MAM JUŻ DOSYĆ ŻYCIA_ALE SĄ DZIECI

że nie mozesz wyjść z domu ? Nie może po prostu zostać z dziećmi? przecież to jego synowie to niech się nimi zajmie! Nie jesteś niewolnicą, nie pozwól zeby Cię tak traktował!

ich mama nie wychowywala ,sami musieli o siebie zadbać.....od malego mieli wiele obowiazkow.... pozatym mąz mi zarzuca ze dzieci mja za malo obowiazkow.... na przyklad tydzień temu mi powiedzial ze dwoch starszych moglibysmy zawieśc do dziadkow(tesciow) na wacje by tam pomagali w gospodarstwie i polu (8 i 4 latek ma pracowac w polu w wakacje on chyba oszalal) powiedzialam mu ze jak chce to niech sobie sam jedzie.....

wyjsć moge ale z dziećmi:( to juz wole zostać w domu

Ja już dawno kopnęłabym go w d*pę!

tak tylko ze ja jestem od niego uzalezniona:( to on pracuje ,ja nie mam dochodow pozatym 3 dzieci gdzie ja pojdę jak zaczne nowe zycie.....

ja tez Ci wspolczuje... :-( to na prawde bardzo przykre jak on sie wobec Ciebie zachowuje...

To dlatego ze on jest pewny ze go nie zostawie .....Mysle ze gdybym byla nie zalezną kobieta inaczej by mnie traktował

sorry, ale dogadaliscie sie, ze on zarabia, a Ty zajmujsze sie dziecmi, to skad u niego jakies wymagania? Niech on sie obudzi, bo Ty pracujesz ZNACZNIE wiecej niz on...

Powiem szczrze że nie rozuumiem mojego męża 10lat jestem z nim malżeństwem 12lat w zwiazku i nie rozumiem go.....

musze kończyć ,ponieważ mąz mnie wola ze maly sie obudzil ,tak jak by on nie mogl mu podać smoczka czy wziąść na chwile na ręce. Bede tu zagladać ,mam tu mozliwośc kontaktu z ludzni. dzieki osobom ktore ze mna pisaly :)

musisz walczyc o siebie,nie dac sie stlamsic,dzieci sa cudowne,ale nie mozesz dopuscic do tego by cie traktowaly jak sluzaca,kogos nizej stojacego w rodzinie tylko do prac domowych,chociazby sie swiat walil musisz o siebie zadbac i to pod kazdym wzgledem.ja wiem ze tak sie latwo pisze,ale tu chodzi o twoje zycie,jestes mloda,na pewno ladna i inteligentna i twoja frustracja stad sie wlasnie bierze-wiesz ze stac cie na wiecej niz tylko robienie prania ,zycze ci powodzenia ,meza niestety musisz wychowac sobie na czowieka ktory cie szanuje a tak sie stanie gdy on zobaczy na le cie stac

tak męża przyzwyczaiłaś to tak masz piszesz, że wiele mu poświęciłas- sorry było aż tyle nie poświeceć - teraz możesz mieć pretensję do siebie powinnaś znaleśc jakiekolwiek zajęcie poza domem a w weekendy zostawiać dzieci z tatą i wychodzić odpoczac- i nie ma , że on nie chce - tak się składa, że masz tyle samo do powiedzenia w domu co mąż- bo na razie przypominasz jego podnóżek - nie żonę i partnerkę

jakby nie dzieci to bym chyba zrezygnowala z tego zycia :O Ciagla praca. I zadnych widokow na zmiany :( Od rana pracyuje na etat, po poludniu na czarno sprzatam albo opiekuje sie starsza osoba. Na weekendy praca dodatkowa. Mam dosc :(

aha - i nie mam meza...

Wiem, że to zabrzmi brutalnie, ale sama częściowo jesteś sobie winna. Twój mąż pewnie po pierwszym dziecku zachowywał się tak samo. Po co zgadzalaś się więc na kolejne? Trzeba było zdecydowanie powiedzieć, że nie.

chyba czasem naprawdę trzeba nieźle po dupsku od życia dostać żeby cieszyć się banalnym życiem ale nie rozumiem jak mozna tak się ubezwłasnowolnić, żeby potem po prostu nie mieć wyjąścia :O żeby bać się tupnąc nogą

czasem trudno sie cieszyc... Chyba wystarczy, ze ktos sie nei poddaje i zyje :O

to nie życie- to wegetacja- trzeba umieć cieszyć się życiem

Bo to jest wlasnie wegetacja. A najgorsza jest perspektywa, ze to moze jeszcze dlugo trwac... :(

roxxana, jeśl tu jeszcze wejdziesz, to wejdz na topik "czy jesteś w związku w którym partner molestuje Cię psychicznie" ( znajdziesz w polecanych ).Nie jestem pewna, ale chyba coś z tego u Ciebi jest. Sama oceń. A jeśli się mylę i po prostu nie możecie się z męzem porozumieć w sprawie podziału obowiązków, to z jednej strony chwała Bogu...ale...poczytaj...

tak tak sama ze wszystkiego zrezygnowała- a teraz partner molestuje ją psychicznie;)

Zawalcz o siebie, o własne szczęscie, nepewno coś wymyslisz, tylko nie pozwól wracać "czarnym myslom" :o powodzenia, 3maj się :)

zazdroszcze ludziom, ktorzy potrafiliby znalezc wyjscie z trudnej sytuacji albo takim, ktorzy potrafia sie cieszyc bedac w takiej. Ja nie potrafie. Nienawidze pracowac, a wlasciwie 90% dnia spedzam na pracy. Te 10% wlasciwie tez - tyle ze w domu :O Nie potrafie sie z tego cieszyc :O

nie wierze po prostu w to co napisałas o mężu! Jak to nie wie co zrobic jak JEGO dzieci płaczą!!!!! Przeciez to jakas kpina! To jest facet czy c.i.p.a? No przeciez kopnac w dupe tylko takiego! :O zszokowałam się................

to znajdź sobie jedną a lepiej płatną pracę

ike---> Ja wiem, wiem... Moze Ty bys potrafila odmienic swoj los. Ale dla mnie to trudne, by nawet nie powiedziec, ze niemozliwe... Mieszkam w malym miescie, tu nie ma lepiej platnej pracy :O

daj spokój kiedyś też byłam w sytuacji bez wyjścia wręcz niemożliwej do przeżycia- musisz tylko uwierzyć że się uda

ike---> Wierze! Inni napewno maja gorzej. Tylko, ze ja jestem slaba. Juz nei mam sil. Tylko dla dzieci wstaje codziennie rano i ide do pracy. Tylko dla nich zaraz po prracy ide do kolejnej. Nie ma w malym miescie pracy w ogole, a co dopiero lepiej platnej :( Nie przeprowadze sie do wiekszego miasta, bo przeciez mam tu dom, mam sasiadow, ktorzy w razie czego zajma sie dziecmi. Moze jakbym byla sama, to bym rzucila wszystko i nie ogladajac sie za siebie zaryzykowala. Ale nie moge narazac dzieci na mieszkanie w kartonie pod mostem, nawet w Warszawie :O

Skąd sie biorą takie kobiety? - uległe do bólu, żyjące po to, żeby się poświęcać - komukolwiek (mężowi, dzieciom, bogu), z zerową samooceną, urodzone służące.... Umęczone i wiecznie narzekające, z nieszczęściem wpisanym w życiorys jak urodziny i śmierć. Nie wiem. Może Wy wiecie, skąd sie biorą takie kobiety?

Przeciez dzieci nie sa niczemu winne? Co wg Ciebie powinnam zrobic? Wszelkie rady mile widziane.