Samotność i jej smak..

Ohh.. wiele powodów. Przede wszystkim brak czasu.. Jeden po dyżurze to drugi ma :( Zazwyczaj pracują w tym samym miejscu, więc też nie dobrze. A poza tym nie ma o czym rozmawiać... Nie ma jak wymieniać się wiedzą, bo jeden i drugi już wszystko wiedzą. itd.

Jeśli mieszkają w większym mieście, to mogą pracować w bardzo różnych miejscach. Na pewno nie wiedzą wszystkiego, bo nikt nie wie. Ale to fakt, że przy różnych "branżach" wymiana informacji może być ciekawsze. Rozmawiać o czym może nie być z każdym. Ale skoro nie pasuje Ci medyk, to przecież jest dużo więcej nie-medyków.

Niby tak... Nie mogę powiedzieć, że nie pasuję mi medyk. Tak po prostu słyszałam od koleżanek ze studiów. Ja nie potrafię się związać z nikim, więc jest mi wszystko jedno.

Myślę, że przesadzasz z tym Damo.

Chciałabym przesadzać, ale jednak to prawda...

Zresztą mnie nikt nigdy nie pokochał... to dlaczego ja mam kogoś kochać ?

No to chyba nie mam Cię jak przekonać. Skoro tak twierdzisz, nie mam na to wpływu. Ale uważam, że to przesada.

"Zresztą mnie nikt nigdy nie pokochał... to dlaczego ja mam kogoś kochać ?" Może dlatego, że chcesz kochać i być kochana?

damo- wet za wet...?

Otóż ja nie wiem czy chcę..

Chyba nie mam wyjścia.

Skoro doskwiera Ci samotność, to chyba chcesz?

nie wiem czy ktos tu jeszcze zwraca na mnie uwage:(( damo-na pewno chcesz... widze to po Twoich dotychczasowych wypowiedziach ,niby sie deklarujesz ze jestes taka zimna i z lodu ,ale momentami wychodzi z ciebie ogromna potrzeba uczucia ,cipla ,milosci

Tylko, że to jest samotność innego rodzaju.. Nawet wśród ludzi czuję się samotna. Już taka jestem. Co z tego, że mam kogoś u boku, skoro i tak mam w sobie tą cholerną nicość :(

ikjthmr - oczywiście, że zwracamy. Myślę, że tak mam , bo brakuje mi miłości.. Tyle, że ja mam tak wyjebane, że nawet jak już mnie ktoś pokocha to ja nie czuję nic..żadnej bliskości, ani uczucia :(

ikjthmr - oczywiście, że zwraca. I zgadzam się z Tobą, że widać w tym co pisze Dama potrzebę uczucia, ciepła. Damo, skoro tak jest, to może próbować i z kimś to zmienić. Podzielić tym z nim, otworzyć. Spróbować pokonać.

Damo - a rozmawiasz o tym z tym kimś? Choć wiem, że to trudne.

Nie umiem się tak otwierać.. od zawsze jestem skryta... Boję się, że mnie nie zrozumieją.

no bo taki dziwny ten nick sobie wybralam :P sama sobie zem winna ;)

Miałam terapię, ale psycholog niewiele zdziałał. Boję się , że jestem chora psychicznie.. Naprawdę ... choć wiem , że chorzy ludzie nie wiedzą , że są chorzy .. ja jednak tak się czuje.

Nicka możesz sobie zmienić.

to cytat z kafeterii-kiedys go sobie skopiowalam... "Poza tym prawdziwa samotność to nie jest stan przejściowegi nieposiadania partnera (czy też nieposiadania przyjaciół). To jest stan egzystencjalny permanentny i wrodzona dyspozycja charakteru. Taka samotność nie zależy od życiowych okoliczności, jest nie do zaleczenia ani pokonania" i tak sobie pomyslalam o Tobie Damo,czyzby nie pasowal on do tego ,co prawisz...

Damo, ja też nie potrafię się otwierać. Ale wiem, że trochę, powoli jednak tak. Tylko osobie u której czuję akceptację, czuję porozumienie. Której mogę się "odsłonić", bo czuję się bezpiecznie, bo ona też się odsłania a nie działa na zasadzie oceniającej istoty idealnej. Ale szczególnie na początku, dużo łatwiej mi niebezpośrednio. W korespondencji. Wówczas zauważam, że ta osoba jest "bezpieczna" i wtedy jakoś łatwiej sobie pozwolić też realnie.

A ja myślę, że to bzdura z tym nie do pokonania.

''Niestety'' pasuje. To wynika z charakteru i moich przeżyć, a nie z braku Mężczyzny czy przyjaciół. Już sama nie wiem...

Masz rację - w sieci jest łatwiej, a w rzeczywistości udaje się, że wszystko ok, a w sercu pustka i żal do samego siebie.

Żeby to pokonać trzeba mieć psychiczną siłę, której mi brak.

Myślę, że kluczem jest rozmowa, pozwolenie sobie na otworzenie się. Odsłonięcie, wypłakanie.

Są w nas takie zasoby siły, że nawet nie zdajemy sobie sprawy.

Szkoda tylko, że nie mam takiej osoby do pogadania i wypłakania się. Tylko trudno te zasoby uruchomić. Bardzo trudno.