Boję się wszystkiego...

Nie nadaję się do życia :(

obchodzi chuj

nie bój się :)

Wycofuję się ze wszystkiego. W nic się nie angażuję. Zawsze jestem na nie. W niczym nie pomagam. Gdybym jeszcze potrafił to olewać i mieć w dupie wszystko, a wiem, że jestem złym człowiekiem, na którym nie można polegać.

Skad ten stan sie wzial ? Czy w dziecinstwie nie dano Ci milosci ?

Nie chcę na nikogo tego zrzucać, żalić się, utyskiwać, bo wiem, że to ja taki jestem, nikt inny. Pochodzę z normalnej rodziny. Z ojcem mam znikome kontakty, nigdy nie mieliśmy ich bliskich, jest ale jakby nie było. Nie umiem z nim rozmawiać. Nie mam z nim wspólnych wspomnień, a teraz czuję zażenowanie z powodu jego zachowań. Strasznie mnie sobą irytuje, przez co też mam wyrzuty sumienia, że nie jest dla mnie autorytetem. Względem rodziców czuję się chyba jak dziecko. Nie potrafię z nimi gdziekolwiek być. Wstydzę się w ich obecności.

A jak z mama ? Masz z nia dobre kontakty ?

W ich obecności nic nie potrafiłbym załatwić, bo wiedziałbym, że mnie obserwują, podsłuchują, potem skrytykują. Pamiętam, że jak miałem kilkanaście lat byłem z mamą w mieście i wstydziłem się przy niej kupić coś z kiosku. Zresztą nawet teraz jak mi się zdarzyło być z mamą w mieście to w sklepie dosłownie byłem niemową. Była tam ładna ekspedientka, a ja się czułem w tej sytuacji jak dziecko. Odpowiadałem półsłówkami jak jakiś niedorozwój. Ja się chyba nie potrafię poczuć pewnym siebie mężczyzną :/

?

Tak, z mamą jest ok. Da się pogadać i pożartować, ale w jej obecności też się czuję niepewnie. Ja chyba boję się tego, że mnie za coś skrytykuje. Tzn. kiedyś tak było, a teraz ten niepokój już mi pozostał. Tak jak kiedy byłem młodszy i chodziłem z nimi częściej to nieraz zwracali mi uwagę na sposób w jaki chodzę. I niestety coś mi się przestawiło w głowie i teraz w głowie analizuję swój chód. Nie potrafię chodzić swobodnie, cały czas jestem napięty i staram się chodzić po ludzku.

Pewnie mam nerwicę, fobię społeczną. Ale staram się żyć normalnie. Bo to przecież ode mnie zależy jaki będę, prawda? Ale martwi mnie to wycofywanie się z życia, z każdej jego części: życie towarzyskie, uczuciowe. Jestem zawsze anty i na nie. W nic nie zaangażowany żeby nie mieć problemów.

Wybierz sie do psychologa. To nic nie kosztuje. Twoj problem jest zlozony i na pewno tu nic na to nie poradzimy.Bezposrednia rozmowa z psychologiem bedzie o tyle korzystna, ze w konsekwencji uzyskasz fachowa pomoc; byc moze terapie, i leki. Nie boj sie pojsc tam i zadbac o siebie. Wewnetrzny krytyk niszczy bezkarnie. Jesli nie oprzesz sie mu bedzie coraz gorzej. Sam tego nie dokonasz bo jestes za slaby. Pomoc moze Ci dac fachowiec, a wiec psycholog, ktory dokladnie i cierpliwie Cie wyslucha. Pamietaj jednak o tym, zeby niczego nie ukrywac w tej rozmowie. Pozdrawiam i zycze powodzenia. Ja juz niestety musze isc spac. Dobranoc

Niestety nie potrafię objąć całego problemu, tutaj akurat od tej strony przedstawiłem. Źle się czuję, że jestem takim synem. Co z tego skoro nie mam problemów z nauką i niby mogą być dumni z tego. Oni ode mnie wymagają, a ja nie robię tego czego chcą. A wtedy dostają krytykę. Zresztą nawet bez powodu to robią. Jeśli tylko mój temat zostanie w sposób negatywny poruszony to już rusza lawina krytyki niezwiązanej z sytuacją. I jak mówię, że tylko by krytykowali to mówią, że to dla mojego dobra.