Pies zatruwa mi życie

Muszę to z siebie wyrzucić, bo od nadmiaru mentalnych i dosłownych szczyn niedługo zbutwieje od środka.
Mam psa. Od jakiś 3 lat. Sunię husky, którą wzięłam mieszkając jeszcze z rodzicami i która jest moim oczkiem w głowie. Za szczeniaka dała mi mocno w kość, ale przeżyłyśmy to i teraz jest naprawdę grzecznym psem; dostosowała się do mnie, a ja do niej i wydawało mi się, że udało mi się osiągnąć w tym wszystkim balans. Pies jeździ ze mną na wakacje, biega przy rowerze i  nieraz wychodzi na miasto jeśli idę wypić piwo do ogródka. Ogólnie nie mam z nią żadnego problemu. Znajomi już się przyzwyczaili, że tam gdzie ja, tam na 99% też ona. Tak naprawdę ten pies pomógł mi wyjść z silnej depresji. Wszystko było pięknie. Do czasu...
Rok temu zaczęłam związek z chłopakiem, z którym bardzo dobrze się dogaduje. Po wcześniejszej jeździe bez trzymanki, zdradach, załamaniach nerwowych i innych dziwnych jazdach, obecny chłopak jest dla mnie jak anioł. Ma on jednak kilka wad, a między innymi przewlekłe lenistwo. Serio... to ten typ osoby, która nie wstanie do lodówki po oranżadę, tylko prosi wszystkich na około, a po odmowie... dalej nie przynosi sobie tej oranżady. No mniejsza, to tak żeby zobrazować problem. Wiadomo, że jak trzeba coś konkretnego zrobić, to zrobi to, ale na ogół jest szukanie wymówek. Mieszkamy na razie z jego mamą w jednym małym pokoju (tzn. my mieszkamy w jednym, a mama w drugim), który jest mocno zagracony, bo mamy sporo rzeczy upchniętych na małej przestrzeni. Czekamy aż obecni lokatorzy, którym wynajmujemy mieszkanie się wyprowadzą. Ma to potrwać jeszcze kilka miesięcy, o czym wiemy od dawna.  
Do sedna. 
R (mój chłopak) jakieś 4 miesiące temu przyszedł do domu z MEGA newsem, mianowicie... wpłacił zaliczkę za szczeniaka. Tak nagle, bo nasza wspólna znajoma zdecydowała się w końcu na psa, a że kiedyś R rozmawiał z nią na temat tej rasy (bokser, jeśli kogoś to interesuje) i oboje mieli takie psy w dzieciństwie, to pod wpływem jej decyzji... on też nagle zapragnął psa. Ja zonk, wtf, co jest grane. Po pierwszym szoku jakoś to przełknęłam, nie chciałam mu robić przykrości i nawet się ucieszyłam po czasie, bo kocham psy. Uznałam, że jakoś to będzie.
Czas tak sobie płynął, a ja nie widziałam po nim jakiejś dużej ekscytacji, którą obserwowałam u siebie kiedy jechałam po swojego psa. Wiecie... odliczanie, wybieranie imienia itp. U nas to było na zasadzie:
- kiedy ten pies ma być do odbioru?
- chyba w piątek.
- aha to fajnie.
- aha no super.
Nadszedł ten dzień. Pierwsze dni minęły w normalnej atmosferze, wiadomo nowy członek rodziny, więc wszystko skupiło się na niej. Po paru dniach zaczęły się problemy: że nie chce mu się wyjść, że nie sprząta jak się zleje (tzn. sprząta, ale nie tak często jak to jest potrzebne, bo pies potrafi kilkanaście razy dziennie nasikać i prawie tyle samo razy nasrać), ogląda się na mnie jeśli chodzi o spacery itp. Czyli pierwsza fala podniecenia opadła, zaczynają się schody. Zapala mi się pomarańczowa lampka, ale robię dobrą minę do złej gry.
Zaczęły się wakacje; wyjazd nad morze mieliśmy zaplanowany od dawna. Pies w 50% zniszczył nasz urlop. Kłóciliśmy się kto ma posprzątać siki, wieczne kupska wszędzie, problem z wyjściem bez psa i generalnie jeden wielki burdel (oboje dużo krzyczymy i jesteśmy nerwowi, a mi wystarczy iskra żeby wybuchnąć). Doszło do tego, że nigdzie nie mogłam zabrać samej mojej suni, bo musiała być dosłownie niańką dla tego małego smroda, bo przy niej smród nie bałaganił w mieszkaniu i siedział spokojnie. Byłam wściekła coraz bardziej, bo nie tak sobie to wyobrażałam. Do dziś mam wrażenie, że mój pies nie wykorzystał do końca wyjazdu i spacerów było dużo mniej niż sobie to zaplanowałam. Pod koniec dojechała do nas na kilka dni moja przyjaciółka i zaczął wykorzystywać ją. Julka posprząta, Julka wyjdzie z psem, Julka da psu jeść. Fakt, że ona sama wychodziła z taką inicjatywą, ale on to ewidentnie wykorzystywał. Oczywiście powiedziałam jej to wprost, wzruszyła ramionami. Mówię ok, nie wtrącam się (w głębi duszy cieszyłam się, że ona to robi, a nie ja, choć to okropne XD). 
Dobrnęliśmy do końca wyjazdu. Wróciliśmy. I kłócimy się dalej. Ja nie "czuje" tego psa, nigdy nie podobały mi się tego typu rasy (to sprawa drugorzędna, ale gdybym miała wybierać drugiego psa, to byłby to pies ze schroniska lub drugi husky), nie mam takiego zapału jak do swojego, nie chce mi się wychodzić z dwoma naraz, bo ciężko nad tym zapanować i moja sunia też nie ma normalnego spaceru, bo to małe ... ciągle na nią skacze. Oczywiście karmię małą, bo i tak gotuje jedzenie dla psów, więc mi to nie przeszkadza. Przeszkadzają mi natomiast wszechobecne siki, gówna, cały czas trzeba pilnować żeby czegoś nie rozgryzła i nie zjadła (je nawet żwir z ziemi lub perlit, nie rozumiem tego psa). Nawet w domu spokojnie nie można posiedzieć, bo albo wdepniesz w szczochy albo coś innego się odwali. Mam dość i przez to, że z natury jestem bardzo nerwowa plus mam jeszcze bardziej nerwową przeszłość, to po prostu przerasta mnie to. Nie pisałam się na to, nie chciałam tego, mój chłopak chyba też jednak tego nie chciał (przyznał mi raz, że trochę żałuje i chociaż kocha tego psa i jej nie odda, to już nigdy nie zdecyduje się na szczeniaka) i ogólnie cała ta sytuacja mnie dobija. Wolę siedzieć obecnie w pracy, niż wracać do tego zaszczanego domu. Dodatkowy szczegół - mamy w domu parkiet i wszystko w niego wsiąka, a w jednym miejscu już nawet zgniło, bo musiała nalać na wieczór i zobaczyliśmy to dopiero następnego dnia. Przynajmniej raz dziennie jest awantura na linii:  ja, R, pies. Nieraz płakałam z bezsilności. Czuję, że ten pies "popsuł nam życie" i same problemy przez niego. 
Nie wiem co mam robić. Nie oddamy tego psa, R pewnie się nie zmieni, a ja zaraz znów nie będę miała pracy (teraz jestem sezonowo) i będę skazana na ten burdel 24/7. Myślę nawet o wizycie u psychologa, ale wiem, że ta wizyta nie sprawi nagle cudu i siki nie zaczną same parować. Nigdy zresztą nie byłam fanką psychologów, mimo że miałam z nimi do czynienia kiedyś często. 
Staram się ją uczyć, że ma załatwiać się na maty, dostaje nagrody za sikanie na matę itp. Chwalimy ją, kiedy załatwia się na dworze i staramy się robić wszystkie te rzeczy, ale ten pies jak dla mnie jest głupi. Pewnie kiedyś się nauczy, to jasne, ale do tego czasu ja się wykończę albo nasz związek jeszcze bardziej na tym ucierpi.
Jestem wściekła na siebie za moje reakcje, za moje nerwy, za ten brak cierpliwości, ale nie umiem tego przezwyciężyć, a jeśli już uda mi się przez kilka dni zachować spokój, to wybucham ze zdwojoną siłą. Zdarzyło mi sie wykrzyczeć, że nienawidzę tego psa i chcę go oddać. Nienawidzę siebie za to, ale tak było. 

Lata 2015-2018 były dla mnie straszne. Przez poprzedniego chłopaka zaliczyłam wizyty w psychiatryku, myśli samobójcze, popadłam w nałóg i generalnie byłam wrakiem człowieka. Podniosłam się po tym, znalazłam super chłopaka (poza jego lenistwem nie mogę mu nic zarzucić. Nikt tak o mnie nie dbał w życiu jak on), moje życie jest/było naprawdę super, a teraz znów mam napady nagłych nerwów, nawet jeśli nic się nie dzieje w danej chwili, to dostaje takiej "guli w gardle" i nie mogę opanować stresu. Boję się, że cały mój wypracowany przez ostatnie dwa lata spokój przelatuje mi przez palce i wracają stare problemu z opanowaniem nerwów. Zdarzyło mi się już po kryjomu brać leki na uspokojenie, czego bardzo dawno nie musiałam robić. Może komuś wydać się to przesadą, ale mam stwierdzone zaburzenia psychiczne i problemy różnego rodzaju. 

PS na koniec: na przełomie marca/kwietnia mieliśmy się już wyprowadzić do tamtego mieszkania, więc chciałam wziąć sunie ze schroniska 11-letnią. Niestety nie udało się to i przeprowadzka przeniosła się na lato/jesień. Zrezygnowałam z tej adopcji przez wzgląd na brak miejsca w jednym pokoju na dwa psy, w tym jeden z problemami i całe życie w schronisku. Uznałam, że to będzie niekomfortowe dla mojej suni, tej schroniskowej i nas ogólnie i z bólem serca staram się o tym zapomnieć. Pisząc o tym psie, mam łzy w oczach. Nieważne. Już tego nie zmienię. R wiedział o całej sytuacji, nawet był ze mną w tym schronisku i znał również powody, dla których zrezygnowałam - BRAK MIEJSCA. Po czym minęły dwa miesiące, nawet nie, a on wziął szczeniaka. Nie sądzę, że to złośliwie - raczej to efekt bezmyślności.
 

3 minuty temu, deathstate napisał:

jaki p0laki zwierzęta w mieszkaniach trzymają, jeszcze haskie co to potrzebują przestrzeni.

Jeśli ktoś ma pisać podobne bzdety, to może sobie od razu odpuścić. Moja sunia ma zapewnioną odpowiednią aktywność fizyczną: spacery i rower (w zimne dni oczywiście). Trolle do jaskiń, pls. 

Chaos w Twojej opowieści, jak i w Twoim życiu. Zrób jakieś porządki, żeby odzyskać harmonię. Chłopak powinien wspierać zamiast dokładać Tobie kolejnych problemów.

Ten drugi piesek nie będzie całe życie szczeniakiem. Musicie być czujni na jego sygnały, że chce siku albo coś więcej ( no przecież, co ja będę mówić- masz już psa i wiesz o tym, jakie mogą wyniknąć z tego problemy)  W ogóle nie rozumiem, przecież szczeniak to jak małe dziecko, wiadomo, że sam sobą się nie zajmie. Raczej pogoniłabym do galopu twojego chłopaka, jak można nie angażować się w sprawy domowe? Jego też, w tych sprawach musisz traktować jak dziecko czyli wprost nakazywać co ma zrobić i rozliczać z tego, nie ma innej rady. Musi to mu wejść w nawyk- praca na rzecz domu. To będzie bardzo trudne , zmienić jego postawę życiową, no ale warto spróbować. Pewnie będzie mówił, że się go czepiasz i inne takie tam. No niestety, musisz egzekwować. To jest proces długotrwały i nie musi odnieść zadawalającego skutku ( takie życie).

29 minut temu, PasjoNatka napisał:

Chaos w Twojej opowieści, jak i w Twoim życiu. Zrób jakieś porządki, żeby odzyskać harmonię. Chłopak powinien wspierać zamiast dokładać Tobie kolejnych problemów.

Trudno się nie zgodzić. Rzeczywiście, mnóstwo niewiadomych w tej twojej historii.

1 minutę temu, SlodkaPaskuda napisał:

Trudno się nie zgodzić. Rzeczywiście, mnóstwo niewiadomych w tej twojej historii.

Nie jest to tekst mojego życia, ale targają mną emocje. Jeśli ktoś o coś zapyta, to w miarę możliwości odpowiem. 

Chciał mieć psa to niech teraz nim się zajmuję... dzieckiem już nie jest żeby inni brali na siebie jego obowiązki 

autorko po pierwsze pies wyrośnie z tego sikania i srania wszędzie i co 5 minut (sama o tym dobrze wiesz, bo swojego psa wychowywałaś). Trzeba to przetrzymać. Ja też wychowywałam obecnego psa od szczeniaka i co prawda nic nam nie pogryzł i nie zeżarł, ale podłogi zasikane były przez kilka miesięcy. 

po drugie - to jest pies chłopaka i w związku z tym niech on po nim sprząta. Wiem to trudne uczyć dorosłego człowieka odpowiedzialności, ale musisz być konsekwentna. Przypuszczam, że jak z niego taki leń to w ogóle ani nie ugotuje, nie wypierze, pewnie ty sama wszystko robisz? 

W ogóle mam wrażenie, że ten pies to nie jest faktyczny problem, a twój chłopak - widać, że nie liczy się w ogóle z twoim zdaniem. Dlaczego w ogóle zgodziłaś się na tego drugiego psa? 

16 minut temu, Lubie ser napisał:

Dlaczego w ogóle zgodziłaś się na tego drugiego psa? 

 

Zostałam postawiona przed faktem dokonanym. 

17 minut temu, Lubie ser napisał:

Przypuszczam, że jak z niego taki leń to w ogóle ani nie ugotuje, nie wypierze, pewnie ty sama wszystko robisz? 

 

Tak, to prawda. Pomoc przy sprzątaniu zdarza się sporadycznie. Obowiązki domowe ogarniam, a jeśli nie chodzę do pracy, to nie widzę w tym problemu. Brodzenie w szczochach i kupskach mnie przerasta, bo miałam to z moją sunią jakiś czas temu i zbrzydło mi. Zresztą pies powoduje, że całe moje sprzątanie po kilku godzinach idzie na marne i to jest jeszcze bardziej frustrujące. 

35 minut temu, heynevermind napisał:

Zostałam postawiona przed faktem dokonanym. 

 

Tak, to prawda. Pomoc przy sprzątaniu zdarza się sporadycznie. Obowiązki domowe ogarniam, a jeśli nie chodzę do pracy, to nie widzę w tym problemu. Brodzenie w szczochach i kupskach mnie przerasta, bo miałam to z moją sunią jakiś czas temu i zbrzydło mi. Zresztą pies powoduje, że całe moje sprzątanie po kilku godzinach idzie na marne i to jest jeszcze bardziej frustrujące. 

zastanów się poważnie, czy chcesz z tym człowiekiem spędzić życie, bo wiesz, że to się nie zmieni? Nie dość, że ma gdzieś twoje zdanie i robi co chce to jeszcze musisz za niego robić. Ten pies to czubek góry lodowej. Jak twój facet wraca z pracy to niech przejmuje psie siki i kupy! 

W zasadzie to prawda, ja bym się wkurzyła na maksa gdyby ktoś mnie tak pod ścianą postawił.

Psiarze to jednak chorzy psychicznie ludzie. 

4 godziny temu, heynevermind napisał:

Muszę to z siebie wyrzucić, bo od nadmiaru mentalnych i dosłownych szczyn niedługo zbutwieje od środka.
Mam psa. Od jakiś 3 lat. Sunię husky, którą wzięłam mieszkając jeszcze z rodzicami i która jest moim oczkiem w głowie. Za szczeniaka dała mi mocno w kość, ale przeżyłyśmy to i teraz jest naprawdę grzecznym psem; dostosowała się do mnie, a ja do niej i wydawało mi się, że udało mi się osiągnąć w tym wszystkim balans. Pies jeździ ze mną na wakacje, biega przy rowerze i  nieraz wychodzi na miasto jeśli idę wypić piwo do ogródka. Ogólnie nie mam z nią żadnego problemu. Znajomi już się przyzwyczaili, że tam gdzie ja, tam na 99% też ona. Tak naprawdę ten pies pomógł mi wyjść z silnej depresji. Wszystko było pięknie. Do czasu...
Rok temu zaczęłam związek z chłopakiem, z którym bardzo dobrze się dogaduje. Po wcześniejszej jeździe bez trzymanki, zdradach, załamaniach nerwowych i innych dziwnych jazdach, obecny chłopak jest dla mnie jak anioł. Ma on jednak kilka wad, a między innymi przewlekłe lenistwo. Serio... to ten typ osoby, która nie wstanie do lodówki po oranżadę, tylko prosi wszystkich na około, a po odmowie... dalej nie przynosi sobie tej oranżady. No mniejsza, to tak żeby zobrazować problem. Wiadomo, że jak trzeba coś konkretnego zrobić, to zrobi to, ale na ogół jest szukanie wymówek. Mieszkamy na razie z jego mamą w jednym małym pokoju (tzn. my mieszkamy w jednym, a mama w drugim), który jest mocno zagracony, bo mamy sporo rzeczy upchniętych na małej przestrzeni. Czekamy aż obecni lokatorzy, którym wynajmujemy mieszkanie się wyprowadzą. Ma to potrwać jeszcze kilka miesięcy, o czym wiemy od dawna.  
Do sedna. 
R (mój chłopak) jakieś 4 miesiące temu przyszedł do domu z MEGA newsem, mianowicie... wpłacił zaliczkę za szczeniaka. Tak nagle, bo nasza wspólna znajoma zdecydowała się w końcu na psa, a że kiedyś R rozmawiał z nią na temat tej rasy (bokser, jeśli kogoś to interesuje) i oboje mieli takie psy w dzieciństwie, to pod wpływem jej decyzji... on też nagle zapragnął psa. Ja zonk, wtf, co jest grane. Po pierwszym szoku jakoś to przełknęłam, nie chciałam mu robić przykrości i nawet się ucieszyłam po czasie, bo kocham psy. Uznałam, że jakoś to będzie.
Czas tak sobie płynął, a ja nie widziałam po nim jakiejś dużej ekscytacji, którą obserwowałam u siebie kiedy jechałam po swojego psa. Wiecie... odliczanie, wybieranie imienia itp. U nas to było na zasadzie:
- kiedy ten pies ma być do odbioru?
- chyba w piątek.
- aha to fajnie.
- aha no super.
Nadszedł ten dzień. Pierwsze dni minęły w normalnej atmosferze, wiadomo nowy członek rodziny, więc wszystko skupiło się na niej. Po paru dniach zaczęły się problemy: że nie chce mu się wyjść, że nie sprząta jak się zleje (tzn. sprząta, ale nie tak często jak to jest potrzebne, bo pies potrafi kilkanaście razy dziennie nasikać i prawie tyle samo razy nasrać), ogląda się na mnie jeśli chodzi o spacery itp. Czyli pierwsza fala podniecenia opadła, zaczynają się schody. Zapala mi się pomarańczowa lampka, ale robię dobrą minę do złej gry.
Zaczęły się wakacje; wyjazd nad morze mieliśmy zaplanowany od dawna. Pies w 50% zniszczył nasz urlop. Kłóciliśmy się kto ma posprzątać siki, wieczne kupska wszędzie, problem z wyjściem bez psa i generalnie jeden wielki burdel (oboje dużo krzyczymy i jesteśmy nerwowi, a mi wystarczy iskra żeby wybuchnąć). Doszło do tego, że nigdzie nie mogłam zabrać samej mojej suni, bo musiała być dosłownie niańką dla tego małego smroda, bo przy niej smród nie bałaganił w mieszkaniu i siedział spokojnie. Byłam wściekła coraz bardziej, bo nie tak sobie to wyobrażałam. Do dziś mam wrażenie, że mój pies nie wykorzystał do końca wyjazdu i spacerów było dużo mniej niż sobie to zaplanowałam. Pod koniec dojechała do nas na kilka dni moja przyjaciółka i zaczął wykorzystywać ją. Julka posprząta, Julka wyjdzie z psem, Julka da psu jeść. Fakt, że ona sama wychodziła z taką inicjatywą, ale on to ewidentnie wykorzystywał. Oczywiście powiedziałam jej to wprost, wzruszyła ramionami. Mówię ok, nie wtrącam się (w głębi duszy cieszyłam się, że ona to robi, a nie ja, choć to okropne XD). 
Dobrnęliśmy do końca wyjazdu. Wróciliśmy. I kłócimy się dalej. Ja nie "czuje" tego psa, nigdy nie podobały mi się tego typu rasy (to sprawa drugorzędna, ale gdybym miała wybierać drugiego psa, to byłby to pies ze schroniska lub drugi husky), nie mam takiego zapału jak do swojego, nie chce mi się wychodzić z dwoma naraz, bo ciężko nad tym zapanować i moja sunia też nie ma normalnego spaceru, bo to małe ... ciągle na nią skacze. Oczywiście karmię małą, bo i tak gotuje jedzenie dla psów, więc mi to nie przeszkadza. Przeszkadzają mi natomiast wszechobecne siki, gówna, cały czas trzeba pilnować żeby czegoś nie rozgryzła i nie zjadła (je nawet żwir z ziemi lub perlit, nie rozumiem tego psa). Nawet w domu spokojnie nie można posiedzieć, bo albo wdepniesz w szczochy albo coś innego się odwali. Mam dość i przez to, że z natury jestem bardzo nerwowa plus mam jeszcze bardziej nerwową przeszłość, to po prostu przerasta mnie to. Nie pisałam się na to, nie chciałam tego, mój chłopak chyba też jednak tego nie chciał (przyznał mi raz, że trochę żałuje i chociaż kocha tego psa i jej nie odda, to już nigdy nie zdecyduje się na szczeniaka) i ogólnie cała ta sytuacja mnie dobija. Wolę siedzieć obecnie w pracy, niż wracać do tego zaszczanego domu. Dodatkowy szczegół - mamy w domu parkiet i wszystko w niego wsiąka, a w jednym miejscu już nawet zgniło, bo musiała nalać na wieczór i zobaczyliśmy to dopiero następnego dnia. Przynajmniej raz dziennie jest awantura na linii:  ja, R, pies. Nieraz płakałam z bezsilności. Czuję, że ten pies "popsuł nam życie" i same problemy przez niego. 
Nie wiem co mam robić. Nie oddamy tego psa, R pewnie się nie zmieni, a ja zaraz znów nie będę miała pracy (teraz jestem sezonowo) i będę skazana na ten burdel 24/7. Myślę nawet o wizycie u psychologa, ale wiem, że ta wizyta nie sprawi nagle cudu i siki nie zaczną same parować. Nigdy zresztą nie byłam fanką psychologów, mimo że miałam z nimi do czynienia kiedyś często. 
Staram się ją uczyć, że ma załatwiać się na maty, dostaje nagrody za sikanie na matę itp. Chwalimy ją, kiedy załatwia się na dworze i staramy się robić wszystkie te rzeczy, ale ten pies jak dla mnie jest głupi. Pewnie kiedyś się nauczy, to jasne, ale do tego czasu ja się wykończę albo nasz związek jeszcze bardziej na tym ucierpi.
Jestem wściekła na siebie za moje reakcje, za moje nerwy, za ten brak cierpliwości, ale nie umiem tego przezwyciężyć, a jeśli już uda mi się przez kilka dni zachować spokój, to wybucham ze zdwojoną siłą. Zdarzyło mi sie wykrzyczeć, że nienawidzę tego psa i chcę go oddać. Nienawidzę siebie za to, ale tak było. 

Lata 2015-2018 były dla mnie straszne. Przez poprzedniego chłopaka zaliczyłam wizyty w psychiatryku, myśli samobójcze, popadłam w nałóg i generalnie byłam wrakiem człowieka. Podniosłam się po tym, znalazłam super chłopaka (poza jego lenistwem nie mogę mu nic zarzucić. Nikt tak o mnie nie dbał w życiu jak on), moje życie jest/było naprawdę super, a teraz znów mam napady nagłych nerwów, nawet jeśli nic się nie dzieje w danej chwili, to dostaje takiej "guli w gardle" i nie mogę opanować stresu. Boję się, że cały mój wypracowany przez ostatnie dwa lata spokój przelatuje mi przez palce i wracają stare problemu z opanowaniem nerwów. Zdarzyło mi się już po kryjomu brać leki na uspokojenie, czego bardzo dawno nie musiałam robić. Może komuś wydać się to przesadą, ale mam stwierdzone zaburzenia psychiczne i problemy różnego rodzaju. 

 

PS na koniec: na przełomie marca/kwietnia mieliśmy się już wyprowadzić do tamtego mieszkania, więc chciałam wziąć sunie ze schroniska 11-letnią. Niestety nie udało się to i przeprowadzka przeniosła się na lato/jesień. Zrezygnowałam z tej adopcji przez wzgląd na brak miejsca w jednym pokoju na dwa psy, w tym jeden z problemami i całe życie w schronisku. Uznałam, że to będzie niekomfortowe dla mojej suni, tej schroniskowej i nas ogólnie i z bólem serca staram się o tym zapomnieć. Pisząc o tym psie, mam łzy w oczach. Nieważne. Już tego nie zmienię. R wiedział o całej sytuacji, nawet był ze mną w tym schronisku i znał również powody, dla których zrezygnowałam - BRAK MIEJSCA. Po czym minęły dwa miesiące, nawet nie, a on wziął szczeniaka. Nie sądzę, że to złośliwie - raczej to efekt bezmyślności.
 

nie chce mi się tego całego czytać, ale doczytałam do tekstu o lenistwie faceta. Tylko dlatego, że nie zdradza nie znaczy, że jest dobrym partnerem. Dalej jest chu.jowy ten związek, dalej przez niego cierpisz. Nie zgadzaj się na bagno, tylko dlatego, że siedziałaś w większym

Autorko, porozmawiaj z twoim facetem o tym co Cię dręczy albo najlepiej pokaż mu ten wątek i niech go przeczyta. Jak mu na Tobie naprawdę zależy to postara się tak wszystko ułożyć żeby Ci było lżej.

Kochacie zwierzęta, super - ale to Twoje zdrowie jest najważniejsze.

Potrzebujesz się uspokoić i znaleźć ponownie harmonię, ogarnąć chłopa, bo powinien być od pomocy, a nie dokładania roboty i zastanowić się nad tym psem... Jeśli aż tak nie dajesz rady, to przemyśl jakieś inne opcje - oddanie dobrym znajomym? A jeśli zostawiasz go i kropka, to omów to z chłopakiem, musi Cię wspierać... Ty ogarniasz sama dwa psy (nie powinnaś bo to jego pomysł na nowego szczeniaka), a on jednego nie potrafi. 

Cześć Hey.  Kocham psy, a jeszcze bardziej koty - to taka nowo odkryta miłość jest. Mam w domu psa (małego) i kota a na podwórzu jeszcze jednego psa (dużego). Ale mam też odpowiedzialnego faceta w domu.  Jak czytam o twoim chłopaku, to boję się myśleć o waszej przyszłości... Jest leniwy, a to jest wieeelka wada u mężczyzny. Jest też nieodpowiedzialny - podejmuje decyzje pochopnie i nie chce ponosić za nie odpowiedzialności. To też jest poważna wada. Być może ma także zalety, ale wiele o nich nie piszesz...

5 godzin temu, Ciężka Nutka napisał:

Czuję, że ten pies "popsuł nam życie" i same problemy przez niego. 

Otóż nie, Hey.  Ten pies pokazał, jaki jest twój chłopak. To już nie pomarańczowa lampka powinna ci się zapalić, tylko czerwona. Trudno jest zmienić dorosłego człowieka, dlatego powtórzę : boję się myśleć o waszej przyszłości... Sorry.

Do postu wyżej mogłabym tylko dodać, że posiadanie zwierząt jest dla ludzi odpowiedzialnych.

Nie mówiąc już o posiadaniu dzieci...

Czy pomyślałas o tym w kontekscie związku w którym jesteś ?

19 godzin temu, Ciężka Nutka napisał:

nie chce mi się tego całego czytać, ale doczytałam do tekstu o lenistwie faceta. Tylko dlatego, że nie zdradza nie znaczy, że jest dobrym partnerem. Dalej jest chu.jowy ten związek, dalej przez niego cierpisz. Nie zgadzaj się na bagno, tylko dlatego, że siedziałaś w większym

Czyli w skrócie - w dupie mam Twój problem, ale przeczytałam o jednej wadzie mojego faceta i to jest powód żeby go zostawić. Typowa kafeteria, podziękuję za takie porady. Idąc tym tokiem rozumowania, nikt na świecie nie powinien być w związku, bo każdy ma jakieś wady. Tutaj główną wadą jest lenistwo, co otwarcie przyznaję i to jest problemem przy tym psie. 

13 godzin temu, amsterdam napisał:

Cześć Hey.  Kocham psy, a jeszcze bardziej koty - to taka nowo odkryta miłość jest. Mam w domu psa (małego) i kota a na podwórzu jeszcze jednego psa (dużego). Ale mam też odpowiedzialnego faceta w domu.  Jak czytam o twoim chłopaku, to boję się myśleć o waszej przyszłości... Jest leniwy, a to jest wieeelka wada u mężczyzny. Jest też nieodpowiedzialny - podejmuje decyzje pochopnie i nie chce ponosić za nie odpowiedzialności. To też jest poważna wada. Być może ma także zalety, ale wiele o nich nie piszesz...

Otóż nie, Hey.  Ten pies pokazał, jaki jest twój chłopak. To już nie pomarańczowa lampka powinna ci się zapalić, tylko czerwona. Trudno jest zmienić dorosłego człowieka, dlatego powtórzę : boję się myśleć o waszej przyszłości... Sorry.

Tutaj się zgodzę i również jestem załamana tym faktem, bo pies obnażył jego brak zaangażowania. Rozmawialiśmy o dzieciach i ja byłam raczej na "nie", chociaż on bardzo by chciał. Po tej akcji z psem nie ufam, że będzie mi pomagał. Raczej będzie chciał poprzytulać wykąpane i przebrane dziecko, a na mnie zrzuci całą odpowiedzialność za nie. Na szczęście dzieci to nigdy nie było moje marzenie, wręcz odczuwam wstręt przed ciążą. Jeśli będzie mnie kiedyś nagabywał na dziecko, przypomnę mu o jego kochanym piesku

Nie piszę o jego zaletach, bo to wątek raczej o psie, ale jeśli kogoś to interesuje, to jest to naprawdę bardzo dobra osoba. Poza tym cholernym lenistwem. Wydaje mi się, że jego również przerasta już ten pies i woli mnie atakować niż to przyznać. Generalnie mam od niego wsparcie we wszystkim; problemy rodzinne, zdrowotne, zmiana pracy itp. Tylko z tym pier... psem nie potrafi pomóc. Wydaje mi się, że z dzieckiem byłoby podobnie. 

Co do waszych relacji. Teraz to tylko pies. A pomysł co będzie jak będą dzieci a nikt Ci przy nich nie pomoże. Może dobrze ze tak się stało że trafił do was ten pies bo teraz masz obraz tego jak będzie to wyglądać w przyszłości. 

16 godzin temu, Hellies napisał:

Autorko, porozmawiaj z twoim facetem o tym co Cię dręczy albo najlepiej pokaż mu ten wątek i niech go przeczyta. Jak mu na Tobie naprawdę zależy to postara się tak wszystko ułożyć żeby Ci było lżej.

Kochacie zwierzęta, super - ale to Twoje zdrowie jest najważniejsze.

Wydrukowałam mu ten cały tekst i czekam aż się wypowie, ale jego odpowiedzią jest: "to nie zajmuj się tym psem i go nie dotykaj"... no ciężko mieszkając w jednym pokoju z tym psem. Teraz chcemy wyjechać na weekend do Krakowa i ja swoją sunie zabieram, bo ją bez problemu można zostawić w hotelu i nic nie zniszczy, ale jest problem co zrobić z małym gnojkiem. Oczywiście na pierwszy ogień poszła moja mama, przyjaciółka i mój przyjaciel, który ostatnio już został wykorzystany do opieki nad psem (akurat jemu się bardzo podobało, ale miał ją tylko jeden dzień), ale akurat wszyscy nie mogą (to moja sprawka akurat, celowo). Pojawił się pomysł wzięcia opiekunki dla psa z olx, ale mi ten pomysł się nie podoba, bo nie wiem co ta osoba będzie robiła z tym psem, czy nie będzie krzyczała na nią itp. Będę się cały weekend zastanawiać. Za wszelką cenę chciał zostawić psa swojemu tacie, ale jego tata jest trochę nieogarnięty i ma bardzo zabałaganione podwórko, a ten pies zżera wszystko jak leci i tam czeka go pewne zatrucie pokarmowe lub śmierć. Na to się nie zgodzę. Prędzej już w ostateczności zawiozę psa do mojego przyjaciela.  

2 godziny temu, heynevermind napisał:

Czyli w skrócie - w dupie mam Twój problem, ale przeczytałam o jednej wadzie mojego faceta i to jest powód żeby go zostawić. Typowa kafeteria, podziękuję za takie porady. Idąc tym tokiem rozumowania, nikt na świecie nie powinien być w związku, bo każdy ma jakieś wady. Tutaj główną wadą jest lenistwo, co otwarcie przyznaję i to jest problemem przy tym psie. 

 

Tutaj się zgodzę i również jestem załamana tym faktem, bo pies obnażył jego brak zaangażowania. Rozmawialiśmy o dzieciach i ja byłam raczej na "nie", chociaż on bardzo by chciał. Po tej akcji z psem nie ufam, że będzie mi pomagał. Raczej będzie chciał poprzytulać wykąpane i przebrane dziecko, a na mnie zrzuci całą odpowiedzialność za nie. Na szczęście dzieci to nigdy nie było moje marzenie, wręcz odczuwam wstręt przed ciążą. Jeśli będzie mnie kiedyś nagabywał na dziecko, przypomnę mu o jego kochanym piesku

Nie piszę o jego zaletach, bo to wątek raczej o psie, ale jeśli kogoś to interesuje, to jest to naprawdę bardzo dobra osoba. Poza tym cholernym lenistwem. Wydaje mi się, że jego również przerasta już ten pies i woli mnie atakować niż to przyznać. Generalnie mam od niego wsparcie we wszystkim; problemy rodzinne, zdrowotne, zmiana pracy itp. Tylko z tym pier... psem nie potrafi pomóc. Wydaje mi się, że z dzieckiem byłoby podobnie. 

on też ma w dupie twój problem  Zobaczysz jak lenistwo faceta zniszczy cię psychicznie za jakiś czas. Oczywiście możesz oddać psa i przynosić mu napoje. Póki co piszesz o dwóch wadach - tym, że jest leniwy i o tym, że atakuje cię bo jest leniwy

Dnia 7.07.2020 o 11:02, Kava napisał:

Ty nie masz problemu z psem, tylko z chłopakiem. Być może go idealizujesz, a z tego co piszesz wynika, że on ma tendencję do wykorzystywania ciebie. Z czasem może być gorzej, weź to pod uwagę.

Dokladnie, to leń który wysluguje sie innymi osobami od siebie nic nie dając, taka osoba nie powinna adoptować psa! A co będzie jeśli byscie mieli dziecko? Tylko Ty będziesz sie nim opiekować, wszystko spadnie ja Ciebie bo tatusiowi sie nie będzie chciało. Nic dobrego Cie z nim.nie czeka dziewczyno...

Dnia 7.07.2020 o 11:34, Lubie ser napisał:

autorko po pierwsze pies wyrośnie z tego sikania i srania wszędzie i co 5 minut (sama o tym dobrze wiesz, bo swojego psa wychowywałaś). Trzeba to przetrzymać. Ja też wychowywałam obecnego psa od szczeniaka i co prawda nic nam nie pogryzł i nie zeżarł, ale podłogi zasikane były przez kilka miesięcy. 

po drugie - to jest pies chłopaka i w związku z tym niech on po nim sprząta. Wiem to trudne uczyć dorosłego człowieka odpowiedzialności, ale musisz być konsekwentna. Przypuszczam, że jak z niego taki leń to w ogóle ani nie ugotuje, nie wypierze, pewnie ty sama wszystko robisz? 

W ogóle mam wrażenie, że ten pies to nie jest faktyczny problem, a twój chłopak - widać, że nie liczy się w ogóle z twoim zdaniem. Dlaczego w ogóle zgodziłaś się na tego drugiego psa? 

 

Otóż to, jeśli mieszkają razem to pewnie ona wszystko robi, sprząta, gotuje, prasuje a on jak Pan i władca przed TV siedzi i jeszcze chce by mu napoje podawac. 

8 godzin temu, heynevermind napisał:

Wydrukowałam mu ten cały tekst i czekam aż się wypowie, ale jego odpowiedzią jest: "to nie zajmuj się tym psem i go nie dotykaj"... no ciężko mieszkając w jednym pokoju z tym psem. Teraz chcemy wyjechać na weekend do Krakowa i ja swoją sunie zabieram, bo ją bez problemu można zostawić w hotelu i nic nie zniszczy, ale jest problem co zrobić z małym gnojkiem. Oczywiście na pierwszy ogień poszła moja mama, przyjaciółka i mój przyjaciel, który ostatnio już został wykorzystany do opieki nad psem (akurat jemu się bardzo podobało, ale miał ją tylko jeden dzień), ale akurat wszyscy nie mogą (to moja sprawka akurat, celowo). Pojawił się pomysł wzięcia opiekunki dla psa z olx, ale mi ten pomysł się nie podoba, bo nie wiem co ta osoba będzie robiła z tym psem, czy nie będzie krzyczała na nią itp. Będę się cały weekend zastanawiać. Za wszelką cenę chciał zostawić psa swojemu tacie, ale jego tata jest trochę nieogarnięty i ma bardzo zabałaganione podwórko, a ten pies zżera wszystko jak leci i tam czeka go pewne zatrucie pokarmowe lub śmierć. Na to się nie zgodzę. Prędzej już w ostateczności zawiozę psa do mojego przyjaciela.  

Mam nadzieję że skoro twój facet wie co i jak to może to przemyśli. Chyba faktycznie na razie najlepiej zostawić psa u przyjaciela. Ale niestety dobrze to nie wygląda i jeżeli coś szybko się nie zmieni to też napiszę że "boję się myśleć o waszej przyszłości..."