Dziecko to cud

Cały czas czytam o problemach z dziećmi a to niegrzeczna, głośne, zmęczenie, frustracja itd. a czy są mamy które lubią, kochają swoje dzieci i są zadowolone z macierzyństwa? Jestem mamą niemowlaka i fajnie jest obserwować codziennie jego postępy i zmiany np ostatnio zaczął wrzucać przedmioty do pojemniczka. Dla osoby postronnej to jest nic ciekawego, dla mnie też jak byłam bezdzietna ale teraz lubię obserwować jak to robi i inne nowe rzeczy, cieszę się że go mam i pomagam mu poznawać świat. Wiadomo jest zmęczenie czasem, są gorsze dni ale są też i lepsze jak to w życiu. Nie rozumiem dlaczego niektóre kobiety są tak sfrustrowane swoimi maluchami i tym że mają dzieci, za kilka lat te dzieci podrosną i będą miały swój świat i kolegow, wtedy mamy odzyskają swoje życie. Ale nie oceniam może to przez brak pomocy w rodzinie? Albo przy dwójce jest inaczej, nie wiem...

Tak czasem myślę że malutkie dziecko jest jak trudne studia, przez ok 5 lat nie życia i czasu dla siebie ale to minie a potem będzie się wspominać do końca życia te lata.

Aha. Ile ma Twoje dziecko, że tak zapytam?

Mam to samo z kotem uwielbiam Patrzec na niego jest taki ladny I inteligentny. Sam robi Kupe do kuwety oh oh oh 

2 minuty temu, Gość Gosc gosc napisał:

Mam to samo z kotem uwielbiam Patrzec na niego jest taki ladny I inteligentny. Sam robi Kupe do kuwety oh oh oh 

Fajnie, też mam kota i go bardzo lubię, moj nawet chodzi ze mną na spacer za wozkiem jak pies, taki mądry!

1 minutę temu, Gość Gosc napisał:

Fajnie, też mam kota i go bardzo lubię, moj nawet chodzi ze mną na spacer za wozkiem jak pies, taki mądry!

5 minut temu, Gość Gosc gosc napisał:

Mam to samo z kotem uwielbiam Patrzec na niego jest taki ladny I inteligentny. Sam robi Kupe do kuwety oh oh oh 

Ja tak samo z moim  Właśnie leży mi pod lewą ręka i go smyram i drapie i tak pięknie mruczy i ogólnie jest kochany, cichy i grzeczny czego o dzieciach bym nie powiedziała.

Ale to,że matka jest zmęczona, sfrustrowana  czy smutna nie oznacza, że nie kocha swojego dziecka. Uroda z trójką wychowaj je w międzyczasie pracuj zawodowo, pierz, gotuj, sprzataj i po latach wróć do tematu który założyłas.moze zrozumiesz... Dziecko to Cud ale macierzyństwo to ogromne wyzwanie piękna podróż ale i lek bo jak matka Kocha swoje dziecko to troszczy się i martwi o nie cale Zycie. Rozumiesz??? Cale Zycie.

Urodz *miało byc

Ja też kocham cirkę i uwielbiam jej nowe umiejętności, ale frustracja reż się pojawia. Córka od 3 miesiaca żtcia ząbkuje, placze dnie i noce i to histerycznie, a nadal nie ma ani jednego zęba, a ma 8 miesięcy. Rwe włosy z głowy, bo ile można słuchać histerycznego płaczu, żadna maść i chłodzenie gryzaków nie działa. Czasem są spokojne dni i noce, ale rzadko. Do tego jest niecierpliwa, jak chce jeść to kopie i piszczy, albo jak chce zabawkę, pezy przewijaniu czy przebieraniu też kopie, rzuca się i odwraca na brzuch. Często się też śmieje, skacze na pupie przy muzyce, jak widzi mnie lub męża szczerzy dziąsła i to jest rozbrajające. Różnie bywa. Co do kotów, fajne u kogoś osobiście wole psy. 

Ja jestem taką matką i moje dzieci juz ponad 11 lat mają.Nie mogę się nimi nacieszyć.Ale chyba jestem wyjątkiem tu na kafe

Ktoś tu pisał ze całe zycie się martwisz o dziecko..przecież staje sie kiedyś dorosłe!czy twoja matka żyje Tobą dziś?i martwi się wiecznie o ciebie?

Zwierzęta nigdy nie zastąpią dziecka niestety.

1 godzinę temu, Gość Gosc gosc napisał:

Mam to samo z kotem uwielbiam Patrzec na niego jest taki ladny I inteligentny. Sam robi Kupe do kuwety oh oh oh 

Hahah  

47 minut temu, Gość Gość napisał:

Ja jestem taką matką i moje dzieci juz ponad 11 lat mają.Nie mogę się nimi nacieszyć.Ale chyba jestem wyjątkiem tu na kafe

Ktoś tu pisał ze całe zycie się martwisz o dziecko..przecież staje sie kiedyś dorosłe!czy twoja matka żyje Tobą dziś?i martwi się wiecznie o ciebie?

A o dorosle to się nie martwi? Oczywiście że tak. Moja babci ma 89 lat i martwi się bezprzerwy o swoje dzieci i wnuki. Wieczna udreka. 

47 minut temu, Gość Gość napisał:

Zwierzęta nigdy nie zastąpią dziecka niestety.

A dziecko zwierząt

Hahaha

Jak miałam jedno też tak mówiłam! 

Lezalysmy z córką na kanapie cały dzień i też się zachwycalam każdym "purnięciem" 

Teraz mam syna, corka wyrosła, ugotuj, upierz, wypraw do szkoły, zadanie odrob. 

Kołchoz. 

Laur dla mamy trójki i więcej!!! 

1 godzinę temu, Gość Gość napisał:

Zwierzęta nigdy nie zastąpią dziecka niestety.

A dziecko nigdy nie zastąpi zwierząt.

A ja kocham swoje bezdzietne, piękne życie bez balastu <3. 

24 minuty temu, Gość Freeeeeee napisał:

A ja kocham swoje bezdzietne, piękne życie bez balastu <3. 

Kochaj sobie,nikt ci nie broni

39 minut temu, Gość gosc napisał:

A dziecko nigdy nie zastąpi zwierząt.

To na pewno!

Jedyna różnica,że z dziecka możesz być dumna a z psa nie-bo to nie twoja krew i nie twoje geny

A ja ciagle żyje w stresie. Boje się, ze coś może sie Jemu stać. Wiem to nerwica. Jak z tym żyć. Chyba nigdy nie przestane się bać, a chciałabym. Inaczej zniszczę życie dziecku a sama się wykończę. 

5 minut temu, Gość Gość napisał:

To na pewno!

Jedyna różnica,że z dziecka możesz być dumna a z psa nie-bo to nie twoja krew i nie twoje geny

A na czym ma polegać ta duma? Z tego, że się ktos rozmnozył i przekazał komuś swoje geny? O to chodzi? Mozna być dumnym tylko z genów? Jak moja przyjaciółka zrobiła doktorat to byłam z niej dumna, a nie jesteśmy spokrewnione.

buhahahaha :D jak ja uwielbiam wpisy matek niemowląt,ktore myslą,ze juz wszystko wiedzą o wychowaniu,bo maja grzecznego niemowlaka! Powodzenia dalej :D

Ja tam wole bezdzietne i wolne życie i oczywiście dwa futerka które posiadam i które zawsze mogę przytulić  a rozpłodowcom serdecznie wspólczuje zmarnowanego życia 

1 godzinę temu, Gość Gość napisał:

Ja tam wole bezdzietne i wolne życie i oczywiście dwa futerka które posiadam i które zawsze mogę przytulić  a rozpłodowcom serdecznie wspólczuje zmarnowanego życia 

Nie współczuj bo nie ma czego.Ja współczuję sobie z okresu gsy jeszcze nie miałam dzieci i myślałam,ze bycie matką to katorga.Zaryzykowałam i dziś dziękuję sobie za tę decyzję.

Ja żyć z nerwicą?Trzeba iść do psychologa albo czytać stosowne książki dot.wychowywania albo lęków.Wszystko można tylko trzeba chcieć

5 godzin temu, Gość gosc napisał:

A na czym ma polegać ta duma? Z tego, że się ktos rozmnozył i przekazał komuś swoje geny? O to chodzi? Mozna być dumnym tylko z genów? Jak moja przyjaciółka zrobiła doktorat to byłam z niej dumna, a nie jesteśmy spokrewnione.

Chyba o to nie chodziło. Zwierzę nigdy nie zastąpi dziecka bo nad dzieckiem się cały czas pracuje, kształtuje jego charakter, zainteresowania, łoży się na niego pieniądze. Nie porównuj do dumy z koleżanki bo nigdy nie będziesz z niej na tyle wewnętrznie dumna (żeby to przeżywać emocjonalnie) bo to, że ona zrobiła doktorat nie jest Twoją zasługą. Jak Twoje dziecko zrobi np. doktorat to jest się z niego prawdziwie dumnym bo się do tego w większym lub mniejszym stopniu przyczyniło.

To co widzisz w zwierzęciu to tylko Twoja miłość odbita w oczach psa, kota. Sam pies to zwierze, nie człowiek. Owszem czuje ale inaczej niż ludzie. Dla psa człowiek może być przywódcą stada, członkiem stada. Dla kota nie wiem- nie interesowałam się tym ale na pewno nie obdarzy człowieka miłością jaką czuje dziecko ludzkie do swojej matki. Kot/pies nie jest w stanie rozmawiać o swoich emocjach, obserwacjach, przeżyciach w szkole, opowiadać o swoich znajomych. Z zwierzęciem zawsze ta relacja będzie prostsza- ja pan i władca daje ci jedzenie a piesek zamerda ogonem, poliże i będzie szczęśliwy. Wychowywanie dziecka jest trudne i skomplikowane pod względem psychologicznym na wielu etapach jego rozwoju od niemowlaka aż do liceum i studiów. Wychowywanie zwierzaka nie wymaga żadnego wysiłku bo ogranicza się zwykle do prostych czynności (dla psa np. siku na zewnątrz lub nauka tolerancji innych zwierząt/psów).

Z dziecka można być dumnym bo np. wychowałem syna i został prawnikiem, kimś ważnym. Psa/kota może mieć (prawie) każdy i efekt będzie podobny- pies jest szczęśliwy, je, spaceruje, pobiega w parku.(mówię tu o dachowcach i kundelkach- rasowe psy i koty wymagają jakiegoś wysiłku)

19 minut temu, Gość Er123 napisał:

Chyba o to nie chodziło. Zwierzę nigdy nie zastąpi dziecka bo nad dzieckiem się cały czas pracuje, kształtuje jego charakter, zainteresowania, łoży się na niego pieniądze. Nie porównuj do dumy z koleżanki bo nigdy nie będziesz z niej na tyle wewnętrznie dumna (żeby to przeżywać emocjonalnie) bo to, że ona zrobiła doktorat nie jest Twoją zasługą. Jak Twoje dziecko zrobi np. doktorat to jest się z niego prawdziwie dumnym bo się do tego w większym lub mniejszym stopniu przyczyniło.

To co widzisz w zwierzęciu to tylko Twoja miłość odbita w oczach psa, kota. Sam pies to zwierze, nie człowiek. Owszem czuje ale inaczej niż ludzie. Dla psa człowiek może być przywódcą stada, członkiem stada. Dla kota nie wiem- nie interesowałam się tym ale na pewno nie obdarzy człowieka miłością jaką czuje dziecko ludzkie do swojej matki. Kot/pies nie jest w stanie rozmawiać o swoich emocjach, obserwacjach, przeżyciach w szkole, opowiadać o swoich znajomych. Z zwierzęciem zawsze ta relacja będzie prostsza- ja pan i władca daje ci jedzenie a piesek zamerda ogonem, poliże i będzie szczęśliwy. Wychowywanie dziecka jest trudne i skomplikowane pod względem psychologicznym na wielu etapach jego rozwoju od niemowlaka aż do liceum i studiów. Wychowywanie zwierzaka nie wymaga żadnego wysiłku bo ogranicza się zwykle do prostych czynności (dla psa np. siku na zewnątrz lub nauka tolerancji innych zwierząt/psów).

Z dziecka można być dumnym bo np. wychowałem syna i został prawnikiem, kimś ważnym. Psa/kota może mieć (prawie) każdy i efekt będzie podobny- pies jest szczęśliwy, je, spaceruje, pobiega w parku.(mówię tu o dachowcach i kundelkach- rasowe psy i koty wymagają jakiegoś wysiłku)

Nie widzisz ze to byl sarkazm... ? 

Autorko, ale to się wcale nie wyklucza: dziecko jest cudem, zwłaszcza kiedy pomyślimy jak łatwo możemy je stracić, ile zbiegów okoliczności musi zajść, żeby ten szkrabik wrzucał zabawki do pudełka np., a z drugiej strony zmęczenie i zniechęcenie jest jak najbardziej naturalne i jest też cudem, że możemy tego doświadczać. 

9 godzin temu, Gość Gość napisał:

Ja tak samo z moim  Właśnie leży mi pod lewą ręka i go smyram i drapie i tak pięknie mruczy i ogólnie jest kochany, cichy i grzeczny czego o dzieciach bym nie powiedziała.

No właśnie :) Też mi właśnie moje cudne mruczadło przyszło się położyć na kolanach :)

8 minut temu, Gość Gosc napisał:

Nie widzisz ze to byl sarkazm... ? 

Nie. Jeśli był to sarkazm to bardzo nędzny.

1 godzinę temu, Gość Er123 napisał:

Nie. Jeśli był to sarkazm to bardzo nędzny.

Racja. Ja też bym nie powiedziała ze to był sarkazm