Czy sądzicie, że jest tak samo łatwo patrzeć na świat pozytywnie, osobie w której życiu prawie wszystko jest pozytywne, jak i tej osobie, w której życiu prawie wszytko jest negatywne?

Wszyscy mówią, że należy patrzeć na świat pozytywnie i że ten sposób patrzenia na świat jest najważniejszy, że od tego wszystko zależy

Czy naprawdę sądzicie, że obiektywna sytuacja, w jakiej znajdują się ludzie nie determinuje tego czy patrzą na świat pozytywnie czy negatywnie? Czy sądzicie, że to, że jedni są młodzi, piękni, bogaci, zdrowi, mają przyjaciół i miłość, a inni są starzy, brzydcy, biedni, chorzy i samotni nie ma wpływu na ich poczucie szczęścia i sposób patrzenia na świat?

Że wystarczy patrzeć na świat pozytywnie i osoba stara, brzydka, biedna, chora i samotna, w wyniku pozytywnego patrzenia na świat przeistoczy się w osobę młodą, piękną, bogatą, zdrową i mającą przyjaciół i miłość?

A jeśli jednak nawet najbardziej pozytywne patrzenie na świat nie jest w stanie zmienić osoby starej, brzydkiej, biednej, chorej i samotnej w osobę młodą, piękną, bogatą, zdrową i mającą przyjaciół i miłość, to czy rzeczywiście to pozytywne myślenie działa i jest tak ważne jak wszyscy mówią? Czy raczej ważniejsza jest obiektywna sytuacja, w jakiej człowiek się znajduje?

Czy nie jest tak, że pozytywne myślenie jest jak narkotyk, alkohol albo sen - że tylko w głowie komuś wydaje się, oszukuje sam siebie, że jest dobrze, ale to nie zmienia rzeczywistości?

Bo wszyscy kładą nacisk na to, żeby patrzeć na świat pozytywnie, tak jakby to naprawdę mogło sprawić, że ktoś stary, brzydki, biedny, chory i samotny mógł stać się równie szczęśliwy jak ktoś młody, piękny, bogaty, zdrowy i mający przyjaciół i miłość. A skoro tak nie jest, to po co ciągle okłamywać ludzi i namawiać ich do tego, żeby okłamywali sami siebie? Po co wywoływać w ludziach jakieś złudne nadzieje?

Czemu gadasz sam ze sobą?

Czy może powiecie, że obiektywna sytuacja człowieka nie ma znaczenia, a ważne jest tylko co człowiekowi się wydaje, czyli czy widzi świat pozytywnie?

Ale skoro tak, to znaczy, że jeśli bezdomnemu z gnijącą nogą, ale z mózgiem wypalonym od alkoholu wydaje się, że jest szczęśliwy, to to jest równie prawdziwe szczęście jak młodego przystojnego bogatego faceta bawiącego się na jachcie w gronie przyjaciół z piękną ukochaną?

5 minut temu, ZbanowanaSalowa napisał:

Czemu gadasz sam ze sobą?

Bo nikt nie odpisuje - czy ja mam wpływ na to, że inni nie odpisują?

Poza tym nie gadam sam ze sobą, tylko dopisuję kolejne fragmenty tekstu, który kieruję do was, a nie do samego siebie

Przed chwilą, Klitek napisał:

Bo nikt nie odpisuje - czy ja mam wpływ na to, że inni nie odpisują?

Jesteś monotematyczny i zniechęcasz. Więc jak ma ktoś tu się udzielać? Zrobiłam wyjątek, ale muszę się ewakuować

4 minuty temu, ZbanowanaSalowa napisał:

Jesteś monotematyczny i zniechęcasz. Więc jak ma ktoś tu się udzielać? Zrobiłam wyjątek, ale muszę się ewakuować

Ok, czyli jeśli byłbym bezdomnym z gnijącą nogą, ale nie widziałbym u siebie żadnych problemów i nie narzekałbym, tylko radośnie chciałbym rozmawiać o muzyce, balecie, sporcie lub czymkolwiek innym, to byłbym fajny, przyciągałbym ludzi i każdy chętnie by ze mną gadał?

Ja rozdzielilem to na dwie linie 

Spełnienia marzeń na singla

Spełnienia marzeń z lachonem 

Na co mnie stać tą linie kopie ogródek