Tak zupełnie szczerze, patrząc nie z perspektywy wygody rodzica a życia dziecka: naprawdę to dobrze że coraz więcej dziś jedynakow?

9 minut temu, Gość Gość napisał:

Tu nie chodzi o samą opiekę, większość ludzi decyduje się na pomoc z zewnątrz ze względu na brak czasu poza tym w niektórych przypadłościach pielęgniarka poradzi sobie lepiej. Raczej chodzi o to, że sytuacja twoich rodziców to wtedy tylko i włącznie twoja sprawa. Dziadkowie nie żyją, rodzeństwo rodziców również albo też jest już stare i schorowane, kuzyni mają swoich rodziców i twoi (czyli ich ciotka i wujek) niespecjalnie ich obchodzą, to ta osoba córka/syn jest jedyną najblizszą rodziną. Dobrze jeśli ma się kochającego męża i własne dzieci. Brat czy siostra choćby i prawnie mają obowiązek zająć się, współuczestniczyć w opiece, interesować się, potem w najgorszym razie zająć się pogrzebem itd. 

nie ma prawnej możliwości wyegzekwowania obowiązku zajmowania się rodzicem uwierz mi, że nie jest to łatwa sprawa a jako powód można wskazać chociażby to, że w pierwszej kolejności uczestniczysz w zabezpieczeniu egzystencji własnych dzieci, spłacie kredytu etc. ze względu na miejsce praktyk studenckich trochę obiłam się o temat i to jest naprawdę fikcja.

a powierzenie osobom z zewnątrz/instytucjom opieki nad seniorem to biznes na tyle w naszym kraju dochodowym, że prywatne ośrodki stają na głowie aby pozyskać pensjonariusza, u mojego dziadka wyglądało to w sposób następujący, że jego dzieci po prostu spisały umowę, że delegują opiekę nad dziadkiem a we wszystkich formalnościach z NFZ pośredniczy ośrodek. hajs się zgadza to i rodzina ma spokój.

dziadek właściwie i tak już swojej rodziny nie poznaje, jemu to obojętne czy ktoś go darzy jeszcze uczuciem czy nie - wystarczy jedzenie, sucha pielucha i miejsce do spania, nie łudź się, że inaczej będzie z Twoimi rodzicami jeśli dożyją tak sędziwego wieku.

pochowałam swojego ojca 2 lata temu, właściwie dom pogrzebowy pochował a ja uczestniczyłam w podpisywaniu papierków, w przypadku nędzy rodziny zmarłego i głębokiej antypatii pogrzeb funduje ośrodek pomocy społecznej, nie wiem czy jest możliwość ściągnięcia należności.

1 minutę temu, Gość gość napisał:

nie ma prawnej możliwości wyegzekwowania obowiązku zajmowania się rodzicem uwierz mi, że nie jest to łatwa sprawa a jako powód można wskazać chociażby to, że w pierwszej kolejności uczestniczysz w zabezpieczeniu egzystencji własnych dzieci, spłacie kredytu etc. ze względu na miejsce praktyk studenckich trochę obiłam się o temat i to jest naprawdę fikcja.

a powierzenie osobom z zewnątrz/instytucjom opieki nad seniorem to biznes na tyle w naszym kraju dochodowym, że prywatne ośrodki stają na głowie aby pozyskać pensjonariusza, u mojego dziadka wyglądało to w sposób następujący, że jego dzieci po prostu spisały umowę, że delegują opiekę nad dziadkiem a we wszystkich formalnościach z NFZ pośredniczy ośrodek. hajs się zgadza to i rodzina ma spokój.

dziadek właściwie i tak już swojej rodziny nie poznaje, jemu to obojętne czy ktoś go darzy jeszcze uczuciem czy nie - wystarczy jedzenie, sucha pielucha i miejsce do spania, nie łudź się, że inaczej będzie z Twoimi rodzicami jeśli dożyją tak sędziwego wieku.

pochowałam swojego ojca 2 lata temu, właściwie dom pogrzebowy pochował a ja uczestniczyłam w podpisywaniu papierków, w przypadku nędzy rodziny zmarłego i głębokiej antypatii pogrzeb funduje ośrodek pomocy społecznej, nie wiem czy jest możliwość ściągnięcia należności.

O wszystkim mówisz z takim wyrachowaniem, że mnie przerażasz. Widziałam np. jak dużo moi rodzice dostali wsparcia od swojego rodzeństwa gdy umierali moi dziadkowie, ja tego nie otrzymam, moi rodzice nie mogli mieć więcej dzieci. Załatwianie spraw dotyczących opieki czy pochówku rodziców to nie tylko formalności, ale ty o tym mówisz kompletnie niewzruszona jakbyś mówiła o dalekim znajomym a nie o najbliższych osobach.

Zgadzam się, po co nam rodzeństwo, po co nam ktokolwiek, bądźmy sami, mąż też po co, w sumie to obcy człowiek. Najlepiej nie mieć nikogo a w razie czego i tak dożyje się do starości i wyląduje nieświadomym w domu starców i będzie super : )))

1 godzinę temu, Gość Zeta napisał:

mój mąż jest "pieprzonym" jedynakiem, tak tak "pieprzonym", jest strasznie egoistyczny, chytry ,to co on powie to tak ma być, jego zdanie jest najważniejsze, trzeba go słuchać,nie szanuje własnych rodziców którzy mu nadskakują, bo on wie najlepiej, zawsze wszystko było dla niego i tak ma być, ma swoje konto do którego nie mam dostępu i nie bo to są jego pieniądze, dom stoi na niego, wszystko jest jego- nienawidzę go.Chciałabym żeby odszedł.A myślałam że dobrze trafiłam- stary kawaler 35-letni, nigdy nie miał przede mną dziewczyny, prawiczek, myślałam że będzie traktował mnie jak księżniczkę bo żadna go nie chciała. Jedynie jeśli chodzi o dzieci, to on chce mieć dużo dzieci bo całe życie brakowało mu rodzeństwa i nie chcę żeby nasz syn był samotny tak jak on.A on jest jedynakiem dlatego że jego ojciec nie chciał więcej dzieci bo sam jest jedynakiem.

Moja żona też jest "pieprzoną" jedynaczką. Niczego nie zrobi dla siebie, zapomina o wszystkim, co z nią związane, dziecko urodziła dla mnie,  czasem myślę, że najchętniej wolałaby nie istnieć, żeby nie zabierać innym powietrza. Ale ona swoje w życiu przeszła, ja mam rodzeństwo, ale uważam, że to dzielenie na jedynaków i nie-jedynaków jest śmieszne, bo wszyscy koniec końców jesteśmy egoistami, jeśli mieliśmy wesołe dzieciństwo.

Jakby te jedynaki ktorych znasz mialy siostre taka jak ja to zalowaliby ze maja rodzenstwo

43 minuty temu, Gość Gość napisał:

O wszystkim mówisz z takim wyrachowaniem, że mnie przerażasz. Widziałam np. jak dużo moi rodzice dostali wsparcia od swojego rodzeństwa gdy umierali moi dziadkowie, ja tego nie otrzymam, moi rodzice nie mogli mieć więcej dzieci. Załatwianie spraw dotyczących opieki czy pochówku rodziców to nie tylko formalności, ale ty o tym mówisz kompletnie niewzruszona jakbyś mówiła o dalekim znajomym a nie o najbliższych osobach.

Zgadzam się, po co nam rodzeństwo, po co nam ktokolwiek, bądźmy sami, mąż też po co, w sumie to obcy człowiek. Najlepiej nie mieć nikogo a w razie czego i tak dożyje się do starości i wyląduje nieświadomym w domu starców i będzie super : )))

po prostu nie każda z nas jest w życiu rozmemłaną mameją, taka kolej rzeczy, że dzieci chowają rodziców. trzeba się pogodzić z naturalnym cyklem życia a gdybyś widziała jeszcze cierpienie w wyniku chorób sama byś poczuła ulgę, że osoba najbliższa już nie cierpi.

i taka jest prawda w przypadku seniorów, tylko ty dokładasz niepotrzebnie do tego ładunek emocjonalny: z osobami w takim wieku podobnie jak z dziećmi do roku mniej więcej: muszą być zaopiekowane, najedzone i mieć sucho, bez chorób, resztę emocji wyjaławia u nich demencja starcza.

znałam też takie, które nie brały pod uwagę, że mąż może odejść - czy to po prostu w wyniku rozwodu czy też naturalnie, poprzez szybką śmierć i przez swoje toksyczne uzależnienie znalazły nowy obiekt, na którym emocjonalnie wiszą z reguły są to związki ich dzieci i wnuki. nie ma tam zdrowego dystansu jest aż niezdrowa dawka emocji.

1 godzinę temu, Gość e-wii napisał:

A nie wpadłaś na to, żeby nie mieć dzieci w ogóle? Wowczas komfort życia byłby jeszcze większy, nie trzeba by było w ogóle się "zarzynać" na potrzeby jakiegoklwiek dziecka, a ilość czasu na rozwijanie uczucia do męża byłaby jeszcze większa.

ach ten instynkt rozrodczy

Nie, bo ja chciałam być świadomie matką i to jedynaka, który będzie mieć fantastyczny start w dorosłość

2 godziny temu, Gość e-wii napisał:

Twoje współczucie jest naprawdę zbędne

Popieram

4 godziny temu, Gość kora napisał:

Bzdora mam siostrę i obie jesteśmy takie same-wycofane. Posiadanie rodzeństwa w niczym nie pomaga.

Jak to wycofane?

A kontakt z siostrą masz dobry?może nie umiecie ze sobą rozmawiać?Trening społeczny zaczyna się z rodzeństwem,potem z kolegami.

Jestem jedynaczką i pozwalam sobie na egoizm, ale jest to uzasadnione.

Mam brata i siostrę. Oni mają fajnych partnerów. Dobrze, że ich mam. Lubimy się wszyscy spotykać. Praktycznie wszyscy moi znajomi też mają świetny kontakt ze swoim rodzeństwem. Są wyjątki lecz jest ich mało. Margines. 

Ja nie chce mieć kolejnego dziecka, dlatego, ze : - moje dziecko jest okropnie o mnie zazdrosne jakby miało braciszka lub siostrzyczkę byłby ciągły ryk... - źle wspominam ciążę. 

33 minuty temu, Gość gość napisał:

Jak to wycofane?

A kontakt z siostrą masz dobry?może nie umiecie ze sobą rozmawiać?Trening społeczny zaczyna się z rodzeństwem,potem z kolegami.

Zależy.

Do roku ponoć dzieci i tak bawią się samodzielnie, a przecież jak w życiu roczniaka i tak wkrótce pojawi się brat/siostra treningu społecznego nie będzie ani dla jednej ani drugiej strony.

Najszybciej trening społeczny zostanie zrealizowany poprzez żłobek gdzie dziecko uczy się, że obok niego istnieją również inne dzieci.

1 godzinę temu, Gość gość napisał:

Zależy.

Do roku ponoć dzieci i tak bawią się samodzielnie, a przecież jak w życiu roczniaka i tak wkrótce pojawi się brat/siostra treningu społecznego nie będzie ani dla jednej ani drugiej strony.

Najszybciej trening społeczny zostanie zrealizowany poprzez żłobek gdzie dziecko uczy się, że obok niego istnieją również inne dzieci.

Hahaha no tak. Typowa wymówka. Treningi to ty se do korpo zostaw robocie babski 

Matka jedynaka. Wygoda, mniej stresu, finanse. ..Nigdy nie chciałam wiecej dzieci. Nawet przed ślubem mówiłam do narzeczonego, ze drużyny piłkarskiej to nie będzie. Sama mam brata, mąż ma dwóch i każde z nas jest tego samego zdania-oboje jako najstarsi z rodzeństwa jesteśmy bardzisj ogarnięci i odpowiedzialni, a ci młodsi to takie wieczne dzieci, ktore nie wiedzą o co w życiu chodzi. Jak w domu jest wiecej dzieci to rodzice choc tego nigdy nie powiedza zawsze maja swojego ulubieńca, zawsze jedno jest bardziej faworyzowane, wiecej się mu pomaga itd. Jak rodzice poumieraja to my będziemy ich niańczyć. Wszyscy wychowani w tych samych domach, a nadajemy na kompletnie innych falach. Rodzeństwo jest fajne, gdy sie jest dzieckiem, ale pozniej kazdy staje sie osobna jednostką, kazdy idzie w swoja stronę i pojawia sie oczywiscie zazdrość. Jesli kazdemu wiedzie sie w zyciu podobnie finansowo to więź zostanie, ale jesli ktores bedzie mialo lepiej to niestety na braterstwo krwi nie ma co liczyc. Ogolnie drażni mnie stereotyp jedynaka, ze egoista samolub itd. Jak jesteś wychowany bez rodzeństwa wiesz, ze możesz w życiu liczyć sam na siebie i to jest dobre, bo rodzeństwo jak tylko cos sie dzieje od razu oczekuje pomocy od drugiego-wiedzą że ktoś jest i pomoże, a jak nie pomaga to tragedia no bo jak to przecież powinien. Ale tak naprawde żadne z rodzeństwa nie poświęci swojego zycia, aby tobie pomoc gdy zalegniesz. 

Nie ma reguły w tym wszystkim, aczkolwiek sama również zauważyłam, że najstarsze z rodzeństwa zazwyczaj jest najbardziej ogarnięte. Mam młodszego brata o 15 miesięcy, więc różnica wieku nieznaczna, a kompletnie inny świat. Nigdy nie trzymaliśmy się razem i w zasadzie czuje jakby nie istniał, bo jego nie interesują kontakty z kimkolwiek z rodziny. Taki typ.

Jedynacy mogą być super, jak i ludzie z licznym rodzeństwem okropni. Po prostu. 

Mnie osobiście drażni fakt, ze jedynacy są wytykani palcami, a rodzeństwo zbyt idealizowane. Nie zanm żadnej rodziny zżytej ze sobą na dobre i na złe tak, że jedno za drugim skoczy w ogień. Jak wspomniałam we wcześniejszej wypowiedzi każdy jest osobną jednostką i każdy powinien żyć dla siebie a nie dla innych. Czy moj syn bedzie mial kiedys pretensje do mnie o brak rodzenstwa? Nie powinien mieć, dlatego ze ja żyje w zgodzie z własnym sumienim, a on bedzie żył po swojemu. Ja będę go wspierać w każdej decyzji jaką podejmie, a on powien zrozumieć mnie. Uczę go, że w życiu nie można mieć wszystkiego, że zawsze bedzie komuś czegoś zazdrościł, a punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Nie musi mieć rodzonego brata, żeby byc z kimś blisko, mamy dużą rodzinę więc sam na świecie nie będzie jak mnie szlag trafi. Wszędzie dobrze gdzie nas nie ma jak to mówią... Pilnować swojej d*py, a nie czyjejś 

Dnia 23.09.2019 o 09:03, Gość kora napisał:

Ja patrząc na to ze moj jedyny syn dziedziczac po mnie i po mezu cechy charakteru jest wycofanym introwertykiem celowo na świat nie powołam 2 dziecka. Już teraz boje sie tego jak moj syn poradzi sobie w życiu. I nie mój syn sam mi mówi że rodzeństwa nie chce mieć. Wiec nie jest to zawsze zgodne z tym ze ktos podchodzi egoistycznie bo nie chce drugiego dziecka.

Typowa mama jedynaka trzęsąca się nad swoim dzieckiem. Oczywiście, że sobie poradzi.

Nic bardziej niedorzecznego nie czytałam, niż to, że najstarsze jest najbardziej ogarnięte. To zależy od człowieka, jego osobowości, charakteru i wychowania. Nie można tu porównywać np. 18latki z 30latką, bo wiadomo, że ta 30latka ma bardziej poukładane (a raczej powinna) ale t nie znaczy, że ta 18latka w weku 30 lat nie będzie tak samo zaradna i ogarnięta.

Dnia 23.09.2019 o 08:55, Gość Gość napisał:

Mojego męża kuzynka nie decyduje się na drugie, znajoma ma trudność ze zdecydowaniem się choć pieniądze są, warunki są. Argument zawsze ten sam, wygoda rodziców. Albo bzdurny że dwoje mniej dostanie dóbr materialnych etc. I dobra, i ok. Ale jednak większość jedynakow jakich znam żałuje że nie ma rodzeństwa. Nie mówię że wszyscy ale większość jakich znam ja i o jakich ja słyszałam. I czy, druga sprawa: to dobre że nasze społeczeństwo to w dużej mierze będzie społeczeństwo jedynakow, czytaj ludzi nauczonych że wszystko łatwo przychodzi, że oni są w epicentrum wszechświata, oni są nr 1 bo rodzina między nikogo nie musiała dzielić czasu i uwagi tylko skupiać się na nich? Kolejny argument przeciwko to dla mnie to, że taki jedynak jak ma zons to ona ma u jego rodziców przekichane, on też, bo mają jednego syna i trudno im zrozumieć że jest dorosły i czas odciąć pepowine. A córka jedynaczka to z tego co widzę bardziej tworzy małżeństwo z rodzicami niż z facetem, przesiaduje non stop u matki, ewentualnie w ogóle nie zakłada rodziny bo woli siedzieć z rodzicami, jest jedna i ma poczucie że jest im coś winna bo nie ma brata czy siostry który może się z nią wymieniać opieka i uwagą nad rodzicami. Jak. Rodzice zachoruja to też nie chce być w skórze takiego jedynaka. 

Bredzisz bo bycie jedynakiem nie ma nic do tego jak cię rodzice wychowują. Jak popełniają błędy to i rodzeństwo będzie roszczeniowe. Dziecku masz zapewnić wykształcenie, dach nad głową i wyżywienie. Wszystko ponad to powinno być nagrodą za samodzielność i wypracowane w życiu wyniki. Krótko mówiąc jak tata wychowawczo pi... Da to synek mądrzejszy raczej nie będzie. 

Niby tak ,w mojej rodzinie prawie każdy ma po jednym dziecku ale patrząc na znajomych, sąsiadów i dzieci w szkole w moich synów i u córki w przedszkolu to 2 czy 3 dzieci są tylko jedynakami,bo ich matki nie mają partnera,to panny.

Dla rodziców na pewno lżej mieć jedynaka, ale już dla dziecka dużo gorzej.

"nie wolno żałować czegoś czego się nigdy nie miało...." 

Wielu jedynakow idealizuje posiadanie rodzeństwa, bo nie widzą negatywów. Gdy koleżanka starała się o dziecko, ale nie bardzo wychodziło wszędzie wokół widziała kobiety w ciąży, z małymi dziećmi - uśmiechnięte szczęśliwe. A ją szlag trafiał, bo bardzo chciała a nie mogła. To wręcz stało się jej obsesją. Gdy zaszła i od początku do końca było źle, a po porodzie wcale nie lepiej, zobaczyła jak to wygląda... Teraz sama mówi "trawa bardziej zielona u sąsiada". Życie nie jest lukrowane. Dużo jedynakow mówi, ze opieka nad rodzicami na starość spada tylko na nich. A w czym to jest k*rwa problem?? Wystarczy, ze rodzeństwo siedzi za granicą, a jeden jest na miejscu, wiec tylko on bedzie sie rodzicami zajmowac w wiekszosci. Albo któreś zginie w wypadku czy zachoruje i umrze i też zostanie sie samemu. Na zycie nie wolno patrzeć wyłącznie optymistycznie, bo roznie bywa i trzeba wziąć wszystko pod uwagę, nawet te złe strony. Lepiej być mile zaskoczonym niż gorzko rozczarowanym. 

To zawsze jest 50/50 albo rodzeństwo będzie cudowne albo będzie udręką. Dlatego bez sensu jest się zastanawiać co by było gdyby... 

Dnia 23.09.2019 o 12:31, Gość Gość napisał:

Gdybym im zazdrościla, nie zachodzilabym świadomie i dobrowolnie w drugą ciążę. Weź się zastanów. Jeszcze nie mam drugiego bo jest w brzuchu a już wiem że jedynaka mieć nie chce. I nie zazdroszczę, raczej współczuję. Dzieciom bez rodzeństwa. 

Bo najczęściej jest tak, że to mąż nie chce drugiego dziecka. I co taka kobieta ma zrobić?liczyć na ewentualną wpadkę albo pogodzić się z tym że nie będą mieli więcej dzieci.

Dla mnie rodzice jedynaka to nieodpowiedzialni i wygodniccy ludzie. Tylko model 2 plus 3 pozwala na to, by nasz kraj funkcjonował za 20 lat. Poza tym wiadomo że jedynacy są roszczeniowi, egoistyczni i niedobrzy dla innyvh bo zawsze mieli wszystko i nie wiedzą że trzeba się w zyciu dzielić. Takim dzieciom to mamy sprzątają lokoje i podstawiają obiadek pod nosem a jak się ma rodzeństwo to wiadomo, że trzeba się dzielić i pomagać sobie nawzajem.

3 godziny temu, Logina napisał:

najczęściej jest tak, że to mąż nie chce drugiego dziecka. I co taka kobieta ma zrobić?liczyć na ewentualną wpadkę albo pogodzić się z tym że nie będą mieli więcej dzieci.

Akurat zdanie męża liczy się najmniej. To kobieta chodzi w ciąży, rodzi dziecko, poświęca pierwsze 3 lata i żyje potrzebami dziecka, zapominając o sobie. To kobieta karmi piersią, walczy o laktacje, wstaje w nocy, masuje brzuszek, rezygnuje z kontaktów społecznych,zmienia pieluchy, chodzi do lekarza, podaje syrop, usypia, czyta książeczki, pełza z dziećmi po dywanie, rozwija synapsy, więc nie bardzo rozumiem co ma facet do gadania w tej kwestii. Bo co, bo księciunio się nie wyśpi do pracy bo dzidziuś płacze mu w nocy? To się przekłuwa gumkę albo mówi mężowi, że się tabletki bierze albo ma dni niepłodne, też mi problem...

4 godziny temu, załamanaankaa napisał:

Dla mnie rodzice jedynaka to nieodpowiedzialni i wygodniccy ludzie. Tylko model 2 plus 3 pozwala na to, by nasz kraj funkcjonował za 20 lat. Poza tym wiadomo że jedynacy są roszczeniowi, egoistyczni i niedobrzy dla innyvh bo zawsze mieli wszystko i nie wiedzą że trzeba się w zyciu dzielić. Takim dzieciom to mamy sprzątają lokoje i podstawiają obiadek pod nosem a jak się ma rodzeństwo to wiadomo, że trzeba się dzielić i pomagać sobie nawzajem.

Akurat zdanie męża liczy się najmniej. To kobieta chodzi w ciąży, rodzi dziecko, poświęca pierwsze 3 lata i żyje potrzebami dziecka, zapominając o sobie. To kobieta karmi piersią, walczy o laktacje, wstaje w nocy, masuje brzuszek, rezygnuje z kontaktów społecznych,zmienia pieluchy, chodzi do lekarza, podaje syrop, usypia, czyta książeczki, pełza z dziećmi po dywanie, rozwija synapsy, więc nie bardzo rozumiem co ma facet do gadania w tej kwestii. Bo co, bo księciunio się nie wyśpi do pracy bo dzidziuś płacze mu w nocy? To się przekłuwa gumkę albo mówi mężowi, że się tabletki bierze albo ma dni niepłodne, też mi problem...

No właśnie o to chodzi,że faceci myślą inaczej.Nie chcą żeby kobieta zajmowała się kolejnym dzieckiem zapominając o mężu, mężczyźni czują się wtedy odstawieni na boczny tor i dlatego nie chcą mieć drugiego czy trzeciego dziecka.Na szczęście mój mąż jest inny,jest jedynakiem i chciał mieć dużą rodzinę.Mamy dużo dzieci.