Słomiane wdowy

W zeszłym tygodniu mój Narzeczony wyjechał na 7 miesięcy na misję (jest żołnierzem). Jest mi źle, oprócz tego, że czuję się samotna, to ciężko mi sobie wyobrazić tyle czasu bez niego. Co prawda dzwoni codziennie, ale same telefony to tak mało... Może któraś z Pań też musi przetrwać teraz dłuższy czas bez swojego mężczyzny? W większym gronie jakoś łatwiej chyba by było...

moj mezczyzna tez jest zolnierzem, aktualnie na poligonie, zreszta czesto na poligonach, mam male dziecko... czasem jest ciezko... taki nasz los:)

a do jakiego kraju wyjechal?

ja bez mojego wytrwalam tez prawie rok ale z przerwami. bylo ciezko ale sie udalo i przetrwalismy. teraz jest tylko moj:)))

Też bym chciała, żeby mój był teraz na poligonie,a nie na tej głupiej misji. Zazdroszczę Ci,bo u Ciebie to kwestia tylko kilku dni, a nie miesięcy. A z dzieciaczkiem to chyba jeszcze łatwiej, prawda? Tak myślę i momentami sama żałuję,że teraz nie mam...

ile macie lat dziewczyny?

W Syrii jest. U nas nie ma szans na to, żeby się zobaczyć choć przez chwilę w tym czasie :(

Ja mam 21 lat.

na pewno latwiej, bo mam zajecie, ale i trudniej, bo czasami opadam z sil, w dodatku jestem z dala od rodziny i znajomych, a po przeprowadzce okazalo sie, ze ciezko tutaj o jakis znajomych...

teraz chcialabym podjac prace, ale ciezko to widze... do najblizszej sensownej miejscowosci mam 10 km, a mieszkam w tzw. lesnym garnizonie...

witaj w klubie, mój też na misji :)

misja to to czego boje sie najbardziej, a pewnie mnie tez to nie ominie.. juz cos przebakuja, ale o Afganistanie...

o kurde Afganistan to wspolczuje.

kobiety sa silne:) Wasze zdrowie dziewczyny!

monroe, a gdzie na misji i kiedy wraca? Mój żołnierz był zapisany na wstępną listę do Afganistanu, kiedy postanowiliśmy się zaręczyć, wypisał się z niej. Mam nadzieję, że nie będzie sytuacji, że nasi żołnierze w tej kwestii nie będą mieć już nic do powiedzenia... To byłoby straszne :( Co do pracy, to ja właśnie szukam sobie jakiejś, łudzę się, że dzięki temu czas szybciej minie.

Ja już dziś po drineczku, ale Twoje zdrowie również ;)

właśnie w Afganistanie. pierwszy termin powrotu był na październik, potem zaczęli kombinować ze styczniem, obecnie żadnych konkretów, nie wiem nic. ale daję radę, boję się i cierpliwie czekam, nic innego mi nie zostało :)

czas leci szybko i to dziala na nasza korzysc, jednak stres jest na pewno ogromny w Waszym przypadku... autorko pewnie, ze szukaj pracy... a co do misji... to mnie tak naprawde drazni fakt, ze niby trzeba wyrazic zgode, ale wiekszosc to i tak sytuacje bez wyjscia, bo jak sie nie zgodzisz to kiepskie perspektywy na przyszlosc w wojsku... ktos zaraz napisze, ze zawsze mozna odejsc, ale nie jest latwo odejsc, jezeli sie walczylo o siebie kilka dobrych lat i troche w siebie zainwestowalo... przykre to...

a nie moze wyjechac na misje do innego kraju? O Afganistanie i Bagdadzie non stop sa info, ze sa jakies strzelaniny.

w moim przypadku nie moze, bo jego batalion jest planowany wlasnie do Afganistanu... zreszta co dzien nad glowa lataja mi smiglowce, bo 'chlopaki sie przygotowuja'... oszalec mozna... wspolczuje dziewczynom, ktorych mezczyzni juz tam sa... najbardziej w te dni kiedy docieraja zle wiadomosci... to moze byc kazda z nas... ale nie na smutno chcialam tutaj pisac....

no to piszcie kobitki co robicie kiedy Wam sie czas wlecze... ja: 1. zamulam na kafe:) 2. kupilam sobie orbiter i spalam na nim pociazowe kilogramy 3. sciagam filmy z neta zeby bylo co ogladac jak juz glowa rodziny wroci:) 4. chodze na mega dlugie spacery z dzieckiem 5. czytam

ja najczęściej biadolę na kafe, poza tym zasuwam do roboty, zajmuję się psami, bo mi luby dwa potwory na głowie zostawił, czytam do piątej nad ranem, a potem się wściekam, bo mam wory pod oczami z niewyspania :o

monroe pracy Ci cholernie zazdroszcze... ja mam juz poltora roku przerwy i boje sie, ze wypadlam z obiegu, a jeszcze male dziecko pod pacha... eh... zreszta smieje sie, ze troche zdziczalam siedzac w domu i pewnie sie nie odnajde w spoleczenstwie...:P

ze znalezieniem tej pracy miałam niezłe problemy, bo obecnie dramat kompletny na tym naszym rynku. kiedy myślałam, że się załamię sama wpadła mi w ręce, więc przynajmniej ona mnie odciąga od mrocznej strony mojego umysłu :P z obiegu się nie wypada! a odnaleźć w społeczeństwie można się zawsze, więc i Ty się odnajdziesz, trzymam kciuki. (pewnie chrzanię głupoty, ale za dużo piwa wypiłam, nie dość, że jestem beznadziejna to jeszcze rozpijaczona, czas się wziąć za siebie :D)

;) ja sie klade, bo po kilku sporych lampkach tez mi zaszumialo... pozdrowionka!!!!!

pozdrawiam i ja :)

monroe strasznie współczuję Ci tego Afganistanu, a jeszcze bardziej chyba tego, że nie wiadomo kiedy wróci :(. Miał być już w przyszłym miesiącu, pewnie cieszyłaś się,a teraz... Co do tego, jak ja spędzam ten czas.. No to własnie dopiero muszę nauczyć się go jakoś spędzać. Mam nadzieję, że praca szybko przyjdzie. Póki co skreślam dni w kalendarzu i dołuje się, jak jeszcze wiele czasu zostało :/

szczerze mówiąc to byłam już przygotowana, że jak Afganistan to zero konkretów, mam siedzieć na tyłku i cierpliwie czekać nawet i z rok, więc trochę mi łatwiej. problem w tym, że po sześciu miesiącach człowiek bardziej tęskni, a co może mi dać pięciominutowa rozmowa telefoniczna przerywana szumami :D nie załamuj się i nie dołuj, to Ci jest teraz najmniej potrzebne ;) zorganizuj sobie jakoś czas, a sama zobaczysz, że nim się obejrzysz narzeczony będzie w domu.

Słyszałam coś o tych rozmowach telefonicznych z Afganu. Ja mam to szczęście, że jak mój dzwoni z tej Syrii to zero zakłóceń, idealnie słychać i może dzwonić tak często jak chce. Dziś za to miałam mało fajny sen, można się domyślić jakiej treści :/ Drukuję dziś CV i idę składać, mogę mieć tylko nadzieję, że szybko znajdzie się jakaś praca. Wszyscy mówią, że ten czas szybko minie, a mi jakoś szczerze mówiąc, to ciężko w to uwierzyć. No i jeszcze ten strach!