W sumie to współczuję ludziom, którzy szukają partnera/rki w mając około 30 lat i więcej.

Rozmawiając ze znajomymi widzę że pojawiają się u nich różne wymagania względem wymarzonych partnerów. Poprzeczka ustawiona jest wysoko np: ma mieć dom, samochód, oszczędności, dobre ciało, musi być super kochankiem/ką. Szkoły nie wiadomo jakie pokończone, doświadczenie zawodowe takie i siakie... To może być rzeczywiście frustrujące. Bo wymagania to jedno, a życie i rzeczywistość to drugie. Nie na wszystko mamy zawsze wpływ. Jak np ukończyć świetną szkołę, jak ktoś w rodzinie musi się zajmować umierającym rodzicem? (przykład z mojego życia...)

Ja faceta poznałam w liceum. Nie mieliśmy nic. Nawet szczególnie urodziwi nie byliśmy pewnie - patrząc na dzisiejsze standardy piękna. Zwyczajne zakochane dzieciaki. Nie mieliśmy żadnych wymagań względem siebie. żadnych standardów i nikogo do kogo moglibyśmy się porównywać. Byliśmy dla siebie pierwszymi kochankami. Do wszystkiego co mamy doszliśmy... razem. Czasem jedno z nas musiało przystopować i wtedy to drugie ciągnęło wszystko, a czasem odwrotnie. Przeszliśmy przez różne ciężkie choroby, wypadek (fuksem nie śmiertelny...), dzieci, emigrację, śmierć bliskich. Nigdy w życie nie patrzyliśmy jednak na siebie nawzajem pod kątem wymagań i oczekiwań. Wszystko co się przydarzało jednemu z nas to było wspólne doświadczenie i oboje z tym musieliśmy sobie radzić. To, że ktoś nie mógł teraz studiować tylko robić coś innego, a na studia poczekać to była wspólna decyzja a nie: "nie skończył szkoły, to za niskie standardy jak dla mnie".  

Czasem jak słucham opowieści koleżanek o facetach, których spotykają, którzy czasem "nie są w ich lidze" to jest mi ich wszystkich bardzo szkoda. Ten facet, czy kobieta może nie są w "tej" lidze z powodów na które nie mieli wpływu? Może nie mieli nigdy kogoś, kto byłby z nimi w gorszej chwili i pomagał wyjść na prostą? Mam wrażenie, że nie doceniamy szczenięcych miłości mówiąc: "Spokojnie, na miłość znajdziesz czas! Teraz się ucz, pracuj, zwiedzaj świat, inwestuj jak najwięcej w siebie!". Niestety POTEM czasem pojawia się problem  Nie znam danych, nie wiem czy to rzeczywiście problem na jakąś znaczącą skalę. Po prostu kilka razy się z tym zetknęłam. Czy ktoś z Was ma podobne spostrzeżenia?

1 minutę temu, BennieAndTheJets napisał:

Ja tam szukam kogoś kto ze mna wytrzyma i nie będzie mnie wku’rwiac. Temat zamknięty dziękuje za uwagę.

to w sumie same wymagania masz...

1 godzinę temu, Janna83 napisał:

Rozmawiając ze znajomymi widzę że pojawiają się u nich różne wymagania względem wymarzonych partnerów. Poprzeczka ustawiona jest wysoko np: ma mieć dom, samochód, oszczędności, dobre ciało, musi być super kochankiem/ką. Szkoły nie wiadomo jakie pokończone, doświadczenie zawodowe takie i siakie... To może być rzeczywiście frustrujące. Bo wymagania to jedno, a życie i rzeczywistość to drugie. Nie na wszystko mamy zawsze wpływ. Jak np ukończyć świetną szkołę, jak ktoś w rodzinie musi się zajmować umierającym rodzicem? (przykład z mojego życia...)

Ja faceta poznałam w liceum. Nie mieliśmy nic. Nawet szczególnie urodziwi nie byliśmy pewnie - patrząc na dzisiejsze standardy piękna. Zwyczajne zakochane dzieciaki. Nie mieliśmy żadnych wymagań względem siebie. żadnych standardów i nikogo do kogo moglibyśmy się porównywać. Byliśmy dla siebie pierwszymi kochankami. Do wszystkiego co mamy doszliśmy... razem. Czasem jedno z nas musiało przystopować i wtedy to drugie ciągnęło wszystko, a czasem odwrotnie. Przeszliśmy przez różne ciężkie choroby, wypadek (fuksem nie śmiertelny...), dzieci, emigrację, śmierć bliskich. Nigdy w życie nie patrzyliśmy jednak na siebie nawzajem pod kątem wymagań i oczekiwań. Wszystko co się przydarzało jednemu z nas to było wspólne doświadczenie i oboje z tym musieliśmy sobie radzić. To, że ktoś nie mógł teraz studiować tylko robić coś innego, a na studia poczekać to była wspólna decyzja a nie: "nie skończył szkoły, to za niskie standardy jak dla mnie".  

Czasem jak słucham opowieści koleżanek o facetach, których spotykają, którzy czasem "nie są w ich lidze" to jest mi ich wszystkich bardzo szkoda. Ten facet, czy kobieta może nie są w "tej" lidze z powodów na które nie mieli wpływu? Może nie mieli nigdy kogoś, kto byłby z nimi w gorszej chwili i pomagał wyjść na prostą? Mam wrażenie, że nie doceniamy szczenięcych miłości mówiąc: "Spokojnie, na miłość znajdziesz czas! Teraz się ucz, pracuj, zwiedzaj świat, inwestuj jak najwięcej w siebie!". Niestety POTEM czasem pojawia się problem  Nie znam danych, nie wiem czy to rzeczywiście problem na jakąś znaczącą skalę. Po prostu kilka razy się z tym zetknęłam. Czy ktoś z Was ma podobne spostrzeżenia?

Piękna historia niestety nie wszystkim jest dane. Ja w wieku 20 lat byłam Z kimś kogo kochałam mieliśmy   wszystko wspólne i zostałam po kilku latach goła  i wesoła więc jestem za tym zeby kobiety dążyły do bycia niezależną.

2 godziny temu, BennieAndTheJets napisał:

Ja tam szukam kogoś kto ze mna wytrzyma i nie będzie mnie wku’rwiac. Temat zamknięty dziękuje za uwagę.

I musi to działać w obydwie strony.

sama właśnie wykopałam z życia faceta z którym to życie miałam budować...zdecydowanie lepiej szukanie wyszło mi koło 30

5 godzin temu, kardulaki napisał:

Piękna historia niestety nie wszystkim jest dane. Ja w wieku 20 lat byłam Z kimś kogo kochałam mieliśmy   wszystko wspólne i zostałam po kilku latach goła  i wesoła więc jestem za tym zeby kobiety dążyły do bycia niezależną.

Sponsorowałas go?

9 godzin temu, Janna83 napisał:

Rozmawiając ze znajomymi widzę że pojawiają się u nich różne wymagania względem wymarzonych partnerów. Poprzeczka ustawiona jest wysoko np: ma mieć dom, samochód, oszczędności, dobre ciało, musi być super kochankiem/ką. Szkoły nie wiadomo jakie pokończone, doświadczenie zawodowe takie i siakie... To może być rzeczywiście frustrujące. Bo wymagania to jedno, a życie i rzeczywistość to drugie. Nie na wszystko mamy zawsze wpływ. Jak np ukończyć świetną szkołę, jak ktoś w rodzinie musi się zajmować umierającym rodzicem? (przykład z mojego życia...)

Ja faceta poznałam w liceum. Nie mieliśmy nic. Nawet szczególnie urodziwi nie byliśmy pewnie - patrząc na dzisiejsze standardy piękna. Zwyczajne zakochane dzieciaki. Nie mieliśmy żadnych wymagań względem siebie. żadnych standardów i nikogo do kogo moglibyśmy się porównywać. Byliśmy dla siebie pierwszymi kochankami. Do wszystkiego co mamy doszliśmy... razem. Czasem jedno z nas musiało przystopować i wtedy to drugie ciągnęło wszystko, a czasem odwrotnie. Przeszliśmy przez różne ciężkie choroby, wypadek (fuksem nie śmiertelny...), dzieci, emigrację, śmierć bliskich. Nigdy w życie nie patrzyliśmy jednak na siebie nawzajem pod kątem wymagań i oczekiwań. Wszystko co się przydarzało jednemu z nas to było wspólne doświadczenie i oboje z tym musieliśmy sobie radzić. To, że ktoś nie mógł teraz studiować tylko robić coś innego, a na studia poczekać to była wspólna decyzja a nie: "nie skończył szkoły, to za niskie standardy jak dla mnie".  

Czasem jak słucham opowieści koleżanek o facetach, których spotykają, którzy czasem "nie są w ich lidze" to jest mi ich wszystkich bardzo szkoda. Ten facet, czy kobieta może nie są w "tej" lidze z powodów na które nie mieli wpływu? Może nie mieli nigdy kogoś, kto byłby z nimi w gorszej chwili i pomagał wyjść na prostą? Mam wrażenie, że nie doceniamy szczenięcych miłości mówiąc: "Spokojnie, na miłość znajdziesz czas! Teraz się ucz, pracuj, zwiedzaj świat, inwestuj jak najwięcej w siebie!". Niestety POTEM czasem pojawia się problem  Nie znam danych, nie wiem czy to rzeczywiście problem na jakąś znaczącą skalę. Po prostu kilka razy się z tym zetknęłam. Czy ktoś z Was ma podobne spostrzeżenia?

Zgadzam się. Problem pojawia się, gdy w młodości nie pozna się nikogo i nie przeżyje się tej młodzieńczej miłości...

9 godzin temu, Janna83 napisał:

to w sumie same wymagania masz...

teraz jest plaga singli, niestety większość zdechnie samych i nikogo nie znajdą z tym chorymi wymogami, szczególnie kobiety

7 godzin temu, kardulaki napisał:

Piękna historia niestety nie wszystkim jest dane. Ja w wieku 20 lat byłam Z kimś kogo kochałam mieliśmy   wszystko wspólne i zostałam po kilku latach goła  i wesoła więc jestem za tym zeby kobiety dążyły do bycia niezależną.

co z chłopem zrobiłaś?

6 godzin temu, Ciężka Nutka napisał:

sama właśnie wykopałam z życia faceta z którym to życie miałam budować...zdecydowanie lepiej szukanie wyszło mi koło 30

jak lepiej wyszło jak faceta się pozbyłaś?

4 minuty temu, BoniBluBubble napisał:

Ty tez. 

o mnie się nie martw cipciu

2 godziny temu, blada doopa napisał:

co z chłopem zrobiłaś?

Ja nic  to on poszukał innej kiedy ja nie miałam pracy już zapomniał jak ja go utrzymywałam kiedy nie pracował. 

4 godziny temu, Malutka92 napisał:

Sponsorowałas go?

Kiedy nie pracował ja pracowałam całymi dniami i mieliśmy wspólne pieniądze ogólnie więc to utrzymywałam.

14 godzin temu, BennieAndTheJets napisał:

Ja tam szukam kogoś kto ze mna wytrzyma i nie będzie mnie wku’rwiac. Temat zamknięty dziękuje za uwagę.

Nikt z tobą nie wytrzyma, jak o siebie nie zadbasz

Uuu zapchanialo nieuzasadnionym poczuciem wyższości. Jak dobijasz 40 to troszkę za głośno szczekasz, wiesz? Akurat ten wiek się zaczyna, ze Twój mąż zacznie biegać z malym dookoła. Być może wymieni Cie na coś młodszego. Dalej będziesz wtedy taka mundra? O szczęściu to można mówić jak się jest na łożu śmierci a nie wtedy, gdy gra w zasadzie jest w toku. Nie jedna już rozwódka pod 40 została z ręką w nocniku. A też taka mądra była jakby  Pana Boga sa nogi złapała. Zalecam odrobinę pokory. 

13 godzin temu, uzyszkodnik napisał:

W sumie to wspolczuje ludziom, ktorzy maja tak niska samoocene, ze pod plaszczykiem falszywego wspolczucia, probuja przepchnac posta, ktorego glowna zawartoscia jest samodowartosciowywanie sie i samochwalstwo.

Gratuluje, ze poznalas wartosciowego czlowieka juz w liceum, ale to nie powod, by sugerowac, ze Twoje rowiesnice nie docenialy swoich licealnych partnerow. Ty oczywiscie docenilas i masz za to nagrode.

A moze nie mialy licealnych milosci, byly one toksyczne albo nie trafily na rownie wartosciowa osobe, jak Twoj maz?

A szczeniece milosci czesto sa niedojrzale i nie przeradzaja sie w prawdziwa milosc, bo wielu ludzi musi sie jej dopiero nauczyc.

Twoj post nie jest wartosciowy - tylko pompuje Ci ego. Ostatecznie moze jednak przyklasna Ci incele, ktorzy zostali kiedys (moze w liceum) odrzuceni przez jakas dziewczyne, uwazaja sie za nie docenionych i sa przekonani, ze to wlasnie oni potrafiliby ja uszczesliwic, ale to zaprzepascila.

Nasze zycie nie konczy sie w tym momencie. Ty i te kolezanki, ktore tak niezbyt pochlebnie opisujesz, macie przed soba dlugue lata zycia. Dopiero przed smiercia bedzie mozna zweryfikowac, kto przezyl je najbardziej szczesliwie.

Wydaje mi się, że autorce chodziło o miłość bez wielkich warunków przed. Ze swojej strony mogę powiedzieć lakonicznie, że ludzie łączą się w pary z różnych powodów

A ja tej pierwszej miłości bez wymagań właśnie nie wspominam dobrze. Brak wymagań z jednej strony jest piękny, ale z drugiej prowadzi też do toksycznych sytuacji, kiedy druga strona jest bardzo pewna siebie i myśli, że nic nie musi, bo ma Cię już w garści i nie musi się o nic starać, bo będziesz z nim bez względu na wszystko i np. ignoruje Twoje potrzeby. Mi jednak wymagania wyszły na dobre i nigdy nie podchodziła bym już tak naiwnie do związku jak wtedy.

7 godzin temu, blada doopa napisał:

jak lepiej wyszło jak faceta się pozbyłaś?

bo znalazłam nowego

No ale niestety każdego może to spotkać np. rozstać czy rozwieść można się w tym wieku albo i później .

35 minut temu, ubierztylek napisał:

lepsza stara panna niż rozwódka i wdowa

Aż muszę zapytać. Lepsza do czego?

2 minuty temu, ubierztylek napisał:

do życia to jedyna istota która nie chodzi wiecznie zaryczana

Nadal nie wiem dlaczego lepsza ale nieważne. Przecież ta stara panna równie dobrze mogła być w długim związku bez małżeństwa. Teraz niestety taka moda.