Silne ataki nerwicy.Jak sobie z tym poradzic?

nie mam mozliwosci by ktos ze mna byl. mam siostre czy jakoas rodzine ale ona nic niewie co sie ze mna dzieje.

Bardzo silne zawroty głowy, wymioty, drętwiały mi nogi, ręce (do dzisiaj czasem to mam), uciski w głowie, kołatanie serca, czasem musiałam głębiej pooddychać, ale na szczęście bez hiperwentylacji i najgorsze - uczucie zapadania. Czułam grunt pod nogami, a miałam wrażenie, że lecę w dół. Masakra i koszmar i potworny lęk, ale taki jakiego w życiu nie doświadczyłam :O :(

mma podobne objawy.

cos bardzo mocnego doswiadczylas w zyciu? bo ja tak i mysle ze to stad te stany mam.

Wybacz Autorko ale muszę zmykać, robić kolację. Jeśli masz jakieś pytania pisz na maila gryzylda@tlen.pl ale i tak zajrzę tu później. A Ty porozmawiaj z mężem, niech weźmie wolne, Ciebie za rękę i do lekarza. Nawet do lekarza pierwszego kontaktu, niech Cię gdzieś dalej pokieruje. Poza tym większość internistów ma możliwość przepisywania leków p/lękowych. Podrawiam

dziewczyno idz po leki, ja gdyby nie one to juz by chyba mnie nie było, bronilam sie przed niby bo myslalam ze tylko świry biorą psychotropy,az pewnego dnia nerwica sparaliżowala mi ręce i nogi i nie mogłam się podnieść do dziecka które płakało w łóżeczku, jeszcze tego samego dnia poszlam po leki , dostalam asertin , biore go 3 rok i powowli odtawiam i w koncu czuje ze zyje, czsem cos mnie zlapie ale bardzo rzadko i szybko mija , nie bron sie tylko idz do lekarza!!!!!!

byl ktos przy tobie? czy sama?

też choruję na nerwicę od dwóch lat w moim przypadku ataki zdarzają się najczęściej jak jestem sama - szybkie bicie serca, ucisk w klatce piersiowej, drżenie rąk i nóg, do tego potworne bóle głowy i żołądek w opłakanym stanie. Najgorsze jest jednak uczucie lęku, wręcz przerażającego strachu, że zaraz coś nie ze mną złego stanie, że umrę, że nie zdąże pożegnać się z moim mężem, bliskimi. Z powodu nerwicy boję się zostawać sama w domu:(

nie wiem czy kiedyś się wyleczę:( w moim życiu od kilku lat nie układa się za ciekawie, jak już zaczyna być lepiej pojawia się kolejny problem, boje się, że bez leków nie będą mogła normalnie funkcjonować:(

w moim zyciu tez nie jest najlepiej. brak wsparcia, poczucia bepieczenstwa, stabilizacji finansowej. i nie mam jak dojsc do siebie.

drzenie rak, nog, nogi z waty, mdlosci,omdlenia,ucisk wszedzie,cale cialo napiete, ja dostalam to po mamusi, tak mnie kocha, ze mnie doprowadzila do nerwicy, poki co terapia odpada,jak wroce do kraju to pojde na terapie, na codzien lekow nie bioore, tylko w ramach ataku, ja jeszcze bezsennosc,ale zmeczona po takim ataku jestem strasznie. Nic nie ma wspolnego czy jestem sama w domu,czy nie, mam obok siebie obca osobe,ktora mnie odbudowuje, ktora pomaga, i dzieki niej daje rady, moje napady paniki, leku zdarzaja sie rzadko,ale jak sa to trzymaja dosc dlugo. Pogotowie bylo dwa razy, dostalam kroplowke, i recepte, zrozumieli. sama jestem mozna powiedziec,ale wsparcie mam od tej kobiety,zawsze mi pomoze. Da sie w=zyc, da sie wyleczyc, trzeba tylko chciec, zmierzyc sie z przeszloscia,wlasnymi slabosciami, i odkryc siebie, brac magnez z potasem, i isc do lekarza po leki. I zalatwic sobie terapie, nie zawsze leki to zlo,czasem ratuja niejednemu z nas zycie,zdrowie.

Jestem po dużych przejściach: - wpierw umarła mi babcia - pół roku później ojczym - za kolejne pół roku ukochany tata - dwa miesiące po śmierci taty przeszłam batalię rozwodową z mężem, który latami znęcał się nade mną psychicznie i fizycznie - miesiąc po rozwodzie straciłam dobrą pracę Nie zachorowałam od razu, rok po tych wszystkich wydarzeniach. Po prostu pewnego pięknego słonecznego dnia szlag mnie trafił :O

do dst- jak to matka cie do tego stanu doprowadzila?

Jestem po dużych przejściach: - wpierw umarła mi babci - pół roku później ojczym - za kolejne pół roku ukochany tata - dwa miesiące po śmierci taty przeszłam batalię rozwodową z mężem, który latami znęcał się nade mną psychicznie i fizycznie - miesiąc po rozwodzie straciłam dobrą pracę Dzieciństwo też miałam nieciekawe, toksyczna matka, życie w cieniu genialnego brata etc :O Nie zachorowałam od razu, rok po tych wszystkich wydarzeniach po prostu pewnego pięknego słonecznego dnia szlag mnie trafił :O

Jestem po dużych przejściach: - wpierw umarła mi babci - pół roku później ojczym - za kolejne pół roku ukochany tata - dwa miesiące po śmierci taty przeszłam batalię rozwodową z mężem, który latami znęcał się nade mną psychicznie i fizycznie - miesiąc po rozwodzie straciłam dobrą pracę Dzieciństwo też miałam nieciekawe, toksyczna matka, życie w cieniu genialnego brata etc :O Nie zachorowałam od razu, rok po tych wszystkich wydarzeniach po prostu pewnego pięknego słonecznego dnia szlag mnie trafił :O

ja tez nie mialam lekkiego zycia. jako 17 latka stracilam mame. mieszkalam z ojcem alkoholikiem. rozstanie po 6 latach. potem samotna ciaza i macierzynstwo. za soba 3 nieudnae zwiazki.

Tylko ja jestem zdania, że nie ma co rozkminiać nad tymi wszystkim zdarzeniami. To i tak jest trauma sama w sobie. Nie zmienimy przeszłości. Możemy tylko popracować nad sobą, żeby inaczej ją postrzegać. To nie jest oczywiście łatwo, ale niezbędne jest to do osiągnięcia wewnętrznego spokoju.

ale te przezycia spowodowaly ze doprwala nas nerwica. zycie w ciaglym strachu, leku, obawach- ciagle zamartwianie sie. nie przejdzie bez echa obok nas.

ja staram sie jakos normalnie zyc ale ta nerwivca daje o sobie znac w kazdym momencie. juz wychodzac zdomu nie ide z lleka glowa. tylko ciagle myslenie ze mnmie zlapie. ze cos sie stanie. to jest silniejsze odemnie.

Oczywiście, że nie przejdzie. Co więcej podepcze nas, mnie już podeptała, dotknęłam dna. Wstałam, wzięłam w garść i już teraz nic mnie chyba nie powali, no może sprawy związane z dziećmi. Jest ciężko, bo nie jestem już tą samą osobą co sprzed choroby, ale jedne rzeczy zmieniły się na lepsze, inne na gorsze. Wiem jedno nie można się temu poddać. Wiesz jestem z tym zupełnie sama, nie mam nikogo do pomocy, do życia ze mną i moją nerwicą/depresją, z moimi dziećmi, innymi sprawami i problemami. Wszystko robię sama. Ale nie tracę nadziei, że będzie lepiej. Cokolwiek by się nie działo, jakkolwiek byłoby ciężko i dopadał mnie ten irracjonalny lęk, wszystko jestem w stanie pokonać, bo są dwa słowa, które dodają mi sił - Oliwia i Emilka - to imiona moich córek...

pracujesz normalnie?

dokladnie,masz racje piromanko, jestem tego samego zdania, ja odkrywam siebie na nowo, w momencie kiedy jestem akceptowana,doceniana,kochana,tak obcy ludzie mnie kochaja,daja to czego nigdy nie dostalam:)To jest piekne. Nerwice mam od 7 lat, bralam leki codziennie,teraz tylko potrzebuje w razie ataku,ja calkiem ladna droge juz przeszlam, wzloty,upadki i tak w kolko,ale warto!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Znam to wszystko, jak jechała tramwajem to napadał mnie lęk i chciałam uciekać nie wiem dokąd, ale nie siedziałam zdrętwiała na siedzeniu i masowałam sobie opuszki palców. Mi to bardzo pomagało, bo w opuszkach są zakończenia nerwowe. Dodatkowo przyklejałam się wręcz dosłownie, do szyby i obserwowałam i tak już mi znajomą okolicę. Odwracałam swoją uwagę w każdy możliwy i czasami najgłupszy sposób. W początkowej fazie miałam tak, że w domu bałam się siedzieć bo klaustrofobia, a na dwór bałam się wyjść, bo agorafobia. Czasami jeszcze tak mam, ale ścinam ten strach od razu. Robię cokolwiek, co mi pomoże. W domu potrafiłam przespacerować kilometry tam i z powrotem, tylko po to by rozchodzić lęk. Mam drewniany wałeczek do masażu, kładę go na podłogę i oglądając tv masuję naprzemiennie nogi. Tam też są receptory odpowiedzialne za poprawny przepływ energii przez nasze ciało. Swego czasu przy ataku piłam od razu sok pomidorowy, albo zjadałam coś słodkiego, ale wiadomo tu trzeba uważać. Co jeszcze? Oglądałam masę komedii, zero horrorów i filmów akcji które bardzo lubię. Śmiech to zdrowie. A lęk dopadał mnie wszędzie, przy zmywaniu, spaniu, kąpieli, nawet kilka razy w wc :O teraz to mogę się z tego śmiać jak sobie przypomnę, ale wtedy wcale nie było mi do śmiechu, siedząc na tronie, trzymając się czegokolwiek z powodu zawrotów głowy i najlepiej chcąc uciec nie wiadomo gdzie i przed czym :O

ja teraz mam tak ja ty opisalas. uciec niewiadomo dokad. lęk wszedzie.

Pracuję w miarę normalnie, ja poza lękami mam depresję i czasami mam takie dołki, ale szybko je zakopuję. Mam zatrudnienie na 3/4 etatu, ale to też tak trochę ze względu na dzieci, by móc wszystko pogodzić. Z tym, że kierowniczka wiedziała co mi jest, bo bywało że miałam ataki lękowe w pracy. U mnie jest z tym dobrze, że rodzinę mam do kitu ale trafiam na obcych dobrych ludzi, za co ogromne dziękuję dla nich i niech im się w życiu wiedzie jak najlepiej. Na dzień dzisiejszy trzyma mnie jeszcze drętwienie rąk, nóg. Jak śpię i wchodzę już w fazę snu, ciało i umysł się rozluźnia, to wtedy mną rzuca. Pojedyncze rzuty ciałem, a padaczkę mam wykluczoną. To są wyładowania. Stres schodzi ze mnie i pod postacią rzutu uwalnia się. Jest cholernie nie miłe i chyba strasznie wygląda, bo czasami rzuci mnie tak przy córach to biedne mają nietęgie minki :( ale tłumaczę im co i jak i one to rozumieją i nie boją się. Bo nie ma czego. Drań już mnie więcej nie dostanie. Najtrudniejszy moment mam przed okresem, gdzie dochodzi napięcie miesiączkowe. Ciężko mi to przechodzić, nasilają mi się stany lękowe, ale daję radę. Biorę tylko te jedne leki i nic więcej nie chcę. Uważam, że jestem na tym etapie, że mam stawić czoła dziadowi sama, a nie poprzez leki. Chociaż one są oczywiście po to by pomagać.

a ja juz przez to nie pracuje. sama sie zwolnilam nie dalam rady.

up

i boje sie szukac nowej.

Jeżeli już tak masz, że nie jesteś w stanie pracować, to nie wiem na co jeszcze czekasz. Samo nie przejdzie, też przez dwa miesiące próbowałam leczyć się sama. Nie dało rady, dziadostwo okazało się za silne. Też przez ten czas nie byłam wstanie pracować, przebywać sama ze sobą. Dlatego trzeba udać się do lekarza. Masz dziecko, pomyśl o nim. Jesteś mu potrzebna, zdrowa. A i jeszcze jedno, bo może tego się obawiasz, że zrobią z Ciebie wariatkę. Owszem społeczeństwo jest zacofane, ale nerwica lękowa, czy jakiekolwiek inne formy lęku, Zespól Lęku Panicznego, nie są chorobą psychiczną!!! Zapamiętaj to sobie i nie daj wmówić, że jest inaczej. Ja miałam tak, że myślałam iż tracę rozum. Tak między innymi działa nerwica lękowa. Nie ma czegoś takiego jak świadome wariowanie. Osoba, która zapada na chorobę psychiczną nie wie o tym. Tak piszę, bo różnie to bywa. Czasami ludzie nie chcą się leczyć, bo wstyd że do psychiatry się idzie. Żaden wstyd!! Pamiętaj myśl o dziecku, niech ono zmobilizuje Cię do działania.

przez to wali sie moje zycie. Boje sie zostawac sama w domu. Moj M. mial dzis zaczac nowa prace. Po 5 mial juz wychodzic a ja sie balam zostac sama z dzieckiem. I przeze mnie zrezygnowal. dla mnie. tak nie da sie zyc. cala noc nie spalam. a ja balam sie zajmowac dzieckiem w takim stanie. bo niewiadomo o ktorej by wrocil.