świata...wiem ,że jest ciężko wręcz każdy dzień jest walką.Ale pomyśl że są cięższe choroby rak,niepełnosprawność ,niewidome dzieci,lub z zespołem downa. Autyzm moim zdaniem jest wyleczalny zobaczysz za pare lat odetchniesz..

Smutne to wszystko co napisałaś. Dziękuje Ci za ten wpis-uświadamia ze należy cieszyc sie z tego co sie ma. Ty masz dziecko z autyzmem-ja z alergia a jesZvze inny rodzic patrzy na onkologii jak jego dziecko walczy o zycie bądź czeka az sie męka skonczy. Pomysł o tym ze na swiecie jest wiele takich sytuacji, ze nie jestes sama-poszukaj wsparcia na grupach społecznościowych ktore przerabiają to samo. Pomysł o tym ze życie trzeba brać takie jakie jest w zgodzie ze soba i cieszyc sie z tego co przynosi.

Bardzo Ci współczuję Twojej sytuacji i jednocześnie podziwiam za to, że byłaś na tyle silna by wychować samotnie dziecko:) Na pocieszenie...nie jesteś sama. Ostatnio nagminnie czyta się o coraz większej ilości dzieci rodzących się z autyzmem lub ze spektrum autyzmu. Dopytaj się w Twoim mieście o terapię SI, która uwierz mi potrafi czynić cuda. Nie skreślaj z góry swojego dziecka, ono jak każdy człowiek ma lepsze i gorsze dni. Będzie lepiej, jeszcze dla Ciebie zaświeci słońce:) Jesteś młoda, poznasz kogoś, zakochasz się, całe życie przed Tobą. Wiem, że pomyślisz że piszę banały, ale wierzę, że sobie poradzicie:) Pozdrawiam Ciebie i Twojego Synusia:)

autorka... jest mi tak ciezko .. nie potrafie opisac miejsc, w ktorych sie znajduje. chcialam moje dziecko zabrac na plac zabaw, a zabieram do na terapie i widze takie dzieci, niepelnosprawne , z zespolem downa ktore czesto rzucaja sie po podlodze placza kreca sie w kolko i nie wierze w to, ze jestem tam... juz tyle przeszlam ... juz nie wiem co robic, ostatnio moj syn zaczal sie rzucac bo chcialam pobawic sie z nim klockami zaczal sie bic az krew z nosa mu leciala pozniej usnal na podlodze.. nie wiem co robic.. dochodzi do mnie ze jestem coraz slabsza fizycznie nie potrafie go utrzymac ... chcialabym po prostu wyjsc z domu to dla wszystkich jest takie proste. ja czasem musze sie 4 godziny prosic by wyjsc bo np nie chce ubrac butow ja czasem juz po prostu klekam i placze... kocham go nad zycie najmocniej na swiecie, ale trace nadzieje juz w to , ze bedzie tak po prosu zwyczajnie :(

Jest Ci ciężko, bo jesteś z tym sama, wcale Ci się nie dziwię.

Poproś kogoś o pomoc raz na jakiś czas(rodziców,rodzeństwo,przyjaciół kogokolwiek ...) a ty wyjdź gdzieś odpocznij dla siebie żebyś miała siłę na dalszą opiekę.

Zapisz go do integracyjnego przedszkola, tam dziecku pomogą, a ty odsapniesz. Trzeba dużo siły, cierpliwości i miłości.