Ach te kobiety..

Miesiąc temu poznałem fajną dziewczynę. Madrą, inteligentna, wyksztalconą i co dla mnie najważniejsze -wierzącą. Od razu na samym początku powiedziała mi, że się z kimś spotyka, ale, że nie są razem tylko jest jej kolegą. Zupełnie go nie znam. Wiem tylko tyle, że ma pozycję i w ogole nie ma dla niej czasu. Spotykają się raz na tydzień albo rzadziej. Z mojej perspektywy wygląda to w ten sposób, że ona coś do niego czuje i myśli, że on zacznie traktować ją poważnie a on traktuje ją jako dodatek do fajnego życia. Jesli goni za karierą i nie ma czasu, wątpie, aby się to zmieniło. No i pojawilem się ja. Od samego początku złapaliśmy świetny kontakt i dzisiaj czuję się tak, jakbyśmy znali się długo. Odkąd się poznaliśmy wciąż chce się ze mną spotykać, chociaz na chwile i szuka do tego okazji. Kiedyś popełniłem błąd i powiedziałem jej, że patrzę na nią inaczej niż na inne kobiety. Ona mi powiedziała, że ma dużo kolegów i że chce tylko koleżeństwa. Jednak niektóre rzeczy, które robi sprawiają, że myśle, że ona coś do mnie czuje, tylko boi się tego powiedzieć. Bardzo mi imponuje w niej to, że jest bardzo wierząca i myslę, że jej we mnie też. A teraz najciekawsze. Ostatnio kilka dni temu zaproponowała mi abym... z nią zamieszkał. Zatkało mnie. Ona chce zmienić lokalizację, aby mieć bliżej do pracy i jeśli mialaby wynajmować mieszkanie to woli z kimś znajomym niż z obcym, wieć to wcale nie znaczy, że powinienem czuć się wyjątkowo. Jednak z drugiej strony przecież mogłaby wynając z kimś innym, bo przecież wielu ma kolegów. Nie wiem co mam zrobić w związku z zainstniała sytuacją. Mam dylemat.