Nie lubię dzieci...

"skrzypku nie wiem jak innych" a to masz fajnie, fajne dzieci, fajny zięć

a masz jakiś sposób, jak wychować dzieci, żeby sobie dobrze radziły w swoich związkach

Kasa... wszystko się do tego sprowadza prędzej czy później. Ale jest dowiedzione, że im więcej kasy w rodzinie tym mniej wrażliwe i bardziej materialnie nastawione do życia dziecko. Fuj!

hotlife - mozna kochac kase, kariere i dzieci , moze w róznym stopniu, ale to sie nie wyklucza. A skrzypek chyba nie nazwala dzieci potworami? Irytuja ją tylko, pewnie nie trafila na sympatyczne, zdarza sie. I trudno kochac obce dzieci , tak jak trudno kochac nieznajomych dorosłych.

Oby nigdy nie wpadła. I współczuję - nie zakochać się w obcym dziecku widząc jego uśmiech to dla mnie chore. Trzeba być strasznie nadętym i próżnym lub czystym egocentrykiem. Tak czy siak - nie chciałbym znać osoby która nie lubi dzieci.

hotfile ty chyba masz jakies problemy z postrzeganiem swiata bo wszystko na sprowadzasz na totalny skraj... I fakt nie nazwałam potworami ;) hotfile co do twojej ostatniej wypowiedzi to moze zaraz napiszesz - kocham wszystkie dzieci???

pytanio - sposób? sluzyc dobrym przykladem:), ewentualnie uczyc na błedach:(.

Tak - kocham wszystkie dzieci. Kocham też naturę, zwierzęta, nawet żuczki omijam jak idę i coś się plącze pod nogami. A ty pewnie z tych co pająki z satysfakcją rozgniatają i krzyczą jak zobaczą mysz albo wiewiórkę. Po prostu jesteś na nieco innym etapie rozwoju duchowego.

hotfile - nie, myslisz sie, i nie wyciągaj takich wniosków skoro mnie nie znasz z drugiej strony skoro tak kochasz to wszystko to dlaczego pozwalasz sobie na takie opinie... (troche mi sie to gryzie)

Bo chcę wywołać u Ciebie mały szok emocjonalny i zmusić do napisania czegoś od serca.

hotfile - to b.pieknie, ale zadam z ciekawosci pytanie - czy kochasz tez wszystkich dorosłych? a jesli nie, to od jakiego wieku przestajesz nietórych kochac?

hotfile jestes zabawny... :D

Nie, nie wszystkich. Niestety na tym etapie rozwoju jeszcze nie jestem i wciąż targają mną różne uprzedzenia, skojarzenia, stereotypy, antypatie, itd.

Skrzypek na dachu? Chyba na poddaszu... Ludzie nie mający argumentów często próbują obracać dyskusję w żart lub naśmiewać się z adwersarza tudzież robić różnego rodzaju wycieczki osobiste. Wysil się bardziej bo ziewam już.

czyli krótko mówiąc twoje zdanie jest nieobiektywne

hotfile nie mam zamiaru prowadzic z toba żadnych dyskusji bo najzwyczajniej w świecie sie nie da, rozmowa polega na tym, że jedna osoba mówi, a druga słucha i na odwrót a do tego odnoszą sie z szacunkiem do poglądów rozmówcy, niestety ty nie spełniasz tych "warunków"

hotfilee , raczej jestem sklonna myslec, ze nie tyle kochasz wszystkie dzieci, co masz wobec nich instynkty opiekuncze, tak jak i wobec zwierzat - jako istot w jakims stopniu słabszych od siebie. Bo trudno kochac wszystkie dzieci nie kochając wszystkich ludzi. Powiedzmy - widzisz chlopczyka, który sie usmiecha, twierdzisz, ze go kochasz i co, potem pewnego dnia chlopczyk konczy 18( 16? 7? )lat i od tego momentu przestajesz nagle go kochac?

Nie masz rodzeństwa, prawda? A Twoje dzieciństwo skończyło się bardzo szybko.

Dlaczego kochanie ludzi złych miałoby być błędem lub sprzecznością w kontekście tego co napisałam o dzieciach? Nie rozumiem Cię. A skoro ja wg. Ciebie popełniam błąd to jak nazwać kogoś, kto w płaczu / krzyku dziecka nie dostrzega jego emocji i nie tylko jest wobec nich obojętny co jeszcze twierdzi, że go irytują. Zresztą podobnie reaguję na ludzi dorosłych - to się nazywa empatia.

zapewniam cie iz moje dzieciństwo było bardzo szczesliwe i skoczyło sie w odpowiednim momencie, mam rodzenstwo i jako dorosła kobieta czuje sie wartościową osoba i nie żyje w środowisku ludzi zepsutych, dołączam sie do pytania skrzypku nie wiem innych...

hotfile - kiedy ja wlasnie twierdze, ze w kontekscie tego, co piszesz o dzieciach, kochanie zlych ludzi ( o ile istnieja naprawde ci zli) nie jest bledem ani sprzecznoscia - jesli kocha sie wszystkie dzieci to logiczne byłoby kochanie wszystkich dorosłych. A empatia to jednak co innego, niz kochanie. Pozdrawiam dzietnych i bezdzietnych, dobranoc.

skrzypku nie wiem jak innych pozdrawiam i ja ;)

A co jest złego w chęci posiadanie kasy? Dla mnie pieniądze są ważne, bo dają mi różne możliwości. Lubie też markowe ciuchy, kosmetyki, wygodny modny dom, samochód, wyjazdy i imprezy, no i oczywiscie wakacje z mężem, kosmetyczka, fryzjer itp. to wszytko kosztuje. Dzięki temu moge tez posyłac córkę na zajęcia, kupywac jej zabawki i jestesmy wszyscy usatysfakcjonowani. Doszłam do wniosku ze jestemy super rodziną, bo każdy robi to co chce i lubi i jesteśmy szczęśliwi.

MIAŁAM TO SAMO - owszem pieniądze dają możliwośći niekiedy bardzo duże, problem bodajże leży w tym, że przedmówca chyba jest ascetą ;)

oj skrzypek na dachu, osobiście nie rozumiem tego, gdyż postawa ascety jest mi totalnie obca:) hehe Ja jestem przebrzydłą materalistą, egoistką etc. i bardzo mi z tym dobrze

Skrzypek przestroga dla Ciebie. Sobota wieczór, a ja siedzę w domu przed kompem, no cóż takie są uroki systemu 1-1 o którym już pisałam, ten week spędzamy rodzinnie, a znajomi szaleją na parkiecie:( W takich chwilach jestem pewna, ze nie należy słuchac innych, tylko swojego serca. Mam nadzieje, że uda mi się małą wcześniej położyc spac to sobie chociaż miło czas z mężusiem spędze:)

to niemożliwe aby kobieta w naszym kraju nie lubiła dzieci, to jest nieprawdopodobne, zaraz ci sie doleci. w naszym kraju to najlepiej jak dziewwczyna skończy edukację w wieku 18-19 lat i już rodzi dzieci jedno po drugim. Nieważne, ze ktoś może nie lubieć, może nie chcieć, ma na siłę lubić i chcieć i to nie jedno, bo co tam, kilkoro.

Fajnie, że ktoś to w końcu napisał. Ja też nie lubię dzieci. Mam prawo. Nigdy mnie nie rozczulały ani małe ani te większe. I strasznie mnie denerwuje, że są takie osoby, które mi nie pozwalają mieć własnego zdania na temat dzieci. Ich pogląd na ten temat jest "jedyny i słuszny". I oczywiście w ich mniemaniu muszę być egoistką nastawioną na kasę, która nie umie kochać drugiego człowieka. I jak tu się nie czuć obrażoną, kiedy dookoła same mamuśki, "które wiedzą lepiej" ? Nie piszcie mi, że pewnie kiedyś dojrzeję do dziecka (mam prawie 30 lat i jakoś się nie zanosi). Nie piszcie też, że tracę to i tamto (skoro nie lubię dzieci, to nie marzy mi się też ich miłość). Dobrze, że ktoś założył taki wątek, bo w tym kraju jak się przyznasz do nielubienia dzieci to Cię normalnie zlinczują ew. stwierdzą niedojrzałość lub inny defekt. A kobiet, które nie lubią dzieci jest więcej niż Was się zdaje.... A jeszcze jedno: to, że ja kiedyś byłam dzieckiem to żaden argument. Jako dziecko też nie lubiłam innych dzieci, a od dorosłych nie oczekiwałam adoracji (z wyjątkiem rodziców). Wnerwiały mnie te baby, które chciały na mnie wymusić uśmiech etc (jakbym co najmniej była małpą w zoo :( )

Mnie najbardziej boli w tym wszystkim stwierdzenia, że jestem jakąś 'bogaturką' która za pieniędzmi i karierą zawodową nie widzi prawdziwego piękna i powołania każdej kobiety czyli macierzyństwa. Niestety moja kariera zawodowa to brak kariery. Przedtem pracowałam w hurtowni, zarabiałam majątek - 1200zł na rękę za 15 godzin roboty dzień w dzień, nawet za przeproszeniem, wysrać się nie było kiedy bo trzeba było zarobić na opłaty i dostosować się do wymogów pracodwacy aby nie wylecieć na zbity pysk. Nie pomogło, przyszedł kryzys, zwolnienia grupowe. Od roku nie mam stałej pracy. Dorabiam tam gdzie mogę. A co za tym idzie nie śpie na pieniądzach. W kinie ostatni raz byłam wiele lat temu, jeszcze za czasów szkolnych, nigdy też nie byłam na wycieczce zagranicznej, nie jeżdże samochodem z salonu, nie mam własnego domu. Tak po prostu mnie na to nie stać ani teraz ani w przeszłości. Mimo wszystko wielu osobom nie przeszkadza to w mówieniu że dla mnie liczy się tylko wygoda, ekskluzywne życie, zagraniczne wojaże i topienie milionów w głupich zachciankach. A na dziecko podobno zdecydować się nie chce bo bym musiała zrezygnować z kolejnej wyczieczki na hawaje. Rozumiem że duża część społeczeństwa zaprojektowana jest tak, że czuję instynkt i po prostu musi mieć dzieci bo innego życia sobie nie wyobraża. Dla nich to szczęście. A dla mnie? A dla mnie szczęście to spokojny i cichy wieczór w ramionach mojego faceta w naszej luksusowej 2pokojowej kawalerce. Inne warianty określam mianem nieszczęścia.

taki stary temat ktos odswiezył. Chyba juz takie tematy sie powtarzaly.Powiem tyle.Sama urodzilam planowane dziecko mimo,ze dzieci nie lubie.Nie zaluje.