Pytanie do Ostródzianki

Nie zniknęłam na dobre; na długo jednak zapadłam się w codzienność, która ostatnio stała się mało zwykła. Niemniej mam nadzieję, że kiedyś jeszcze tu zajrzysz. Nie zapomniałam o Tobie. Od jakiegoś czasu jestem w złym stanie psychicznym i zajmowałam się mnóstwem różnych spraw, żeby nie myśleć o sobie. Celowo – żeby codzienność mnie przytłoczyła i zagłuszyła wszystkie problemy. Logika godna pożałowania, bo obecnie jest jeszcze gorzej. Doszłam do wniosku, że budowanie relacji internetowej w cieniu moich problemów mi nie służy. Takie zachowanie chyba podchodzi już pod egoizm, zatem wybacz. W każdym razie zły stan psychiczny popycha do ciągłego wspominania o swoich problemach – a więc to niewłaściwy czas na poznawanie się z ludźmi. Jest noc, noc zawsze sprzyja głupiemu uzewnętrznianiu się, bo za dnia raczej nie pisałabym o takich rzeczach. We wrześniu spiętrzyło mi się sporo obowiązków i parę wyjazdów. Zbyt wiele naobiecywałam innym, źle oceniając swoje możliwości. Lubię ludziom pomagać – to motywuje. Ostatnio zmagam się jednak z wieloma złymi emocjami. Straciłam pasję do wszystkiego co robię, potrafię skupić się tyko na najbardziej pierwotnych czynnościach. Nie lubię bezczynności – walczę więc z tym. Nie chcę stać się osobą, której nie lubię. Jestem na granicy. A wiem już czym może się skończyć permanentna niechęć do siebie. Mam wrażenie, że nawet wiara jest we mnie martwa, bo przypomina ostatnio jakąś intelektualną grę, bez uczucia. Analizuję swoje życie i zastanawiam się co nie zadziałało. Nie da się znaleźć rozwiązania, bez zlokalizowania przyczyny. Właśnie wróciłam z biegania, postanowiłam tak długo biegać, dopóki nie uzmysłowię sobie tej przyczyny, ale ostatecznie stadion opustoszał, a ja wróciłam z jeszcze gorszą pustką. Może sobie tylko wmawiam tę niechęć, może to zmęczenie. A może zmiana otoczenia na akademickie jeszcze to pogorszyła. W tej chwili próbuję różnych rzeczy – zmienić styl życia, nawyki, zmienić postrzeganie świata, zmienić otoczenie. To wszystko na ogół kończy się oszukiwaniem samej siebie i dawaniem sobie niepotrzebnych złudzeń. Zauważam jednak, po dzisiejszym spotkaniu z dawnymi znajomymi, że takie myślenie jest bardzo powszechne w moim otoczeniu. To trochę podnosi na duchu. W każdym razie mam już jakąś wizję swojej przyszłości – planem nazwać tego nie mogę – i szansę na całkiem przyzwoitą pracę. O ile tylko pospieszę się z obroną. Trochę przesunęły mi się terminy, bo studiowałam na dwóch kierunkach równolegle. Wrócę tu jeszcze na pewno. Na razie jednak muszę dojść ze sobą do ładu, bo i tak nie mam nic mądrego do powiedzenia.

Cieszę się, że odpisałaś, jednocześnie trapi mnie Twój zły stan. Nadal piszesz z dużą lekkością języka, natomiast czuć w Twojej wypowiedzi autentyczne przygnębienie. Mam nadzieję, że to nie początek depresji. Dwa kierunki równocześnie to ambitne wyzwanie, ale z pewnością wyczerpujące. Mam nadzieję, że uda Ci się jak najszybciej obronić i rozpocząć satysfakcjonujące życie zawodowe. Wrześniowe wyjazdy okazały się chociaż udane? W Polsce nie działo się ostatnio najlepiej. U mnie dużo pracy, ale też miałem czas na wyjazdy i realizację swoich namiętności/przyjemności. Trzymam kciuki, żeby wszystko się u Ciebie poukładało i żeby spełniły się Twoje bieżące marzenia.

na stadionie azs uwm biegają same grube dziewczyny

Pytanie do polskich nacjonalistów. Co sądzicie o swastach w przestrzeni publicznej? Jesteście patriotami, a bronicie swasty jak własnego dziedzictwa. To już dawno powinno być usunięte, dziwie sie ze ruskie w '45 tego nie rozwalili ani antifa tego nie zlokalizowala. Powiedzcie mi gdzie to jest a zrobie z tym porządek. Wygląda na Mazury/Prusy Wschodnie http://zapodaj.net/1bfb09488a9dc.jpg.html Na żadnym forum nie moge znaleźć odpowiedzi. Wie ktoś gdzie to??