Fajne i nudzące się mężatki zapraszam na pogaduchy.

10 tys to niewiele, chyba że mama dzieli się emeryturką

czy życie mi mucieka miedzy palcami??? Jakaś jego część na pewno tak. Chyba każdemu po trochu ucieka...

Beato, ja tam wolę w tym czasie baraszkowac z mężem :D Ale jak Twój ciągle zarabia i nie ma go w domu, to jakoś czas musisz zapelniac.

ale pojechałaś. Nikt ci nie zabrania marzyć i fantazjować.

Ja tyle nie zarabiam, ale i tak stać mnie na moje potrzeby i na zachcianki córy, bo na męża to nie mam co liczyć w tym względzie. I dobrze, przynajmniej mam poczucie, ze jestem samodzielna i niezależna od jego marnej kieszeni :-D

Nie masz wrazenia, ze tobie ucieka na wlasne zyczenie, ze zaniedbujesz siebie - zyjesz w matni z lokatorem-mezem, podczas gdy moglabys ulozyc sobie szczesliwe zycie i za jakis czas nie miec swiadomosci, ze niczego ciekawego nie zrobilas :(

beata- słabo prowokujesz a ta wzmianaka o niepełnosprawnym dziecku to taka po prostu bleeeee no niesmaczna, takich rzeczy się po prostu nie robi.

Oj Beato cóż za rozpusta. ile masz lat 13?

JAKIś TAM STOPIEń NIEPEłNOSPRAWNOśCI..... oby nie tak duży jak mamusia

Forum jest po prostu słodkie. Niektórych nie nie da nie kochać .

Żonaty

Żonaty, ten topik przerósł chyba Twoje najśmielsze oczekiwania. W koszmarach nocnych Ci się nawet coś takiego nie śniło.

nie z dziecka tylko z ciebie

ill - jak się ma dziecko, to juz nie można myśleć tylko o własnych zachciankach. To, ze żyjemy obok siebie w jednym mieszkaniu - to częśc ceny jaką płacimy, zeby nasze dziecko nie straciło poczucia bezpieczeństwa. Przyjaźnimy się, nie kłócimy, a dziecko maluje obrazki z pełną, uśmiechniętą rodzinką. Umawiamy się ze znajomymi i ni9e marnujemy czasu na obwinianie sie wzajemnie o to, ze się nie dopasowaliśmy. Mamy umowę, ze dopóki któres z nas poważnie nie zacznie układać sobie życia, to dla dobra dziecka mieszkamy razem. Już sie przyzwyczaiłam do tego, ze żyjemy jak koledzy. Ale nie trace czasu na siedzenie w domu i pierdzenie w stołek, choć jestem domatorką i lubię zacisze własnego domu. Jestem otwarta na nowe emocje, zdarzenia i znajomości, ale dziecko jest dla mnie najważniejsze i jeśli miałabym zrobić coś, co ją zrani - to zrezygnuję. I wcale sie z tym źle nie czuje wbrew pozorom.

beata nie obrażaj sie nikt sie z ciebie nie śmieje jesteśmy pełne zrozumienia...:D

no..., ja niekoniecznie jestem pełna zrozumienia

.. i współczucia :D

Figazmakiem- to co opisujesz to sorry ale wg mnie to jest właśnie patologia.

Bardzo ostroznie podchodze do stwierdzenia \"dla dobra dziecka\", bo ostatnio stalo sie bardzo wygodna wymowka dla wielu rodzicow (wiem, bo pracuje z wieloma takimi) Wbrew pozorom dziecko czuje, chocbyscie sie super maskowali, dzieciak zawsze wyczai ze cos jest nie tak.

mężatka33, a nie jesteś pełna współczucia ?

Figozmakiem, na przykladzie Beaty widzimy, ze mozna miec i dziecko i wlasne zachcianki, typu tipsy w roznych kolorach teczy, M jak moilsc i pies york :)

liliputka- no coś ty, nie dywagujmy nt. beaty, wiadomo, że to ten znudzony mąz...:D

współczuję temu dziecku (o ile nie jest wymysłem Beaty) matki

Gdybys podchodzila do tego w perspektywie \"dla dobra dziecka\" wiedzialabys, ze udawanie milosci i oszukiwanie siebie nawzajem nie jest dla dziecka dobre. Ale wygodne, prawda?

Kredeczko, wspolczucia mam cale serce dla tego dziecka - ze ma taką mamę (jezeli oczywiscie takowe dziecko istnieje w realu, a nie tylko w chorej wyobrazni Beaty)

Faktycznie Kinko, watek potoczył się dwutorowo :D

jak tak sobie to czytam to zastanawiam sie czy nie trafilam na jakas odlegla planete...o dzizessss...

A może też trochę dla samej mentalności ;)

otulona deszczem... Jestem tu jeszcze z ciekawości jak wątek dalej się potoczy, bo wrażenia są wręcz piorunujące.

kinka - dlaczego???? Nikt nikogo nie krzywdzi. Ja nie jestem z tych, co wolą bić pianę z własnego, nieudanego związku, szarpać się emocjonalnie i odbierać dziecku poczucie bezpieczeństwa. Naoglądałam się tego po znajomych i dziękuję za takie coś...... A potem słyszę od dzieci, ze Tatuś i Mamusia się nie kcohają, bo ono pewnie coś złego zrobiło i maluch ma poczucie winy za istniejącą sytuację. To jest koszmar, którego chcę oszczędzić dziecku jak najdłużej się da. Mam znajomych, którzy wychowywali się w niepełnych rodzinach i każdy z nich mówi, że mają poczucie utraty czegoś absolutnie ważnego w ich życiu... Jako dojrzała i odpowiedzialna osoba nie dam mojemu dziecku tego odczuć. Może dla jednych to patologia, dla mnie to jest troska o emocjonalność i wrażliwość dziecka. Kiedyś, moja śp. Babcia mi powiedziała, ze gdy stajesz się rodzicem - to sam zwalniasz sie z własnego egoizmu a Twoim obowiązkiem w tej chwili jest troska i ochrona życia, które stworzyłaś/eś. Ja sie z tym zgadzam