BIESIADA

JODELKO zycze milej lekturki przy popoludniowej kawce! Jak zachowa sie trener w stosunku do Leny? Jak postapia chlopcy? A co wydarzy sie po treningu?..... dowiemy sie jutro. Dobranoc Biesiado!

Witam i pozdrawiam biesiade Drogie drzewka,jestem padnieta po podrozy lecz chetnie was poczytam .Istny raj dla oczu i duszy.Dziekuje Jarzebinko,jestem bardzo ciekawa dalszych wydarzen i reakcji... Drzewka,lekcewazcie pomarancze! Nie chce nawet komentowac tych bzdur.Szkoda czasu dla nich. To jest chore... Nie potrafia zrozumiec jednej zasadniczej rzeczy,a mianowicie,ze nikt nie jest w stanie popsuc atmosfery miedzy nami. \"Radość\" Czym ona jest w porównaniu do wielkości tego świata ? Może uśmiechem , który w wieku niemowlęcym dał mi tata ? Wiem , że na pewno nie jest to płacz , czy szlochanie , Więc myślę , że jest to bliźnim promyczka uśmiechu darowanie . Czy jeśli się kocha to wiele jest radości ? Pewnie tak , ale tylko wtedy kiedy się nie złości . Po czym rozpoznać mogę tę radość właśnie ? Może po tym , że przy niej nie istnieją waśnie ?! Czy opłaca mi się ciągłe jej szukanie ? Czy , aby ją posiąść wystarczy bliźnich szanowanie ? Zupełnie nie wiem jak znaleźć ją mam ?! Czy szukać wśród ludzi , a może nie tam ? Wydaję mi się , że mogę tylko o niej pomarzyć , A błąkając się bez niej kłopotów nawarzyć . No nie wiem ? - ale chyba na początek ... Hm ... urwał mi się wątek .. A , więc spróbuję poszukać jej tam , Gdzie najchętniej chodzę i gram . (08.2001\' - Słowacja)-Elzbieta Zycze milego dnia!

Jodelko,wyslalam emaila :D

DZIEN DOBRY BIESIADO! GRABKU! witaj wedrowniczku, dobrze,ze juz jestes! Dziekuje za wierszyk o radosci! A do mnie wyslac maila? :D :D :D Zaraz wysle natepne odcinki opowiadania! Pozdrawiam Biesiade! i zycze milego czytania! Dla JODELKI do porannej kawki! :D

- Co wy się tak guzdrzecie! Nie mam dziś ochoty na żarty! - krzyczal do nas trener. Nie było to trochę miłe. - Lena! Chodź tu! - Tak, słucham? - Czy ty chcesz, żebym cię wyrzucił z drużyny przed samymi eliminacjami?! - mówił, nie zmieniając tonu. - Prosze pana, ale ja miałam problemy i... - Mnie to nie obchodzi! Się zastanawiam, co ja mam z tobą zrobić! - Proszę mi dać ostatnią szanse! - Nie będzie ostatniej szansy! Pakuj się i już nie przychodź na treningi. Nie chce miec w drużynie osoby lekceważacej treningi. - łzy poleciały mi po policzku. Odwróciłam się, gdy nagle chlopcy podeszli. - Jeśli Lena odejdzie z drużyny, my także! - powiedział za wszystkich Jason. - Co wy wyprawiacie! Iść biegać, a nie przeszkadzać mi tu w dyskusji! - My mówimy serio. Jesli Lena nie będzie mogła brać udziału w eliminacjach, to my tym bardziej nie pójdziemy. - I co ja mam teraz zrobić! - Lubi się pan zastanawiac, to proszę to teraz zrobić. - No dobra! Lena zostaje, ale jesli to się jeszcze raz powtórzy, to już bez żadnych próśb. - I to nam sie podoba. - Koniec tej dyskusji! Do treningu! Bo już w przyszłym tygodniu eliminacje!! W czasie treningu: - Dziękuję wam, że się za mnie wstawiliscie. - Wiemy jak zależy ci na tym, aby dostać się do drużyny - powiedział Steve i wszyscy zaczęli się na raz do mnie przytulać. Śmiesznie to wyglądało=) - Żadnych czułości na moich treningach! - darł się trener. Zaczelismy robic różne ćwiczenia, w stylu przeszkody, strzelanie do bramki, kiwanie, itd. Pod koniec treningu zauważyłam, że Steve poszedł się przebrać i poszedł do domu: - Czemu Steve juz poszedł? - zapytałam stojącego obok mnie Johna. - Chyba musiał cos w domu załatwić. - Aha, spoko. - Koniec treningu! Jutro punktualnie o 18:00. Musimy się bardziej przygotowac do treningów, bo się obijacie. - powiedział trener, a my skierowaliśmy się do szatni. Jeszcze sobie pogadałam z chłopakami: - Masz już partnera na szkolny bal? - spytał Mat z podejrzanym uśmieszkiem na twarzy. - Nie mam i jakoś watpie, że ktoś mnie zaprosi - zaśmiałam sie. - Ty chyba zartujesz! Wszyscy się napewno rwą do ciebie! - powiedział oburzony Brian. - Możliwe, ale ja jakoś nie zauważyłam. - Ja mogę sobie dac ręke uciąć, że ktoś napewno cię zaprosi. - wtracił się Mat - To się na balu okaże. Ja musze już lecieć. Cześć wam. - Cześć laska! cdn........

Sama dziś wracałam z treningu. Gdy doszłam do furtki, zauważyłam leżącą na ziemi prześliczną, czerwoną róże. Podniosłam ją, ale gdy dalej przeszłam, było ich coraz więcej, jakby do czegoś prowadziły. Postanowiłam pójśc za nimi, zbierając przy okazji te piękne kwiaty. Drzwi do domu były otwarte, a przecież Fibby była teraz na treningu cherleederek. Boże! Może ktoś się włamał! Weszłam przestraszona do pomieszczenia. To niemożliwe! O co chodzi...? W przedpokoju były ogromne bukiety z różami, a na ziemi znów były róże, które prowadziły do salonu. Przestraszyłam się.... ktoś stał tyłem na środku salonu tylko w spodenkach, wśród kwiatów i pięknych, kolorowych świeczek. Odwrócił się.... - Steve!!!! Co ... co.... o co chodzi?? - zatkało mnie na całego. Nie wiedziałam co powiedzieć. Miał napisane na klatce piersiowej: "Pójdziesz ze mną na szkolny bal?" - Chciałem sie tylko zapytać, czy pójdziesz ze mną na bal - uśmiechnał się szczerze i tak słodko, że mogłam tylko powiedziec tyle: - Oczywiscie! - i rzuciłam się mu na szyję. Nie wiem co mnie opętało, ale nigdy mnie takie coś nie spotkało. Chłopak, którego kocham nad życie, zaprosił mnie na szkolny bal i to jeszcze w taki sposób! Nawet sobie tego wymarzyć nie mogłam! - Podoba ci się? - zapytał się, trzymając mnie jeszcze w swoich ramionach. - Pytasz się jeszcze? Cudownie! jak ty to wszystko wymyśliłeś? - Poprostu jak mi na kimś zależy, to robię rózne głupoty. - A to jest bardzo miła głupota. - Ciesze się, że się zgodziłaś. Obawiałem się, że juz ktoś cię zaprosił. - Jak widzisz jestes pierwszy - zaśmiałam się - Zrobiłem tutaj niezły bałagan, co nie? - Jak narazie to ten bałagan moze tutaj zostać. Nikomu nie śpieszy się do sprzątnia. - Ja już będe leciał. Do zobaczenia jutro w szkole. - dał mi przesłodkiego buziaka w policzek na dowidzenia. Ja nadal stałam jak osłupiała chyba z 10 min. Nadal nie mogłam uwierzyć w to co się teraz stało. Jeśli to sen, to nie chce się jeszcze z niego budzić. Musiałam się z kimś podzielić tą wiadomoscią.Oczywiscie szybko wykręciłam numer do Amber: - Amber! Nie uwierzysz! - Powiedz, to się przekonasz. - Steve zaprosił mnie na bal! - Chyba żartujesz! - A nie mówiłam, że nie uwierzysz! - zaśmiałam się. - To świetnie! Kiedy cię zaprosił? - Przed chwilą. Wszedł jakos wcześniej do domu i poukładał wszędzie róże i świeczki. - Raaany, ale romantycznie. Ja też tak chce! - Mogę się założyć, że Jason cię zaprosi. - To się okaże. Umówiliśmy się dziś na lody. - To fajnie. Miłej "randki" - Dzięki. Cześć cdn.......

I jednak Jason zaprosił Amber na bal. Cały tydzień szybko nam zleciał. W piątek poszłyśmy z Amber na zakupy, aby kupić sobie jakąs zajefajną suknie balową. W koncu musimy wyglądać jak prawdziwe księżniczki, przy prawdziwych księciach. - Lena! Ty to chyba nigdy sukni nie kupisz, jak ty będziesz taka wybredna! - złościła się na mnie Amber w 3 sklepie z rzędu z sukniami. - Ale co ja na to poradzę, że żadna mi nie pasuje. - Ale w końcu musisz jakąś kupić! - Amber!! Patrz tam! - wskazałam palcem na prześliczną suknie, zawieszoną na manekinie. Była prosta, bez żadnych dodatków, jasno-różowa z gorsetem i długą spódnicą. Właśnie o taką mi chodziło! Prosta, a zarazem dziewczęca! - Śliiiiczna! - Amber nie mogła nacieszyć oczu. Od razu ją wzięłyśmy, chociaż kosztowała 750 zł. Najważniejsze miałyśmy już z głowy. Postanowiłyśmy uczcić nasze wspaniałe zakupy przepysznymi lodami własnego wyrobu. Truskawkowe najlepsze!! - Bal już jutro. Nie mogę się doczekać - powiedziałam, gdy szłyśmy z lodami i z zakupami przez park. - Ja też. To jest najlepsze, że będziemy u boku naszych kochanych. - No tak, ale ja mogę się Stevem nacieszyć tylko na balu, bo raczej z tego nic nie będzie. - Co ty mówisz! Mogę się założyć, że się mu podobasz. Najpierw dyskoteka, a teraz to? Przeciez nie zapraszałby byle kogo na bal. Jest to najważniejszy dzień w całym roku szkolnym! - Ale ja i tak jakoś nie moge w to uwierzyć. To jest zbyt piękne by było prawdziwe. - Ty już lepiej nic nie mów, bo jeszcze coś wykraczesz. - byłyśmy już przed domem Amber. - To ja lęce. Wpadnij jutro to się przyszykujemy. - cześc - Cześć. Naprawdę nie mogłam sie doczekac jutrzejszego wieczoru. Byłam taka podekscytowana. Piątkowy wieczór spędziłam na siedzeniu na werandzie i czytanie książki. Nagle zadzwonił telefon: - Halo?! - Cześć córciu! Tu mama. - Cześć mamo! Kiedy wracacie? - Niestety będziemy musieli zostać jeszcze pare dni. - Aha, ale szkoda, bo już tęsknimy za wami. - My także. A jak tam przygotowania do balu? Kupiłyscie sobie te suknie? - Tak, moja jest prześliczna. - Szkoda, że was nie zobacze. No, ale cóż. Mam nadzieję, że to nie jest wasz ostatni bal. - Ja też. - To ja kończę. Ucałuj ode mnie jeszcze Fibby. - A ty tatę. Pa - Pa. Wieczór schodził mi bardzo powoli, co było trochę denerwujące. Po 3 w nocy dopiero zasnęłam, co u mnie jest dziwne. Zawsze zasypiam i 23. Rano wstałam o 9:35. Poszłam sie szybko umyć i przebrać. Zeszłam na dół zrobić sobie sniadanie. Fibby siedziała już przed telewizorem, bo leciał teraz jej ulubiony program "Twój styl". - Cześć. Długo juz jesteś na nogach? - zapytałam, gdy przechodziłam przez salon. - Wstałam o 7. Na stole masz jakąś wiadomość. Ktoś zostawił pod drzwiami list.- szybko pobiegłam do kuchni, bo byłam starsznie ciekawa o co chodzi. " O 20:00 podjedzie po Ciebie oraz Amber samochód na szkolny bal. Proszę być już o tej godzinie przygotowanym. Dziękuję i pozdrawiam" kto to wysłał? Czyżby Steve? Ale po co Amber? Okaże się wszystko wieczorem. Zjadłam tosty, które sobie przygotowałam i szybko zadzwoniłam do Amber. Powiedziałam jej o wszystkim i ona też nie wiedziała o co chodzi. - Planujesz coś na dzisiejsze popołudnie? Bo ja nie mam jak zabić czasu do wieczora. - zapytała Amber, gdy dalej z nią rozmawiałam przez telefon. - Ja też właśnie nie. Masz jakiś konkretny pomysł? - Może przejdziemy się do centrum? Albo do kina? - Może do kina? Oglądnęłabym sobie "Szybcy i wściekli: Tokio Drift". Co ty na to? - Oki. Za 10 min. u ciebie. Cześć. - Pa. Amber jak zwykle była punktualna. Poszłyśmy do kina, do którego miałyśmy z 30 min. drogi. Przed kinem nie było dużo ludzi, bo była dopiero 13 godzina. Kupiłyśmy bilety, oczywiście bez popcornu sie nie obejdzie i zajełyśmy miejsce w samym tyle. Na reklamach z Amber liczyłyśmy ile jest osób. Naliczyłyśmy 24. Film był odjechany! Najlepsze było to jak się ścigali tymi autami. Ale chciałabym mieć tak ztuningowane auto! Zauważyłyśmy raz jak taka para w czasie filmu się prawie cały czas całowa, i to jeszcze w najlepszych momentach. Ja nie wiem po co oni tu przyszli=) Z kina wyszłyśmy o 15:30. Postanowiłyśmy pójść do mnie i zacząć się już powoli szykować. Umyłyśmy głowę, zrobiłyśmy sobie fryzury. Ja nie miałam nic konkretnego na głowie, Wyprostowałam sobie je i pospinałam malutkimi spineczkami. Amber zrobiła sobie koka, z którego wychodziły małe pasemka włosów. Super sobie to zrobiła! Ubrałyśmy sie w nasze piękne suknie! Amber kupiła sobie fioletową. Gorset był prosty na ramiączkach, ale suknia była długa, pomarszczona i miała przypiętą róże na dole. Umalowałyśmy się i byłysmy już gotowe o 19:30. Więc pół godziny miałyśmy na leniuchowanie. Zeszłyśmy na dół do salonu i akurat w telewizji leciała "Córka prezydenta". Gadałysmy o tym, co może się wydarzyć dziś wieczorem. Nagle usłyszałyśmy trąbienie samochodu. Wzięłyśmy torebki i wyszłysmy z domu. Własnym oczom nie mogłyśmy uwierzyć w to co zobaczyłyśmy.... cdn.....

Przed moim domem stała piękna, długa, biała limuzyna! Nie mogłyśmy uwierzyć! Nagle ktoś wyszedł z samochodu. To był Steve, a za nim Jason! - Możemy poprosić panie do samochodu? - powiedzieli, i wzięli nas pod ręke. Otworzyli drzwi do auta. W środku było strasznie dużo miejsca. Wokół były srebrne sofy, zrobione ze skóry, na suficie wisiał mały żyrandol z diamentów, a na środku stał mały stolik z piciem. Usiadłyśmy między chłopakami, i nie odezwałyśmy się na początku ani słowem. Nie mogłyśmy wyrazić naszego zdziwienia. - Ślicznie wyglądacie. - powiedział Jason. - Jak wam się podoba nasza taksówka? - zaśmiał się, a my tylko zdołałyśmy odpowiedzieć. - Suuper! - O, jesteśmy na miejscu - zauważył Steve i wyszedł z Jasonem. Otworzyli nam drzwi, każdy ze swojej strony i wyszłyśmy z Amber jak jakieś gwiazdy. Przed szkołą było już spore zamieszanie. Najwidoczniej przyszliśmy ostatni. Chłopcy wzięli nas pod rękę i weszliśmy do szkoły. Sala gimnastyczna była przepięknie udekorowana! Wszędzie były poprzypinane balony, ogromny transparent, różne łańcuchy. Były stoły z napojami i jedzeniem. DJ świetnie zapuszczał muze, a na parkiecie wszyscy już się bawili. - Przepieknie tu - powiedziałam do Steva. Jason i Amber od razu weszli na parkiet. - W tym roku przyłożyli się do udekorowania. - Chciałam ci jeszcze raz podziękowac, za to, że mnie zaprosiłes. - A ja, że się zgodziłaś. - zaczeliśmy się śmiac. - Będziemy tak stac całą noc, czy może jakoś rozkręcimy całe towarzystwo? - oznajmił Steve i wział mnie na środek sali. Zaczeliśmy tańczyć. Wszyscy się na nas patrzyli, i nagle sami zostaliśmy na parkiecie. Bylismy sobą tak zajęci, że nie zauważylismy, że cała reszta stanęła wokół nas i patrzyli jak tańczymy. Steve trzymał mnie mocno przy swoich ramionach, jakby nie chciał, żebym nigdy od niego nie odchodziła. Steve, gdybyś wiedział co ja do ciebie czuję! - Może wyjdziemy na chwilę na zewnątrz? - spytał i zrobiliśmy tak jak poprosił. Cały czas trzymaliśmy się za ręke. Poszliśmy usiąść sobie przy fontannie. - Nugdy nie zapomne dzisiejszego wieczoru. - powiedziałam cała podekscytowana, ale byłam troche speszona, że Steve cały czas patrzył mi się prosto w oczy, swoimi wielkimi, brązowymi i słodkimi ślepiami. - Ale może byc jeszcze lepszy! - powiedział i nagle nasze usta się złączyły! Byłam cała zdenerwowana, ponieważ wstyd mi się przyznac, ale to był mój pierwszy prawdziwy pocałunek! Jego delikatne usta było złaczone z moimi! To było najlepsze uczucie w moim życiu. Nigdy tego nie zapomne! Pierwszy pocałunek z chłopakiem, którego kocham, na szkolnym balu przy fonatnnie, pod pieknym, gwieździstym niebem. I jak tu sobie lepiej to wszystko wyobrazić?? Nasz pocałunek trwał chyba ze 100 lat! ale niestety i tak musiał sie kiedys skończyć. - Przepraszam... - wydukał Steve - Ale za co? - Za to co teraz zrobiłem. - Ale nie masz mnie za co przepraszać. To ty mi teraz wybacz, za to.. - i teraz ja go pocałowałam. Znów nasze usta połaczyły sie na długie 100 lat! - Wybaczam ci - zaśmiał się. Ten jego słodki, szeroki i szczery uśmiech jest powalający! Mogłabym patrzeć się na niego całe wieki! - Ooo, patrz! spadająca gwiazda! - szybko pokazałam na śliczną, spadajacą gwiazdkę z nieba. - Pomyśl sobie życzenie, to napewno sie spełni. - Chciałbym, aby ten wieczór nigdy sie nie skończył, i żebyśmy mogli być zawsze razem! - powiedział wypowiadając te słowa z wielką nadzieję w oczach w strone błekitnego nieba. - Steve! - Mam nadzieję, że to życzenie się spełni. - Nie wiem co powiedzieć.... - Ale ja wiem - wziął mnie za ręce i wstaliśmy. Znów to jego tajemnicze spojrzenie spotkało się z moim. - Lena! Kocham cię! - Słucham....? - zatkało mnie! Nogi zrobiły mi sie jak z waty! Nie mogłam ustać na moich 2 centymetrowych szpilkach. - Kocham Cię! cdn.......

- Ja ciebie też! - musiałam mu to w końcu powiedzieć, bo myślałam, że chyba wybuchnę na miejscu. Nasze wyznania zapieczętowalismy słodkim pocałunkiem, który teraz trwał całe 1000 lat! - Może pójdziemy teraz na chwilę na parkiet? Zaraz będą wybierać króla i królową. - powiedziałam, chociaz tego nie chciałam. - No dobrze, ale wolałbym posiedzieć tutaj jeszcze z tobą. - Ja też - chwycilismy się za ręce i weszliśmy na salę. Akurat trafiliśmy na odczytywanie wyników z szkolnego głosowania. Ja szczerze mówiąc głosowałam na Amber i Steva =) Pani dyrektor podeszła do mikrofonu i oznajmiła: - Podliczając kilka krotnie Wasze głosy, możemy stwierdzić, że królem i królową dzisiejszego balu zostają..... Lena i Steve!!! - Że co??? Że ja ?? Że Steve? Nie mogę w to uwierzyć? - Steve słyszysz?? - mówiłam do Steva - Tak, zostaliśmy parą wieczoru! Chodź, musimy wyjśc na środek. - weszliśmy, a wszyscy gwizdali i klaskali. Światła reflektorów były zwrócone w naszą stronę. Czułam się wspaniale! Stałam przed całą szkołą z moim ukochanym, czekając na korony. - Gratuluje! - powiedziała pani dyrektor i założyła nam prześliczne, srebrne korony. - Zapraszam do dalszej zabawy! Razem ze Stevem poszliśmy na parkiet. Wszyscy nam zaczęli gratulować. Do końca wieczoru byłam u boka Steva. Trzymał mnie przy sobie, nie chciał, abym odeszła. ( nawet jak zachciało mi sie do kibelka=P) Nagle wypowiedział nieoczekiwane pytanie: - Mam pytanie, ale chciałbym, żebyś się dobrze zastanowiła nad odpowiedzią - zapytał, a ja byłam całkiem w niego wtulona. Głowa moja była oparta na jego ramieniu, a ręce były związane na szyi. - Tak, słucham. - Chciałabyś być moją dziewczyną..? - tego się dziś nie spodziewałam! Czy ja naprawde śnie? Popatrzyłam mu głęboko w oczy i tylko odpowiedziałam: - Tutaj nie ma się nad czym zastanawiać. Tak, chce być twoją dziewczyną. - i znów nasze usta się złaczyły. Ten wieczór zostanie mi w pamięci do końca życia. Zapomniałam o wszystkich troskach, i myslałam tylko o Steve, o tym jak go kocham, i o tym jak on mnie. Wszyscy świetnie się bawili do białego rana. O 6:00 bal się oficjalnie sie zakończyłi musieliśmy wracać już do domu. Chłopcy odwieźli nas pod sam dom piękna limuzyną. Pożegnałam się ze Stevem słodkim pocałunkiem. Poszłam do domu odświrzyć sie, ległam sobie na łózku i od razu zasnełam. Byłam tak bardzo zmęczona, że wstałam dopiero o 19 !! Jutro są juz eliminacje do do Klubu. Musze być pełna sił, żebym dobrze wypadła. Tak bardzo sie boję! Nie wiem wogóle co tam trzeba będzie robić. Wydaje mi się, że będziemy grać poprostu mecza, i te osoby, które bardzo dobrze grały, przejdą do drużyny. Do drużyny może przejść 14 osób, a z naszej szkoły bierze udział z 30 osób. Mam niewielkie szanse. Będą tam sami chłopcy i ani jednej dziewczyny, prócz mnie. Gdy się obudziałm, leżałam sobie jeszcze w łózku z 30 min. Zeszłam na dół do salonu tak koło 20 i siadłam sobie przed TV. Nic ciekawego nie leciało, więc zostawiłam na MTV. - No wreszcie wstałaś! Steve był u ciebie chyba z dwa razy - dosiadła sie do mnie Fibby z pudełkiem lodów. - Gratuluje ci zostania królowa balu. - Dzięki, a o której był ostatnio? - Tak z pół godziny temu. - zajadała się śmietankowymi lodami - Aha. A ty co juz nie na diecie? - Nawet mnie nie denerwuj. mam doła i juz. - Aha, to lepiej nie wchodzi ci w droge, co? - Nie radziłabym. - To ja ide do siebie. Poszłam do swojego pokoju. Przygotowałam już wszystko na jutrzejszy dzien i nie miałam co robić. Nie chciało mi się spać, nie miałam z kim się teraz spotkac, bo nie wypadało o tej porze. Postanowiłam się przejśc po parku. Widziałam wiele par siedzących na ławce i trzymających sie za ręce. Gdy sobie powoli szłam, zauwazyłam, ze ktoś za mną od jakiegos czasu idzie. Przestraszyłam się, bo akurat w pobliżu nikogo nie było. Gdy przyspieszyłam kroku, ta osoba także. Serce starsznie szybko mi biło, jakby zaraz miało wypasc z mojej klatki piersiowej. Nagle poczułam czyjas na reke na moim ramieniu. teraz to całkowicie moje serce staneło: - Lena! Nie mogłem cie dogonić! - odwróciłam sie, a za mną był Steve! - Rany! Ale mnie pzrestraszyłes! - jeszcze przez chwilę byłam w szoku, poniewaz słyszałam o nie jednych napaściach w naszym parku. Kiedyś też własnie ktoś próbował mnie okrasc, ale naszczęście ktos mi pomógł. - Przepraszam, nie chciałem - i przytulił mnie mocno. Serce teraz zaczeło mocno bić. - Byłem u ciebie dw arazy, ale ty jeszcze słodko spałaś. - Wiem, Fibby mi mówiła. - Chciałem tylko sobie pogadać z tobą, bo bardzo lubię soędzac z tobą czas - Ja także - i pocałowałam go w policzek. cdn.......

- Może usiądziemy na ławce? - usiedliśmy sobie na tej samej łąwce, co ja kiedyś z jasonem. - Jutro eliminacje, nie boisz się? - zapytał, obejmując mnie przez cały czas, poniewaz było mi troche zimno. - Strasznie. Coś czuje, że sie nie dostane. - Co ty mówisz! Napewno! Będziemy razem w drużynie i juz. - powiedzial i pocałował mnie w czoło. - Ja już będe szła, bo muszę sie wyspać przed jutrzejszym dniem. - To chodź, odprowadzę cię. - i szliśmy aż do mojego do domu za ręke. - Wiedz, że będe jutro z tobą cały czas. - powiedział, gdy byliśmy juz przed moim domem. Pocałowal mnie w usta na pozegnanie. - Cześć. Weszłam i od razu posżłam do siebie. Wzięlam gorący prysznic i połozyłam się do łózka. Od razu zasnęłam. Wstałam o 6:30 i poszłam zrobic sobie i fibby sniadanie. Byłam cala podekscytowana dzisiejszym dniem. Nie wiem jak sie wogóle skupie na dzisiejszych lekcjach, poniewaz eliminacje sa dopiero o 15, a ja mam 6 lekcji. - Fibby! Sniadanie gotowe! - wołałam z dołu po siostre - Czyzbym czuła moje kochane tosty!! - krzyczała jeszcze z łazienki Fibby. - Chodż szybko, bo zaraz ich nie będzie. - zjadłyśmy razem sniadanie, które mi nawet dzis wyszło. Nie chwaląc sie pochwalę sie, ż etosty to moja specjalnosć. O 7:15 Amber juz była u mnie. - Cześć! Dziś jest twój wielki dzień! - powiedziała w drzwiach Amber. Do szkoły pojechałysmy autokarem. Wszyscy rozmawiali tylko o sobotnim balu, rozmawiały ze mną osoby, które nawet pierwszy raz w zyciu na oczy widziałam. Dyskutowali ze mna także na temat eliminacji. Poznałam wiele ciekawych osób, które także nawet biorą udział w eliminacjach. Z tego co ich poznałam, to są godni przeciwnicy. Byłyśmy już na miejscu. Steve i Jason czekali na nas przy fontannie. jestesmy ich oficjalnymi dziewczynami, i już chyba cała szkoła o tym wie, i jak ich znając, wszyscy o tym trąbią. - Cześć kochanie - przywitali nas z osobna chłopcy. - Lena, jak tam stresik? - zapytał Jason, mając w objęciach moja psiapsiółe. - Jak narazie to malutki, ale wszystko sie okaze dzis popołudniu. - Lena napewno jako pierwsza dostanie się do drużyny! - powiedziała Amber, bedąc dumna ze mnie. - Ja akurat w to nie wątpie - powiedział Steve. - Wszystkich z juri oczarują soim urokiem, noi oczywisciem tym jak gra! - zaśmiała się Amber. - Chodźmy już lepiej do szkoły - skończyłam dyskusje na mój temat i weszliśmy wszyscy do szkoły. Wszyscy jakoś dziwnie się na mnie i na Steva patrzyli. Niektórzy chlopcy puszczali mi oczko, a dziewczyny były jakies złe. Czyzby dlatego, że chodze z najładniejszym i najbardziej porządanym chłopakiem z całej szkoły? A niech się pocałują! - Cześć kochanie! Spotkamy się na długiej przerwie przy fonatnnie - powiedział Steve i udał sie do swojej klasy, którą niestety miał na samym końcu szkoły. Tak jak przeczuwałam, nie mogłam się skupic na lekcjach. Przez dzisiejsze eliminacje, ale i także przez Steva. Nadal jakoś nie mogłam w to uwierzyć. Na szczeście wszystkie lekcje szybko się skończyły, i nadesżła godzina eleiminacji. Cała szkoła była na trybunach, a ja poszłma z chlopakami się przebrać do szatni. Amber kopła mnie z całej siły na szczescie w tyłek. cdn.....

- W tym roku spora jest konkurencja. - zaznaczył Mat. - Ja to tam się nie przejmuje, bo wiekszosć to pierwszaki, a tak wogóle to cały czas bede miał przy sobie moją kochana Leną- powiedział Steve, i trzymał mnie przy sobie. - Ty nie bądź taki pewny, bo może tak być, że ja sie dostanę, a ty nie. - zażartowałam. - No to ci teraz dziewczyna dopiekła - wszyscy zaczeli sie śmiać. - Dobra, spokój już! - uspokajałm ich, jednak sama nie mogłam opanowac smiechu. - Chodźmy już, bo już nas wywołują - powiedział Jason i wyszliśmy wszyscy za nim na boisko. Strasnzie dużo osób bylo, co mnie trochę bardziej wprawiło w treme. Wszyscy staneliśmy w jednym rzędzie, a osób zlaiczyłam aż 45, a nie 30, tak jak się spodziewałam. Stałam między Stevem a Matem. Zaczęli nas rozdzielac w drużyny. Nietstey nie byłam razem ani ze Stevem ani z Jasonem. Byłam z jakimiś chłopakami z pierwszych i trzecich klas. Grałam przeciwko drużynie, w której tylko znałam Mata, Josha, Josepha. Na poczatku szło mi całkiem nieźle, ale powoli sie rozkręcałam. Widziałam jak wszyscy mi kibicowali, krzyczeli moje imię, żebym sie nie poddawała. Zauważyłam, że Steve przesyła mi całusy, który dodały mi więcej siły i energii do pokonania przeciwników. Strzeliłam 3 gole na 5 dla nas! Wygralismy! Ale to jeszcze nie znaczy, że mogłam przejść. Odbyły się jeszcze 4 mecze. trwalo to aż do 20. Po 30 minutowej przerwei jury musialo się zastanowić. Ja za ten czas ze Stevem i całą naszą paczką siedzieliśmy przy fonatnnie. Obgadywalismy kto moze przejść a kto nie. Zawołali nas już, ponieważ wiedzieli już wyniki. Byłam cala poddenerwowana. Steve cały czas trzymał mnie za ręke. Trener zaczął wymieniać osoby, które sie dostały: - Mat... Josh....Jason......Steve.....Marc.... Marc M..... Joseph.......Lena - taaak! Udało mi się1 Wszyscy chłopcy z drużyny, którzy się także ze mną dostali wzięli mnie na ręce i zaczęli mną podrzucać! Moje najskrytsze marzenia sie spełniłi1 Byłam królowa balu, mam chłopaka, którego kocham, i jeszcze to! Dostałam sie do Kuguarów!!!\ - Musimy to teraz jakoś uczcić! - powiedział Steve, trzymając mnie na rękach. - Chodźmy do Hostinga! - powiedział Jason i wszyscy razem poszlismy do nieiwlekiej knajpy, w której młodzież ze szkoły lubie sie spotykać. Była z nami także Amber. cdn......

WITAJ BIESIADO JARZEBINKO ,dziekuje,ze o nas tak dbasz!! Mamy naprawde wspaniala lekturke GRABKU___________dziekuje za wspaniale wiadomosci.Ciesze sie razem z Toba.Czyzbys juz przeczytala wszystko? Co to znaczy MLODOSC,,,!!!! Moj Boze,,,jaki mam zakrecony dzien! Przyjechala pielegniarka,a teraz jedziemy do lekarza_______na dodatek chciaL przyjechac terapeuta.,,,No,,,,,bez przesady,,,,jutro tez jest dzien! Telefony jak szalone urywaja sie,ludzie ciagle cos maja do powiedzenia,,,ciagle jakies nowe decyzje. Wpadne pozniej i spokojnie poczytam____________a teraz mowie do zobaczenia Pozdrawiam bardzo serdecznie

Pozdrawiam biesiadniczki! Czytam opowiadania, bardzo ladne, za wiersze tez dziekuje! Gdy spoglądam w lustro, myślę o tym zamku pośród gór, myślę o Twych oczach i smaku Twych słodkich ust.. gdy spogladam w lustro, spoglądam do swego wnętrza.. widzę dziewczynę, lecz z uśmiechem na twarzy łzy spoliczków ociera, pytam:\"co sie stało?\", lecz nie wiedząc czemu ona milczy i odwraca twarz.. pytam:\"czemu sie chowasz?\" lecz słyszę tylko bólu jęk.. nie potrafię otworzyc sie na ludzi, nie potrafię patrzec na świat oczyma radości. mą radością byłeś TY, lecz zostawiłeś po sobie tylko te łzy, ten ból.. co można mówic o sobie, jeżeli tak naprawdę nie wie sie o sobie nic..??! pragnieniem słów, pragnieniem szczęścia, uciekamy gdzieś w dal, lecz prawdziwą radośc mamy tuż pod ręką... wystarczy otworzyc tylko oczy i wyciągnąc dłoń..

Witaj JODELKO Orzech nastepny odcinek........ - Nie wiecie, gdzie poszedł Steve? Bo niemożliwe, żeby tak długo był w uwikacji - zapytałam chłopaków w restauracji, bo naprawde martwiłam się o Steva. Nie było go juz chyba z 30 min. - O noi idzie twoja zguba! - oznajmił Mat, pokazując palcem na idącego w naszą stronę Steva. W ręku miał jakąś mąłą paczkę z dziurkami u góry. Ciekawe co to. - Przepraszam, że tak długo to trwało - tłumaczył się i dosiadł się koło mnie. - Gdzie byłeś tyle czasu? - dopytywałam się cały czas. - Musiałem coś ważnego załawtić. - I dlaczego mi nic nie powiedziałeś? - Nie bądź zła. No dobra, powiem ci o co chodzi. - wszyscy patrzyli się jakoś dziwnie, jakby wiedzieli o wszystkim. - Ale o co chodzi? Czy ja o czymś nie wiem? - Proszę, to dla ciebie. - powiedział Steve i wręczył mi pudełko, które przyniósł ze sobą. - Co to jest? - Otwórz, to zobaczysz. - Raaany! Jaki śłodki!! To dla mnie?? - otworzyłam, a tam był prześliczny, mały piesek, rasy York. - To dla ciebie, za to, że dostałaś sie do drużyny - zaznaczył Steve, a ja jakby nigdy nic rzuciłam się mu na szyje i zaczełam go całowac. - No dobra, spokojnie. Bez tych czułości. Może jakos nazwiecie tego piesia? - przerwał nam Mat. Troche miał racje, z tym, żeby pieskowi imię wymyslić. - Co proponujecie? - Może Killer? - palnął Steve - Ty chyba żartujesz! Ten mały piesek ma się nazywać \"Zabójca\"?? - walłam go lekko w ramię. - No co, fajne imię - i zaczał się ze mnie smiać. - A Sasi albo Bila? - A może Star? - Nie, żadne z tych do niej nie pasuje. - posmutniałam, bo mój nowy piesek, którego nigdy nie miałam, nie będzie mial imienia. - No to może ty coś wymyslisz? - No dobra, a może tak Mehiko?? - wymysliłam w ostatniej chwili. - Dobre! I patrzcie, nawet jej się podoba! - Nasz nowy przyjaciel będzię się nazywal MEHIKO!! I tak cały wieczór przegadaliśmy na temat mojego pieska i o innych sprawach. - Ja musze już lecieć. Mama przyjechała dzis popołudniu i muszę jej wszystko opowiedzieć. - My tez juz będziemy spadać. - powiedzieli wszyscy razem. Wracałam sie do domu ze Stevem, Jasonem i Amber, bo akurat ja miałam najbliżej z nich wszystkich. A mojego piesia cały czas miałam u siebie na rękach. cdn......

- To czesc wam. Do jutra - pożegnałam się z nimi i weszłam do domu. - Cześć mamo! Mamy nowego członka rodziny! - pokazałam jej Mehiko. Od razu jej sie spodobał. - I jak tam eliminacje? Dostałaś sie córciu?- zapytała mama, pijąc kawę. - Dostałam się! - To świetnie! - Gratuluje - powiedziała od niechcenia Fibby, która przed chwilą zeszła ze swojego pokoju. - Dziękuje bardzo - odpowiedziałam jej tym samym tonem co ona. - Ja juz cię mam dość! Nie mówiłam ci tego wcześniej, ale odpłace ci sie za to, ze odbiłaś mi chłopaka, i koronę na balu! - nagle zaczęła na mnie krzyczeć. Nie wiedziałam o co jej tak naprawde chodzi. Przeciez to wszystko się dawno wydarzyło! - Fibby, co ci odbiło! - Jestes wredna i fałszywa! Ten twój ukochany pozna sie na tobie, i wróci do mnie! - nie obchodziło mnie to co mówiła. - Co ja ci zrobiłam! Nie moja wina, że to wszystko się tak potoczyło! - Nie tłumacz się, bo sama wiesz! Zrujnowałaś mi całe życie! - to było jej ostatnie slowo, i poszła do siebie. - Lena, o co jej chodzi? - spytała mama, która wszystko słyszała, ponieważ stała przy nas. - Sama chciałabym wiedzieć. Pójdę już do siebie. Zaniepokoiło mnie trochę to co Fibby mówiła. Znam ją już dobrze, i wiem, że jest zdolna do wszystkiego! Jak narazie postanowiłam się tym nie zamartwiac. Może poprostu coś ją zdenerwowało i musiała się na kimś wyżyc, a że miała tylko mnie pod ręką to zaczęła awanturę. Weszłam na chwilę na komputer, żeby sprawdzić pocztę, bo juz dawno nie patrzyłam. Dostałam 5 wiadomosci w tym 4 to wszystkie reklamy. Ostatni mail bardzo mnie zaniepokoił, a brzmiał on tak: " Pożałujesz, za to co zrobiłaś!!! ". Fibby przesadziła! To pewnie ona! List został wysłany z maila: pozalujesz_15@vp.pl. Tylko ona mogła wymysleć coś takiego, ale już nie chciałam robić krzyku o jakiegos maila. Położyłam się do łóżka i szybko zasnęlam. Jednak przed zaśnięciem miałam złe przeczucia. Rano wstałam o 6:30 tak jak zawsze. I tak jak zwykle umyłam się, ubrałam, zjadłam sniadanie i posżłam po Amber. Nie mówiłam jej o czym rozmawiałam z Fibby i jakiego dostałam maila, bo moim zdaniem to było bez sensu. - A jak tam Mehiko? Spodobała się twojej mamie? - spytała Amber, gdy jechałyśmy szkolnym autobusem. - Zakochała się w niej od pierwszego wejrzenia. - To super. Wpadnę dzis ją odwedzić. - Fajnie, będziesz teraz przychodzić do niej, a nie do mnie - na żarty zrobiłam smutną minę. - To się jeszcze zobaczy - zaczęłysmy się śmiać na cały autobus, aż wszyscy na nas dziwinie popatrzyli. cdn.....

Chodź szybko, bo muszę z Jasonem pogadać. - ciągneła mnie Amber, gdy już autobus stanął na miejscu. - Cześć kochanie! - Jason czekał już na nią przy fontannie, ale ja nigdzie nie widziałam Steva. - Nie wiesz może gdzie Steve? - zapytałam Jasona, gdy oni byli zali zajęci witaniem się ze sobą. - Gdzies tu się kręcił. Poszłam go szukac, ale nigdzie go nie spotkałam. Pytałam sie też wszystkich, ale oni także go nie widzieli. Do końca dnia się z nim nie widziałąm. Czuję, że się coś złego wydarzy. Wiedziałam, że napewno go spotkam na treningu. Poszłam do szatni, byli wszyscy ale jego nie.. Była nawet Amber, i siedziała Jasonowi na kolanach. - Nie wiecie może gdzie dziś cały dzień podziewał się Steve? - zapytałam chłopców, gdy się przebieralismy. - Ja go dzis widziałem. - Na wszystkich też lekcjach był. - A co nie widziałaś się z nim? - Własnie nie. Chyba mnie unika. - posmutniałam, a chłopcy próbowali mnie jakoś pocieszać. - Napewno to tylko przypadek. - Raczej nie. Chodźcie, bo trener nas już woła. - poszliśmy, a Steva dalej nie było. No nareszcie przyszedł, gdzieś tak w połowie treningu. Nie odezwał się do mnie ani słowem. Nawet głupie "cześć" łaskawie nie powiedział! Kurcze, o co chodzi! Ja z tego naprawde nic nie rozumiem! - Steve, czekaj! Musimy pogadać! - wołałam go, gdy on już szedł do domu po treningu. - Co chcesz?! - odpowiedział strasznie zły, ale nie wychodziło mu to jakoś. - Co się z tobą dzieje? - A co ma się dziać?! - Najpierw to zmień ton! - Nie mam ochoty, i tez nie mam ochoty z toba gadać! - odwrócił się i poszedł przed siebie. - Steve! - zaczęłam płakać. Nie wiedziałam o co mu chodzi! Pobiegłam szybko z płaczem do domu. Wbiegłam na góre do siebie i wtuliłam się do Mehiko. Musiałam się komus wyżalić, ale niestety nie miałam komu, bo Amber poszła akurat teraz do kina z Jasonem. Próbowałam się jakoś dodzwonić do Steva, ale nie odbierał, albo wyłączał telefon. Postanowiłam wejść na neta i pogadać z kimś na gg. Nagle ktoś nieznjaomy do mnie napisał. Przedstawił sie jako "Nomad". Bardzo fajnie mi się z nim gadało. Był ode mnie o rok starszy, jednak więcej nie chciał o sobie nic powiedzieć. Ja też duzo o sobie nie mówiłam. Najwięcej rozmawialiśmy o miłosci, o złamanym sercu. Gadalismy tak do 1 w nocy, ale jeszcze mogliśmy rozmawiac, tylko było juz późno. Wyłączyłam komputer i ległam na łózku. Mehiko od razu przy mnie zasnęła, jednak ja nie mogłam. Myślałam nad tym co ja niby takiego zrobiłam, że Steve nie chce ze mna gadać. Jutro się wszystko okaże. Spałam w nocy chyba tylko z 2 godziny. Rano zeszłam na dół, zjadłam sniadanie,a Fibby znów zaczęła te swoje fochy na mnie: - I co tam u ciebie i Steva? - zapytala szyderczo. - A co cie to! - odeszłam ze stołu i wyszłam juz do szkoły. Poszłam po Amber, jednak ona nie była jeszcze gotowa, więc sama poszłam na nogach. Postanowiłam pogadać jeszcze dziś ze Stevem. Musi mi wszystko wytłumaczyć, chociaz byłoby to najgorsze wytłumaczenie! Byłam juz przed szkołą, i od razu go zauwazyłam. Podesżłam do niego, a on jakby nigdy nic: - Czego znowu tu chcesz! - Chce pogadać! - Nie mamy o czym. - Raczej znajdzie się temat.. - Dobra, o czym chcesz pogadać. - Wyjaśnij mi, czemu taki jesteś. - Ale ty jesteś upierdliwa! Taki jestem naprawde! - Przestań mi tu ściemniać, i mów prawde! - Mówię prawdę! Taki jestem i bawiłem sie tylko tobą. Nie kocham cię! - serce moje jakby stanęło w miejscu. On tylko się bawił moimi uczuciami. Nie mogłam nic z siebie powiedzieć, jednak on dalej kończył. - To był zwykły zakład z chłopakami. Jeśli zdołam cię w sobie rozkochać, to stawiają mi wszyscy pokolei piwo - powiedział, nie zwracajac uwagi na to, jak on mnie rani. Zabijał mnie od środka. - Chodziło tylko o głupie piwa!? - tyle tylko zdołałam powiedzieć i uderzyłam go z liścia. Pobiegłam cała zapłakana do ubikacji dla dziewcząt..... cdn....... DOBRANOC BIESIADO

Kochane Drzewka mialam juz uciekac z Biesiady ale czekam na program, ktory bedzie o godz 22.35 na Polonii! Bedzie to film dokumentalny o Gustawie Holoubku..... ktory dzis odszedl od nas. Wspanialy aktor...... :-( bardzo GO lubilam! Wiec korzystajac jeszcze z chwili czasu dodam Wam jeszcze jeden odcinek opowiadania .... Nie miałam ochoty z nikim teraz gadać. Łzy leciały mi cały czas, chociaz chcialam je jakoś opanować. Steve mnie wykorzystał! Nigdy mu tego nie wybacze, nigdy nie zaufam już żadnemu chłopakowi! Wszyscy są tacy sami! - Lena! Co się stało! - wbiegła za mną zdenerwowana Amber - Nic! wszystko się wali! - krzyczałam cała zapłakana. - Uspokój się. O co chodzi? - przytuliła mnie do siebie. - Steve mnie osuzkał! - Jak to? - Założył się z kumplami o mnie. - Chyba żartujesz! Steve przecież taki nie jest! To pewnie jakaś pomyłka. - Nie broń go! Powiedział mi prosto w oczy, że mnie nie kocha. - Napewno to wszystko da się wyjaśnić. - On właśnie mi już wszystko wyjaśnił. Chodźmy do klasy, bo się spóxnimy. - otarłam łzy i wyszłyśmy z łazienki. Chciałam o wszystkim zapomnieć, chciałam zapomnieć o Stevie, którego teraz z całych sił nienawidze! Na drugim śniadaniu poszłam siąść sobie z Amber przed szkołą, na trawie, tak jak na poczatku. - Może powinnaś jeszcze raz pogadać ze Stevem? - naciskała Amber - Amber, daj mi spokój! Nie mam zamiaru z nim gadac nie chce go juz wi... - miałam dokonczyć, ale nagle uwidziałam jak Steve idzie za rękę z ..... Fibby! - I dopieła swego! - powiedziałam Amber. - Chodzi ci o Fibby? Czemu dopieła? - Wczoraj groziła miże odbije mi Steva, i udało jej się. - Może ona maczała w tym palce! - Czesć dziewczyny! - podszedł do nas Jason. - Cześć - odpowiedziałyśmy. - Lena, ja nie wiem o co chodzi Stevowi. Dziwnie się zachowuje! - Ale on juz mnie nie obchodzi! - Lena! Ja ci mówię, że jest coś nie tak! - Amber nadal byla przy swoim. - Amber ma rację. ostatnio Steve mi anwet mówił, jak bardzo cię kocha! - Przecież to wy wszyscy się z nim założyliscie o mnie! - wybuchnełam i uciekłam tak daleko, żebym nikogo nie spotkała. Niestety mi sie nie udało. Spotkałam ICh. Spotkałam ich trzymających się za ręke. Ona była szczęśliwa, a on.... on był dziwny, jakby nie swój. - O cześć siostrzyczko! - powiedziała z ironią i dumą Fibby. - Gdzie to tak pędzisz? Czyżbyś płakała? - zaśmiała się szyderczo, a Steve nie odezwał się ani słowem. Był jakiś taki... smutny? - Cześć wam. Widzę, że sie dobrze bawicie. Ide, nie będe wam przeszkadzać. - próbowałam powstrzymac łzy, płynące po policzku jak wodospad. cdn......

Ale nam nie przeszkadzasz. Dosiądź się do nas. Porozmawiamy sobie. - Nie, dziękuje. Obejdzie się!! - nie czekałam na odpowiedz i poszłam przed siebie. Nie odwrócilam się, byłam zła wyłacznie na siebie, że jestem taka naiwna! Nie chciałam mieć już nic doczyniena z tym fałszywym człowiekiem, jakim jest Steve. Jednak łączyła nas jedna wazna rzecz - piłka nożna. Jest kapitanem drużyny, do której należe. Resztę lekcji leciało mi strasznie szybko. Nie mogłam po szkole iśc od razu do domu, bo czekał jeszcze na mnie trening. Znów musiałam go widzieć.... - Napewno chcesz iśc na ten trening? Może poczekać na ciebie? - martwiła sie o mnie Amber. - Nie, nie musisz. Poradzę sobie. Buziaki. - Pa. - i odjechała autobusem. Serce mi biło coraz na mocniej, na myśl, że będe musiała popatrzyć mu się w te jego jakze słodkie oczy. Co ja mówię! One są wypełnione zawiścią i fałszem! Weszłam do szatni, ale jego naszczęście tam nie było: - Cześć Lena! - powiedzieli chłopcy. jednak ja nic nie odpowiedziałam, bo wiedziałam, że to z nimi Steve się założył. - Lena, co się stało? - zapytał Mat, po tym jak im nie odpowiedziałam. - I wy się jeszcze pytacie?! - wybuchnęłam. - Ale o co ci chodźi?! Powiedz nam! - zapytał Mat - Nie udawajcie głupków większych niż jesteście! To było podłe! - krzyczałam - Lena! o co ci chodzi - powtórzył prawie wrzeszcząc na mnie. Chwycił moje ramiona i mną potrząsnął. Ale ja tylko wzięłam jego ręce i wybiegłam z szatni. Mat pobiegł za mną. Miał minę jakby o niczym nie wiedział! Ale przecież musiał wiedzieć. Przystanęłam. Odwróciłam się i wygarnęłam mu wszystko to co myślę! - Nie.. Nie wiem jak mogliści mnie tak skrzywdzić! ( w tym momencie miałam oczy pełne łez ) Przez ten wasz głupi zakład...- niedokończyłam - jaki załad?! - przerwał - zrobiłam zszokowaną minę, ale nie chciałam już rozmawiać na ten temat. Nie chciałam się rozpłakać przy wszystkich kolesiach z drużyny. Trening źle mi szedł wyszłam zanim się skończył. Zauwarzyłam, że Steve mnie unikał i starał nie patrzeć się w moją stronę. Byłam totalnie załamana. W jeszcze gorszy nastrój wprawiła mnie wiadomość, a dokładniej e-mail. Kiedy weszłam na pocztę zobaczyłam nową wiadomość: " I jak się czuje królowa balu? Jak samopoczucie? Chyba nie za dobre, w końcu rzucił cię chłopak?! :D Nie życzę powodzenia :D ..... naiwna idiotka... !!! " - to mnie dobiło. Nie zastanawiając się długo pobiegłam prosto do pokoju Fibby. Wchodząc trzasnęłam drzwiami i zaczęłam wsię wydzierać: - Tak cię to bawi?! jesteś moją siostrą! Przystopuj troche! najpierw mi grozisz, a teraz wyśmiewasz się ze mnie. Powiedziałabyś mi to wprost, a nie wysyłała do mnie te kretyńskie e-maile! Jesteś podła! Nienawidzę cie! cdn......

Uspokój sie kobieto! O czym ty mówisz?! Spadaj stąd gówniaro! Chcę iść spać! - Zacisnęłam zęby i wyszlam trzaskając dzrzwiami! Nic nie rozumiałam. Robiła wrażenie jakby nic nie wiedziała o tych meilach. To samo Matt. Tez dawał wrażenie jakby o niczym nie wiedział. Ludzie wkoł mnie są fałszywi i okrutni. Dziś nie mogłam zasnąć ciągle myślałam o Stevie. Wspominałam tak miło spędzone chwilę z byłym chłopakiem. No tak BYŁYM... Jak o nim myślałam to zaczęłam płakać i nie mogłam się uspokoić. w końcu jednak zasnęłam. W drodze do szkoły siedziałam w autobusie z Amber. Cały czas byłam wpatrzona w okno. W końcu Amber zapytała: - Lena? Co się stało? - Nic takiego... Poprostu moje życie się wali... Wiedziałam, że to było zbyt piękne aby mogło być prawdziwe...- westchnęłam. Amber przytuliła mnie do siebie. Na treningu musiałam się wyładowywać na piłce. Byłam tak wściekła na Steva że czasami kopałam go po kostkach przy ztarciu z piłką. Steve jakby dawał mi do zrozumienia, że coś jest nie tak. Nie wiedziałam o co mu chodzi. Kiedy kopnęłam go niechcący w nogę krzyknął z bólu, ale najbardziej zdziwiło mnie to że sie delikatnie uśmiechnął. Wybil mi piłkę i pobiegł z nią dalej. Przez chwilę nie wiedziałam co i jak?! W pewnym momencie wysłałam długa i mocna piłkę, aż na trybuny. Chłopcy się dziwili i zaczęli gwizdać podziwiając ten strzał. Trener kazał mi iść po piłkę, ale też sam byl pod wrażeniem. Gdy już byłam na samej górze usłyszałam jak ktoś krzyczy: - Lena!!! Uwarzaj, piłka!!! - Nagle zakręciło mi się w glowie. Kiedy się już ocknęłam zobaczyłam wszyskich jak stali nade mną z przerażonymi minami.; - Co się stało? - Nie wiedziałam o co chodzi - Dostałaś piłką w głowę i ztoczyłaś się po schodach - powiedzial Jason - No chyba właśnie czuję tego skutki. Bardzo boli mnie noga. - Wydukałam - Nie dziwię się jesteś cała poobijana. Własnie trener dzwoni po pogotowie. - Powiedział tym razem Matt - Jakie pogotowie?! - krzyknęłam - Takie autko z światełkami na dachu - zażartował Josh - Przecież wiem. chodzi tylko o to, że nic mi nie jest. Jestem w stanie dojść do domu o własnych nogach. - powiedziałsm i chyba straciłam przytomność, bo kolejny raz obudziłam się już w szpitalu... cdn.....

Pozdrawiam biesiadniczki! ZAKOCHANI! W śniegu słońcem połączeni Plotąc tkliwości przędze Ponad czasem żyją Sami w wirze zdarzeń Krok za krokiem Krok za krokiem Idąc krokiem sarnim Zakochani Deszczu krople ci utoczę W świecidełko przejrzyste Rozniebieszczę morze Rozszeleszcze liście Coraz bliżej Coraz bliżej Wspólne oddychanie Zakochani Dam na dłoni ciepła garstkę Oczu palcami dotknę Chcesz powróżę z kart Ci Cisze zwielokrotnię Lat już tyle Lat już tyle Połączeni snami Zakochani Na kobiercu resztek zimy Ręce związane chmurą Biblia Połoniny Błogosławią góry Dokąd idą Dokąd idą Życia stromą granią Zakochani.

WITAM WAS moje DRZEWKA! A co to dzis GRABKA jeszcze nie ma? :D Zostawiam dalsze odcinki........ opowiadania! Wszystko wydawało się takie dziwne. Otworzyłam oczy i zobaczyłam mamę siedzącą koło mnie: - Cześć córciu! Nareszcie się obudziłaś - powiedziała mama z ulgą na sercu - Co ja tu robię!! Aua! Moja noga! - zaczęłam sie trzymac za nogę, która niestety była cała sztywna! Co to miało znaczyc! Znaczyło tylko jedno - koniec z piłką nożną! To się akurat dorobiłam. - Spokojnie kochanie, tylko ci kość pękła. - mówiła spokojnie mama. - TYLKO! Mamo, wiesz co to znaczy! - zaczęłam histeryzowac. - Wiem kochanie, ale to szybko się zagoi i znów wrócisz na boisko. - Boże! Czemu mnie tak ukarałeś. - zaczęłam mieć pretensje do Boga. Miałam głowę na poduszce, gdy mama powiedziała: - Jesteś! Właśnie Lena się niedawno ocknęła. - popatrzyłam się w stronę drzwi, a tam stał nikt inny tylko STEVE! - Cześć Lena. Jak się czujesz? - zapytał smutnym głosem, wchodząc powoli do środka. - Jak widac nie najlepiej. - odpowiedziałam stanowczo, nie patrząc się w jego stronę. - Lena uspokój się! Zostawię was na chwilę samych. - jak powiedziała, to i tak zrobiła. Pieknie! Zostałam sam na sam z tym fałszywym debilem! I po co on tu jeszcze przyszedł! Dziwne, że jeszcze nie migdali się ze swoją ukochaną Fibby. Usiadł sobie na krzesli przy moim łózku i zaczął gadkę: - Słyszałem, że już będziesz mogła jutro wyjść ze szpitala - chyba nie wiedział o czym gadać. - To fajnie. Ja akurat nie słyszałam. - Nie bądź taka oschła dla mnie. - Że co? Oschła?? On niech się cieszy, że oschła, a nie więcej! - A jaka niby mam być?! Mam byc milutka, mam ci dziękowac, za to, że mnie wykorzystałeś??!! Zastanów się lepiej nad tym co powiesz. - Ale ty nic nie rozumiesz! To nie chodzi o to, że ja cię... - nie dokończył, ponieważ do sali weszła Amber z Jasonem. - CZeść Lena! Do koloru ci w tej szpitalnej piżamce - Amber jak zwykle miała poczucie humoru. - Cześć Lena! O cześć Steve. - powiedział Jason i obydwoje podeszli do mnie. Steve wstał i powiedział: - Wytłumaczę ci kiedyś wszystko, to mnie zrozumiesz. Cześć - i poszedł. Steve, ale co masz mi tu wytłumaczać! Wykorzystałeś mnie i już, dla jakiegoś dennego zakładu. Ale z kim ten zakład?? - Rany, jak się czujesz?? Boli cię ta noga? Kiedy wychodzisz ze szpitala? - Amber zasypywała mnie różnymi pytaniami. - Nic mi nie jest, oprócz tego, że moją piękną nóżke wsadzili w jakiś denny gips. - Niedługo ci zdejmą i wrócisz do drużyny. - pocieszał Jason. - Jason, a jak to wogóle sie stało? Bo mi na trybunach już się film urwał i nic nie pamieęam. - Co tu do opowiadania. Fajny widok był. - zaśmiał sie, a AMber walła go w ramię. - Nie, no żartuje. Dostałaś piłką w głowę, nie złapałaś równogi i poturlałaś się po schodach. Pewnie sobie coś z noga zrobiłaś. - No, jednak musiało to smiesznie wyglądać. - zaczęlismy się chichrać. - A kto wyszczelil tą piłkę? - zapytała Amber, chociaż i tak miałam sie o to zapytac, bo byłam ciekawa, kto ma tyle siły. - Kto kopnął, no.....yyyy.... - Jason zaczał się jąkać. - No kto! - A czy to ważne? - No wiesz, dostałam piłką i musze się jakoś zemścić - zaśmiałam się. - To Steve. - powiedzial cicho, prawie go nie zrozumiałam, ale wiedziałam o kogo chodzi. - Mówisz, że Steve, tak? - No tak, ale on to niechcący. - No ja wiem. Czy ja go obwiniam? - Sorki Lena, ale my już będziemy spadac. Wpadniemy jeszcze dzis napewno. Buziaki;* - powiedziała Amber i wyszli. Zostałam sama jak mały paluszek od nogi. Po 15 min. zaglądnęła do mnie w końcu mama. - Sama tu siedzisz? Myślałam, że jest ktoś u ciebie. - zapytała mama, przynosząc mi siatkę z róznymi owocami. cdn........

Jak widać, nikt mnie nie odwiedza. - Napewno zaraz ktoś wpadnie. - mama to normalnie jakaś wróżka. Gdy to powiedziała, na sale weszli wszyscy chłopcy z druzyny, prócz Jasona i Steva. - Ja idę zadzwonić na chwilę z telefonu - powiedziała mama i szybko wymknela się z sali. - Laska, aleś się dorobiła! Musieliśmy robic ci sztuczne oddychanie - Mat jak zwykle żartował. On to jest spoko gościu, a przypomnieć sobie, jak się żarlismy na poczatku. - Dzięki, że przyszliście - usmiechnełam się do nich najszczerzej jak potrafiłam. Naprawdę miło z ich strony. Oni przyszli, a nawet własna siostra, nie raczy odwiedzić swoją obolałą, jedyną siostrę. - I co my teraz będziemy robić bez ciebie na treningach? Będzie strasznie smutno - i wszyscy zaczęli sie do mnie przytulac. - No nie przeżywajcie tego tak. Napewno nie bedzie tak strasznie. - Oj, ździwiłabyś się. - gadałam tak z nimi chyba jeszcze z godzinę, ale własnie musieli spadać na trening. Ostatni wychodził Mat, i słyszałam jego niecałą rozmowę ze znajomym głosem: - Co ty wyprawiasz! Nie masz już dość, po tym jak ją zraniłes i jeszcze tu bezszczelnie przychodzisz - Mat wydzierał się na kogoś, ale ja nadal nie wiedziałam na kogo. -Ty nic nie rozumiesz, więc się nie odzywaj. Lepiej to mi się przesuń. Muszę jej wszystko wytłumacvzyć. - Nie pozwolę ci tam wejść. Chodź przed budynek to pogadamy - i nagle rozmowa ucichła. Nie mogłam skojarzyć tego znajomego głosu. Był taki smutny i delikatny. Ta osoba musiała cierpiec. Ale kto to był! - Córciu, rozmawiałam właśnie z lekarzem i już jutro z samego rana cię wypisują. A czemu Steve tak szybko wyszedł z kolegą? - zapytała mama. - Jak to Steve? Był tutaj? - No tak, widziałam jak szedł po korytarzu z jakimś przemiłym chłopakiem. - Ale Steva u mnie teraz nie było - czyżby to on rozmawiał przed moją sala z Matem? - A Stevowi to chyba bardzo na tobie zalezy. - Mamo, co ty wygadujesz! - No jak to co! Siedział przy tobie cały czas, gdy nie mogłaś odzyskać przytomności - co???? Ja już totalnie nic nie rozumiem! Siedział przy mnie chyba cała noc, a mówi mi prosto w oczy, ze mnie nie kocha. No moze mi nie powiedział tego prosto w oczy, bo nasze spojrzenie sie wtedy nie spotkało, gdy mnie ranił. - A czemu go nie było jak sie ocknęłam? - dopytywałam się, bo musiałam w końcu się czegoś jasnego dowiedzieć. - Kazałam mu się na chwilę ochłonąć, żeby chociaz jakąś kawę wypił. Jak wrócił, to ty już sie ocknełaś. - Aha, dzięki, że mi powiedziałaś. - Kochanie, ja już pójde do domu, bo musze tacie i Fibby zrobić kolacje. - A Fibby czemu nie przyszła? - Była, ale poszła, bo jakaś koleżanka po nią zadzwoniłą. Chyba na jakąś impreze poszły. To cześc kochanie. Z samego rana przyjdę. - poszła. Fajnie, siostra mie zbyła dla jakieś kolezanki. Była już godzina 20 i raczej nie liczyłam już na żadne odwiedziny. Właczyłam sobie muze z mp3 i czytałam jakąś gazete, którą mama przyniosła. Chyba to była "Seventeen", ale nie wchodźmy w szczegóły. Słuchałam muzę tak do 24 i naresczie przsnełam, byłam trochę zmęczona. Mama jak mówiła, wparowała do mnie z samego rana, dokładniej to przed 6. - Cześć kochanie. Myslę, że cię nie obudziliśmy - powiedziała mama, przy której siedział mój tato. - O cześć tato. - Cześć córciu. Przepraszam, że wczoraj nie przyszedłem, ale miałem prace do późna. - Nie przejmuj się. Przeciez i tak nic mi nie jest. - Lekarz wypisze cię tak za godzine, i będziesz mogła wrócić do domu. Juz nawet Mehiko się za tobą stęskniła. - Mehiko.... piesek od Steva. Będzie mi go przez cały czas przypominał, do konca swojego krótkiego życia. - Idziemy porozmawiac jeszcze z lekarzem. - powiedzieli rodzice i wyszli. Nagle od razu po nich w drzwiach pokazał się Steve: - Cześć. Fajnie, dziś już wychodzisz. - powiedział delikatnym głosem, nie ruszając się z miejsca. - Chciałam ci podziekowac, za to, że no.... yyy. - No za co? - Za to, że siedziałeś przy mnie całą noc, chociaz nie musiałes. - Musiałem, bo to wszystko moja wina. - zrobił sie teraz taki smutny, że aż słodki. - Ciekawe dlaczego twoja wina. Poprostu dostałam piłką, nie mogłam złapac równowagi i już, stało się. - Po pierwsze ja wykopnąłem ta piłke, a po drugie.... - Cześć wam!! - wparowała szcześliwa Amber, i kurcze musiała nam znowu przeszkodzić. - Cześć. A ty co taka szczęśliwa? - zapytałam. - Ja już spadam. Cześć - powiedział trochę speszony Steve. - Cześć. - odpowiedziałam, a moje serce zaczęło się rozpływac, że odchodzi. Chociaz jestem na niego tak zła, że sie tego opisac nie da, ale jednak tego matoła dalej kocham!! Steve słyszysz! Chociaż zrobiłeś mi takie świństwo, ja dalej cię kocham!! - Pakuj się szybko, bo wychodzisz! - mówiła szczęsliwa AMber, ale ona chyba nie zauwazyła, że mam noge w gipsie. - No jeśli mi pomożesz z tą nogą, to z przyjemnościa wezmę się za pakowania. - powiedziałąm i szybko wzięłam swojego manatki z tego szpitala. Mam nadzieję, że już tutaj prędko nie wróce. cdn.......

Nareszcie mogłam wyjść z tego okropnego szpitala. Tyle hałasu, o jakąś pękniętą kość! Myślałam, że już nie wytrzymam w tym szpitalu. - Co chciał od ciebie Steve, gdy był u ciebie? - spytała AMber, gdy byłyśmy juz w samochodzie, w drodze do kochanego domciu. - Chciał mi coś wyjaśnić, ale nie chciałam go słuchac. - odpowiedziałam. - Może daj mu szansę. Coś czuję, że to wzystko jest związane z Fibby. - Amber zaczęła filozofowac. - Ja już nie chce go znac. Prosze, nie rozmawiajmy już o nim więcej. - powiedziałam, i patrzyłam się przez okno na odpływający świat. - Jesteśmy na miejscu. - zaznaczyła mama, gdy byliśmy już przed domem. - Nareszcie! - Chodź, pomogę ci. - powiedział tata, i usiłował mnie wyciągnać, jednak ja zaczełam krzyczec. - Nie jestem kaleką, nic mi nie jest! Sama sobie poradzę! - wydzierałam się, ponieważ nie mogłam uwierzyć, w to co się stało. Nigdy nie miałam nic z noga, a tu nagle takie coś! Chciało mi się płakac. Jakoś doszłam sama do domu o kulach ze sztywną prawą nogą od kolana w dół. Rozsiadłam sie w saolnie przed TV, bo do pokoju na góre zbyt czesto nie mogłam wchodzić. Musiałam siedziec, albo na górze, albo na dole. No to wybrałam salon. - Córciu, my idziemy do pracy. Fibby się tobą zajmie - powiedziała mama, wychodząc z tatą do pracy. Gdy rodzice juz odjechali, Fibby przyszła i powiedziała: - Nie mam zamiaru siedzieć całą sobote przy tobie, bo ty biedna tyłka z miejsca nie możesz ruszyć. - zaśmiała się szyderczo i wyszła. Noi sobie posiedziałam sama w domu. Fajnie tak spedzisz czas w samotnosci, ale to cos nie dla mnie! Ja musze grać w nogę! Boże, czemu ja! Czemu! Najpierw mi odbierasz jedynego chłopaka, którego w życiu pokochałam, a teraz to! - Drrr.....Drrrrr - komu to się zachciewa przychodzic w sobotę przedpołudniem. - Drrr... drrr..... Rany, i jak ja niby dojde do tych drzwi! - Prosze czekac! - wydzierałam się do osoby, która natrętnie dzwoniła do drzwi. Jakoś zwlekłam sie powoli z sofy, wzięłam kule i otworzyłam drzwi. - Czego!!! Spadaj!! - za drzwiami stał Steve, nie zastanawiając się zamknęłam mu drzwi przed nosem, a ten jakby był u siebie, przytrzymał je nogą. - Lena! Musimy pogadać! - mówił przez mały otwór w drzwiach, a ja próbowałam je z całych sił zamknąć, ale niestety przez ten durny gips nie zdołałam. - Nie mam ochoty z tobą gadac już nigdy więcej! Spadaj stąd i to już! - Pozwól mi tylko wszystko wytłumaczyć, a się odwale już na zawsze, tylko mnie wysłuchaj! - nie miałam juz siły się z nim drażnić, to go wpuściłam. - No to właź! Ale się streszczaj, bo nie mam ochoty na ciebie patrzeć - powiedziałam złym tonem i weszliśmy do salonu. Usiedliśmy sobie wygodnie na sofie, a on zaczął: - Lena, bo ja źle postąpiłem... nie powinienem....ale zrobiłem to tylko ze względu na ciebie... dla twojego dobra - jąkał się Steve. - Nie uczyli cię w szkole gadac pełnymi zdaniami??! - Fibby mnie zmusiła, żebym z tobą zerwał! - Co ty wygadujesz! Nie masz na kogo zwalac? - ale to co mówił, miało sens. - Fibby powiedziała trenerowi, że przeze mnie źle grasz, i muszę z tobą zerwac. - Wiesz, jakoś ci nie wierze. Słabą historyjke wymyśliłes. - Jeszcze nie skończyłem - mówił cały czas tym samym smutnym tonem. - powiedziała też, że jeśli z tobą nie zerwe i nie poniże, to trener wyrzuci cię z drużyny! cdn......

Że co??!! - Na początku nie wierzyłem jej, bo co do tego ma trener, ale... - Ale co! - Poszedłem się upewnić do trenera, i powiedział, ze to prawda! - Nie, to niemożliwe! - łzy poleciały mi po policzku. - Lena! Ja cię kocham, i chciałem dla ciebie jak najlepiej, ale teraz tego żałuje. - posmutniał jeszcze bardziej, i wzrok skierował na kolorowy dywan w salonie. - Steve, ja nie wiem co powiedzieć. - Wymyśliłem ten zakład, wszystko wymyśliłem. Ale już nie mogłem patrzeć jak cierpisz przez takiego dupka jak ja! Widziałem, że Fibby dopieła swego. - Steve! - Teraz już wszystko wiesz, więc już się nie będe ci narzucał. Ale pamiętaj, że zawsze cię kochałem, kocham i nadal będe kochał. - Steve! - zaczęlam płakać jak małe dziecko. Steve chciał dla mnie jak najlepiej, bo wiedział jak mi zalezy na piłce. Ale nie wiedział jednego. Dla niego mogłam poświęcić nawet ten sport. - Przed wyjściem chciałbym zrobić ostatnią rzecz - wstał, podszedł do mnie i mnie pocałował. Od razu odwzajemniłam jego pocałunek. Trwał on chyba wieki, to byl nasz najdłuższy pocałunek. - To ja będe już szedł. Postaram sie nie wchodzic ci w drogę. Wracaj szybko do zdrowia z tą nogą. - szedł już w stronę drzwi, jednak ja już nie wytrzymalam i powiedziałam. - Steve, prosze nie wychodź!! Kocham cię!! - stanał w miejscu, nie odwrócił się, jakby się nad czymś zastanawial. - Steve, proszę - głos mój coraz bardziej cichniał. Odwrócił sie w końcu. Popatrzył sie na mnie tymi swoimi słodkimi oczkami: - Lena, ja naprawde przepraszam za to co ci wyrządziłem! Jestem głupi! - podszedł do mnie. - Nie jestes głupi! Chciałeś dla mnie dobrze - znowu sie popłakałam. Oj, chyba coś dawna nie płakałam. Był coraz blizej mnie, nasze usta były od siebie zaledwie kilka centymetrów. Nie odpowiedział nic, tylko znów mnie pocałował. Raany, jak on całuje. Gdy nasz dług, namiętny pocąłunek sie skończył, powiedziałam: - Zostań ze mną. - Będe przy tobie zawsze i wszędzie - powiedział i usiadł koło mnie. Ległam sobie na jego kolanach, a on bawił się moimi wlosami. Nie rozmawialiśmy ze sobą na poczatku chyba z 10 min. Jednak on przerwał cisze i powiedział: - Nie potrafiłem o tobie zapomnieć. Gdy ci mówiłem te okropne słowa, coś kroiło moje serce na pół. Strasznie cierpiałem, nie mogłem się z tym pogodzić. Jednak, gdy znalazłas sie w szpitalu postanowiłem ci wszystko wytłumaczyc. - Nie mów juz nic. - i pocałowałam go. Czułam, że go odzyslałam, że nie strace go już więcej. Nawet wredna Fibby mi w tym nie przeszkodzi. Leżeliśmy i rozmawialiśmy jeszcze z jakieś dobre dwie godziny, ale niestety Steve musiał iść na trening. - Przykro mi to mówić, ale musze juz iść. Wpadnę jeszcze dziś, albo jutro. - powiedział i dał mi buziaka w policzek. - Pa. - i znów zostałam sama w domu. Nagle Fibby wparowała cała wściekła do do domu. - Co ty znowu narobiłaś! Steve ze mną zerwał! - wydzierała się. - Wstań jak do ciebie mówię! - Steve wogóle z tobą nie chodził. sama sobie to ubzdurałas! - darłam się na nią tym samym tonem co ona.Wstałam, bo nie chciałam patrzeć na nią "z dołu". - Jak ja cię nienawidze! - Myślisz, że jesteś święta?! Jesteś wredną małpą, której nienawidze! Steve zawsze chodził z tobą z litości! - Zamknij się i nigdy tak nie mów! - Ty lepiej przymknij ten wypudrowany ryj, bo ci jedzie z paszczy! - Co ty se gówniaro wyobrażasz!! - Chcesz, żebym powyrywała ci to sztuczne, farbowane siano, które nazywasz włosami?? - Ale madrujesz! Mówi to ta, którą do drużyny przyjeli z litosci!! - A co żal ci dupe ściska!! - cały czas krzyczałyśmy na siebie. Jednak Fibby nie wytrzymała i popchneła mnie. Ja upadłam na podłoge i straciłam przytomność. - Lena, nie rób se jaj tylko wstawaj! - wydzierała sie Fibby. - Lena! Boze wstawaj! - zaczęła mną telepać, ale ja nie mogłam sie ocknąc. Słyszałam ją, słyszałam jej każde słowo. Chciałam sie obudzić, ale nie potrafiłam. Co się ze mną działo?? - Mamo, tato chodzcie tu szybko! Lena straciła przytomnośc i nie może sie ocknąc! - mamo tu jestem! Wyciągnij mnie z tej czarnej dziury! Ja chce do was! - Boze, co tu się stało! - mama była cała w nerwach. - Jonathan, dzwoń szybko po pogotowie!! - Lena, słyszysz mnie?! - Lena wstawaj!! - próbowali mnie ocucić, ale nic z tego. Ja chce sie obudzic z tego koszmaru! Czemu ja was słysze, a wy mnie nie? Czemu nie mogę otworzyć oczu?! Słyszałam jak do domu przyszli lekarze, i tez próbowali mnie obudzić. Coś tam do siebie mówili, i postanowili zawieść mnie do szpitala. Znowu do tego okropnego miejsca!! Wieźli mnie całą petą do szpitala i to jeszcze na sygnałach! Ja czuje, że coś jest nie tak.... cdn.....

WITAJ BIESIADO Czytam w doskokach,,,,,,moze pozniej znajde chwile czasu aby cos napisac,,,,Do zobaczenia!!! Pozdrawiam serdecznie

Szczęście znajduje się w tobie. Zaczyna się na dnie twojego serca, a ty możesz je wciąż powiększać, pozostając życzliwym tam, gdzie inni bywają nieżyczliwi; pomagając tam, gdzie już nikt nie pomaga; będąc zadowolonym tam, gdzie inni tylko stawiają żądania. Ty potrafisz się uśmiechać tam, gdzie się narzeka i lamentuje, potrafisz przebaczać, gdy ludzie ci zło wyrządzają. Święto radości __________________________________________

Nie potrafisz żyć bez człowieka, który Cię lubi, dla którego jesteś wart wielu zachodów, który dzieli z Tobą radość i ból, w sercu którego masz zapewnione trwałe miejsce. Bez człowieka, któremu możesz zaufać; człowieka, który się o Ciebie troszczy, człowieka, u którego jesteś zawsze serdecznie witany. Szczęście we dwoje_________________________________________

Przyjaciele są jak ciche anioły, które podnoszą nas, gdy nasze skrzydła zapomniały jak latać. Friends are angels who lift us to our feet when our wings have trouble remembering how to fly. (ang.) — Autor nieznany

Kochane Drzewka! JODELKO! taka jestes zabiegana a jeszcze znajdziesz czas na Biesiade, dziekuje Ci. Dokoncze opowiadanie, na weekend sobie poczytacie! Byłam już na miejscu - w szpitalu! Z tego co wiem, to lekarze nadal nie wiedzieli co mi jest. Rany, takie wielkie halo, a ja tylko zemdlałam. No tak, ale jeszcze się nie ocknęłam! Słyszałam wiele osób siedzących nade mną i rozmawiających wyłącznie o mnie. Także Steve był cały czas przy mnie, czułam jego dłoń na mojej. Trzymał mnie przez cały czas i ani razu ode mnie nie odszeedł. Steve, kocham Cię! Słyszysz!! - Lena, proszę obudź się! - mówił cicho Steve. - Prosze Pana, wiadomo już co jej jest? Dlaczego nie może się obudzić? - pytała cała zdenerwowana mama lekarza, który wszedł teraz na salę. - Jeszcze nie wiadomo, ale mamy niewielką hipoteze. - Prosze powiedzieć! - Nie mozemy powiedziec, jeśli to nie jest wiadome w 100%. - ale kręcił ten lekarz. Napewno wiedza tylko nie chcą powiedzieć! - Już dawno powinniście wiedziec co jej jest! - tata nie wytrzymał i zaczął się wydzierać. - Jonathan spokojnie. Jeśli będzie coś wiadomo, prosimy, żeby nas o tym informowano. - mama jak zwykle spokojnie powiedziała, ale ja czułam, że strasznie sie boi. Nagle nikogo juz nie słyszałam, tylko czułam przy sobie Steva. - Zostaliśmy sami.... rodzice musieli wyjśc na chwile ochłonąć... Lena, czy ty mnie wogóle słyszysz?? - Steve! Tak słyszę cię! Mów do mnie cąły czas, nie przestawaj! Proszę! Poczułam jego oddech na mojej szyi, czułam jego całe ciało przy sobie. Legnął przy mnie w szpitalnym łózku. Steve, czy ja ci nie mówiłam, że cię kocham?? - Nie wiem co bym zrobił, gdyby tobie się coś stało... musisz z tego wyjść. Proszę, obudź się! - poczułam jego usta na moich. Musnął mnie delikatnie, a później mocniej. Lena! Rusz się i sie obudź! Odwzajemnij jego pocałunek!..... Udało się! Całowaliśmy się, on mnie całował i ja go całowałam! Nagle przestał i powiedział. - Lena! Ty mnie słyszysz! Ty wszystko czujesz! - próbowałam poruszyc chociaż reką, żeby mnie zrozumiał. Udało się! Ja wracam!! Powoli otwierałam oczy, wracałam do sił. Czyżby to dzięki pocałunkowi? Jak w bajce o królewnie Śnieżce? - Ste...ve? - udało mi się wypowiedzieć jego jakże przepiękne imię! - Lena kochanie! - trzymał mnie za rekę, a ja juz całkiem otworzyłam oczy! - Cześć Steve! - nawet się uśmiechnełam. - Pani Lively, proszę tu szybko! - zawołał rodziców, którzy szybko przybiegli na salę. - Córciu, wróciłaś!! - mama była strasznie szczęśliwa. - A czy ja gdzieś poszłam?! - zapytałam się idiotycznie. - Wróciła do nas. - zaśmiał się tata. Leżałam tak w szpitalu chyba jeszcze z 2 dni, ale my nadal nie wiedzieliśmy, czy jest może jakas przyczyna z tego mdlenia, czy tylko poprostu tak sobie zemdlałam i straciłam przytomność chyba na całe 24h. - No nareszcie w domu, juz naprawde nie chce wracac do tego okropnego miejsca! - żaliłam sie rodzicom i Stevowi, gdy weszlismy do naszego domu. Mehiko jak zwykle przywitałą mnie serdecznie, skacząc po mnie przez cały czas. Steve był przy mnie i nie odstepował mnie na krok. - Chodź, usiądziemy sobie w salonie. - zaproponował. - Ale prosze nie traktujcie mnie jak kaleke......Auaaa. - przytrzymałam się za głowę, bo strasznie mi sie zakręciło. Wszystko widzialąm przez mgłę. - Lena, co ci jest? - zapytał przestarszony Steve. - Nic, tylko zakręciło mi się w głowie. - Chodź, pomogę ci usiąść. - ległam sobie na jego kolanach. strasznie bylo mi słabo i od razu przysnęłam. Z tego co wiem to spałam chyba z 5 godz, a steve nadal przy mnie był. - Steve, a ty dalej tu? - zapytałam z uśmiechem na twarzy, gdy otworzyłam oczy, a on siedział nade mną i dał mi buziaki w usta. - Odstraszałem złe koszmaty od ciebie, żebym tylko ja się tobie snił. - I chyba ci sie udało. - powiedziałam i przytuliłam się do niego. - A wy nie macie co robić! - wydarła się Fibby, gdy weszła do domu. - A przeszkadza ci może to w czymś? - odpysknał jej Steve. - A żebyś wiedział, że mi przeszkadza. - Moze powiesz w czym? - zapytałam. - Nie gadam z takimi ludźmi jak wy. - Więc żegnaj! - ze Stevem zaczęliśmy się śmiac, a Fibby obrażona poszła do siebie. - Ja na chwile będe musiał iść do domu, wziąc jakąś zimną kapiel i od razu do ciebie przyjde. - powiedział ze smutkiem w oczach i pocałował mnie w usta. - No jasne, że idź. Nie będziesz przeciez całe zycie przy mnie siedział. - A chciałbym bardzo - zaczerwieniłam się. Nie wiedziałam co mu odpowiedzieć - To ja lęce. Za jakąś godzinkę wrócę. - Pa. Siedziałam przed TV i skakałam po kanałach, ale nic cieakwego nie znalazłam. Słuchałam sobie Mtv i na moje szczęscie szło \"Rise & Rise of Beyonce\" o mojej ukochanej idolce! Moja noga odpoczywała wyprostowana na stole pod poduszką. No to ona ma wygody, ale niestety nie ja =) Akurat też miałam laptopa przy sobie i sprawdziłam pocztę. Jakieś zyczenia od znajomych i znów ten mail!! Tym razem ten ktos pisał tak: \" No to masz pecha z tym szpitalem! Najlepiej, żebyś przesiedziała w nim całe życie, bo nie moge patrzeć jak mizdrzysz się do mojego ukochanego Steva! On jest z Toba tylko z litości! Nara!\". cdn.......

Teraz to już totalna przesada. Popłakałam sie, ponieważ nadal sądziłam, że to Fibby. Jak ona może mi takie coś robić! Mój cichy płacz przeszkodził jason, który przyszedł mnie odwiedzić: - Cześć Lena. Jak się czujesz? - zapytał wchodząc do salonu, dając mi buziaka w policzek. - Cześć. Już trochę lepiej. - Czyżbyś płakała? Co się stało? - zpaytał i usiadł przy mnie. Nie chciałam go zaprzątać moimi problemi, ale naciskał, to mu powiedziałam: - Dostaje dziwne malie z pogrózkami. Dziś dostałam ten - pokazałam mu, a on starsznie się zdziwił. - Kto mógłby byc az taki hamski? Napewno ktoś sobie robi niesmaczne żarty. Nie przejmuj się tym - powiedział i przytulil mnie do siebie. - Jestem szczęściarą, że mam takich przyjaciół. - Ja też jestem szczęściarzem. - popatrzył sie mi głęboko w oczy i mnie pocałował. Na początku odwzajemniłam jego pocałunejk, ale później zorienotwałam sie co ja najlepszego robię! Zdradzam Steva i moją najlepszą qmpele, ale takze i siebie. - Jason, co to miało znaczyć? - zpaytałam oburzona. - Nie można pocałować najlepszej psiapsióły? - Można, ale nie w taki sposób. Dobra, zmieńmy juz temat. - na szczęscie wszedł Steve. Dobrze, że nie przyszedł troche wczesniej Ale bylaby akcja. - Cześć kochanie, cześć jason. - przywitał sie i usiadł przy mnie. - To ja lece. Cześć wam i wybacz mi Lena za to. Więcej sie już to nie powtórzy. - powiedział i wyszedł. - O co mu chodzi? - zapytał Steve. Nie wiedziałam czy mu to powiedzieć. Przeciez ja go nie pocałowała, ale odwzajemniłam jego pocałunek. - Steve....ja muszę ci coś powiedzieć. - jąkałam sie, bo nie wiedziałam jak mu to powiedzieć. - No co sie stało. - No, bo chodzi o to, że...... no jason mnie teraz pocałował w usta. - powiedziała, ale nie mogłam mu spojrzeć w oczy. - Nic się nie stało. - Co? - Cieszę się, że mi powiedziałaś. - Ale ja odwzajemniłam jego pocałunek. - nie odpwiedzial nic, tylko mnie pocałował. Moge stwierdzić, że Steve o wiele lepiej cąłuje niż Jason. - Wybaczam ci - szepnął mi delikatnie do ucha. Całował mnie po szyi, po ustach. Boskie uczucie! - Ja już będe szedł. Pa kochanie. - Pa. Minęły już 2 tygodnie i w końcu zdjęli mi ten okropny gips!! Wychodząc ze szpitala, zaczełam skakać jak małe dziecko: - Rany! W końcu mogę chodzić, grać w nogę! - ALe pamietaj, że jeszcze nie możesz jej za bardzo nadwyrężać. - marudziła moja mama. - To z tej racji, że możesz już całkiem chodzic, porywam cię na przepyszne lody z parku. - powiedział Steve, który naprawdę wszedzie przy mnie był. - No to chodżmy. - szlismy razem trzymając się za ręke. Kupił mi moje ulubione lody truskawkowe, a on sobie wziął waniliowe. Szliśmy przez park i zaczęliśmy bardzo powazną rozmowę: - Steve, a czy my jesteśmy razem na poważnie? - zapytałam, bo to pytanie dręczyło mnie już od początku, gdy sobie wszytsko wyjasnilismy. - Oczywiście! Jesteś moją najukochańszą dziewczyną, a ja.... - Najukochańszym chłopakiem. - dokończyłam i zaczęliśmy sie namiętnie całowac nad stawem w parku. Mielismy w nosie, ze jest to miejsce publiczne. Nagle znów mi sie w głowie zakręciło, próbowałam się jakoś opanowac, ale nie udąło się. Znów zemdlałam, a Steve próbowałam mnie cucić. Nie reagowałam, nie odpowiadałam na jego wołania, ale ja go słyszałam. Znów to samo??!! Zadzwonił szybko po karetkę, i teraz to chyba wiedzieli co mi jest..... cdn....