mam 33lata i jestem bez szans na szczescie w zyciu...

wiatr888 --> mam jak Ty 33 lata, skończone studia, fajną pracę i latem biorę ślub. Narzeczonego poznałam w wieku lat 32, przez znajomych, w momencie, kiedy podjęłam drugie studia trybem zaocznym - a podjęłam je m.in. po to, żeby spożytkować rozliczne puste weekendy. Tak więc byłam w Twojej skórze! Kochana, na takie odczucia i przygnębienie niewiele poradzisz, ale to może być tylko przejściowe! Rozejrzyj się po swoich znajomych w szczęśliwych małżeństwach, niech Cię z kimś poznają. Albo znajomi brata - kto wie, może wśród nich jest ktoś fajny. A tymczasem zapełnij sobie czas i np. zdecyduj się na drugie studia albo weź dodatkowe zlecenia, żeby nie mieć czasu myśleć o sprawach, które Cię męczą. Pozdrawiam!

Oj już nie dramatyzuj. ZAcznij się udzielać w jakimś kółku zainteresowań to może znajdziesz jakiegoś ciekawego gościa, z którym będziesz miała wspólne hobby. Jeśli nie interesujesz się niczym i całe Twoje życie to kierat praca-dom, to faktycznie masz przesrane.

Ja mam 30 lat i nie przeżywam tego, owszem czasem mi smutno i chciało by się przytulić do pachnącego kobiecego ciała... Nie mam zamiaru swego życia podporządkować tym tęsknotom, które przychodzą i odchodzą. Mam 4 zdrowe kończyny, pracę, ciepło zimą i kameralny lecz jakości przedniej krag znajomych i te niewątpliwe zalety nie zaprzepaszczę uporczywym wbijaniem sobie do głowy że jestem nieszczęśliwy. Gwiżdżę przenikliwie na to iż w tym wieku powinienem dochować się żony i dziecka a śpiewam ironicznie gdy ktoś nazwie mnie starym kawalerem. A miłość bez której podobno nie da się żyć? Cóż po tym co obserwuje wokół siebie to rysuje się ona jako coś strasznie naiwnego i ulotnego. Dlatego też nie liczę na te chemię, nie liczę na motylki w brzuchu i inne objawy rozstroju organizmu. Jeśli kiedykolwiek spotkam tę "jedyną", mi wyjątkową to sięgnę dalej i po coś więcej... po wszystko, na poważnie i bez wahania. I mogę z racji człowieczego prawa wyboru być pewnym, wahać się i decydować. Nie ważne kiedy się to stanie, ważne z kim. Życie jest zbyt cenne, zbyt zajmujące by z obawą i trwogą zapadać się w siebie, uciekać w zwątpienie paraliżujące ruchy. I oczywiście liczyć tylko na siebie - tę szkołę życia w samolubnym świecie.

Życie jest zbyt cenne, zbyt zajmujące by z obawą i trwogą zapadać się w siebie, uciekać w zwątpienie paraliżujące ruchy och zatkało mnie ze wzruszenia :P

retro => epikureizm kole w oczy piewczynię krucjat? No tak, wiadomo, rozpasanie... :P

rozpasanie....? dlaczego mialoby mnie kłuć w oczy rozpasanie...? paście swoje konie, Kaliban, na wszelkich zielonych pastwiskach... niech im na zdrowie idzie

Jak Diomedes frajerów im skarmiam... :o

piłeś?

Dziewczyno, na co czekasz?? Przeprowadź się do Europy Zachodniej. W Polsce rzeczywiście nie masz już na nic szans, ale w Europie zachodniej to właśnie w wieku 33-35 lat ludzie zaczynają się rozglądać za drugą połówką. Wcześniej wszyscy się bawią, jeżdżą na stypendia zagraniczne i mają życie pełne przygód. Ludzi, którzy założyli rodzinę przed 33. rokiem życia w zachodniej europie uważa się za przegrańców, którzy stracili najlepsze lata szaleństw.

retro=> Tylko troszeczkę psze pani :P

tu są ciekawe artykuły o samotności i rozczarowaniach: www.magnoli.pl

Też jestem sama i też mi smutno z tego powodu - ale staram się realizować, przebywać w śród ludzi. Nie skazuj się na przegraną

"mam 33lata i jestem bez szans na szczescie w zyciu" Chrystus w tym wieku dał już sobie spokój.