Zamieszkać razem po 30... ach, trudne to.

Kiedyś mieszkałam z mężczyzną, ale już wiele lat temu się wyprowadził. Odetchnęłam z ulgą. Lubię tę wolność. Lubię pracę w nocy, nie opowiadanie się nikomu. Teraz, za kilka miesięcy, trzeba będzie to zmienić. Jak sobie radziłyście...?

nie wyobrazam sobie mieszkac samej. w rodzinnym domu bylo nas 5 osob, jak zamieszkalam z chlopakiem (obecnie mezem) nie moglam wytrzymac tej ciszy, najgozej bylo jak jego w domu nie bylo. teraz tez nie lubie byc sama w domu. ja nie widze zadnych organiczen przymieszkaniu z kims - nie mieszkany w 1 pokoju wiec nie ma problemu, gdy ktos chce cos w nocy robic, inny spac

Ah, no właśnie. Ja jestem jedynaczką, a przez kilka lat po usamodzielnieniu się również mieszkałam sama. Tymczasem będziemy musieli zamieszkać wspólnie w kawalerce...

ja też jestem jedynaczką i uwielbiam mieszkać sama. denerwują mnie osoby plączące się po mieszkaniu, lubię wolność, niezależność. po prostu. nie wyobrażam sobie, jak to będzie po ślubie :O

Serdecznie odradzam jesli to kawalerka. Pozabijacie sie. To jest za malo miejsca dla 2 doroslych osob. I tylko jedna lazienka :(

Ubikacja i lazienka osobno. Tylko ja po prostu już nie umiem z nikim mieszkać.

up

A tam, bez przesady. Przecież to nie jest obcy facet, tylko Twój facet, więc nie ma powodu, żeby ograniczać sobie swobodę i takie tam.

Wiem, tylko troche sie boje... Ja miewam czesto potrzebe samotnosci, poza tym on sie kladzie o 21, ja o 3... mamy inny rytm zycia. Nie lubie sie opowiadac nikomu, lubie w nocy malowac... ech. Mial ktos podobny problem? Szybko sie dotarliscie?

Moze jedynaki tak maja, bo ja tez mam z tym duzy problem. Gdy przeprowadzilam sie na studia do duzego miasta to charowalam jak wol zeby moc oplacic jednoosobowy pokoj. Tez jestem po 30 i malo ktory mezczyzna potrafi zrozumiec moja niezaleznosc i to, ze nawet spanie w jednym lozku jest dla mnie niekomfortowe. Dla innych jest to cos pieknego, dla mnie to koszmar.

Tez lubię spać sama. Jak sie do mnie przytula, od razu zaczynam się kręcić, niewygodnie mi. Niestety na mieszkanie dwupokojowe nie ma szans. Mam trochę czasu (do czerwca) by się z tym oswoić...

No to faktycznie lekki problem... Ale malowanie nie jest raczej czynnością głośną, to nie powinno przeszkadzać w spaniu ;) A łóżko może da się jakąś kotarką odgrodzić, żeby chłopakowi światłem po oczach nie walić jak śpi?

Doskonale cie rozumiem, miałam to samo, prawie 4 lata spędziliśmy w kawalerce...masakra..lon jedynak ja jedynaczka, dochodziło do dantejskich scen, jak sie pokłóciliśmy to nie miałam gdzie się schować, tym bardziej, że byłam sama w obcym mieście, zero prywatności, zero intymności...było bardzo ciężko, odpoczywałam wtedy kiedy wracałam do rodzinnego miasta, dziś żyjemy na 130 metrach i jest o niebo lepiej, nie włazimy na siebie, każde może zając się sobą, musisz znaleźć sobie jakiś azyl, kawiarenkę, park,cokolwiek i powinno być dobrze, trzymam kciuki

Mogę malować w kuchni, ale on się budzi zaraz jak wstaję, więc jak u niego jestem, to leżę spokojnie. Z jednej strony cieszę się, że jest obok, a z drugiej aż mnie skręca, żeby sięgnąć do szafki, pogrzebać coś na kompie, czymś się zająć... czym bym mu na pewno przeszkodziła. Teraz jest tak, że np. czasem się budzę o 2 i zaczynam malować, gotować, sprzątać - cokolwiek :)

Do wszytskiego i kazdego mozna sie przywyczaic szczegonie jak razem spicie.Wazne abybtrzymac sie umowy co do korzystania z WC ,lazienki itp.Mozna to rozwiazac np prze dwie oddzielne umywalki i polki na kosmetyki .DROBNE PRZEBUDOWY I PROBLEM Z GlOWY .Mozna prace w nocy tez uregulowac do oddzielnego pokoju itd Trzeba tylko miec motywacje i dobra wole

Tylko pamiętaj, żeby zorganizować sobie w kuchni odpowiednie światło, żebyś rano nie stwierdziła, że drzewo malowane jako zielone w sztucznym świetle, w świetle naturalnym okazało się beżowe ;) A facet pewnie w końcu przywyknie do Twojego wstawania i przestanie się budzić.

Nie ma oddzielnego pokoju. Z łazienką to nie problem :) żadne z nas długo tam nie siedzi. Problem z tym, że ja muszę zmienić przyzwyczajenia... będzie mi ciężko ;)

Nogogłaszczka, ja i tak w nocy maluję :) hehe. Mam żarówki imitujące światło dzienne, a nie maluję drzew :) na ogół.

"Problem z tym, że ja muszę zmienić przyzwyczajenia... będzie mi ciężko" Nie wszystkie przecież. Nie tylko Ty się musisz dostosować do niego, ale też on do Ciebie. Niech się odzwyczai od budzenia na Twoje szemranie w nocy i będzie git ;)

Przesadzam? Strach ma wielkie oczy? Hahaha, jak ja się tego boję...

Przesadzać pewnie nie przesadzasz ;) Ja akurat strasznie się cieszyłam na wspólne mieszkanie na tych ogromnych 30 metrach, ale jestem w stanie zrozumieć Twoją niechęć do dzielenia z kimś przestrzeni. Najważniejsze, żebyście obydwoje starali się dostosować do siebie, a nie tylko jedno ma się zmienić. No i loffciajcie ;] się mocno, to łatwiej będzie znosić niedogodności wspólnego mieszkania.

To jest tak dobry czlowiek, ze nie umiem sie na niego gniewac, wiec pewnie duzo zniose :) Ale jakos zal rezygnowac z wolnosci... Poki co musze swój dobytek zredukować do minimum i przewrócić do góry nogami ułożone życie. Dziękuję zwłaszcza za Twe ciepłe posty, Nogogłaszczko :)

Hejka, u mnie podobnie. Niestety mieszkanie z chłopakiem w kawalerce generuje spięcia - w obszarze hałasu (ja chcę oglądać tv, on coś tam słucha na kompie), różnych pór kładzenia się spać (ja jestem nocnym markiem), blokowania łazienki (on, nie ja), za małej powierzchni życiowej (cały dom zagracony, za mało miejsca w szafkach) itd. Może moglibyście tę kawalerkę odnając, a dla siebie wynająć dwupokojowe? Dołożysz wtedy niewiele, a komfort życia będzie większy. I nie będzie tej kwestii, że jedno z Was ma przewagę własnego terenu.

PS. Możesz mi powiedzieć, co to za żarówki, które dają światło jak dzienne? Też by mi się przydały.

Nie ma za co ;) Generalnie nie ma się co marwtić na zapas. A co do przestrzeni, to u nas też przerąbane, bo w kawalerce mamy sterty moich ciuchów i sterty jego części do motocykli. Nie mam pojęcia jak, ale jakoś dajemy radę się pomieścić :]

Wpisz sobie choćby na Allegro hasło światło dzienne to Ci kilka wyskoczy. Ja mam akurat takie bardziej do fotografii, ale zobacz sobie co tam jest. Ja jestem bałaganiarą, mam mnóstwo rzeczy, muszę się 3/4 pozbyć do czerwca

nogoglaszczka, jestes caly czas z tym facetem, ktopry umowil sie z jakas dziewczyna przed waszym pierwszym spotkaniem?

Przetresowałam go trochę i tak, nadal z nim jestem ;)

Dzięki, Eszwa!

Witajcie :). Cudowny temat :). Ja też mam ten problem, choć zamieszkanie razem jeszcze przede mną, bo znamy sie dopiero pół roku, ale u mnie problemem jest to, że ja już czuję iż on zabiera mi wolność angażując mnie w swoje sprawy, swoje problemy albo jeśli chce się ciągle spotykać, a ja mam ochotę pobyć w domu albo zwyczajnie zrobić co innego. Trudne to jak diabli, szczególnie że wiele, wiele lat mieszkałam sama.