TOTALNIE SAMA, BEZ RODZINY I PRZYJACIÓŁ

Jakbym czytała o sobie... Czuję, że z każdym dniem moja sytuacja staje sie coraz bardziej beznadziejna. Mam prawie 29 lat, a ciągle te wynajmowane mieszkania, marna praca, brak znajomych, przyjaciół i jakiejkolwiek wizji przyszłości. Coraz bardziej zaczyna mnie to męczyć, koleżanki biorą ślub, rodzą dzieci, a u mnie pustka. Nie mam ochoty na nic i nie wiem jak sobie z tym poradzić. Dobrze, że chociaż tutaj mogę się wyżalić.

Do podszywa . Nie masz nic do powiedzenia w temacie to nie wchodz tu i pros Boga by Cie ten temta nigdy nie dotyczyl .Pozdrawiam samotnych ,zyjacych bez rodziny.

ja już się poddałam, po co żyć jak się nic nie zmieni , lepiej od razu skończyć takie niepotrzbne życie

To która chce mnie poderwać:O?

Dawno na kafeterii nie widziałem tak szczerego postu. Sam tytuł przyciąga, nie mogłem nie kliknąć. Też jestem samotny. Mam 30 lat. Tak jestem samotny.. ale tylko do końca tego roku. Na przekór 13 niszczę stary świat i buduję nowy. W tej chwili domykam wszelkie sprawy. Niczego się nie dorobiłem, choć głupi nie jestem - zwyczajnie mi nie zależało, wszak dla kogo. Ale.. zacząłem gromadzić fundusze. Wcześniej nawet nie zastanawiałem się czy potrafię zarabiać klikadziesiąt tyś. miesięcznie. Dla mnie to tylko narzędzie i dzięki temu dowiedziałem się o sobie czegoś nowego - nie jestem materialista :P Kasa będzie potrzebna do bujania się po świecie. Jeżeli jednak mi się nie uda to przynajmniej zobaczę ten świat a nie całe życie tylko w jednym miejscu... Nie zabijajcie się tylko podróżujcie - nawet sami. [trochę zbakany, więc wybaczcie za niepoprawny styl ]

Też samotna dobrze napisałaś. Ja niedawno gdzieś przeczytałam, że samotność jest najgorszą karą na jaką czlowiek może skazać człowieka.

Ja w sumie tez nie zamierzam tak do konca poddać się takiej stagnacji. Za punkt graniczny wyznaczyłam 30-tkę - jeżeli nic się nie zmieni, to wyruszam stąd. Tutaj nic mnie nie czeka, a tak to chociaż ciekawie spędzę życie. Warto pamiętać, że można wszystko, jak sie nie ma nic do stracenia.

Z góry piszę, że mam męża i dzieci, ale tak jak pisał samotny - temat bardzo przyciąga i moim zdaniem każdy bywa samotny - nawet w dużej rodzinie. Przechodziłam depresję, miałam straszne myśli, byłam bardzo nieszczęśliwa, samotna. Bywały też chwile, kiedy ZAZDROŚCIŁAM osobom bez rodziny, bez dzieci, bez partnera. Później przechodziłam przez etap gonitwy (i dopiero teraz powoli z niego wychodzę). Wpadłam w dziwny nurt, że muszę mieć jak najlepsze - wszystko. Jak mi się coś nie udawało, to rozpacz. Rzucałam to i zaczynałam coś nowego. Nic mnie nie satysfakcjonowało. Gonitwa za nie wiadomo czym. Plany finansowe na nie wiadomo co - ale po co to? Praca się nie podoba - trzeba zmienić (niestety wyszłam na tym gorzej). Mąż nie fajny - trzeba się rozwieźć (na szczęście udało się nam naprawić związek). Mieszkanie za małe, za ciemne za takie i siakie. Samochód gorszy od sąsiada. I po co to?? Trzeba się cieszyć tu i teraz tym, co się ma. Zastanowić nad tym o czym się na prawdę marzy. Te moje "pragnienia" po zrealizowaniu spowodowałyby jeszcze większe chęci. Twój post wygląda trochę jakbyś też miała taką małą gonitwę. Jakbyś troszeczkę chciała dorównać znajomym z rodzinami, dziećmi, partnerami. Ale jest mnóstwo osób bez rodziny - szczęśliwych. Uważam, że masz cudowne życie. Spokojne. Za nikogo nie musisz odpowiadać, o nikogo (no okej, - o psa) nie musisz się troszczyć. Kasy ci starcza na spokojne życie. Jeżeli jesteś samotna, chcesz mieć przyjaciół to musisz komuś pomóc. Tylko wtedy zyskasz prawdziwego przyjaciela. Może odnajdziesz się w jakimś hospicjum? Zajmiesz się wolontariatem na rzecz zwierząt, osób starszych (bo nikt inny tak jak osoby starsze nie czuje się samotny, porzucony przez własne rodziny, niekochany). Dzieci krzywdzone w domach dziecka - niekochane, niechciane. Jesteś bardzo wrażliwa. Możesz pomóc. Wtedy pewnie znajdzie się ktoś, kto cię pokocha. Jak nie będziesz szukała - sam Cię znajdzie.

Mam wrażenie, że ludzie dążą do czegoś, czego nie mają, uznając to za ideał nie potrafiąc cieszyć się tym, co już mają. A to co mają może dać im większe szczęście niż to o czy marzą. No i tak jak pisałam - samotni marzą o rodzinie, rodzinny o samotności (oczywiście nie wszyscy). Grubi o zrzuceniu wagi, chudzi o przytyciu. A szczęście znajdziesz tylko wtedy, gdy po prostu będziesz szczęśliwa, a nie użalała się nad sobą. Rodzina nie ma tu nic do rzeczy. Ani rodzina, ani inni ludzie. To zależy tylko od Ciebie.

Witam wszystkich W skrócie o mnie: mam 37 lat, nie mam (już) męża, nie mam dzieci, mam kochających rodziców i brata.... Faktycznie niestety tak jest, że tęsknimy do miejsc i sytuacji, w których nas nie ma. A już szczególnie wtedy gdy czujemy się samotni, rozmowy z samą sobą strasznie nasilają wszystkie negatywy we mnie. Niestety moje poukładane życie runęło parę lat temu, teraz jest pusto wokół mnie. Uciekam od ludzi pytających mnie co słychać...robię dobrą minę kiedy rozmawiam z rodzicami..... Dziś nie odebrałam telefonu od brata, który chciał mnie zaprosić na obiad...pewnie tak nie jest, ale nie chcę litości, niestety zazdroszczę mu pełnej rodziny, jeszcze bardziej boli kiedy wracam od Nich do swojej pustki. Jeju brzmi to żałośnie. Teoretycznie wiem, że powinnam znaleźć pasję, hobby, wyjść do świata. Nie chcę być zdziwaczałą babą, ale czuję, że właśnie jestem na dobrej drodze. Buduję ze swojej samotności potężną skorupę wokoło mnie....

Dracenko zaczęłam postępowac dokładnie tak samo, nie odbierqm telefonów od nikogo już...nie wierzę w te rozmowy ani w ich sens, nie chcę być zapraszana tam gdzie kipi szczęście...jeszcze neidawno próboiwałam ale już to olałam tyle razy posłuzyłam jako "wypełniacz czasu" a nie jako człowiek doskonale rozumiem

do samotnylat30 też próbuję bujać się w po świecie, byłam na samym jego końcu i...zrtozumiałam że nawqet jak wyjadę na koniec świata i doznam tego czego niewielu ma mozliwość...szczęścia mi to nie dało :-(( ale podróżowanie jest fajne, w tym roku Gruzja!!

szukam świętego Grala mojego życia.. tyle rzeczy myslałam że mnie uszczęsliwi, a to kolejny facet i łatwy seks, a to podróż daleko, a to że schudnę 20 kg....nic z tego, żadna z tych rzeczy nie dała mi szczęscia, brak mi jednego..naprawdę bliskiej relacji z jedna osobą, miałam kiedyś taką ale ona się skończyła, facetów już nie szukam, odchudzanie się nic nie daje, zostały mi podróże, ale gdzie tkwi sęk tego że nie moge jak inni, normalnie cieszyc się zyciem!! czasem myslę że to brak bliskiej więzi z rodzicami powoduje moją pustkę w zyciu, ale już nie odbuduje tego

ty wyzej dziwo sie puszczalas z byle kim a teraz co, szukasz milosci? dziwy na milosc nie zaslugują

Wyłączacie telefon, bo nie chcecie telefonów - czyli do Was ktoś w ogóle dzwoni, do mnie praktycznie nikt :( W zasadzie telefon jest mi niepotrzebny. Siedzę w tych czterech ścianach, piękna pogoda i nie ma z kim pogadać. Jestem więźniem we własnym domu, nie ma po co wyjść, nikogo, z kim można by spędzić miłe popołudnie. Jakie to przykre..

Dokładnie, to porażające... Do mnie też już nikt nie dzwoni, czasami tylko mama albo sporadycznie jakiś znajomy. To niestety kolejne takie lato, nic się nie zmienia, znów ten smutek i żal, niestety coraz częściej do siebie.

A ja już myślałam, że tylko ja mam taką beznadzieję. Jestem starsza od Was mam 47 lat i nic poza tym. Praca, dom, telewizor....... Oczywiście mam ochotę na wyjście, na wyjazd, ale co sama..... nie.... nie... nie umiem gdzieś wyjść tzn. kino, pub, kawiarnia samej...... no coż takie jest życie....... totalna beznadzieja.

Podróżujesz sama? Jesteś odważna, nie potrafiłabym tak.

telefonu i tak nikt nie dzwoni , nigdzie nie wychodzę bo po co samemu , zresztą nie mam kasy , same dlugi wiec po co wychodzic , wstaje o 13-14 i dzien zleci kolejny

nikt nie dzwoni:(

chętnie nawiążę rozmowę, z dojrzałą wolna pania po 30

ok wszystkie wiemy że jesteśmy w czarnej dupie... myslałyście, marzyłyście co mogło by tozmienić? wszystkie odpowiedzi są dozwolone ja mam takie rozwiązania: sprowadza się do jednego: do faceta: wraca do mnie mój były i wszystko wraca do normy- NIE nie chce jego powrotu spotykam fajnego faceta w moim wieku wyższego ode mnie który podziela moje zainteresowania, jest samodzielny i zaradny i nie ciągnmie mnie do ołtarza po pierwszym seksie, ma pracę tak dobrą jak moja conajmniej i własne mieszkanie, czyli jest tym czym Ja jestem obecnie... oprócz tego że nie jestem wyższa sama od siebie :-))) nie pragnie tez ze mną zamieszkać OD RAZU bo po prostu ma gdzie mieszkac i to nie jest konieczność!! czy to tak wiele?

To ja się mogę dopisać do klubu. Mam dokładnie to samo. Przy czym ja całkiem świadomie wybieram izolację, zbyt wiele negatywnych doświadczeń, po prostu nie potrafię już żyć z ludźmi. Nie potrafię i nie chcę. Mam dość absorbującą pracę, pracę z ludźmi, w której muszę być nieustannie nastawiona na innych. Po pracy chce mieć już tylko święty spokój. Właściwie najbardziej dojada mi fakt, że samemu trudno robić wiele rzeczy, nie pójdę nawet sama na spacer w lesie, bo się zwyczajnie boję. No i przeraża mnie też myśl o chorobie...

Jak to zmienić, żeby nie być takim samotnym.

Hej drogie Panie, Normalnie jak to czytam to ogarnia mnie jakaś paranoja :) .Widzę,że są na tym świecie kobiety które szukają stałego,fajnego,opartego na przyjaźni (kto wie,może później na miłosci) związku. Ja mam 37 lat,jestem wysokim wolnym facetem,któremu niczego nie brakuje,własna działalność itp.itd I co ? i tyłek zbity !! Nie mogę trafić na tą właściwą,dookoła tylko same puste lale,dużo młodsze, którym zależy tylko na dobrej zabawie.Z taką to nawet o pogodzie nie porozmawiasz bo to za trudny temat dla niej. A ja chcę trafić na kobietę która coś sobą reprezentuje,która jest dojrzała emocjonalnie,która potrafi kochać .Czy to tak wiele ???? Jak to jest że w życiu realnym nie spotykam takich kobiet ??? a w internecie (choćby na tym forum) to od ręki znajduje się kilka osób w podobnej sytuacji ??? Mnie się wydaje,że potrafimy siedzieć tylko przed kompem i wylewać swe żale. Nie spotykamy się w życiu realnym bo siedzimy w czterech ścianach i wbijamy zęby w ścianę. Ładny bezsens,co nie ? :(

spotykam fajnego faceta w moim wieku wyższego ode mnie który podziela moje zainteresowania, jest samodzielny i zaradny i nie ciągnmie mnie do ołtarza po pierwszym seksie, ma pracę tak dobrą jak moja conajmniej i własne mieszkanie, czyli jest tym czym Ja jestem obecnie... oprócz tego że nie jestem wyższa sama od siebie Dokładnie, mi się również marzy to samo, ale to raczej utopia... W takim wieku jest ich jak na lekarstwo. Mało tego, znajomy mi poradził, żebym poszukala na portalach randkowych. Niestety, zaliczyłam tylko serię przykrych spotkań i tylko się utwierdziłam w przekonaniu, że kogoś normalnego można poznać tylko w warunkach "naturalnych". Nie podważam tego, co napisał kolega powyżej, ale ja trafiłam na kompletnie pomylone osoby. A poza tym nie odpowiadało mi to kupowanie kota w worku. Ok, jest jakiś opis i foto. A potem się okazuje, że zdjęcie było jakoś spreparowane, byleby wyglądało korzystniej i nie było o czym rozmawiać, kompletna nuda, ale tak to już chyba jest z takimi "znajomościami". A wy dziewczyny macie jakieś doświadczenia w tej materii :)?

wcale nie utopia ! są wolni,normalnie myślący o życiu faceci,nie jest ich dużo to fakt,ale są napewno. Tylko powstaje pytanie jak oni mają znaleźć was drogie Panie ? Jak mają znaleźć porządną,normalną kobietę,trzeźwo myślącą o życiu ? Skoro portale randkowe to porażka,to chyba jedyne wyjście to stanąć na środku marszałkowskiej z napisem w ręku jestem samotnym normalnym gościem,który szuka samotnej normalnej kobiety !! Może wtedy się jakoś odnajdziemyw tym tłumie ludzi. Sam już nie wiem :( ,a na codzień jestem takim kreatywnym człowiekiem

Nie ma sie co dziwić, że to wszystko tak wygląda. Tak już jest to wszystko zorganizowane i samotne osoby po 30-tce siłą rzeczy siedzą w domu. Kiedyś gdzieś sie wychodziło kogoś poznawało, a teraz... Wszyscy znajomi mają rodziny albo są już w długoletnich związkach, a ty z czasem coraz częściej jesteś pomijany przy spotkaniach towarzyskich albo se je w ogóle odpuszczasz, bo sie czujesz jak piąte koło u wozu i nie masz nawet możliwości poznać kogoś nowego, bo jak... W moim wypadku trochę tak było.

się zmieni mam 31 lat skonńczone, moi znajomi kilku letnie dzieci co najmniej, tylko ja jestem sama , mieszkam w mieście gdzie nie znam nikogo, przeprowadziłam się tu dla faceta który zniknął jak kamfora bez słowa, i moim największym marzeniem jest zasnąć i nie obudzić się, nie mam po co żyć, wszyscy mi mówią wyjdź z domu , poznaj kogoś, gdzie, mam ludzi na ulicy zaczepiać, czy w knajpach sama przesiadywać, jeszcze tzeba by mieć za co :(

zapewnia ciekawe zycie? Bo tego nie rozumiem...