jak poradzić sobie z taką tragedią

Wiem, że takie wydarzenia zmieniają Sama czuję, jak we mnie już coś się zmieniło. To dużo mnie nauczyło. I wiem, że jeśli to przeżyję to wyjdę z tego wszytskiego silniejsza Żałuje tylko, że muszę się tego uczyć na Jego tragedii, Jego śmierci, że On nie zobaczy moich zmian, że On nie wyjdzie z tego silniejszy Wiem, że przyszłość jest nowa, czysta i bez bólu Teraźniejszość jednak boli

Bardzo podziwiam Twojego męża. Wiesz mi, że mogę sobie wyobraxić jak się czuł i jaka to była tragedia... A czy możesz mi powiedzieć ile czasu po Jej śmierci wyszedł do ludzi, ile czasu mineło aż znów kogoś, czyli Ciebie pokochał ?? Jak możesz to odpowiedz, to dla mnie ważne

sadze ze jak wyjdziesz tego i ebdziesz silniejsza i madrzejsza po tym wszystkim on bedzie z Ciebie dumny mysle etz ze on bedzie Ci pomagał.... w wielu sprawach...

powoli się uspokojam nie zmienia to jednak faktu, że czuję ból i ogromny smutek

ludzie niektorzy tymbardziej , ze meiszkał na wsi "gadali jak to ludzie" ze chyba zostanie ksiedzem po tej targedii.Ale nie został dzieczyna zgineła w lutym 99 roku my poznalismy sie w grudniu 99 a zaczelismy chodzic na randki w marcu 2000 czyli rowno rok po smierci... ludzie na poczatki, jego rodzina nie akceptowali naszego zwiazku, ja z kolei bardzo wtedy ciepiałam,badzo go kcohała, aludzie "lepiej wiedzieli" co wypada a co nie. gadali oczywiscie ze ledwo rok minał, a on juz ma "nową" a mysmy przez cały rok 2000 bylismy jakby przyaciołmi niz parą, ale juz od 2002 zaczelis powaznie myslec o malzenstwie jego rodzina na pocztku na mnie krzywo ptarzyła, ze po roku juz jakas laska do neigo przyjezdza, a teraz tesciami zyje lepiej niz z własna rodzina a jego znajomi, a nawet znajomi jeju dziewczyny mnie polubili i sie na piwie spotykamy tylko jej rodzice nie moga mnie zaakceptowac ona była ejdynaczka

ta miłosc nas kompletnie zaskoczyła a co dziwnie gdybym jego nie poznała moze skonczyłabym ze soba miała problemy rodzinne i w tym czasie jak go poznałam o mało nie popełniłam samobojstwa ale dzieki neimu zaczelam zyci od nowa\

dzięki to dla mnie ważne by wiedzieć, że nawet po takiej wilekiej tragedii można żyć i tworzyć szczęśliwy związek Zazdroszę Twojemu mężowi, że ma to już za sobą Ja wciąż będę czekać na taki moment

Wasza historia jest niesamowita, cieszę się, że jest prawdziwa. To daje nadzieję. Ja na razie czuję tylko prawdziwy ból

wiesz ja wierze ze to ktos nam w tym pomogl czy to nie dziwne ze poznalismy sie w dniu jej urodzin?Tak jakby to ona zaplanwoała, ansze spotkanie? albo po prostu Bog tak wymyslił

Mam nadzieję, że dla mnie też jeszcze będę dobre dni, szczęścia i miłości choć w tym momencie wydaje mi się to nie możliwe... jutro będzie jeszcze trudniej...

Maju ,jesteś bardzo rozsadną kobitka :)

Smuteczku - współczuję ci bardzo. Znalazłam dla Ciebie topik, który wg mnie powinnaś przeczytać - ja kiedyś weszłam na ten temat z ciekawości ( na szczęście nie z potrzeby) i przeczytałam tam duzo mądrych rzeczy. Spróbuj - może ci pomoże podzielenie się swoimi odczuciami z osobami w sytuacji podobnej do Twojej. http://f.kafeteria.pl/temat.php?id_p=350799 Trzymaj sie

Lonny dziękuje. Na pewno zajrzę

Chciałabym choć w części uśmierzyć swój ból, bo wiem, że z nim nie wygram, wiem, że boleć będzie, że tak jak każdy tak i ja muszę to przeżyć. Wiem, że teraz tak musi być, by kiedys mogła znów żyć i uśmiechać się, cieszyć i bawić, a kto wie może jeszcze nawet kiedyś kochać dziś oddaję się jednak temu co czuje Kochanie wybacz mi te wszystkie złe chwile, nie pamiętaj złych słów. Pamiętaj co to ja, ja nigdy nie zapomnę Twojej miłości

sluchasz radia? znasz te piosenkę z Ducha?

pomysl sobie lepiej,ze zapamietal Cię piekna i mlodą, no i kiedy ty się z nim spotkasz, to chyba bedzie musial jakos poradzic sobie z zazdroscia, jak poznasz niedlugo faceta :)

jest mi tak przykro... tak bardzo mi Go brakuje... ten smutek całkowicie mnie ogarnia i boję się jutra, gdy zobaczę tą trumnę, w niej Jego ciało dlaczego odszedł, nie pozwolił mi się nawet pożegnać, niczego naprawić po prostu odszedł

Robię się coraz bardziej pusta w środku, nie czuję już niczego. Nie mam siły by cokolwiek zrobić, nawet nie chce się ruszać z miejsca. To było wspaniałe lato, idealne wakacje niestety zakończyły się tragedią, smutkiem powoli znikam w głąb swojej pustki

olka moze ejstem rozsądna, ale tz mi było trudno w pewnych chwilach chciałam nie życ teraz mam dla kogo zyc mysle za kazdy tak ma kazdy musi upasc zeby zebu sie podniesc

mowisze ze to było iedalne lato, zobacz w takim razie on zginał bedac szzcesliwym człowiekiem

bardzo tęsknię i tak bardzo boję się jutra, boję się czy nie zrobię czegoś głupiego tak trudno mi teraz żyć

a chcesz w tyłek? hę....

zrobiło mi się tak bardzo bardzo bardzo smutno

smutek to uczucie bardzo ludzkie.... wiec nie wstdyz sie go

w tym momencie jest mi wszystko jedno co się ze mną dzieje, niczego nie chcę, na nic nie czekam... chcę do Niego....

widac ze cierpisz bardzo ci wspołczuje

powoli szykuje się na Jego pogrzeb... to nie wyobrażalne jak jest mi źle Jego pogrzeb... przecież nie tak miało być, przecież mieliśmy razem być

W Smutku czy ty przypadkiem nie mieszkasz pod krakowem. u nas w zeszłym tygodniu tez zginął 19 latek pod kołami ciężarówki. mój Nażeczony go znał bo mieszkał w jego okolicy. pytam bo te historie sa bardzo do siebie podobne.

Nie, mieszkam w cnetrum Polski. Przykro mi, że ktoś jeszcze zginął i że ktoś jeszcze musi przeżywać to co ja

nie czasem w Kotlinie koło Jarocina?był ten wypadek? Jak zginał Twoj chłopak?