Iwona Wieczorek chopdziła na spotkania sponsorowane

Prosił o chwile "ostatniej" rozmowy ?

Potem eterek... i wywóź śliczna Iwonkę.

To bawi???? A gdyby to byla Twoja córka?

Tacy psychopaci, potrafią przetrzymać kobietę latami w piwnicach itd. Telewizja przecież co chwilę mówi o takich przypadkach.

Fakt nie bawi, tak mnie cos naszło. Szkoda mi tej Laski i Jej rodziny.

a ja wam powiem jedno przerazona jestem co sie dzieje z ludzmi ta okropna znieczulica tym ze ludzkie zycie nic juz nie jest warte

Fakt faktem, że takie spacery nad ranem prowokują różne sytuacje :-(

ja uprawiałam seks na plaży i nikt mnie nie porwał jakos !

kaciaa znieczulica,fakt,tylko co sie dzieje z ludzmi,ze nie mysla co robia.Sami czesto wystawiaja sie na niebezpieczenstwo.

oj podszywie podszywie :D

Dodam, że za pomówienia i niszczenie opinii można założyć sprawę. W sieci nie jesteście anonimowi, wbrew pozorom.

Co z tym facetem od ręcznika ??? i ręcznikiem, podobno mieli jakieś ślady... co z Jackowskim ?

nedelema owszem ale kurka u mnie w miescie w bialy dzien o 11 rano napadli chlopaka w scislym centrum na glownej ulicy zabrali mu kurtke bluze i portfel oraz telefon. Nikt nie zareagowal NIKT dzieciak mlody byl mial chyba 16 lat musial wrociic do domu i ponownioe go napadli pobili zabrali buty i spodnie centralnie pod klatka. Ja ostatnio wdalam sie w awanture i bez mala bojke na ulicy bo zawsze bylam pyskata i cudem boskim nie oberwalam po facjacie a wlasciwie szczesciem bo jechal znajomy ojca komendant i mnie zna i sila bez mala wciagnal do radiolki a zareagowalm bo jakis facet bil pretem metalowym psa to capnelam tego preta i mu po gebie pizgnelam kilka razy a psa wzielam ze soba na kolana pokrwawionego i tez szlo full ludzi i zero reakcji

kaciaa--nierozwaznie postąpiłas z tym psem,Trzeba było zadzwonic na policje. A to,ze ktos nei chce sie wtracic w jakies bójki to wcale sie nie dziwie.Ludzie sie po prostu boja.Od tego ejst policja,Trzeba zawsze w takich wypadkach dzwonic po policje lub straz miejska.

ja napierdzielalam kolesie dragiem wrzeszczac i placzac a komendant akurat jechal droga i sie zatrzymal wiec mialam szczescie bo nie wiem czy wyszla bym z tego zywa a przynajmniej w jednym kawalku psiaka wzielam ze soba komendant wezwal tam chlopakow do tego bolka i pojechal ze mna do schroniska psiaka udalo sie uratowac i nawet dom mu znalezc w trybie przyspieszonym to byl mlody wilczur ok 8 miesiecy i sluiczny wzielabym ale nie mam warunkow a tam gdzie poszedl dom z ogrosem wiec heja za godzine od akcji mialam telefon od ojca z awantura ze gdyby nie komendant bla bla bla to by mi krzxywde zrobil bla bla bla potwierdzam nie pyskowalam ale zgrzyt zebow wywolywal echio w gorach :D Nienawidze znieczulicy i jak moge reaguje kiedys mnie ktos w najlepszym razie po pyszczku napierze bo kiedys kaciaa dziecko pyskate i zbawiajace swiat nos zlamalo bolkowi na ulicy bo powiedzial na przechodzacego czarnoskorego Czarna malpa ;( tyle ze wtedy z mzem bylam i nic mi sie nie stalo. i znow znajomosci ojca pomogly ale gebe mam naprawde niewyparzona

kaciaaa--Ty po prostu jestes mega nierozważna osoba. Piszesz o mezu.Czy macie juz dziecko/ci?

Padło tu takie pytanie i słusznie. Po prostu dawno nie było wojny, strasznej wojny, która pozostawia okrutne piętno z jednej a szacunek do życia i kromki chleba z drugiej strony. Nie życzę jej nikomu, nie życzę orucieństwa, poniżenia, strachu, głodu, całego ogromu cierpienia. Skłoniły mnie dotej refleksji fragmenty wspomnień zamiszczone na którymś z niedawnych wątków tu na kafeterii. Wklejam i czekam na dalszy ciąg, ale sie nie pojawia. Warto przeczytać i nie komentować. " 22:49 [zgłoś do usunięcia] wspomnienia obozowe Ukończyłam już 87 lat, pochodzę z wielodzietnej, bardzo biednej rodziny. Przez całe moje życie wiara w Boga była dla mnie bardzo ważna, nieustannie czułam, że On był ze mną. I choć czasami dawał mi różne bolesne doświadczenia, to zawsze mnie z nich wyprowadzał. Już w dzieciństwie okazał mi swoje miłosierdzie przez siostrę mojej matki, która kiedyś wyjechała za pracą na Łotwę. Ciocia moja była bardzo ładną i dzielną kobietą. Na Łotwie wyszła za mąż za Niemca aptekarza. Niestety, byli bezdzietni. Ciocia czasami nas odwiedzała i pomagała nam finansowo, aż w końcu postanowiła adoptować jedno z nas. I wtedy Bóg skierował jej oczy na mnie, 8-letnią wówczas dziewczynkę. Byłam odważnym i wesołym dzieckiem i bez problemów zgodziłam się pojechać z ciocią na Łotwę. Tam ukończyłam szkołę podstawową, a potem, w Rydze, gimnazjum. Poznałam też w tamtym czasie dużo polskiej młodzieży i wstąpiłam do polskiego harcerstwa. Kiedy byłam w ostatniej klasie gimnazjum, wybuchła II wojna światowa. Wówczas to się okazało, że na zaproszenie Hitlera osoby niemieckiego pochodzenia z Łotwy, Litwy i Estonii mogły wyjechać na stałe do Niemiec. Ponieważ mój adopcyjny ojciec był Niemcem, także chciał pojechać, zwłaszcza że jego siostry i brat skorzystali z tej możliwości. Ja jednak miałam duże opory przed tym wyjazdem, bo czułam się Polką. Mimo to z miłości do swego adopcyjnego ojca, chociaż niechętnie, pojechałam także. Trafiłam do Berlina, gdzie podjęłam naukę w liceum medycznym. Tam też przypadkowo poznałam dużo polskiej młodzieży. Te znajomości powiększyły mój patriotyzm i zarazem nienawiść do hitlerowskiego reżimu. Utrzymywałam wtedy również korespondencję z harcerkami z Rygi. Nie zastanawiając się zbytnio nad możliwością cenzury swoich listów, wyrażałam w nich także własną nienawiść do Hitlera. I stało się: niezadługo aresztowało mnie gestapo. Przeszłam wielokrotne, bardzo przykre przesłuchania, by na koniec usłyszeć wyrok: kara śmierci. Ale i w owej ciężkiej chwili Bóg wkroczył w moje życie. Okazało się otóż, że w żyłach gestapowca, który prowadził śledztwo w mojej sprawie, płynęła polska krew (jego babka była Polką). On to właśnie zamienił tę karę śmierci na zesłanie do obozu koncentracyjnego w Ravensbrck. Tam Bóg ukazał mi w całej pełni, do czego prowadzi nienawiść i chęć zemsty, które nosiłam w sercu wobec wszystkich Niemców. Te uczucia zostały wówczas jak gdyby odwrócone i skierowane przeciwko mnie. Przez 3 lata znosiłam bicie, głód, ciężką pracę i zimno. Wieczorem dostawaliśmy pół litra zupy z mąki razowej ugotowanej na samej wodzie, bez okrasy. Wielka była nasza radość, gdy zupa była gęsta... Prócz tego wieczorem dawali nam kromkę suchego chleba, która była przeznaczona na śniadanie. Kto jednak mógł ją zostawić na drugi dzień, wypijając po ciężkiej pracy tylko pół litra rzadkiej zupy... Na śniadanie było więc pół litra gorzkiej kawy , a potem, do obiadu, dziesięć godzin pracy... W ten sposób przemijały dni, tygodnie, miesiące Najgorszym dniem tygodnia była dla mnie niedziela, bo wtedy nie szliśmy do pracy. Niektórzy odwiedzali wówczas swych krewnych, ja jednak byłam w obozie sama. I niby pragnęłam być sama podczas swych wieczornych spacerów, ale jednak podświadomie kogoś szukałam. Tęskniłam do czegoś a może kogoś i w tej to tęsknocie odnalazłam Boga. Spoglądając na gwiazdy i niebo, zaczęłam się do Niego modlić: „Boże! Widzisz mnie i okropności, które przeżywam, a na które zasłużyłam wielokrotnie. Wybacz mi to wszystko i wybacz, że proszę o wolną Polskę. Użycz Polsce swego błogosławieństwa i w swej łaskawości przerwij jej cierpienie!. Moim pierwszym zajęciem w obozie było wyplatanie warkoczy z parzonej słomy, stojąc pod ścianą na wbitym gwoździu. Z tych wyplecionych przeze mnie warkoczy inne więźniarki szyły cholewki do butów dla esesmanów, którzy przygotowywali się na wojnę ze Związkiem Radzieckim. Nieludzka była taka praca w nocy, gdy dokuczał głód i sen. Każda pragnęła się choć chwilę zdrzemnąć na stojąco, przytulając głowę do ściany. Nie było to jednak możliwe, bo oprócz pilnującej nas w baraku esesmanki niemal bez przerwy obserwowali nas również esesmani przechadzający się pod oknami. I kiedy tylko zobaczyli, że któraś z nas drzemie zamiast pracować, natychmiast wpadali do baraku i okrutnie ją bili. Po takiej nocnej pracy można było w baraku spać. Znowu jednak męczyło nas zimno oraz głód, kiedy tak czekałyśmy na pół litra zupy z brukwi, także ugotowanej na samej wodzie. Co rano o godz. 5.00 wyła syrena i w ciągu 10 minut trzeba było dokładnie zaścielić łóżko oraz zjeść śniadanie (jakie?), a potem stanąć na apel po 10 w jednym rzędzie, na baczność. Jeżeli liczba więźniarek na apelu się nie zgadzała, stałyśmy przez kilka godzin lub nawet przez całą noc głodne, na zimnie, a nieraz w deszczu... Jakoś to wszystko znosiłam, wierząc w rychły koniec wojny i w inne życie. Ale jakie i gdzie? W obozie było pełno głośników, przez które rozgłaszano każde zwycięstwo Hitlera... Zaczęłam się zastanawiać, jakie i gdzie będzie to życie pod władzą tego podłego zbrodniarza... Dużo więźniarek zachorowało wtedy psychicznie. Takie kobiety były uśmiercane zastrzykami z fenolu i palone w krematoriach. Wiele też spośród nas odbierało sobie życie, rzucając się na ogrodzenie obozu, będące pod wysokim napięciem. Pewnego dnia i mnie wykończoną ciężką pracą, dojmującym głodem i przeraźliwym zimnem ogarnęła taka myśl: „Idę na druty!. Zwierzyłam się z tej myśli jednej więźniarce, z którą pracowałam. Była to Niemka, zesłana do obozu za romans z Polakiem wywiezionym do Niemiec na przymusowe roboty. Jej mąż był na froncie, no i w pewnym momencie młoda krew wzięła górę kobieta zaszła w ciążę. Za karę dostała 30 batów i wywieziono ją do Ravensbrck, gdzie kilka razy golono jej głowę, a Polaka powieszono w tej samej wsi, w której ich złapano. Na niewinnym dziecku natomiast dokonano aborcji (gdy po tym zabiegu jeszcze żyło, dobito je zastrzykiem z trucizną). Usłyszałam od tej Niemki następujące słowa: „Zwariowałaś, chcesz szatanowi oddać swoją duszę?! Hitler wojnę przegra, a ty wrócisz do swojej Polski. Mimo to głos szatana był mocniejszy i często od tamtej pory słyszałam jego podszepty: „Idź na druty!. Męczyło mnie to bardzo często i w dzień, i w nocy... W tym czasie pracowałam w baraku, gdzie szyto kożuchy dla esesmanów. Wreszcie jednej nocy postanowiłam, że popełnię samobójstwo. Pamiętam, że wzięłam wtedy kilka rękawów, by zanieść je do drugiego baraku, gdzie kompletowano te kożuchy. Wychodząc stamtąd, usłyszałam jakiś głos: „Idź, idź prędzej!. Wydało mi się, że to głos tej mojej znajomej Niemki i że mnie ona w ten sposób wyśmiewa. Odpowiedziałam więc głośno: „Możesz się ze mnie śmiać ja i tak idę dziś na druty! Nie ma sensu tak cierpieć!. Kiedy zrobiłam parę kroków w stronę ogrodzenia, znów się odezwał ten sam głos: „Idź prędzej!. A po chwili usłyszałam już nie jeden, ale kilka takich głosów: „Idź prędzej!... Idź prędzej!.... Zaczęłam biec. Jednocześnie dochodził do mnie już jakby cały chór złożony z męskich głosów, który mnie dopingował: „Prędzej! Prędzej!.... Przyśpieszyłam. I gdy zmęczona, zadyszana dobiegam do drutów ogrodzenia, gdy już podnoszę rękę, aby z całej siły uderzyć ciałem w te druty, wtem na niebie (była ciemna noc) widzę Matkę Bożą z Dzieciątkiem na ręku, która grozi mi palcem! Trzy razy tak mi pogroziła i znikła. W tej samej chwili ten chór, który tak mnie podjudzał, nagle wydał przeciągły okrzyk, coś jakby „ho-ho-hooooo!..., a potem szybko oddalił się i zamarł. Wystraszona, padam na kolana... W tym momencie czuję, że ogarnia mnie jakaś ogromna siła jakaś wielka potęga, jakaś niesłychana moc! Zaczęłam się modlić słowami Ojcze nasz i Zdrowaś Mario i patrząc na to miejsce, gdzie stała Matka Najświętsza z Panem Jezusem na rękach, zawołałam: „Matko Najświętsza, obiecuję Ci, że póki będę żyła, nigdy nie popełnię samobójstwa!. Poderwałam się i chciałam uciekać, lecz nagle usłyszałam wokół siebie brzęk łańcuchów i poczułam, że coś mnie nie puszczało. Po chwili szarpaniny jakoś udało mi się uwolnić i zaczęłam co sił uciekać z powrotem do baraku. Wpadłam wystraszona, blada jak trup, aż więźniarki zawołały: „Co ci jest? Gdzie byłaś?. Ja osunęłam się na podłogę, nic nie mówiąc. Na szczęście esesmanka wtedy spała, więc przykryły mnie kożuchami i zasnęłam. Rano współwięźniarki zapytały mnie ponownie: „Gdzie byłaś? Coś tam widziała?. Ja jednak nadal nie byłam w stanie opowiadać o tym, co mi się przydarzyło w nocy, dlatego odpowiedziałam im wymijająco: „Dzisiaj się przekonałam, że jest siła wyższa, że jest Bóg ale że jest i szatan. Dopiero po jakimś czasie, kiedy trochę ochłonęłam, opowiedziałam koleżankom swoje nocne przeżycia. Wtedy ta moja znajoma Niemka, która była luteranką i nie znała modlitwy do Matki Bożej, stwierdziła: „Ale ta wasza Matka Najświętsza jest wspaniała obroniła Cię od szatana i piekła! Widocznie bardzo cię kocha. Od tamtej pory często się zastanawiałam nad tym, dlaczego Bóg posłał Matkę Najświętszą, by Mnie wyrwała ze szponów szatana. Przecież tyle kobiet, tak samo jak ja umordowanych życiem w obozie, poszło na druty. Skąd taki ogrom miłosierdzia właśnie dla mnie? Może się nie spełniło jeszcze moje powołanie na tym świecie? Może mam w swoim życiu wykonać coś bardzo ważnego 22:56 [zgłoś do usunięcia] wspomnienia obozowe Te i podobnie pytania nie dawały mi odtąd spokoju. Po tym wypadku nadal cierpiałam głód, zimno, bicie i byłam zmuszana do ciężkiej pracy. Tę codzienną monotonię zakłóciła nagle epidemia tyfusu plamistego. Komendant ogłosił, że choroba jest przenoszona przez wesz odzieżową i jest szczególnie groźna, bo w obozie brak jakichkolwiek lekarstw. Nic więc dziwnego, że szpital obozowy szybko się zapełnił potrzebującymi pomocy. Miałam od wujka trochę pieniędzy, więc kupiłam czosnek, który był dobrym lekiem na tyfus, i dobrowolnie się zgłosiłam do pielęgnowania chorych. Nie musiałam tego robić, ale coś we mnie siedziało i mówiło: "Zgłoś się!". Koleżanki mi odradzały, strasząc zarażeniem i śmiercią, ale liczyłam się z tym i pogodziłam. Moim codziennym zajęciem było dbanie o czystość i porządek, poprawianie łóżek, wymiana pościeli, a czasami kąpanie chorych i rozdawanie im posiłków . Praca była bardzo ciężka, ale dzięki szpitalnej kuchni przestałam wreszcie głodować. Miałam pod swoją opieką trzy pokoje. W jednym z nich na żelaznym, niskim łóżku leżała starsza, 50-letnia może Niemka, która cierpiała na bardzo zaawansowaną sklerozę i cały czas mówiła do siebie półgłosem. Razem z nią leżały inne ciężko chore kobiety, które chciały mieć ciszę i spokój. Któraś doniosła o tym siostrze Lizie, SS-mance będącej przełożoną szpitala, wysokiej, chudej i bezlitośnie okrutnej zbrodniarce. Liza nakazała Niemce milczenie. Jednak gdy po paru dniach sytuacja nie uległa zmianie, kazała jej wstać i pójść za sobą. Wszystkie wiedziałyśmy o "sposobach" Lizy. Kobieta złapała za poręcz łóżka, przeraźliwie wołając: "Pomocy! Ona chce mnie zabić! Zaprowadzi do pokoju trzeciego i tam da mi zastrzyk… do nieba!". Patrzyłyśmy na tę scenę przerażone, bo nikt nie śmiał bronić ofiary, która rozpaczliwie trzymała się łóżka. Liza ciągnęła ją wraz z nim. W końcu kopnęła chorą i wywlokła ją za kark do pokoju numer trzy. Zamknęła ją w tym pokoju i pomaszerowała do swojego, krzycząc: "Ja ci pokażę!". Za chwilę wróciła pełna złości. Kobieta, uczepiona żelaznych krat w oknie, szarpała nimi z taką siłą, że zdawało się, że za chwilę je wyrwie. Wściekła Liza oderwała jej słabe ręce od krat, przewróciła na łóżko, kolanem przycisnęła brzuch i jedną rękę, a w żyłę drugiej wbiła igłę wielkiej strzykawki. Umilkło wołanie o pomoc, ustało szarpanie… Siostra Liza "uwolniła" w ten sposób kolejną ofiarę od cierpienia… Oglądając tę scenę, zaniemówiłam i zastanawiałam się, czy to była walka zwierząt, czy też ludzie stali się zwierzętami… Z pokoju wyszła Liza z krwią na ręku i strzykawce, zmęczona, ale zadowolona. Patrząc na nas, powiedziała: "Sprzątnąć!". Gdy któraś z chorych umarła lub została zamordowana, musiałyśmy włożyć ją rozebraną do trumny i czekać, aż zjawi się dentysta. Sprawdzał, czy martwa nie ma złotych zębów. Jeśli były, wyrywał je i przystawiał na pośladku pieczątkę. Dopiero wtedy wywoziłyśmy trupa do krematorium. Zostawiałyśmy pełną trumnę, a zabierałyśmy już opróżnioną. Taka wymiana pudełek… Robiłyśmy to we dwie z młodą Niemką, która próbowała zamienić to zajęcie w farsę, podśpiewując sobie rubaszne piosenki. Zarówno melodia, jak i teksty ("Znów jedna dusza od alkoholu wyratowana" itp.) tych jej przyśpiewek bardzo mnie denerwowały, dlatego zwracałam jej uwagę: "Nie godzi się żartować w ten sposób. A gdyby ciebie to spotkało?". "To ty będziesz za mnie śpiewać" – odpowiadała moja towarzyszka, po czym dodawała: "Jeśli ci to pomoże, to płacz!". Ja już jednak płakać nie mogłam. Byłam jak w transie i tylko chwilami, kiedy zapragnęłam modlitwy, wychodziłam z baraku i patrząc w niebo, rozmawiałam z Wszechmogącym. W takich chwilach nie czułam, że jestem więźniarką w obozie, nie słyszałam, że szczekają psy… Nie było głodu ani zimna. Byłam gdzieś daleko... Patrząc w górę i szepcząc Ojcze nasz…, czułam, że Ktoś jest przy mnie, że kocha mnie i ochroni przed otaczającym złem, że uczyni mnie nietykalną. Te radosne chwile przerywała okrutna obozowa syrena, przywracająca mnie nieludzkiej rzeczywistości głodu, zimna i śmierci. Mimo wszystko takie chwile napełniały mnie nadzieją, że ten stan nie potrwa długo, że kres moich cierpień jest bliski i że Boża miłość może wszystko. (cdn.)

tej zaginionej czy byla kurva czy nie po drugie jesli to byloby klamstwo to jej starzy moga wniesc sprawe do sadu o znieslawienie corki po trzecie to nie rozumiem czemu takie wielkie halo sie z tego zrobilo ze ona zaginela. gina setki ludzi w tym dzieci i jakos sie o tym nie trabi i nie naglasnia. w zime na wsi mojej babki byla taka sytuacja ze staruszka poszla do sklepu ze swoim mezem z alzheimerem starszym panem. poszla na chwile do sasiadki a staruszek zaginal. 3tygodnie go szukali az znalezli na polu zamarznietego. a szukala go policja itp ale nikt jakos nie naglasnial ze starszy i chory czlowiek zaginal. a tu taka jazda... po czwarte ta dziewucha wcale nie byla ladna tylko brzydka z rysow twarzy, przecietna dziewoja wiec skad te wasze wyzwiska i walenie jadem zawisci ze jakas z niej "pieknisia"?to byla normalna, przecietnej urody dziewczyna ktora zaginela

nie i nie bedziemy miec na 1000000% nie to nie to jak pisalam pare postow wczesniej kiedys poruszylam tu swoja sytuacje jaka mam zdrowotnia itd itp. Po prostu zawsze reaguje ja sie nie boje no bo co moga mi zrobic??? Jestem akurat w takiej sytuacji ze nie mam nic do stracenia to byly dwa przypadki ze zareagowalm tak impulsywnie bo to bylo szokujace i okropne. zawsze staram sie bronic ludzi niczym nie ryzykuje maz wie o tym i co?? kiedys okradli moja babcie skurwiele na cmentarzu zacisnelam zeby dowiedzialam sie kto jako ze w nieduuzym miescie mieszkam dotaralam do swojego ex kumpla. Portfel wrocil z dokumentami i kasa ale wtedy naprawde mmialam pietra. A ty jakbys zareagowala gdyby na twoich oczach facet katowal psa metalowym dragiem>?

22:56 [zgłoś do usunięcia] wspomnienia obozowe Te i podobnie pytania nie dawały mi odtąd spokoju. Dopiero po jakimś czasie, kiedy trochę ochłonęłam, opowiedziałam koleżankom swoje nocne przeżycia. Wtedy ta moja znajoma Niemka, która była luteranką i nie znała modlitwy do Matki Bożej, stwierdziła: „Ale ta wasza Matka Najświętsza jest wspaniała obroniła Cię od szatana i piekła! Widocznie bardzo cię kocha. Od tamtej pory często się zastanawiałam nad tym, dlaczego Bóg posłał Matkę Najświętszą, by Mnie wyrwała ze szponów szatana. Przecież tyle kobiet, tak samo jak ja umordowanych życiem w obozie, poszło na druty. Skąd taki ogrom miłosierdzia właśnie dla mnie? Może się nie spełniło jeszcze moje powołanie na tym świecie? Może mam w swoim życiu wykonać coś bardzo ważnego Po tym wypadku nadal cierpiałam głód, zimno, bicie i byłam zmuszana do ciężkiej pracy. Tę codzienną monotonię zakłóciła nagle epidemia tyfusu plamistego. Komendant ogłosił, że choroba jest przenoszona przez wesz odzieżową i jest szczególnie groźna, bo w obozie brak jakichkolwiek lekarstw. Nic więc dziwnego, że szpital obozowy szybko się zapełnił potrzebującymi pomocy. Miałam od wujka trochę pieniędzy, więc kupiłam czosnek, który był dobrym lekiem na tyfus, i dobrowolnie się zgłosiłam do pielęgnowania chorych. Nie musiałam tego robić, ale coś we mnie siedziało i mówiło: "Zgłoś się!". Koleżanki mi odradzały, strasząc zarażeniem i śmiercią, ale liczyłam się z tym i pogodziłam. Moim codziennym zajęciem było dbanie o czystość i porządek, poprawianie łóżek, wymiana pościeli, a czasami kąpanie chorych i rozdawanie im posiłków . Praca była bardzo ciężka, ale dzięki szpitalnej kuchni przestałam wreszcie głodować. Miałam pod swoją opieką trzy pokoje. W jednym z nich na żelaznym, niskim łóżku leżała starsza, 50-letnia może Niemka, która cierpiała na bardzo zaawansowaną sklerozę i cały czas mówiła do siebie półgłosem. Razem z nią leżały inne ciężko chore kobiety, które chciały mieć ciszę i spokój. Któraś doniosła o tym siostrze Lizie, SS-mance będącej przełożoną szpitala, wysokiej, chudej i bezlitośnie okrutnej zbrodniarce. Liza nakazała Niemce milczenie. Jednak gdy po paru dniach sytuacja nie uległa zmianie, kazała jej wstać i pójść za sobą. Wszystkie wiedziałyśmy o "sposobach" Lizy. Kobieta złapała za poręcz łóżka, przeraźliwie wołając: "Pomocy! Ona chce mnie zabić! Zaprowadzi do pokoju trzeciego i tam da mi zastrzyk… do nieba!". Patrzyłyśmy na tę scenę przerażone, bo nikt nie śmiał bronić ofiary, która rozpaczliwie trzymała się łóżka. Liza ciągnęła ją wraz z nim. W końcu kopnęła chorą i wywlokła ją za kark do pokoju numer trzy. Zamknęła ją w tym pokoju i pomaszerowała do swojego, krzycząc: "Ja ci pokażę!". Za chwilę wróciła pełna złości. Kobieta, uczepiona żelaznych krat w oknie, szarpała nimi z taką siłą, że zdawało się, że za chwilę je wyrwie. Wściekła Liza oderwała jej słabe ręce od krat, przewróciła na łóżko, kolanem przycisnęła brzuch i jedną rękę, a w żyłę drugiej wbiła igłę wielkiej strzykawki. Umilkło wołanie o pomoc, ustało szarpanie… Siostra Liza "uwolniła" w ten sposób kolejną ofiarę od cierpienia… Oglądając tę scenę, zaniemówiłam i zastanawiałam się, czy to była walka zwierząt, czy też ludzie stali się zwierzętami… Z pokoju wyszła Liza z krwią na ręku i strzykawce, zmęczona, ale zadowolona. Patrząc na nas, powiedziała: "Sprzątnąć!". Gdy któraś z chorych umarła lub została zamordowana, musiałyśmy włożyć ją rozebraną do trumny i czekać, aż zjawi się dentysta. Sprawdzał, czy martwa nie ma złotych zębów. Jeśli były, wyrywał je i przystawiał na pośladku pieczątkę. Dopiero wtedy wywoziłyśmy trupa do krematorium. Zostawiałyśmy pełną trumnę, a zabierałyśmy już opróżnioną. Taka wymiana pudełek… Robiłyśmy to we dwie z młodą Niemką, która próbowała zamienić to zajęcie w farsę, podśpiewując sobie rubaszne piosenki. Zarówno melodia, jak i teksty ("Znów jedna dusza od alkoholu wyratowana" itp.) tych jej przyśpiewek bardzo mnie denerwowały, dlatego zwracałam jej uwagę: "Nie godzi się żartować w ten sposób. A gdyby ciebie to spotkało?". "To ty będziesz za mnie śpiewać" – odpowiadała moja towarzyszka, po czym dodawała: "Jeśli ci to pomoże, to płacz!". Ja już jednak płakać nie mogłam. Byłam jak w transie i tylko chwilami, kiedy zapragnęłam modlitwy, wychodziłam z baraku i patrząc w niebo, rozmawiałam z Wszechmogącym. W takich chwilach nie czułam, że jestem więźniarką w obozie, nie słyszałam, że szczekają psy… Nie było głodu ani zimna. Byłam gdzieś daleko... Patrząc w górę i szepcząc Ojcze nasz…, czułam, że Ktoś jest przy mnie, że kocha mnie i ochroni przed otaczającym złem, że uczyni mnie nietykalną. Te radosne chwile przerywała okrutna obozowa syrena, przywracająca mnie nieludzkiej rzeczywistości głodu, zimna i śmierci. Mimo wszystko takie chwile napełniały mnie nadzieją, że ten stan nie potrwa długo, że kres moich cierpień jest bliski i że Boża miłość może wszystko. (cdn.)

kaciaa,wybacz,ale cos z toba nie tak jezeli piszesz,ze nie boisz sie niczego i reaugujesz tak jak reaugujesz.Tylko osoby niezrownowazone emocjonalnie tak sie zachowują. Gdyby na moich oczach ktos katował psa lub nawet człwoieka,to po prostu zadzwoniłabym na policje. Sama bym w obronie staneła gdyby ktos był moje dziecko lub moich rodzicow. Nawet policja czesto nie ryzykuje swoim zdrowiem i zyciem. To co Ty zrobiłas,to nie bohaterstwo,tylko zwykła głupota.

NIE BYLO TO BOHATERSTWO I WCALE NIE MIALO NIM BYC NIE O TYM PISZE Po prostu jasie nie boje nie mam czego taka prawda a dlaczego dlugo by mowic... takie zycie

Kliknij w poniższy link, ZAREJESTRUJ SIĘ I ZARABIAJ ! NIECH CI PŁACĄ ZA TO ,CO NA CODZIEŃ ROBISZ ZA DARMO ! ;) Będzie Ci się tylko wyświetlać małe okienko z reklamami,które zupełnie w niczym nie przeszkadza.W reklamy nie musisz w ogóle klikać.Przez cały czas nabijają Ci się punkty wymienne na gotówkę- np. ,gdy pracujesz na komputerze,gdy przeglądasz zdjęcia na Naszej Klasie,gdy grasz w ulubione gry! Więc od dziś za przebywanie na komputerze będziesz miał/a za to płacone!:) Zachęcam Wszystkich do rejestracji,bo to po prostu się bardzo opłaca!!! Oto link do polskiego surfbaru: http://www.surfbar.pl/ref=2248

kaciaaa:-) głupias Ty czy z głupim przez ściane sie macałas. Udaj sie do psychiatry to Ci wytłumaczy,ze tylko niezrownowazeni ludzie nie boja sie niczego. Myslsiz,ze zawsze znajomy ojca Ci pomoze,ze zawsze za Toba ktos stanie. Ty kusisz los.Być wrazliwym nei oznacza byc głupcem. A nie reagowanie na pewne zdarzernbia nie oznacza od razu znieczulicy i braku uczuc wyzszych.

No widzisz stanelabys ale tylko dlatego jak znajomy... nie krytykuje nie oceniam ale dopoki tak bedzie ze nie bedziemy reagowac na ludzka krzywde to bedzie tak jak jest zabija w srodku miasta w bialy dzien czlowieka i nikt nie zareaguje to jest przerazajace i smutne przeciez ja nie biegam po ulicy i szukam takich przypadkow a paradoksalnie staram sie unikac lazenia po zmierzchu czy w podejrzanych okolicach niewazne czy jestem sama czy z kims unikam kuszenia losu teraz. wiele razy jak bylam gdzies na imprze w miescie turlalam sie piechta do chalupy nawet ok 10 km mieszkalam wtedy na peryferiach miasta z perspektywy czasu glupota mimo ze nikt nigdy nie chial mnie puscic samej uparlam sie i koniec kusilam los ale wtedy czlowiek o tym nie myslal a iwona coz... jesli byla umowiona to znajomy nic mi nie bedzie i ile takich osob jeszcze zaginie ktore zaufaly tym osobom co nie trzeba?? a moje reakcje na pewne zachowania coz... moja sprawa i ja tego poniose konsekwencje ale wiem jedno nikt w mojej obecnosci nie bedzie skrzywdzony w jakikolwiek sposob niewazne obcy czy znajomy i jesli bede mogla zawsze pomoge....

wiem ze nie zawsze ktos mi pomoze i ktos stanie w mojej obronie wiem ze to glupota sie niczego nie bac ale uwierz mi ze moja sytuacja jest taka a nie inna a wroc boje sie zawsze o rodzine bo to ona jest najwazniejsza :) Wi8esz ja wierze jeszcze w pewne rzeczy i fakt jestem wrazliwa coz... bywa

dobraz mykam powoli swiata na pewno nie zbawie wiem o tym.

kaciaa,piszesz,ze Twoje zachowanie i Ty poniesiesz konsekwencje.Mylisz sie .Nie zyjesz na swiecie sama.Masz rodzicow,meza,wiec i Oni tez poniesliby konsekwencje Twojego nieroztropnego zachowania. Pomysl,gdyby ten facet co katował psa przyłozył Ci pretem tak,ze zostałabys kaleka.Wtedy i rodzice i amz musieliby sie Toba opiekowac. Ty naparwde idz do psychiartry,bo nie potrafisz racjonalnie myslec.

Kliknij w poniższy link, ZAREJESTRUJ SIĘ I ZARABIAJ ! NIECH CI PŁACĄ ZA TO ,CO NA CODZIEŃ ROBISZ ZA DARMO ! ;) Będzie Ci się tylko wyświetlać małe okienko z reklamami,które zupełnie w niczym nie przeszkadza.W reklamy nie musisz w ogóle klikać.Przez cały czas nabijają Ci się punkty wymienne na gotówkę- np. ,gdy pracujesz na komputerze,gdy przeglądasz zdjęcia na Naszej Klasie,gdy grasz w ulubione gry! Więc od dziś za przebywanie na komputerze będziesz miał/a za to płacone!:) Zachęcam Wszystkich do rejestracji,bo to po prostu się bardzo opłaca!!! Oto link do polskiego surfbaru: http://www.surfbar.pl/ref=2248

Gdyby wiecej bylo takich ludzi jak kaciaa to bysmy w lepszym, bezpieczniejszym swiecie zyli... taa, najlepiej odwrocic sie i pojsc w swoja strone, przeciez mnie to nie dotyczy... to nie moja sprawa - ale jak ciebie lub kogos z rodziny spotka cos zlego, napadna, pobija, okradna - to zal do calego swiata, bo nikt nie pomogl - a w bialy dzien sie to zdarzylo! Dlaczego przestepcy atakuja juz nawet w bialy dzien? w tlumie? bo i tak nikt nie zareaguje, odwroca wzrok i pojda w swoja strone... I prosze nie pieprzcie bzdur o policji czy strazy, zanim przyjada to i tak ani swiadkow ani przestepcy, tylko nieszczesna ofiara zostanie... Kaciaa podziwiam Cie, dajesz mi nadzieje, ze ten swiat nie jest jeszcze tak do konca poj***ny.