Agape i eros

Możesz szerzej opisać ten pogląd ? Piszesz \"Kocha zatem siebie w swoim uczuciu\" Jakie uczucie masz na myśli ? Do kogo skierowane ? \"określa w ten sposób swój stosunek do uczucia \" - określa swój stosunek, czy nazywa je ? \"stosunek do uczucia żywionego do drugiej osoby\" - jakie zatem jest to uczucie, jak je nazwać ?

Oczywiście, już rozwijam. Po kolei: Mówię Tobie "kocham Cię". A w rzeczywistości kocham to, co dzięki Tobie odczuwam. Podmiotem zatem tej "miłości" jest uczucie - a nie Ty. Pójde dalej - kocham siebie, jaką jestem dzięki Tobie - i to nazywam miłością do Ciebie. (I własnie tak sobie myślę, że to może być podstawą miłości nieodwzajemnionej. Ale nie tylko.) Mam nadzieję, że trochę udało mi się wyjaśnić.

Jeżeli podmiotem jest uczucie, a nawet jak piszesz "kocham siebie, jaką jestem dzięki Tobie", czemu można zgubić poczucie godności, stracić racjonalność myślenia, kochając miłością nieodwzajemnioną, niedostrzeżoną ? Dlatego, że kocha siebie w swoim uczuciu ? Tylko z miłości własnej ?

Jakąż zatem rolę odgrywam ja ? Czy wystarczy samo moje istnienie ? Wystarczy, że jestem, czy też do zaistnienia tego Twego \"uczucia\" musi zaistnieć jakaś wzajemna relacja między nami ? Piszesz - \"kocham siebie, jaką jestem dzięki Tobie \" Może to znaczyć, że w jakiś sposób określam Ciebie. Przez sam fakt że istnieję, nieświadomy Twego istnienia, albo przez świadome odnoszenie się do Ciebie, do Twego istnienia, co byłoby już jakąś relacją. Jakby nie było, jesteś, jaka jesteś, dzięki mnie, kochasz siebie taką, jaka jesteś dzięki mnie. Ukształtowałem Cię, wiedząc o tym lub nie...hm...ciekawe :) Czy nie powinnaś być mi wdzieczna ? ;)

Możesz tworzyć moje uczucia, być ich obiektem, ale nie tworzysz mnie. Szczególnie, gdy nic nie wiesz o moim uczuciu. Ale moje wyobrażenie o Tobie (pewnie fikcja) będzie podsycało to uczucie. O tak, wyobraźnię mamy bardzo kreatywną :) Czyli kocham nie Ciebie, a wyobrażenie o Tobie, nie Twoje zalety, a ich obraz, który w sobie stworzyłam. Ale wciąż jest to dalekie od "kocham siebie, jaką jestem dzięki Tobie" :)

Dla jasności - używając zaimka osobowego \"ja\", nie miałem konkretnie siebie na myśli, lecz tego bliżej nieokreślonego przez \"Często człowiek mówiąc \" , \"kogoś\", do którego zwraca się słowami Ty, Tobie :)

Bez obaw, ja też :)

Co nie zmienia faktu, że rozkładam na czynniki pierwsze te stwierdzenia, też ich nie rozumiejąc, a rzczej nie zgadzając się z nimi :)

Zostawmy filozofię, semantykę i gramatykę, nie doszukujcie się sensu słów badając emocje ze słownikiem w ręku... Powiedzcie : dlaczego nieodwzajemnione uczucie tak boli ?...

Cieniu, a czy odwzajemnione uczucie nie boli ? Czy rozłąka, tęsknota nie boli obojga ? A lęk, obawa o kogoś bliskiego, kogoś, kto odwzajemnia Twoje uczucia, nie boli ? Czy poczucie troski jest przyjemne? Co czujesz, jak coś złego stanie się Twemu bliskiemu ? A samotność, czy nie jest bolesna ? A myśl, że nie ma nikogo, kogo by się kochało, jaka jest ? Znasz Cieniu odpowiedź na te pytania ? :)

uczucie, czy może powód jego nieodwzajemnienia sprawia ból?

Cieniu A czy nadzieja nie podsyca tego bólu ?

Im bardziej będzie podsycane przez nadzieję tym bardziej będzie bolało.

? Czy nieodwzajemnione uczucie, czy może powód jego nieodwzajemnienia?:D

Nie ma miłości bez nadziei...czy muszę ją zabić ? jak ? Samotność i tak pozostanie.

Nie można pomóc nadziei ?

tylko fantazją, ale czy warto ?

Nieodwzajemnione uczucie boli, bo ktos zabił w nas nadzieję, ze jesteśmy niepowtarzalni i jedyni... Ta osoba nie widzi w nas odbicia siebie, nie widzi duszy, niczego nie przeżywa etc, etc

"Nieodwzajemnione uczucie boli, bo ktos zabił w nas nadzieję, ze jesteśmy niepowtarzalni i jedyni..." A jeśli jej nigdy nie dał, to jak mógł zabić ? Jeśli nawet gestem nie pokazał, że coś dla niego znaczę. Ja jestem niepowtarzalna i jedyna, tylko nie dla niego. Ale dla niego nigdy taka nie byłam. "Ta osoba nie widzi w nas odbicia siebie, nie widzi duszy, niczego nie przeżywa etc, etc " to ładne zdanie oznacza ni mniej ni więcej tylko to , że boli bo jestem mu obojętna. Boli bo ja kocham, a ON nie. I znów forma JA tylko na potrzeby tej rozmowy, dla łatwiejszego zobrazowania :)

Kochasz bez wzajemności? To zastanów się, dlaczego tej wzajemności nie ma? Może za bardzo się starasz? Może nie pozwalasz sie docenić? Może za bardzo tego pragniesz? Będąc zdania, że jeżeli człowiek chce, to może, nie wierzę, że nie ma sposobu, by wzajemność predzej czy później się pojawiła.

Ano właśnie. Problemem jest zazwyczaj to, że człowiek chce za szybko. I chce słów. Cały czas chce więcej i więcej. Przez co męczy drugą stronę, zamiast motywować ją, wyzwalać w niej potrzebę działania. Ale tak to już jest - człowiek, zakochując się, traci zdolność zdroworozsądkowego myślenia. Czasami trzeba zrobić wiele wbrew sobie, by dostać to, czego się chce. Myślmy zatem długoterminowo.:) Bo w miłości inaczej nie można.

błędne rozumowanie, nawet jak na tak nielogiczną materię jak uczucia ;( lepiej już...przestań w to wierzyć: >>>jeżeli człowiek chce, to może, nie wierzę, że nie ma sposobu, by wzajemność predzej czy później się pojawiła.

Do przedpiszącej/przedpiszącego: Nie zgadzam się. Sposób jest, ale nie zawsze udaje się go odkryć.

by jakoś sie określic jeśli używasz sposobów by wywołać wzjaemność... przestajesz być sobą... więc ta wzajemność nie jest "do ciebie taką jaką jesteś" tylko "do ciebie zmienionej"... a to już jest nieszczerość... wobec siebie... wzajemnie czy tak wywolana wzajemność moze być satysfakcjonująca? czy szanujesz siebie? czy szanujesz "obiekt westchnień" za wzajemność nie do prawdziwej ciebie? ja nie.

No, Przedpisząca, będę polemizować.:) Człowiek jest z natury kreatywny. I różne role przychodzi mu w życiu odgrywać. Jeżeli ktoś szuka sposobu, to juz nie jest sobą? Dlaczego tak uważasz? Raz jest spontaniczny, innym razem kieruje się logiką; raz dla niego ważniejsze jest jego własne dobro, innym razem - dobro innych. To wszystko nas określa - nas, jako jednostki. Jeden walczy do końca, inny - poddaje się po pierwszym niepowodzeniu. Uważam, że zbyt często martwimy się tym, co pomyślą o nas inni. Wiadomo - mniej zależy nam na opinii oób nam obojetnych, jakże bardziej na opinii tych, którzy coś dla nas znaczą. Czy to nie jest naturalne?

A kiedy człowiek nie jest prawdziwy? Nawet komformizm jest cechą osobową - właściwą tylko niektórym. Człowiek kreuje siebie całe życie - poprzez każdy uczynek, każdy gest, każde słowo. Czy to, że jeżeli kiedyś byliśmy agresywni, a teraz jesteśmy spokojni, jest fałszywe? Czy może po prostu zrozumieliśmy pene sprawy i do nich dojrzeliśmy?

myślę, ze przedpisząca miała na myśli pisząc po prostu udawanie kogoś kim się nie jest a nie budowanie zainteresowania sobą u wybranej osoby poprzez rozwijanie siebie w oparciu o to jacy jesteśmy oczywiście w nowych sytuacjach wobec nowych w naszym życiu osób możemy odkryć w sobie takie sfery których wczesniej nie znaliśmy wtedy to będzie rzeczywista kreacja a nie imitacja po to by uzyskać efekt zainteresowania fascynacji

Powiedziałbym, ze osoby o pewnych typach charakteru a nawet osobowości, nie mają szans na związek (choćby i przelotny romans) oparty na prawdzie, bo są zakłamane ich obraz własnej osoby jest błędny i fałszywie też się innym ukazują. To w końcu pęka i następuje rozczarowanie i rozpad związku.

Fałsz? Czymże jest fałsz? Czy osoba jest taka, jaką siebie widzi, czy taka, jaka widzą ją inni? Każdy widzi to, co chce zobaczyć - nie oszukujmy się. Ale też każdy pokazuje to, co pokazać chce. Tak naprawdę to ludzie szukają osób podobnych sobie? Zgodzicie się ze mną?