Jak się uporać z nieżyczliwą rodzinką, która ma satysfakcję z moich niepowodzeń?

Przyszło kolejne niepowodzenie, okazuje się, że będę musiał bronić magistra we wrześniu, bo praca wymaga kilku poprawek merytorycznch. To nie tragedia, u mnie większość grupy się i tak broni we wrześniu i w ogóle bym się nie przejął, ale z innych powodów już cały drżę z lęku jak moja rodzinka będzie przez następne miesiące zacierać ręce z zadowolenia i podniecenia. Mamy raz w tygodniu takie spotkanie rodzinne, to u nas tradycja i oczywiście pierwsze pytanie jak tam pójdę to ciotka: "Kiedy się bronisz", a ja odpowiem, że we wrześniu to już widzę ten złośliwy uśmieszek, który pojawi się natychmiast u mojego wujka, który z niewiadomych przyczyn przez lata na tych wszystkich spotkaniach ciągle rzucał takimi półuśmieszkami i złośliwymi komentarzami w moją stronę. Jakbym odpowiedział to jeszcze by się cieszył, że udało mu się mi dopiec. Z tych spotkań się nie wywinę, nie ma bata, muszę tam być, a nawet jeśliby mnie nie było to tym gorzej, bo wtedy się dowiedzą i będą mieć jeszcze większą satysfakcję, że ich unikam ze wstydu, strachu. Oni nie wiedzą, że mam już niezłe perspektywy na przyszłość i wszystko rozstrzygnie się za kilka miesięcy, jakbym im powiedział to i tak by nie uwierzyli. Więc jak wytrzymać do tego czasu te kpiny i poniżenia wujka cwaniaczka, biznesmena, który umie dobrze kombinować i nic ponad to i jego rozpieszczonej córeczki, mojej kuzynki, których notabene nikt nie lubi i są takim duetem, co to ze wszystkich sobie kpiny i śmieszki urządzają.

wspolczuje ci :( zyjesz tym co inni pomysla, analizujesz i rozmyslasz nad ich reakcja mimo, ze jeszcze do spotkania nie doszlo. jakimi wy smutnymi ludzmi musicie byc, zyjac tylko z udowadniania czegos innym i w strachu przed rodzinnym 'upokorzeniem' :(

Dorosły jesteś? To idź swoją drogą, a nie rodzinne posiadówki co tydzień.

1. o ile to możliwe ograniczyć kontakty 2. jeśli już musi do nich dojść być miłym, ale nie nie opowiadać o wszystkim np. jak ciotka zapyta dlaczego bronisz się we wrzesniu wystarczy, ze sie usmiechniesz i powiesz " a wie ciocia, po prostu uznałem ze tak bedzie najlepiej. 3. uświadomić sobie, ze taka postanawa swiadczy tylko zle o ich samych, a nie o Tobie. Być może są zazdrosni, a być może lubia plotkować. I jedno i drugie jest wadą ;)

Nie idź, a rodzicom , rodzenstwu powiedz, ze maja o tobie nie opowiadac. Takie proste a niektorzy nie potrafia nawet jadaczki trzymac na klodke :O

Aha i nie dawaj po sobie poznać, ze jakaś Twoim zdaniem ich złożliwość Cie ruszyła. Wtedy dopiero mogą mieć satysfakcje. Więc o ile ktos jawnie Cie obrazi to odpowiadaj na takie pytania zdawkowo i z uśmiechem. Pokazuj klasę zamiast obrażonej miny bo to ich utwierdzi w przekonaniu, ze jestes malo pewny siebie

No iść właśnie muszę, chodziłem tam przez lata, więc jakbym akurat teraz, gdy wiedzą, że mam koniec studiów zaprzestał chodzenia tam to wiadomo by było o co chodzi, ja ich nie trawię, sami są temu winni i najchętniej bym się o nich odciął, ale wiecie jak jest z rodziną, to takie proste w teorii, a w praktyce nie. Dodam, że nie jestem przyssany, bo sam pracuję i zarabiam, na razie dorywczo, bo studiowałem dziennie, ale sporo pieniędzy, a za kilka miesięcy mam już kwalifkace do bardzo dobrej roboty. Niestety do tego czasu jestem na nich skazany, a jestem bardzo emocjonalnym człowiekiem i wbrew sobie przeżywam wewnętrznie te komentarze, choć tego nie pokazuję. Dlatego drżę na myśl o tym, ale co zrobię? Przecież nie wejdę sobie do glowy i nie przestawię. Co ciekawe ludzie spoza rodziny mogliby mi ubliżać do woli i zero reakcji emocjonalnej, nawet jeśli mieliby rację. Tylko rodzina tak na mnie działa i każde takie spotkanie to tak, jakby mi ktoś rozżarzone żelazo wkręcał w nerkę.

A nie mozesz im powiedziec, ze juz obroniles.

Ale po co tam chodzisz? Powiedz ze masz randke i nie możesz przyjść

Jak co tydzień o tej samej porze przez kilka miesięcy nie będę przychodził to kapną się. Już po dwóch sytuacjach się kapną, a jak im nie powiem, że się nie obroniłem teraz to moi rodzice im powiedzą, bo nie zdają sobie sprawy z sytuacji i tego jak ja to przeżywam, a ja nie zamierzam im o tym mówić.

Dam ci dobrą (mam nadzieję) radę. Czy z niej skorzystasz czy nie to już twoja decyzja. Jestem z natury osobą również bardzo emocjonalną, która brzydzi się wszelkim fałszem i hipokryzją. Czas pokazał, że sensowniej jest swoje zdanie zachować dla siebie, a otaczającym nas nieżyczliwym ludziom mówić tylko to co oni chcą usłyszeć. Szkoda nerwów na walkę z wiatrakami. Jak dobrze przemyślisz sprawę to możesz im powiedzieć, że nie obroniłeś, że nic ci się nie udało, że jesteś na skraju załamania nerwowego i w ogóle już myślisz o samobójstwie, same czarne barwy. Ich satysfakcja powinna sięgnąć zenitu i podejrzewam że nawet ruszą ci na pomoc żeby móc się wykazać. Tak to mniej więcej działa :)