Czy zrezygnowałabyś z miłości dla dziecka?

w sensie..jesteście razem, kochacie się bardzo, ale któreś z Was nie może mieć dziecka a to drugie pragnie tego najbardziej na świecie. Co wtedy robić? Zostać i kocha, ale do końca zycia cierpieć czy odejść i starać się z kimś innym o dziecko, dać sobie szanse? A co jesli jedna storna zrezygnuje z dziecka, a związek po latach i tak się rozpadnie? co wtedy? czy jednak miłość jest najwazniejsza czy jednak dziecko... \co Wy o tym myslicie?

zatrudne na dzisiejszy wieczór

nie znam odpowiedzi. jeszcze nigdy nikogo tak mocno nie kochałam, i jeszcze nigdy też nie pragnełam tak dziecka. a mam już 28 lat

jesli jest tak jak piszesz czyli jedna ze stron nie może miec dziecka, a obydwoje bardzo sie kochają - może warto rozważyc np. adopcję ? a długo sa razem ?

a co z adopcja? zastanawialiscie sie nad tym?

Jeżeli jest to prawdziwa miłość, która potrafi pokonać wszystko , zawsze można pomyśleć o adopcji. Chociaż moim zdaniem takie miłości zdarzają się bardzo rzadko i ciężko jest jednoznacznie określić ją mianem jedynej.

jesli jest to prawdziwa, mocna milosc to potrafi pokonac nawet taki problem, przeciez mozna rozwazyc mozliwosc adopcji

nie rezygnowalabym z milosci , tylko dlatego, ze druga strona nie moze go miec.Milosc jest bezcenna , a nie kazdemu jest dane byc ojcem czy mama.Nie musimy wszystkiego dostac.Takze dziecka.Za wspolna decyzja mozna rozwazyc adopcje ale to musi byc absolutnie wspolna decyzja.A zwiazek czy z dzieckiem czy bez moze sie rozpasc.Na nic nie ma gwarancji.

mając dziecko to raczej na 99% zrezygnowałabym z faceta, albo zaszłabym w ciążę z innym, nie chciałabym "obcego" dziecka nie kochałabym je tak jak własne

my właśnie mamy taki ''problem'',,,z moim mężem wszystko ok, niby ze mną tez ale dziecka mieć nie możemy- diagnoza to niepłodność idiopatyczna - niewyjaśniona, za nami dlugie leczenie, ivf etc, stawiam na męża..

a dziecka z innym facetem sobie nie wyobrażam, wole już w ogóle go nie mieć

dziękuję za odpowiedzi. Tez mam 28 :-) zapomniałam dodać, żebyśmy pomijali w dyskucji kwestię adopcji, nie wiem do końca dlaczego, nie umiem tego wyjaśnić słowami. Ale z miłością małżonków bywa różnie prawda? Mogą się kochać bardzo ale jednak życie potrafi czasem takich ludzi rodzielić ( mogą się dalej kochać, ale już nie są razem) i co wtedy? Przeciez nikt nie zagwarantuje, ze będzie się z daną osobą do końća życia, prawda? mimo że się tego bardzo pragnie i w danym momencie życia oboje są tego pewni na 1000% A jednak pragnienie urodzenia dziecka jest silne i potem masz to swoje dziecko, kogoś Ci najbliższego bez względu na wszystko i wszystkich... być moze byłaby to jedyna osoba która naprawdę by kochała i to na zawsze?

och z tymi dziecmi.Ja mam corke, wnuczke i tyle obaw, lekow, niepokoju o nie obie mam.Nieraz kiedy jest jakis problem mysle sobie, ze gdybym nie podjela decyzji o ciazy i dziecku mialabym o ile spokojniejsze zycie.A ile sie napracowalam ,by jej pomoc sie usamodzielnic.Kocham nad zycie je.Ale spojrzcie panie i z drugiej strony.Czasem nieposiadanie dziecka (z przyczyn obiektywnych ), zapobiegnie wielu dramatow, ktore sa nieobce czesto rodzicom.Kij zawsze ma dwa konce.Czasem moze trzeba powiedziec, widocznie los tak chcial.Pozdrawiam .