samotny tata

Michałki, malagi, czekolada miętowa..to co muszą dzieci chować przede mną:)

nasturcja... A ja przeczytałam "mój seks" :P :P :P

Aleksandra_____ głodnemu chleb na myśli?;-)

Nie, ja głodna nie jestem :)

Haha:)

I dobrze, nie ma co głodować:) Jutro pierwszy dzień w nowym przedszkolu mojej córki, trzeba to jakoś przeżyć. Najbardziej się boję, że dzieci, które pierwszy raz idą do przedszkola będą płakać i mojej się to udzieli. Ale co zrobić..

nasturcja to staraj się być spokojna to i mała będzie spokojna. Musimy pamiętać, że nasze nastoje udzielają się dziecku. No i rozmowa, rozmowa, i jeszcze raz rozmowa :) oraz zaufanie... A wtedy będzie ok.

Opowiadaj dziecku dużo o przedszkolu. Powiedz co będzie tam robić,że będą dzieci, zabawki, miłe panie.. Ja tak mówiłem mojemu najmłodszemu, tak się bałem,że będzie płacz, a żegnając się z nim chciałem mu buziaka dać odpowiedział tylko "tati nie rób siary" i poleciał

Dzięki za Wasze rady:) Z moją nie jest też tak źle, bo już chodziła do przedszkola zeszły rok,tylko że zmieniamy przedszkole na inne. W tamtym zżyła się z dziećmi, z paniami itd. W zasadzie były tylko 4 dzieci w jej grupie maluchów. Ona chce iść do przedszkola, ale wolałaby do tamtego znanego jej. Wiadomo. No żal mi jej trochę, bo ma dużo zmian- tata i mama już nie mieszkają razem, niedługo zmieniamy mieszkanie i jeszcze zmiana przedszkola. Ale dużo z nią rozmawiam i myślę, że da radę. Na szczęście nie słucha już kłótni rodziców..

nasturcja pamiętaj by nie przeciągać pożegnania rano, tylko krótkie pożegnanie, uśmiech, całus i papa, i wychodzisz kochana :) Wcześniej powiedz dokładnie kiedy przyjdziesz po nią, np.po obiedzie lub po leżakowaniu, itp. Tylko trzeba dotrzymać słowa.

Powoli Wam się sytuacja się ustabilizuje, wyprostuje :) najważniejsze, że już nie słyszy Waszych kłótni. Spokój jest taki ważny...

Prawda Aleksandro, a córcia nasłuchała się biedna wcześniej:( Ale człowiek był głupi, że się kłócił przy niej, a przecież ona wszystko doskonale rozumie. Byliśmy też u psychologa dziecięcego, to dała nam kilka cennych rad, jak postępować, aby jak najmniej przy tym wszystkim dziecko ucierpiało. Było z nią ciężko, bo bardzo kocha tatę. Ale już teraz jest nieco lepiej i mam nadzieję, że tak będzie. Dobrze radzisz, powiem jej, że odbierze ją dziadek po podwieczorku:) Fajnie, że można się tu wypisać z Wami;-)

Zuch mamcia z Ciebie :) Wiem, że dacie radę :) Bo kto jak nie Wy... ;) Wydajesz mi się dość silna charakterem :)

My mamy upragnioną stabilizację, i jakoś nie mam ochoty tego zmieniać, psuć, burzyć, itepe. itede. Jest nam dobrze tak jak teraz :)

Dzięki Aleksandro za miłe słowo:) Musimy być silne i silni dla dzieci, o tak! Dobrze ta psycholog mówiła, że dziecko ma się cieszyć i bawić, to czas dzieciństwa, nie można obarczać go swoimi zmartwieniami mniej lub bardziej świadomie. Jednak czasem ciężko ukryć smutek i te sprytne małe stworzonka to widzą niestety. Trzeba się wtedy szybko ogarnąć. Ważne mieć kogoś kto pomoże nam w trudnej chwili, tak jak pisałaś Aleksandro, zaufane osoby w rodzinie, czy przyjaciół.

A mogę spytać Aleksandro, czy tata synka Twojego jest obecny w jego życiu?

A po co ukrywać? Nie da się ukrywać choć dorosłemu może się wydawać, że jemu się to udaje... Dziecko i tak świetnie wyłapuje nastrój rodziców. Mi gdy płynęły łzy z bezsilności to się nie ukrywałam po kątach. W ten sposób uczymy dziecko, że emocje to coś złego, nieodpowiedniego, coś czego trzeba się wstydzić. Nie jestem za tym. O uczuciach należy mówić otwarcie.

Bywa obecny, ale rzadko. Choć nie wiem czy to się w takim razie da nazwać obecnością, gdyż ja zupełnie inaczej pojmuję obecność rodzica. Ale jakoś nikt na tym nie cierpi.

Nie no, całkiem ukrywać nie ma sensu emocji. Ale nie można też cały dzień chodzić zdołowanym przy dziecku wg mnie. Albo całkiem się poddać i zalamać. A ja byłam bliska tego. To super, że macie taką stabilizację i spokój:)

Tak, mamy... :) I strzegę jej jak oka w głowie :)

tak czytam wasze rozmowy i stwierdzilam ze aleksandra i nasturcja moga byc super przykladem do nasladowania dla innych matek

filifionka78 witaj:-)

Ja tak Was czytam i przypominam sobie wszystko jakie miałam problemy, gdy moja córka chodziła do przedszkola:) ale teraz jak jest nastolatką są zupełnie inne sprawy w życiu nastolatki:)

Hę...? ;)

Yyyyyy... No trudno jest nie przyznać racji, że w życiu nastolatki są inne sprawy niż przedszkolaka :P

Tak, nastolatki mają zupełnie inne problemy niż przedszkolaki ale dla każdej z tych dziewczynek są bardzo ważne:)

I to są mądre słowa żabciu! :) A jak często rodzice o tym zapominają niestety...

Dodałabym tylko, że dla rodzica również te problemy powinny być ważne... Bo przecież jak dziecko jest ważne dla rodzica to jego problemy, sukcesy i radości również.

Ja nie zapominam:) zawsze interesuję się problemami mojej córki i nigdy ich nie lekceważę :)

żabcia na prezydenta! ;)