Zauroczyłam się kiedyś w facecie...

i pomimo ze to już było z 6 temu- nadal mnie to trzyma.Już nie tak intensywnie- ale jednak. Bardzo mi się podobał... tylko miał jedną "malutką" wadę- był żonaty i miał małe dziecko. Nie chciałam się pchać w takie bagno i nawet gdy nic się na dobre nie zaczęło- przerwałam to. Miedzy nami nic do niczego nigdy nie doszło- taka platoniczna miłość.Nie doszło bo ja nie chciałam- chociaż on nalegał. Nie można budować szczęścia na cudzym nieszczęściu. Tak uważałam i nadal uważam. Chociaż przyznaję nie była to łatwa decyzja... ale przynajmniej mogę sobie teraz spokojnie spojrzeć w lustro bez wyrzutów sumienia ze zniszczyłam czyjeś małżeństwo czy dzieciństwo. Chociaż tyle i aż tyle mam z tego. Ja bardzo rzadko się zakochuje.Nie jestem kochliwą osobą.Gdyby nie ten jego wcześniejszy ślub pewnie bylibyśmy razem. Nie wiem czy długo bo tego nie wie nikt ale coś by tam było miedzy nami. Dziś minęło już ponad sześc lat i choć jestem już mężatka to nadal zdarza mi się o nim czasami pomyśleć... A wy co sadzicie? czy postąpilibyście podobnie będąc na moim miejscu??? Czy dążylibyście do swojego szczęścia za wszelką cenę, bez skrupułów i nie patrząc na nic ani na nikogo?

a gonił cię jeszcze wczoraj ten facet?

ja byłem w podobnej sytuacji tzn mam też tak jak twój "kolega" familię i poznałem fajną dziewczynę, która też gdyby nie mój "status" pewnie by się zdecydowała, a tak powiedziała nie; nie jestem dzieckiem więc pogodziłem się z jej decyzją a po pewnym czasie nawet doceniłem bo pokazała że ma zasady...