mam 32 lata nie mam pracy

ani faceta, mieszkam z rodzicami. jestem zerem :-( nie wiem co robic zeby wreszcie miec prace jak sie doksztalcic lub przekwalifikowac. siedze i rycze. gdyby nie rodzice to umarlabym z glodu i wyladowala pod mostem :-(

nie martw sie bedzie dobrze ..

tylko kiedy to nastapi? jest coraz gorzej z praca

ale ja mam 28 lat

to ci w czymś pomoże? jakie zeroz ciebie, przepraszam, bo nie widzę? 1. Facet do szczęścia nei jest potrzebny, a juz na pewno nie na siłę. 2.mieszkać z rodzicami już nie można? takie ciężkie czasy nadeszły, nie ty jedna. 3. a pracy zacznij szukać. moze warto rozejrzeć sie za czymś ponizej swoich kwalifikacji - na początek- popytać znajomych - mówić każdemu kogo spotykasz na codzień. ja pracę zmieniłam zwierzajac sie sąsiadce w autobusie... głowa do góry! Przed zerami stoją same jedynki a ty tego nie dostrzegasz.

moze zaopiekuje sie Toba...

hej głowa do góry - ja mam tesciową też mi z tym żle buuuuuuuuu dziś to już wogóle masakra.

ja mam 29 l. i tez nie mam pracy :( mam meza i tylko to powstrzymuje mnie przed strzalem w leb ale co z tego skoro snuje caly czas wizje przyszlosci ktora nie wyglada wcale kolorowo :O i nic nie potrafie zrobic z soba tylko koorwa beznadziejnie jeczec jak mi zle :O

jeszcze gorsza, ale to temat na inny topic. Bo teściowa wymęcza psychicznie a brak chłopa moze relaksować - tzn. ma sie jeden problem mniej;-)

Słabiutko ale napewno sie jeszcze wybijesz:) powodzonka

pzreciez nie jestes jedynym nieudacznikiem....

nie ten topik wiem ale ludzie też mi żle :(

a pracowalas wczesniej kochana gdzie?? opowiedz cos o sobie ..jakie masz wyksztalcenie ..cz\y mieszkasz w miescie?

To na początek jakiś telemarketing czy coś a co do wykształcenia to przecież sa szkoły dla dorosłych

i juz podszywy sa :-( skonczylam beznadziejne studia pedagogiczne. pracowalam przez kilka lat jako wychowaca swietlicy. myslcie ze nie rozmawiam ze znajomymi o tym ze szukam pracy, ze nie wysylam ofert, ze nie roznosze cv. robie to i nic. bylam przez kilka miesiecy nas stazu z pup ale sie skonczylo

BEZNADZIEJNE STUDIA PEDAGOGICZNE? MOGLAS ISC NA PRACE SOCJALNĄ ..PO TYM WSZEDZIE JEST PRACA

moglam ale nie poszlam bo nie czuje tego. zreszta u nas po tym nie jest wcale latwo o prace

i co z tego skoro w mojej okolicy nie liczy sie dosiadczenie tylko znajomosci i prace dostaja czesto po znajomosci osoby swiezo po studiach a nie te ktore maja doswiadczenie. a z kolei w wiekszym miescie nie utrzymam sie za marna pensje w oswiacie

JA C IE ROZUMIEM KOCHANA..MAM TAK SAMO ..NAWET NIE MASZ POJECIA JAK CIE ROZUMIEM TERAZ MUSZE ISC JUZ Z KOPMA ALE JUTRO ODEZWE SIE NA TWOIM TOPIKU..OPISZE CI SWOJA SYTUACJE..MAM PODOBNIE BARDZO I RYCZE CODZIENNIE:(NIE JESTES SAMA KOCHANA..UWIERZ MI:(

ja jestem po filologii romanskiej. tez jest ciezko , ale szukam pracy , pytam rozgladam sie... mam 24 lata, juz na 4 roku zaczelam pracowac w szkole (kolko fr) a teraz od wtorku bede na polowie etatu, dostalam tez prace w szkole jezykowej wieczorami, i dorywczo jestem tlumaczem w urzedzie miasta.. skladalam tez podania do sklepow w galerii bo uwazam ze im wiecej rpacy tym lepiej. do tego jakies korki.. szukaj szukaj ! jest tyle miejsc w ktorych z twoimi kwalifikacjami przyjma cie z otwartymi ramionami! nie ogaiczaj sie do samej swietlicy.. poszukaj w necie co robia ludzie po twoch studiach...

jezeli mieszkasz blisko lasu,to mozesz zbic niezly kapital. zacznie sie sezon grzybow. nawet czasowy,ale stacjonarny punkt skupu,a nie przydrozne przystanki,daje duze zyski.

le po filologii romanskiej masz wiele mozliwosci chociaz by krki czy szkoly jezykowe. szukam nie tylko w zawodzie ale problem w tym ze mam tylko doswiadczenie w tej swietlicy. i co z tego ze wysylam podania na inne oferty skoro nikt sie nie odzywa

w mojej okolicy malo lasow jest

szukaj nie poddawaj sie.JA majax 32lata tez nie mialam pracy, mialam za to depresje, rozbabrany doktorat, ktorego nie zrobilam i tak, bo robilam go z przymusu. Prace znalazlam sama. Szukaj, nie zalamuj sie.

ale ja juz szukam 2 lata i nawet na rozmowy mnie nie zapraszaja nigdzie

jestem jedyna taka ofiara losu wsrod moich znajomych. ostatnio nawet nie poszlam na spotkanie klasowe bo i po co? sluchac jak inni chwala sie swoja praca, rodzina dziecmi

mam to samo ..chowam sie przed ludzmi :(wstyd mi za siebie..jestem nikim i zerem..nie mam pracy ,rodziny ani dobrego wyksztalcenia..nawet mieszkania swojego..:( a mam juz 27 lat

nawet nie mam z kim pojsc na spacer :-( cala sobote przesiedze w domu

:-(