dzis rozstalam sie z kochankiem po 3 latach znajomosci

Marta dzieki za adres;) ju znapisalam:)

napisalm do ciebie na gg

więc pozostaw je.ja jiestey poczułam tez inny smak tej milości.zaczllismy oboje chciec więcej wiedząc że nie możemy nic zrobić.kiedy sobie to przypomnę cche mi sie płakac.dzis wiem ,że tobyła bezsilonośc.pafały straszne słowa ,zadawnie sobie świadomego bólu..nie doprowadz do tego..zostaw to tak jak jest albo po prostu zacznijcie zyc razem.incazej znisczycie to co was łsaczy.i to nie jest moj oddosobniony przypadek.pozdrawim i nie mowie ,że bedzie lekko

marta ale jak napisalas??? jak ja dopiero przed chwila wyslalam maila i nie podalam ci jeszcze mojego gg???

poznalam i takie slowa,My tez brnelismy w to coraz dalej , masz duzo racji w tym co piszesz,takze poznalam ta okrapna niemoc... to straszne :( pozostawie piekne wspomnienia w ktorych zawsze on bedzie zawsze.

popieram przedmówczynię Fakt, nie ma komu wyżalić się, zwierzyć, nikt już nie pocieszy, nie wesprze w trudnych chwilach, ale jest zgoda samej ze sobą. Ja nadal "rozmawiam" z nim, nie telefonicznie, nie osobiscie...mówię do niego w myslach, kiedy jest mi źle. Tak też mozna, jeśli nie ma innego wyjscia.

to pewnei ktos inny napisal

no wlasnie:(ja ci wyslalam 2 maile jeden po drugi-moj adres zaczyna sie na b-odpisz, czekam

cos za cos:(ale naprawde ogromnie sie boje tych dni bez niego :(

Dni bez niego, szczególnie te pierwsze miesiące, to jak urwanie ręki, albo jeszcze wieksza katastrofa. Pustka nie do ogarnięcia, ale jestem żywym tego przykładem, że można przeżyć. W moim przypadku kontakt został zerwany kompletnie, bez żadnych wieści i kontaktów, poza życzeniami na święta BN i Wielkanoc, oczywiście drogą mailową.

1234555- napisalam na gg

Jk sobie z tym poradzilas? ja chyba nie potrafie, tak mi ciezko :(

marta to chyba nie do mnie napisalas

PO TYM"ZERWANIU"nie chcial wrocic do ciebie?

teraz odpisalam na poczte

Owszem, chciał, ale ja miałam już dość tych huśtawek emocjonalnych. Były 2 wyjścia..albo rozbić 2 rodziny ( w każdej dzieci), albo godzić się na targanie emocjami, a tego już nie mogłam znieść.

http://www.zdradzeni.info/news.php http://forum.we-dwoje.pl/zdrada-vf31.htm

Kazek, Wczoraj przez Twoje słowa nie mogłam zasnąć, wzbudzasz we mnie niesamowite wyrzuty sumienia, które i tak mam.Nic nie tłumaczy mojego postepowania, ale wierz mi,że nie szukam zadnych wrażeń. Gdybym chciała miec kochasia, juz dawno bym mogla miec, bo nie chwalac sie jestem atrakcyjną dziweczyna zawsze faceci mna sie interesowali, na studiach, w pracy, gdziekolwiek bym sie nie pojawiła. Od kiedy z nim sie spotykam czuje sie niesamowicie szczęśliwa, to widac gołym okiem, teraz mogłabym góry przenosić, pomino,że mam udane małżeństwo, czegos mi jednak brakuje, takiej iskry, porywających uczuć.Małżeństwem jesteśmy ponad 8 lat, czoś juz troche przygasło.Mąz jest fajnym, dobrym facetem, czasami sie zastanawiam, czy ja na niego zasługuję, pewnie i nie.Ale z tym drugim czuję sie poprostu cudownie i z tego jest ciężko zrezygnować.Ja wiem,że to sie musi zakończyć, bo to duże zagrożenia dla kazdego z nas i pewnie ja to zrobię, ale nie wiem kiedy. Teraz jest dobry moment, bo dopiero się to wszystko rozwija, ale ku***, nie potrafię To na tyle, narazie, lecę do pracy

nareszcie... rany po 3 latach!!! uwolniłaś gościa od swojej osoby i to bez zbędnych tłumaczeń, teraz może sięgnąć po nowe mięsko, więcej takich kochanek potrzeba

alkohol, palić papierosy albo brać narkotyki, to można też zerwać z kochankiem. Jeśli ktoś sam tego nie potrafi, powinien skorzystać z pomocy psychologa. Z wypowiedzi niektórych kobiet-kochanek przebija niezwykły infantylizm, chodzą po polu minowym i twierdzą, że innej drogi nie ma. Traktują kochanka jako lekarstwo na ich problemy emocjonalne, na własne życiowe zagubienie. Nie trzeba mieć dużej wyobraźni, żeby przewidzieć, że wcześniej czy później mąż zdradę odkryje. I co dalej, rozwód, walka o opiekę nad dziećmi, krzywda dzieci, potępienie ze strony rodziny, znajomych, łatka koorwy przyklejona przez otoczenie, bo niestety, społeczeństwo daje mniejsze przyzwolenie na zdradę kobiety niż mężczyzny. Totalna życiowa katastrofa. Niby kokochanki o tym wszystkim wiedzą, ale nadal bezwolnie dążą ku samozatraceniu i dziecinnie usprawiedliwiają się , że nie potrafią zakończyć romansu, nie mają na to siły. A skąd weźmiecie siłe, kiedy życie trzeba będzi odbudowywać na zgliszczach? I najważniejsze pytanie - co będą o was myślały wasze dzieci, teraz i kiedy dorosną?

http://djdecibel.wrzuta.pl/audio/nFPRROS8Hy/

mam mała przerwę na kawkę w pracy więc wrzuciłam ten link - cudowna piosenka o nie jednej z nas, o mnie narazie nie, jest mi trochę smutno bo nie dostałam jeszcze smsa od Niego ;(

ha ha dobre

witajcie dzis kolejny dzien:bez niego".........kolejny rozmyslen i wpomnien,bez smsow i rozmow , brakuje mi tego , tak nijako , lecz staram sie zyc , zyc swoim "nowym zyciem" Porownalea(as)kochanka do paierosow itd... wydaje mi sie ze to porownanie nijak sie ma do uczuc , ale to twoje zdanie , kazdy powinien je miec, widocznie nigdy nie bylas(les)w takiej syt i nie wiesz jakie to trudne.Dobrze jest komus radzic przytaczajac porownania:(

gwiazda to jest twoje zycie - zrobisz to co bedziesz uwazala z a sluszne, nikt nie ma prawa cie w taki sposob oceniac , nei znajac syt.

nie wiem kiedy przyjdzie ten czas kiedy bede musila podjac ostateczna decyzje ,ogromnie sie boje , tak bardzo chcilabym moc mu powiedziec ze to juz naprawde koniec...... a na chwile obecna nie jestem na to jeszcze gotowa, to moj czas na przemyslenia,czemu zgodzilam sie na "ten czas"musze nauczyc sie zyc bez niego ........ i odwaznie powiedziec zegnaj to juz naprawde koniec

ja rostałam się z kochankiem prawie dwa lata temu i nadal tęsknię... Nie myślę już tak obsesyjnie jak jeszcze 6 mies temu ale tęsknię. Chwilami przeklinam los za to wszystko, siebie za to, że odeszłam. Chwilami wydaje mi się, że już sobie poradziłam i uczucie odzywa się ze zdwojoną siłą... Na szczęście szybciej potrafię przestać cierpieć, szybciej się podnoszę, bo było mi przez długi czas bardzo źle.. Życzę powodzenia i cierpliwości.

Dziekuje wlasnie tego sie boje , tej ogromnej tesknoty,jakie to trudne,:(

Dlaczego sie rozstaliscie?

rozstaliśmy się, bo już nie dawałam rady. Czułam się bardzo złą osobą, bo pokochałam kogoś kogo nie powinnam. Wpadłam w straszną depresję. Wiedziałam, że będzie coraz gorzej, bo nie potrafiliśmy, bo byliśmy zbyt słabi i tchórzliwi, by odejść z domów. On miał żonę, ja męża. Tak było łatwiej. I w sumie jest. Pokochałam męża na nowo, to wspaniały człowiek. Wszystko jest super, z tamtym nie wiem co się dzieje, tylko czasami sercu czehoś żal...