Nie mam ochoty nawet się budzić

Chciałabym któregoś dnia na zawsze zasnąć, bo już nic dobrego nie wydarzy się w moim życiu.

czekam na milosc

nie czekaj tylko szukaj :) moze ona nawet tu jest?

nie widze

jej nie widac to jest uczucie

piszesz tak, bo jeszcze nie miałaś mojego c***a w pysku. Marzyłabyś wtedy o poranku z takim cymesem!

jak szukac

masz co chcesz

Itallka wiem co czujesz i wiem jak to wygląda też miałam taki okres w życiu trwało to prawie rok. Depresja i leczenie w specjalistyczny poradni. Co ci mogę powiedzieć... prawdopodobnie masz tyle problemów,nerwów,stresów i nie potrzebnie wylanych łez nie przespanych nocy...czarnych myśli że masz już dość...jesteś zmęczona a każdy kolejny dzień jest jeszcze gorszy i bardziej męczony. Naprawdę znam to też miałam wiele takich dni, myśli. Wciąż myślałam jak rozwiązać te nurtujące problemy,jak poprawić swoją sytuację życiową,finansową i miłosną, iiiiiiiiiiiii.....nic,pustka w głowie zero sensownej odpowiedzi. Po roku wegetacji w domu jak roślinka- leżałam w łóżku, nikt i nic mnie nie obchodziło nawet jeść nie musiałam. Wlampiona w telewizor z którego tak nic nie wiedziałam zapadłam w taka depresje że wyglądałam jak cień człowiek bez uczuć, obdarta z tożsamości i sensu bytu. PODDAŁAM SIĘ.....UMARŁAM EMOCJONALNIE,DUCHOWO FIZYCZNIE. I tu wkroczyła bliska mi osoba i siłą zaprowadziła do lekarza mimo moich ogromnych oporów i zapewnień że wszystko jest w porządku. Choć tak naprawdę nic nie było. W specjalistycznej poradni pomogli mi tak, że uświadomili mi coś czego bym się nie spodziewała że(sama to odkryłam tam nie dają rad jak żyć)- od dzieciństwa zawsze trudy życia mojej rodziny brałam na swoj***arki...i to mnie zabijało powoli i skrupulatnie zapominałam o sobie, swoich potrzebach o tym że JA też jestem, teraz wiem że całe te myślenie,branie na barki problemów innych,szukanie rozwiązań cudzych problemów- uwaga!!!! było tylko ogromną chęcią zwrócenia uwagi na swoją osobę- tego czego nie dostałam w dzieciństwie od nikogo z rodziny---- moje problemy z osobowością zaczęły się od dzieciństwa a głupotę którą zaszczepili mi w głowie...konsekwentnie ciągną się za mna do teraz a mam już 30 lat. Nadal każdego dnia odczuwam na plecach to co "świat" mi zrobił( nie tylko poważne problemy rodzinne, miłosne i finansowe też)- lecz bez tego nie byłabym sobą, żyję, staram się być sobą i realizować swoje marzenia. Stałam się bardziej asertywna i odważna. Zaczęłam wierzyć w siebie choć czasami powątpiewam to teraz już wiem że nie WARTO TAK SIĘ ZAMARTWIĆ- TO NIC NIE DA DOBREGO A WRĘCZ PRZECIWNIE ŚCIĄGNIE MNIE NA DNO-WIEC TERAZ PO PROSTU ŻYJĘ KAŻDEGO DNIA STARAM SIĘ NAWET W CIĘŻKICH CHWILACH ZNALEŹĆ COŚ OPTYMISTYCZNEGO I JEST DOBRZE. Od ciebie tylko zależy czy udasz się do specjalisty który ci pomoże czy może kolejny raz sama podejmiesz walkę...w każdym razie ja wierzę----że łatwiej umrzeć i być tchórzem niż każdego dnia walczyć o swoje i innych szczęście. Wierze w ciebie! bo ja uwierzyłam w siebie.

ja mam podobnie.rano witam dzień placzem.nie wiem i nie rozumiem co się ze mna dzieje.nic mi się nie chce.kazda czynność to dla mnie wielkie wyzwanie.niby piekna pogoda slonce a wokół mnie ciemność.az boli cie wszystko.chcialabym potrafić cieszyc się staram się zmienić ale nie potrafie tego stanu mego zmienić...cierpie wewnętrznie...sama siebie nie rozumiem i chyba to jest najgorsze.jak zyc?

wszystko mnie wkur...

ja mam podobnie

nie wiem co robic

nic mi sie nie chce

to przesilenie jesienne

możliwe ze przesilenie...tylko jak sobie z tym poradzić...to jest problem.mam straszna hustawke nastroju.chcialabym zyc normalnie tzn.potrafic cieszyc się zżyciem a nie potrafie....i to nie jest etap przejściowy.to trwa już kilka lat.mecze się sama ze sobą...jchcialabym w końcu wyjść z tej ciemności..leki nic nie pomoga.terapia?trzeba trafic na dobrego psychologa by ci pomogl a nie zaszkodzil..slonce swieci a we mnie ciemnosc