Jak sobie z tym poradzić?

Czasem czuję się jakby we mnie były dwie osoby, dualizm, no ale zawsze taka byłam, z jednej strony spokojna, ułożona, a z drugiej niepokorna dusza. Jedna oddana dla męża i szczęśliwa z nim druga. Druga ciągle poszukująca, czegoś, kogoś i myśląca o nim...

Widzisz ja nie mogłabym żyć w takiej niepewności nie wiedząc co on czuje. To co wiem daje mi siłę.

Ale jakiej niepewności?

Przyjaźń to nie miłość ... więc zawsze będziesz tęsknić

Onietka wiem to...

Jesteś pewna co on czuł, co czuje teraz? jeśli nie to jest niepewność.

A co to zmienia, jak bym się dowiedziała, co on teraz czuje? Bo to co czuł, to wiem, jedynie obojętność jego, taki szczery chłód mógłby mi pomóc.

Nie wiem jak to u was było czy porozmawialiście. O taką niepewność mi chodzi.Że nie wiesz CO ON DO CIEBIE CZUJE.

powinnaś dokonać wyboru, bo co będzie jak spotkasz go i uczucie wybuchnie? Co z mężem? A przed tak silnym uczuciem trudno walczyć. Nie możesz przekonać siebie że skoro o Ciebie nie walczył to nie jest wart teraz nawet jednej Twojej myśli?

A jeśli wiesz co czuje i myślisz o nim.. Zresztą nie wiem, ja mam inne podejście do tego. Ja nazwałam swoje uczucia, z mężem to przyjażń z nim to miłość..

onietka---> obawiam się przypadkowego spotkania z nim, no ale ja nie wiem, co mam z tym zrobić.

a tak z---> Nie mam pewności, co on teraz czuję, tylko mam pewne że tak powiem przecieki z pewnych źródeł, że jednak dalej coś czuje....

Może przestań się tego trzymać? Pomyśl, że minęło sporo czasu, na pewno jesteście już innymi ludźmi, Ty jesteś mężatką. koniec, nie ma

Wiem, że inaczej swego czasu powinnam to rozegrać, ale przecież nie mogłam go przyprzeć do muru, a on jest bardzo wartościowym facetem, no ale może aż tak mocno mnie nie kochał skoro pozwolił żeby to co się między nami zrodziło nie przeistoczyło się w związek...

Powiem tak: krotko i na temat bo muszę już kończyć. Na twoim miejscu bym z nim porozmawiała, przełamała bym strach i zrobiła to dla siebie. Nawet jeśli powie ci że że on już nic nie czuje - i tak to będzie lepsze niż takie poczucie i myślenie o nim jak masz teraz.

Twój mąż niczego nie podejrzewa? Bo wiesz wydaje mi się dziwne to, ze jesteście w tak wielkiej przyjaźni, bo czy przyjaźń opiera się na nie mówieniu prawdy? Ile masz lat jeśli mogę zapytać?

a tak z---> Ale ja bym bardzo właśnie chciała zobaczyć w nim szczera obojętność na mój widok, tylko że on nadal mi nie jest obojętny...

Mam 27 lat. Mój mąż nic nie podejrzewa, bo ja nie jestem przygnębiona, mam mnóstwo sił, wymyślam dla Nas nowego zajęcia, ogólnie sielanka. Mówię mężowi wszystko, ale tego mu nie powiem, ciągle liczę, że to kwestia czasu, nie chce go ranić, a na te myśli naprawdę nie mogę nic poradzić.

I to dla mnie zagadka, bo powiem Ci jak to wygląda z drugiej strony. Wielka miłość, namiętność, było wszystko, zaplanowane życie ... i któregoś dnia poczułam powiew obcości. Nie należę do tchórzy, więc pytam, do niczego się nie przyznał, a okazało się później że spotyka się z inną, chociaż wtedy nic specjalnego ich nie łączyło. Nie pytaj mnie skąd wiedziałam ta wiedza była silniejsza, taki instynkt, chociaż mówił że kocha ;)

Onietka---> Ja się z nim nie spotykałam, po prostu widywaliśmy się w jednym miejscu związanym z pracą. Zresztą tuż po zaręczynach powiedziałam mu, że to chyba nie to, że ja potrzebuję czasu...no ale stwierdziłam, że chyba wymyślam i wszystko wskazywało mi na to, że jednak powinnam być z nim.

Ech pokręcone życie...

Wiem ze się nie spotykałaś, chodziło mi raczej o to ze jak dwie osoby się bardzo dobrze znają to bez słów wyczuwają swoje emocje i mozesz nawet nie wiedzieć że ranisz męża

Nie, tego jestem pewna, ciągle mi mówi, że jest ze mną szczęśliwy. Zresztą, to nie jest na zasadzie, że jaki to tamten jest wspaniały, a mój mąż nie, to mój mąż jest wspaniały i nie widać po mnie jakiś rozterek.

Tylko dlaczego swego czasu zakochałam się w tym drugim?

Pamietaj, ze to Tobie się tak wydaje, ja toleruję tylko jasne sytuacje, ale wiele osób w mojej sytuacji nie dociekało by prawdy, ze strachu, a wierz mi byłam wtedy b. szczęśliwa. Kochasz męża?

Myślisz, że on nie docieka prawdy ze strachu? Nie powiem coś w tym jest... Nie wierzę w coś takiego, że można kochać dwóch, więc skoro kocham tamtego, to wychodzi na to że męża nie...co nie zmienia faktu, że jestem szczęśliwa.

No ale nie powiem, że nie obawiam się złośliwości losu, że los mi znów jego ześle i znów się zacznie...bo to jest niewyjaśnione.

Kurcze, ja jestem sama i też jestem szczęśliwa , ale powiem Ci "tylko dla miłości warto żyć"

Tylko wiesz po drugiej stronie płotu trawa wydaje się zawsze bardziej zielona ...

Nie twierdzę, że podjęłam właściwie decyzje, na dzień dzisiejszy nie żałuję. Może za kilka lat będę żałować, ale to tak o wszystkim można powiedzieć, nie ma reguły...