Odbiło mi?

Cześć wszystkim,

Mam 22 lata i jestem od 6 miesięcy w związku. Jak nam się układa? Zależy od dnia. Najpierw jest super, a potem jest beznadziejnie. Jak jedna wielka sinusoida. Nie ma miesiąca, żebyśmy się nie kłócili. Poznaliśmy się na studiach. ON zmienił uczelnie i dołączył do mojej grupy. Był przystojny, elegancko ubrany i przykuł moją uwagę. Po ćwiczeniach zapytał czy mógłby pożyczyć ode mnie notatki i w podzięce zaprosił na kawę. Kawa, kino, w międzyczasie wspólne pisanie i tak jakoś wyszło, że zostaliśmy parą. I tu zaczęły się pojawiać schody. Już w pierwszym miesiącu związku zaczęliśmy się kłócić o jego ''luźne'' relacje z kobietami. On nie widział w tym nic złego, dla mnie pisanie do moich przyjaciółek, które dopiero co poznał nie było normalnie i do zaakceptowanie. Kolejny miesiąc i kolejna kłótnia. Tak w skrócie wyglądało pół roku. Najpierw jest super kochany i żyje nam się jak w komedii romantycznej, a potem jakbyśmy toczyli batalie rozwodową i wykłócali się o porcelanę, którą dostaliśmy w prezencie ślubnym. Wiem, że w każdym związku są lepsze i gorsze chwile, że nie ma związków idealnych i, że nie ma ludzi bez wad. Tylko w ostatnim czasie było naprawdę źle. Przez ostatni tydzień co wieczór płakałam w poduszkę, bo męczyło mnie to wszystko psychicznie. Zaczęłam się zastanawiać czy chce spędzić tak kolejne 6 miesięcy, czy chcę tak żyć i czy chce, żeby tak wyglądał mój związek. W międzyczasie, kiedy było naprawdę beznadziejnie do mieszkania naprzeciwko wprowadził się nowy mieszkaniec - A. Wysoki, przystojny, z poczuciem humoru i wpadł pożyczyć trochę oleju bo akurat mu się skończył. Chwilę porozmawialiśmy i okazało się, że naprawdę wiele nas łączy. Też uwielbia spacery po górach, też jest spontaniczny i nie znosi schematów i monotonni, też interesuje się kinematografią i mogłabym tak wymieniać dalej. Zaczęliśmy się coraz częściej spotykać (u mnie albo u niego, ale TYLKO ŻEBY POROZMAWIAĆ, jak zwykli znajomi/koledzy). Wie, że mam kogoś (M) ale chyba widzi, że niespecjalnie nam się układa. Zarówno z mojej, jak i z jego strony nigdy nie doszło do niczego, ponad zwykłą, normalną relację. Tylko przez te problemy w związku i moją znajomość z A. zaczynam mieć jeszcze większe wątpliwości czy M. to na pewno facet dla mnie. Nie wiem czy go kocham. Jest moim pierwszym i jedynym facetem, szanuję go i zależy mi na nim. Ale widzę też różnice między nami, które zaczynają mnie coraz bardziej irytować. Wiem, że pewnych rzeczy nie będę w stanie zaakceptować i zaczynam mieć mętlik w głowie. A. mnie intryguje. Wydaje się być idealny - spontaniczny, z identycznym poczuciem humoru, jak ja i z dystansem do siebie. I teraz coraz częściej zaczynam się zastanawiać co zrobić. Nie wiem byłabym w stanie zerwać z M. Nie wiem jak on by to zniósł. Widzę, że jest naprawdę we mnie zakochany, ale ma ciężki charakter. Podobnie jak ja, z tą różnicą, że on oczekuje, że wszyscy będą obchodzić się z nim jak z dzieckiem i zawsze musi wyjść jego racja. Po prostu to wszystko się pokomplikowało i sama już nie wiem co czuje i czego chce. Na pewno M. nie jest mi obojętny. Połączyło nas coś pięknego, ale też toksycznego. Nie chce za 5 lat uświadomić sobie, że zmarnowałam życie i powinnam była dokonać innego wyboru. Chyba potrzebuje rady...

No a zycie jest dlugie i trzeba isc z ta osoba przez zycie gdy sie ja wybierze,tak wiec jak sobie poscielisz tak sie wyspisz,twoj wybor,nie nasz.

Dnia 12.07.2019 o 17:42, Gość Gosc napisał:

No a zycie jest dlugie i trzeba isc z ta osoba przez zycie gdy sie ja wybierze,tak wiec jak sobie poscielisz tak sie wyspisz,twoj wybor,nie nasz.

Już zdecydowałam. "Nie ma co gnić, trzeba żyć". Trwanie dalej w tym związku byłoby błędem. Już wiem, że M. to nie jest facet dla mnie.