Konkurs kokietowania cd...

(Chyba w wyliczance czegoś zabrakło? A może się jednak mylę?)

Na przykład? :-)

Przykro mi Ryba, że dzień najczarniejszy. Tym bardziej, koniec roku o rzut beretem. Cóż zrobić...

(W sensie co mówią o osobie składającej?)

Nie będzie przykładu, Ryba. Pozostawię Cię sam na sam z domysłami. Niech i ja mam czasami jakąś radość z niedomówień.

Mówią o tej osobie bardzo dobrze. Tak sądzę.

A w temacie wyliczanki - są to moje adresy. Które określam jako \"moje\". W których jeszcze czuję się "u siebie", a nie "w gościach".

No ja właśnie to miałem na myśli, Ryba, że "u siebie, a nie w gościach".

No, to nie ma więcej takich adresów... W sumie, nawet adres zameldowania trzeba byłoby zdjąć z listy.

Jeszcze nie ma, Ryba. Kto wie, co przyniesie Ci przyszłość...?

Przyszłość wie... :-)

Ale Ty nią nie jesteś, Ryba. Ja zresztą także nie.

No nie. (odpowiedziałam niezbyt mądrze) Ale co z tego wynika? :-)

Że kolejny adres nie jest wcale wykluczony, Ryba. Docelowy adres.

Może... :-) A póki co, coś mnie kłuje pod lewą ręką i mam dreszcze i szczękościsk. Szpital niedaleko, na szczęście. :-0

A zjadłaś dzisiaj porządne śniadanie i obiad? I w ogóle, co to za zwyczaje, siedzieć o tej porze w pracy? Pora do domu. Ty wiesz, Ryba, że tak naprawdę efektywnie człowiek nie jest w stanie pracować dłużej, niż cztery godziny w ciągu dnia? Więcej godzin w pracy odbija się na zdrowiu, jeśli nie natychmiast, to w przyszłości.

w biegu Was pozdrawiam :)

Uprawiasz biegi, "jak kokietować"? Z kim o co się ścigasz?

Moje godziny pracy to 8:30 - .... na ogół 17:30 - 18:00. Zjadłam jedno i drugie, choć to drugie to trudno nazwać porządnym. JK - :-D

:-( No wlaśnie, Ryba, system dobijający życie prywatne. Ja to kiedyś przyuważyłem będąc na praktyce w Szwajcarii. Zaczynaliśmy o godzinie ósmej. Dzień robotniczy w tym kantonie liczył dziewięć godzin. Do tego półtoragodzinna przerwa na obiad. Do tego czas potrzebny na dojazd i odjazd z pracy. W tygodniu życie rodzinne praktycznie nie istniało. I co z tego, że Szwajcarzy tacy bogaci?

Kluczu :) , a i owszem biegi uprawiam ... miedzy jednym oknem a drugim heh :)

Znaczy się, "jak kokietować", myjesz okna... Łączę się z Tobą w bólu, jako były pomywacz okien. Ech, umyłem ich pewnie parę tysięcy...

dzieki dobry czlowieku :)

Kobieto - chylę czoła... :-) Psełdonimie - jest to też jakis sposób na zabicie czasu i wyrzutów w przypadku braku rodziny...

Rybko - to nie tak do końca. Samotnosci nie zabijesz ... ani nie zagluszysz. Żadna praca nie pozwoli zapomnieć , że jest się samemu ... :( A okna mialam strasnie brudne - wstyd psia krew....

Masz na myśli mycie okien? Rybo? Być może, ale ja tej działalności już nie uprawiam od lat. Robiłem to za to na sudiach. Na przemian ze skrobaniem rdzy na statkach i malowaniem żurawików. Swoją drogą, Ryba, przy tym myciu okien, to miał miejsce pierwszy przypadek zabicia się. To było w centrum Gdańska. Stary, poniemiecki budynek. Czwarte piętro. Stojąc na parapecie wielkiego, otwartego na oścież okna, zaplątałem się w jakieś sznurki, których urzedniczki używały do sowich fasolek i pnączy. No więc, nogi mi się zaplątały, dałem krok i zwaliłem się jak ścięta kłoda - bezwładnie. Zwaliłem na podłogę pokoju, w którym znajdowało się okno. A przecież mogłem polecieć w drugą stronę :-) Tak, Ryba, nie dwa ale trzy razy uszedłem, nie wiedziąc czemu, z życiem. Tylko że sprawa okienna była dawno temu, i niemal o niej zapomniałem.

Może zapomnieć nie pozwoli, "jak kokietować", ale przynajmnie pozwoli na chwilową amnezję, co jest z psychicznego punktu widzenia konieczne, bo inaczej idzie człowiekowi zwariować.

Od mycia okien wolę czytanie książek, Ryba :-)

Miałam na myśli \"system dobijający życie prywatne\". Ale ta opowieść za to zmroziła mi krew w żyłach. Miałam tylko jeden przypadek \"ujścia z życiem\" cudem. To było prawie trzy lata temu... Psychozapaść. Prawie weszłam pod samochód, bezwiednie, w ogóle nie rejestrowałam rzeczywistości. Coś mnie odciągnęło za kołnierz i powstrzymało nogę, która chciała mnie wciągnąć wprost pod koła startujących aut. Jak oprzytomniałam, zrobiło mi się zimno... :-)

JK - wiem... Ale czasem intensywność myśli i odczuć zależy też od stopnia zmęczenia materiału...