Bardzo młode wdowy!

Cześć dziewczyny Ale cisza Jak się trzymajcie Nie wiem czy każda zagląda tu po cichu tak jak ja żeby coś przeczytać nie mając może juz siły cokolwiek pisać tak jak ja Piszcie Buziak dla was wszystkich

Cześć! Ja też zaglądam co jakiś czas, ale mam taką pustkę, nic mi si nie chcę pisać. Wogóle nic mi się nie chcę, a tak wiele muszę zrobić, pisać dyplom, uczyć się do sesji, nie wiem jak się pozbierać. Jestem po prostu ciałem, które ma możliwość chodzić, mówić, załatwiać jakieś sprawy, które już nie mają żadnego sensu.

To normalne. Kiedyś przejdzie. Nauka to ciężka praca i potrzeba do tego spokojnej głowy. Trzymam z daleka za Ciebie kciuki za powodzenie na tych egzaminach. Musisz dokonać tego dla siebie i swojego dziecka. W tych czasach wykształcenie to bardzo ważna sprawa. Mój mąż wyrzucał mi, że pracuję i dokształcam się. Nawet próbowałam zrezygnować z pracy. Spójrz z czym bym teraz została. Ci zakompleksieni chyba tak mają, że dołują jeszcze tą najbliższą osobę. Uwierz w Siebie i własne możliwości!!! Świat stoi przed Tobą otworem. Ja w najbliższej przyszłości planuję ukończyć Magistra. Magda.

A tak w ogóle napisz coś o Sobie. Mówiłaś, że Polska nie jest Twoją ojczyzną. Skąd pochodzisz? Muszę Ci powiedzieć, że zupełnie dobrze sobie radzisz z naszym językiem.

Bardzo Ci dziękuję za wsparcie! To naprawdę dużo daje. Zauważyłam, że osoby, które miały w rodzinie samobójcę są z reguły bardzo życzliwi i chętne do pomocy, do rozmowy... Największe wsparcie okazują mi nie najbliżsi znajomi i rodzina, a właśnie zupełnie nieznajomi ludzie przez internet, ci, którzy zetkneli się w życiu z podobną tragedią i potrafią zrozumieć... Ja jestem z Białorusi, studiuję w Krakowie na UJ. A ty skąd jesteś, opowiedz o sobie.

Zgadzam się z Tobą, pomimo tego, że rodzina mi dużo pomogła i pomaga. To dużym wsprarciem są osoby również nam obce, które są/były w takiej, czy innej podobnej sytuacji. Ja też tutaj często zaglądam. Pozdrawiam.

Ja jestem z Mazowsza. Mam 42 lata. Rodzina na początku pomagała, ale ktoś zaczął robić krecią robotę, bo przestałam być wygodna. Szukam powierników w świecie, ponieważ nie mam z kim za bardzo pogadać. Mąż tak naprawdę na własne życzenie doprowadził się do takiego stanu. Zawsze koledzy, jacyś fałszywi doradcy byli ważniejsi. Zagmatwał się w tym wszystkim. W pewnym momencie nastąpił jakiś dziwny splot różnych okoliczności, które go dobiły. W głowie wypalił się jakiś bezpiecznik. Dziś większość znajomych robi z Niego ofiarę. Ja czuję się tak jakbym była Jego oprawcą. Nieważne, że zostałam z trójką dzieci, których trzeba wychować i utrzymać. Nieważne, że to co dobre. Ważne wytykanie błędów. On był bohaterem a ja jestem tchórzem, bo muszę zadbać o to wszystko o czym On w tym swoim amoku zapomniał. Dzisiaj wszyscy wiedzą, że był chory i że potrzebował pomocy. Polak już taki jest, mądry po szkodzie. Magda.

Jaga Czesc, jestem wdowa od prawie 1,5 roku. Maz zmarl nagle lekarz pogotowia po 70 minutach reanimacji strwierdzil zgon - przyczna NZK. Byl szok ,niedowierzanie. I tak zostalam sama z dorosla corka, ktora juz niebawem wyfrunie z domu. Teraz jest juz lepiej, co wcale nie znaczy, ze ok. Moj maz zmarl-kochalam Go nad zycie. Ale, no wlasnie ale...... To wszystko co wydarzylo sie w ciagu roku przed Jego smiercia, to co mi zgotowal nie da sie nawet przelozyvc na slowa. Nasuwa sie jeden wniosek " pewni mozemy byc tylko samych siebie". Uczucia bolu, zalu miataja sie ze zloscia. Nie, nie z nienawiscia . Wszystko wybaczylam. Pozostala tylko pustka. ...... no i te nasze spotkania na cmentarzu i pytanie skierowane do meza i Boga. DLACZEGO? DLACZEGO kochana osoba tak postapila ze mna i dlaczego Bog pozwolil mu odejsc bez wyjasnien. Moze ktos porozmawia ze mna. Jaga

A możesz napisać coś więcej? Podobny wątek został poruszony w "Przyjaciołkach", jestem ciekawa jak to było w Twoim przypadku. Pozdrawiam i przesyłam przytulasy

Od lat tu nie zaglądałam a dziś postanowiłam tu wrócić i coś napisać. Ja 7 lat temu straciłam najbliższą mi osobę, narzeczonego, który zginął w wypadku w pracy... Dziewczyny, 7 lat to bardzo dużo i jeśli, któraś zastanawia się dlaczego akurat ją to spotkało, mogę wam powiedzieć, że będzie się zastanawiać nad tym do końca życia. Jeżeli zastanawia się czy kiedyś przestanie boleć, powiem tak: NIGDY! Ale czas to wspaniały lek i nauczy was na nowo kochać i być szczęśliwym. Łzy przestaną płynąć codziennie, chmury choć pewnie teraz czarne zaczną się rozjaśniać. Pojawi się na waszej twarzy uśmiech i chęć życia na nowo. Być może pokochacie kogoś jeszcze ale ta osoba nie zabierze miejsca zajmowanego wcześniej mężczyzny. Ja teraz kocham ponad życie dwóch facetów! Jednego w niebie a drugiego tutaj... Nie mam pojęcia dlaczego Bóg pozwolił na to co się wydarzyło, ale po tych latach wiem jedno: życie jest bardzo krótkie i z jakiegoś powodu nadal jesteśmy, żyjemy. Żałuję tylko jednego, zmarnowałam 5 lat swojego życia bo byłam zła na wszystkich za to co mnie spotkało, próbowałam znaleźć jakiś sens w tym, odpowiedź dlaczego właśnie my... Nie potrafiłam zapomnieć o bólu i nienawiści do ludzi, którzy nas tak skrzywidzili a do tego doszedł jeszcze strach i zamknięcie się na innych w swojej skorupie z obawy przed kolejnym zranieniem... Dziewczyny uwierzcie mi na słowo, przyjdzie taki dzień, kiedy rano się obudzicie i poczujecie się dobrze, kiedy spojrzenie w gwiazdy wywoła na waszych twarzach uśmiech ale potrzebujecie czasu i wsparcia osób, które was kochają!

Dziekuje "Pajaczku" Jaga

Dziekuje "Pajaczku" Jaga

Mieliście dzieci? Teraz masz kogoś?

do pajaczek dziekuje za pocieszenie u mnie dopiero minelo 3 miesiace odkad moj narzeczony nie zyje wcale dobrze nie jest a gdzie tu vale zycie ,Jedyne pociesenie ze pod sercem nosze jego dziecko i niebawem bedzie ze mna Na drugie smutek ze dziecko nie pozna dziecka i odwrotnie .

Do gość: nie dzieci nie mieliśmy. Mieliśmy za to mnóstwo planów. Nie wiem czy Wam to w czymś pomoże, ale ja rok po śmierci narzeczonego wyprowadziłam się z miasta, potem województwa a na koniec wyjechałam za granicę. Nie było mnie 2 lata w domu, wracałam tylko na święta. i to pomogło, znalazłam nowych przyjaciół bo starzy zawiedli, nawet bardzo... I dopiero jak zaczęłam sobie radzić z emocjami poznałam obecnego chłopaka, jestem z nim już 5 lat i dopiero teraz przestaje czuć tą ogromną nienawiść i pogardę do osób, które zaniechały swoich obowiązków i skazały na śmierć 4 cudownych facetów. do ANULKA: tata mojego obecnego chłopaka zmarł jak on miał miesiąc. Nie ma z nim żadnych wspomnień, tylko kilka jego zdjęć i dużo historii jakie mu opowiadano. Ma też ojczyma, który stał się dla niego tatą, z którym chodził na cmentarz na grób ojca. Bądź dobrej myśli, Twoje dziecko pozna ojca bo mu o nim opowiesz a Twój mąż pozna maleństwo, tylko inaczej niż to kiedyś planowałaś. Zrozumiesz to kiedyś, całkiem przypadkiem - zaufaj mi :) Trzymacie się ciepło i pamiętajcie czas jest najlepszym lekarstwem ;)

do Pajaczek:Niewiem czy kiedykolwiek kogos poznam jak narazie o tym nie mysle mysle jak przeyrwam porod bez mojego partnera jak tylko widze na ulicy te szczesliwe rodzinki to szlak mnie trafia ja bede musiala sama z malenstwem spacerowac co do znajomych to fakt najlepsza przyjaciolka sie odemnie odwrocila ona ma chlopaka cieszy sie szczesciem a ja z nia nie umiem rozmawiac najgorsze sa ludzie jak klepia po ramieniu a w myslach ciesza sie ze to na nich nie trafilo.Niby czas lecz rany ale dla mnie czym dalej od wypadku tym gorsza tesknota'

Trzymaj się, na pewno dasz radę, będziesz miała dla kogo! Chociaż czasami na pewno łatwo nie będzie. U mnie chociaż już ponad rok minął, czasem się zastanawiam, czy kiedyś i u nas "wyjdzie chociaż trochę słońce" i będę umiała się śmiać i uśmiechać jak kiedyś...

Jestem tu po raz pierwszy i wiem że to co napiszę może sie wielu osobom nie spodobać i możecie mnie negatywnie ocenić. Mam 40 lat. Z moim partnerem byłam 15 lat. Nie mieliśmy ślubu. Od pięciu lat nie układało nam się i bylo bardzo źle przez chorą zazdrość do której nigdy nie dałam mu powodów, przez alkohol który łączył z bardzo silnymi lekami. Od poczatku naszej znajomości ciagle był zazdrosny, ale ostatni okres byl koszmarem, wszędzie szukał kochanków, do tego stopnia że nie mogłam zostać sama w domu lub pójść po zakupy,a do pracy potrafił w ciągu dnia po 100 razy dzwonić. Nie mówięć już o tym, że o wyjściu do koleżnki nie było mowy bo chciał iść razem. Mam córkę z pierwszego małżeństwa która w tym roku zdawała maturę. W końcu po kolejnej awanturze wyrzuciłam go z domu. Nie miałam juz siły. Tylko ja pracowałam on był na rencie. Utrzymywałam sama dom, ogród, samochód. Mimo wszystko dbałam o Niego jak tylko mogłam. Każdy mi mówił co ja robię, dlaczego tak sie poświęcam. Odpowiedź była jedna. Kochałam Go. Poszedł na stancję. Myślałam że sie opamięta, przeprosi i będziemy życ inaczej tak jak kiedyś. Jednak tak się nie stało. Po prawie trzech miesiącach od rozstania dostałam w nocy telefom że On nie żyje. Najprawdopodobniej nie wziął leków a pił alkohol. I sie zaczęło. Nie mieliśmy ślubu więc Jego syn żeby zemścić się na mnie, że Go zostawiłam sam zorganizował pogrzeb mimo, że podawał Ojca do Sądu i nie utrzymywał z Nim kontaktu od 14 lat. Wszyscy obarczyli mnie winą za to co się stało. Na domiar złego w poniedziałek był pogrzeb, a w sobotę mój siostrzeniec się żenił. Poszłam na ślub i wesele za namową rodziny chociaż było mi bardzo ciężko. I chyba dołożyłam ludziom temat do plotek. Mimo że nie byliśmy razem patrzyli na mnie jak na trędowatą. Teraz wiem że lepiej byłoby żebym została w domu sama. Żeby to wszystko nie było takie proste ojciec mojej córki mieszka w Niemczech i z córką przez 14 lat nie chciał sie widzieć. od dwóch lat utrzymuje z Nią kontakt i stara sie nadrobić stracony czas. Trzy dni po pogrzebie przyjechał do nas zapytać się w czym może pomóc. Jak go zobaczyli moi rodzice to znowu się zaczeło. Jak mogę go wpuścić do swojego domu. Ledwo miałam pogrzeb, a nastepny sie kręci. I nie idzie im wytłumaczyć. Obarczyli mnie też tym wszystkim co sie stało. Jak będe dalej żyła nie wiem. Wiem jedno w tej chwili jest strasznie samemu i nie mam siły wstawać rano do pracy. Nie planowałam takiego życia a jednak stało się.

Odseparuj się kobieto. Nie możesz wziąć na siebie odpowiedzialności za nałóg i zazdrość partnera, które to doprowadziły de facto do tej tragedii. Jesteś jeszcze młoda, pół życia przed Tobą. Nie daj się zaszczuć. Masz możliwość wyjechania, odpoczynku od tej całej sytuacji? Wiesz, swoje w życiu też przeżyłam i wiem jedno - że w najmniej oczekiwanych momentach rękę do ciebie mogą wyjąć ci, po których najmniej się tego spodziewasz. Może były mąż mógłby Ciebie i córkę na jakiś czas do siebie wziąć? Tylko po to, abyś na chwilę zmieniła otoczenie, środowisko. Słuchaj, ludzie zawsze będą gadać. Co byś nie zrobiła, jak byś nie postąpiła. Sama o tym piszesz. Byłaś z partnerem - pytali co ty jeszcze przy nim robisz. Zmarł - obarczyli Cię za to winą. Poszłaś na wesele siostrzeńca - okrzyknęli Cię zdrajczynią. Kto wie co tam jeszcze o Tobie gadają. OLEJ to, w ogóle nie nasłuchuj, nie przyjmuj do wiadomości tego, co mówią. To jest TWOJE życie, TY SAMA najlepiej wiesz co przeżyłaś, TY znasz prawdę i wiesz jak naprawdę było. Nie daj zrobić z siebie kozła ofiarnego, bo to nie im były partner rujnował życie przez ostatnie lata. Powodzenia dziewczyno, głowa do góry. Masz córkę, masz dla kogo żyć. Całe życie przed Tobą. Spróbuj odciąć się na jakiś czas od rodziny, znajomych. Daj sobie czas, daj sobie czas. Z całych sił trzymam za Ciebie kciuki.

Bardzo Ci dziękuję za słowa otuchy. Sama widze, że wariuję i nie mogę sobie poradzić ze sobą. Nic mi się nie chce, nie mam siły wstawać, w pracy siedze bo muszę. Od dziś zostaję sama z córką bo mój były mąż mieszka w Niemczech i musi wracac do pracy. Nigdy też nie przypuszczałam, że mi pomoże w tym okresie. Tak jak piszesz nie spodziewamy się nawet kto może by przy nas w tych trudnych momentach.

Mi najbardziej pomógł kolega męża. Kiedyś się nawet przyjaźnili. Później każdy założył swoją rodzinę i zaczęła się rywalizacja. Każdy chciał mieć więcej, lepiej wyglądać. Nie lubiłam typa tym bardziej, że zawsze mi dokuczał. Mówił, że źle wyglądam albo że jestem glupiutka. Po śmierci mojego męża zaoferował swoją pomoc ryzykując własną reputację. Nie patrząc na to co ludzie gadają pomógł mi stanąć na nogi i uwierzyć w siebie. Sam oberwał chyba jeszcze więcej ode mnie. Są na świecie dobrzy, bezinteresowni ludzie. Magda.

Właśnie, nigdy nie spodziewałabym się że były mąż mi pomoże mając swoją rodzinę, tym bardziej, że przez 14 lat nie interesował sie nami w ogóle. Przyjmując jego pomoc też szarpnęłam swoją reputację, bo jest to mała miejscowość. Ale teraz nie patrzę na to, bo nikt z tych osób nie wie jaki koszmar człowiek przeżywa w domu będąc samemu.

samotna1976 Daj spokój to nie jest twoja wina . Twój facet miał problemy i mógł sie leczyć . Wybrał taka drogę a nie inna.

Nawet nie myślałam, że życie samotnej kobiety może być aż tak dramatycznie trudne. Tak jak Ty potrafię zadbać o byt. W październiku będzie dwa lata jak nie żyje mój mąż. Wiele osób próbuje włazić w moje życie z butami począwszy od matki a skończywszy na zupełnie obcych ludziach. Mam 42 lata i swój rozum.Mogłabym napisać epopeje o swoich przeżyciach.Bycie młodą wdową to koszmar. Często brakuje męskiego wsparcia a jednak nie potrafię zbliżyć się do żadnego faceta. Wolni mają jakieś swoje ukryte wady a zajęci to nie dla mnie. Mam wystarczająco dużo swoich problemów, żeby obarczać się jeszcze cudzymi. Ostatnio uczepil sie jakis palant na fejsie. Po paru godzinach znajomosci byl gotowy na blizsza znajomosc. Nie jestem az tak zdesperowana aby sie rzucac na pierwszego lepszego. Dostal kosza. Strasznie wyzwal. Nigdy wiecej. Mieszkam na wsi. Musiałam szybko i w tajemnicy reorganizowac swoje życie. Im mniej osób jest wtajemniczonych w nasze plany tym lepiej. Jeśli się nie obrazisz, co zrobił Twój facet żeby zejść z tego świata i kiedy to było? Mam spore doświadczenie z otoczeniem, emocje opadły, mogłabym w czymś pomóc.Czuję, że mamy wiele wspólnego.

Cześć dziewczyny Każda ma tu swoje doświadczenie ,każda z nas niesie jakiś krzyż choć czasem wydaje mi się że nie mam siły już go dźwigać Sama nie wiem czy to normalne bo trochę czasu już minęło (8 miesiecy) to tak jakby teraz wychodzi wszystko za mnie,na nic nie mam siły ,nic mi się nie chce " żyję bo żyje"chyba wcześniej żeby nie myśleć o tym wszystkim aź tak (bo i tak sie caly czas myśli)nie popaść w depresję robiłam wszystko na 200% a teraz nie mam siły po prostu nie mam siły do niczego Mam nadzieje że to kolejna faza żałoby i kiedyś przejdzie Przytulam was wszystkie gorąco

Minely 2 tygodnie.przestalam plakac.mialam troche czasu by sie przyzwyczaic do samotnosci(maz lezal w szpitalu ok miesiaca).Tesknie bardzo,pisze do niego codziennie,ale najbardziej boje sie samotnosci.Kochalam go i kocham nadal bardzo.Teraz gdy go nie ma odkrywam jego sekrety i nie wiem co mam myslec.bylismy razem ponad 15 lat myslalam ze go znam,ze mnie kocha(byl moim pierwszym chlopakiem jedynym mezczyzna).Cierpie ale jednoczesnie mam zal,ze mnie zostawil,ze nie mowil wszystkiego.zostalam sama z 2 dzieci a jestem troche po 30-tce.Zawsze bedzie w moim sercu ale postanowiłem ze nie bede sie uzalac bede zyc dla dzieciakow.

do gosc wiem co przezywasz ja tez jestem jakbym mloda wdowa nie bylam po slubie tylko po zareczynach od smierci mojego narzeczonego minelo 4 miesiace zginal nagle w wypadku przy pracy mial 26 lat ja 28 jak zginal bylam w 6 miesiacu ciazy juz urodzilam pieknego synka Bol i placz jest gorszy niz na poczatku .Kazdy patrzy na ciebie jak na trendowata jak sobie radzisz jak wygladasz itp.Dla mnie straszny byl samotny porod i samotne macierzynstwo to straszne ze dziecko nie pozna nigdy swojego ojca i odwrotnie nigdy sie z tym nie pogodze

Do aneczka.Bardzo Ci wspolczuje.Mysle ze twoj synek dzieki Tobie zawsze bedzie pamietal o swoim ojcu.Przeciez w nim jest cząstka twojego narzeczonego.Moj maz rowniez byl mlody za miesiac skonczylby 38 lat.tesknie bardzo.zachorowal na nowotwor bardo zlosliwy,nawet nie doczekal do postawienia diagnozy.w ciągu 5tyg od trafienia do szpitala umarl.bylam u niego codziennie do konca wierzylam ze sie uda.on nie wiedzial ze ma nowotwor(byl po operacji wyciecia guza z mozgu) lekarze zabronili nam go denerwowac.przysnil mi sie ,we snie wiedzial ze mial operacje i czekamy na wynik histopatologiczny,nie chcial sie przytulic,byl zly ze mu nic nie powiedzialam.Myślę ze ma do mnie zal ze mu nie wyjawilam prawdy.zawsze bedzie dla mnie najważniejszy.pisze do niego codziennie,piszę jak bardzo tęsknię jak go kocham i ogolnie jak minal dzień.to mi pomaga.

do Gosc mi moj narzeczony przysnil sie trzy razy za kazdym razem jak mu mowilam ze nie zyje to w to nie wierzyl zginal nagle nawet sie tego nie spodziewal to byly sekundy .Strasznie mi go brakuje codziennie jestem na cmentarzu w jakis sposob pomaga jakos musze sobie radzic ciezko jest bylo tyle planow wspolne zamieskanie slub rodzina itd A tutaj wielkie bum i sie rozpadlo wszystko.

Aneczko masz chyba racje.wiesz jak widzialam przez te 5 tyg cierpienie mojego meza mowilam wtedy ze wolalabym aby zginal odrazu nie meczyl sie ale teraz mysle ze jednak nie.ja mialam troche czasu aby z nim pobyc,pozegnac sie dzieci rowniez(choc one nie byly swiadome.ze jest tak bardzo chory).Ty niestety nie.Wiesz my tez mielismy plany jeszcze rano w nasza rocznice nic zlego sie nie dzialo a ok poludnia jechal karetka do szpitala.jest ciezko brakuje mi go.mojej 5letniej corce powiedzialam ze tata fruwa w chmurach ze moze do niego mowic ze on nas slyszy i wiesz ja tez w to wierze.tez do niego gadam.trzymajcie sie jakos.nie wiem jak ale musimy miec sile.choc powiem ci ze gdyby nie dzieciaki to pewnie z lozka bym nie wstala.