Pokłóciłam się z chłopakiem a rodzina urwała kontakt

Pokłóciłam się z chłopakiem. Ogólnie rozchorowałam sie i prosilam, aby przyniósł mi tabletki z apteki (mieszkam sama), ale powiedział, że mam sobie iść, skoro to nie jest grypa, tylko przeziębienie. Sypie się wszystko, i chyba chciałam się wyżalić. W pracy beznadziejnie, pracownicy mi dokuczają i chodzę tam tylko i aż, pracować, z nikim cały dzień nie gadam. Rodzina ograniczyła ze mną kontakt do rozmów telefonicznych około 3 minuty na tydzień, pytają tylko jaka u mnie pogoda, co porabiam i tyle. Rodzice nie chcą ze mną rozmawiać. Nie podoba im się, że przeprowadziłam się poza miasto rodzinne - wyjechalam do miasta mojego chłopaka. Kontakty ze znajomymi ze studiów już urwane, większość osób pozakładała swoje rodziny i wielce zajęci, nie odbierają ode mnie telefonów. Potwornie mi przykro i nie mam komu się wyżalic, płaczę już od 2 tygodni, codziennie. Chłopakowi próbowałam się żalić, ale po 3 dniach powiedział, że ma dośc, i że mam przestać "marudzić" i że on ma swoje problemy, i nie musi o moich słuchac. A jesteśmy ze sobą już 3,5 roku, a on nadal mnie tak traktuje dziwnie... nie mam nikogo, dosłownie nikogo, do kogo mogłabym otworzyć buzię. Coraz gorzej się czuję, i nie wiem czy warto dalej żyć.

Podstawowe pytanie po co z nim jesteś?

To ja zapytam z innej strony - jakim cudem udało ci się zerwać kontakty/posprzeczać się dosłownie ze wszystkimi ludźmi w twoim życiu? Z zasady jest tak, że jak "wszyscy są źli" to wina, przynajmniej częściowo, leży po Twojej stronie. 

Znajomi nigdy nie utrzymywali ze mną kontaktu chociaz ja dzwoniłam, słuchałam, tych najbliższych oczywiście - mam dwie bliskie koleżanki ze studiów. Dzwniłam do nich raz na jakiś czas, aby utrzymac kontakt + smsy i messenger ale one żadna z nich nie napisała do mnie nigdy sama z siebie.

Rodzice moim zdaniem są toksyczni i nie próbują rozumiec mnie w ogole... nie mieszkam w domu od czasu studiów i od tego czasu nie wiedzą co u mnie, nie mają pojęcia a bo się sami nie interesują. Ile raz jak przyjeżdżalam na swięta czy nawet na weekendy i chciałam z zapałem opowiadac co u mnie, co tam na uczelni a teraz - jako ze nie studiuje juz - co u mnie w zyciu, to nie interesowali się tym, wola oglądac telewizję.

Często mówiłam do taty - chodż pogadamy sobie, to mówił "teraz nie, teraz fajny film w tv jest, później".... a później szedł spac... a moja mama na teksy "chodź pogadamy co tam u ciebie u i mnie" rzucała "nie zawracaj mi głowy".

A chłopak woli grać w gry i z kumplami sie spotykać... dlatego jestem sama z każdej relacji :(

Kochana, po pierwsze nie trać życia na takiego chłopaka. Wiem co mówię.. Wiem że łatwo powiedzieć trudniej zrobić, bo różne załamki w życiu bywają, że aż sie czasem ma ochotę tylko pod kołdrą przeczekać tą handrę,ale głowa do góry! Zastanów się,moze masz tam w tej miejscowości u chłopaka kogos kto by sie może co prawda zdziwił na Twój telefon,ale byłby skłonny umówić się np na imprezę,piwo, kręgle pogaduchy czy cokolwiek? W ten sposób mogłabyś poznać paru ludzi i nie czuć się juz taka samotna a jednocześnie tak zależna od chłopaka - w sensie,że może oczy by Ci się trochę otworzyły na nowe możliwości znajomości,a nie że tylko on Ci został to tak przy nim tkwisz. Jak woli gry i kumpli to nara, po co Ci taki dzieciak, chcesz potem płakać po ślubie? Praca to tylko miejsce do którego sie idzie po kase, no i zawsze można zmienić, a z rodzina moze z czasem jakoś sie stosunki poprawia powoli? Spróbuj moze.. a przede wszystkim wiesz co? W calym tym sajgonie chyba zdrowie Ci dopisuje, więc resztę można jakoś olać. Przy dobrym zdrowiu reszta się jakoś wyklaruje jak postawisz w tym wszystkim na siebie i swój komfort. Nie dołuj sie kochana,dasz radę! 

Jesteś bardzo negatywna dlatego nikt nie chce z Tobą rozmawiać. Zacznij przesyłać pozytywną energię. Już nawet Twój chłopak woli spędzać czas z kolegą niż z Tobą.

Może jednak za bardzo sie nad sobą uzalasz...