Rozmowy o małżeństwie...

Mam 34 lata i wolny zawód. Jestem jedynaczką. Moi rodzice nie mają ślubu i ja jakoś nigdy mieć go nie chciałam. To znaczy nigdy nie był mi potrzebny, ale też nie twierdziłam, że ślub to zło :) Koleżanki z pracy (lat 23-25) całymi dniami wypłakują oczy, twierdząc, że są już stare, sypią się i są starymi pannami :) Dziwne jednak są powody, dla których chcą wyjść za mąż: "bo już czas", " bo koleżanki wyszły", bo "mąż utrzyma", to jakieś "zabezpieczenie". Nieustannie też przede mną snują katastroficzne wizje, jak to się obudzę z ręką w nocniku (chyba jako jedyna z pracy nie mam problemów ze znajdowaniem zleceń, wywalczyłam sobie też najwyższą pensję - jestem samowystarczalna). Ja od 5 lat jestem w związku, od 5 miesięcy mieszkam z facetem. Dzisiaj byłam na rozmowie u koleżanki. Przyszły do niej znajome. Wszystkie po 40, wszystkie zamężne... Wszystkie mówią, że już by drugi raz za mąż nie wyszły. Najgorzej mają te, które nie kontynuowały kariery i zajmowały się dziećmi. Mężowie ich nie szanują, wydzielają pieniądze. One chcą odejść, ale z powodów finansowych nie mogą. To uzależnienie, a nie zabezpieczenie. Kochane Dziewczyny. Ślub nie jest żadną gwarancją ani miłości Waszego Partnera (zwłaszcza w perspektywie lat), ani tego, że się Wami zajmie czy też że będziecie miały pieniądze. Bierzcie śluby, jeśli taka Wasza wola, ale bądźcie zaradne i samowystarczalne, nie uzależniajcie się od nikogo, nie wybaczajcie zdrad.