Związki na odległość

ja nie umiem tak...tesknie za budzeniem i zasypianiem obok niego, za przytulaniem, pieszczotami, za tym jak mnie budzil calusami w plecy:)...ehhh

też tęskniłam, ale 4 lata to dużo. Nigdy razem nie meszkaliśmy. Najwięcej czasu spędzonego wspólnie to tydzień... Wiem, że nie chcę z nikim innym być - ale musiałam nauczyć się sama wszędzie chodzić, pracuję dużo, dużo się uczę, mam dzień wypełniony dodatkowymi zajęciami, byle jak najmniej myśleć. Jeżdżąc autobusami czytam książki - tylko przez te lata i w autobusach przeczytałam ich ponad 800....ostatnio przestalam liczyć. Wszędzie sama, wszystko robię sama, nawet samochód sama kupiłam, sama wykonuję naprawy, sama zasypiam, gotuje, niedługo pewnie zacznę gadać sama ze soba :P Staram się mu nie mówić, jak tęsknię, żeby nie było jmu jeszcze ciężej... Gdybym go poprosiła, to by rzucił wszystko i wrócił - a tego nie chcę, bo to było jego marzenie... A marzenia trzeba spełniać :) Mam tylko nadzieję, że jakoś to wszystko wyjdzie, ale jak razem zamieszkamy to nie będzie łatwo... ech....

a najbardziej bje się tego, że to czekanie jest bez sensu, i okaże się, że nie jesteśmy dla siebie... Że on się mną rozczaruję... Przeprasam, że tak zasmuciłam. W sumie to nigdy z nikim o tym nie rozmawiałam.... A tu jakoś łatwiej się wyżalić :)

no tak 4 lata to kupa czasu..ja raczej, a napewno nie dalabym rady 4 lata...dla mnie ostatnie troche ponad rok to duzo...i juz nie chce tak wiecej...wiem, dam rade do tego maja i potem juz nie chce tak...

hmmm wiesz ja Cie doskonale rozumiem z tym rozczarowaniem...tez tak mialam...w zasadzie caly czas sie tego obawiam, mimo ze mieszkalismy ze soba 5 miesiecy i troche juz wiemy o sobie... ale podziwiam Cie, ze daliscie rade przez 4 lata...nas by juz nie bylo...

:) na pewno dasz radę :) Na szczęście internet teraz wiele ułatwia - nie chcę myśleć, jak to się odbywało 100 i więcej lat temu :) A teraz ciesz się wolnością :) Ty jedziesz do niego, czy on tutaj? Jeśli mogę zapytać

Może byście byli...skąd wiesz? Inna sprawa, że wcześniej byliśmy ponad rok razem (ale też rzadko się widywaliśmy - tylko trochę częściej niż teraz). Ostatnio się śmiałam, że musimy zamieszkać w pałacu - w dwóch osobnych skrzydłach :P

ja jade do niego...heh jednak w stanach sa poki co wieksze mozliwosci i on nie zna polskiego...on tam ma dobra prace, ja tez mam szanse na cos fajnego... wiem ze by nas nie bylo...nie wytrzymalabym nerwowo...juz mi ciezko bez niego a co dopiero jakbym miala tak przez 4 lata...jest internet fakt, ale to i tak nie jest to samo co rozmowa w 4 oczy...

to trzymam za Was kciuki Fakt, tam pewnie będzie Ci łatwiej. a teraz zmykam się uczyć - jutro mam ostatnie w życiu kolokwium ( a przynajmniej ostatnie na tych studiach) - potem tylko obrona pracy :) ufff...

:) Wy tez dacie rade...i powodzenia na kole:D

dzięki :)

4 lata w zwiąku na odległość---> Opisalas to wszystko, co ja balam sie wyrazic... ALe ni martw sie na zapas. Bedzie dobrze

No to nieźle nasmęciłam ;) W sumie to najgorzej jest, jak jesteśmy daleko. Jak przyjeżdża, to w jego ramionach zapominam o wszystkim, w jego uśmiechu i spojrzeniu mam nagrodę.... Czasami są chwile zwątpienia, ale muszę to jakoś przetrwać. Nie martw się, to wcale nie musi tak wyglądać. Z mojej strony to jest pewna reakcja obronna. :) Po 2 dniach razem nie pamiętam, że miałam jakiekolwiek obawy.

związek na odległośc , skazany jest na straty, niestety...

rzeka nie zgadzam sie z Toba...

jestem z chłopakiem 5 mieśięcy bardzo go kocham jestem z nim związku na odległość mam 16 lat . On mieszka w bieszczadach a ja na śląsku zobacze go dopiero 16 stycznia :( nie wiem co mam zrobić czy to ma sens :( pomuszcie mi prosze

nie ma sensu---przekonałam sie o tym zyje w zwiazku na oległosc od 2 msc i choc wczoraj wrócilismy do siebie(po2 tyg)czuje ze to nie ma sensu...

Ja zostaję przy swoim i mocno wierzę że związki na odległość mają ogromne szanse pod warunkiem oczywiście że ludzie się kochają naprawdę...

po 4 latach wszystko się rozsypało strata czasu morze wylanych łez i wieczna tęsknota a niby była to cudowna dojrzała miłość no cóż nawet ona nie dała rady kilometrom i choć juz zdecydowałam sie razem zamieszkać a pan ponoć bardzo chciał sie przeprowadzic gdy mu powiedziałam że i ja chcę to uciekł :( no cóz mnie juz nic do takiego zwiazku nie przekona

Właśnie przede mną taki związek. Co najmniej pół roku rozłąki. Jutro wyjeżdża, wraca koło 10 czerwca. Od tygodnia non stop płaczę, nie wiem jak to będzie jak nie będzie go koło mnie. Najgorsze jest to, że dopiero teraz zrozumieliśmy, że tak bardzo nam na sobie zależy. Wcześniej bywało różnie. Jesteśmy ze sobą już 4 lata. Wcześniej rozstawaliśmy się ale nigdy na aż tak długo. I nigdy nie wyjeżdżał, wiedziałam że jest niedaleko mnie. Teraz to będzie dystans prawie 3000 km. Nie potrafię sobie poradzić z tęsknotą choć jeszcze przez moment jest obok mnie to wiem, że już za nim tęsknię.

ale mają ogromny plus po rozstaniu wiem ze nigdy wiecej go nie spotkam ze nie widzi mojego zalu ze moge spokojnie isc do pracy wyjsc na ulice bez obawy że gdzies go zobacze a uczucia odżyją

nie czytalam w ogole wszytskich wypowiedzi.. a powiedzcie mi prosze, te zwiazki na odleglosc biora sie ze znajomosci internetowych, czy niekoniecznie? Ja mam pytanie, chce sie spotkać z kims poznanym na necie. Dzieli nas dosc spora odległosc. On przyjezdza do mnie. Gdzie najlepiej sie spotkać? Na miescie, u mnie w domu ( dodam, ze rozmawiamy ze sobą juz 2 lata) wiec wydaje mi sie ze znamy siebie jak lyse konie, stad pytanie odnosnie domu?

Mogę ci tylko doradzić bo poznaliśmy się nie przez neta. Pomimo tego, że tak długo się znacie nie zapraszałabym do domu. Lepiej się spotkać na mieście, mniej krępujące dla ciebie i bardziej bezpieczne.

Witam wszystkich. Jak widze nie jestem jedyny w takim położeniu,że osoba,która kocham jest zdala ode mnie:) Niestety mnie i ją dzieli aż 450 km:( I to jest straszne. smiesznie to wsyzstko u nas wygląda bo bylismy ze soba już 4 lata temu. Spotykamy się zawsze kiedy jest większe wolne bo jeżdże do jej miejscowości do swojej babci;) Bylismy razem 4 lata temu,3 lata temu,2 lata temu, rok temu,no ale teraz juz nie ejstesmy parą z tym,ze ja cały czas ją kocham.Kiedy bylismy ze soba pierwszy raz ja zawaliłem sprawe,bo nie byłem gotów na to,za drugim razem przetrwało prawie cały rok ale znow ja zawalilem;/Cos mi odbilo. Kolejne 2 razy to juz nie za moja sprawą. Poprostu wcześniej ja skrzywidizłem i bała sie tego,jednak za każdym razem jak się spotykalismy bylismy razem:) Mam naedizeję ze i teraz tak będzie:) Pozdrawiam wszystkich:)

Taki zwiazek ma sens... Jest trudno owszem, teskni sie nie miłosiernie, czadem nawet nienawidzi tej drugiej osoby, bo jej niema... By taki zwiazek przetrwał trzeba sobie ufac, kochac sire i mowic to co boli, by kazda stron wiedziała na czym stoi i nikt nie czuł sie poszkodowany... W taki zwiazku trzeba duzo rozmawiac, poznawac sie, docierac! POprostu trzeba chciec... Tylko silni wytrzymaja!

Taki zwiazek ma sens... Jest trudno owszem, teskni sie nie miłosiernie, czadem nawet nienawidzi tej drugiej osoby, bo jej niema... By taki zwiazek przetrwał trzeba sobie ufac, kochac sire i mowic to co boli, by kazda stron wiedziała na czym stoi i nikt nie czuł sie poszkodowany... W taki zwiazku trzeba duzo rozmawiac, poznawac sie, docierac! POprostu trzeba chciec... Tylko silni wytrzymaja!

nie maja. sprawdzone.

To zależy w czym ten sens upatrywać...

Jezeli i jednej i dugiej stronie bardzo zalezy to takie zwiazki maja sens. Siostra mojej przyjaciolki ma 19 lat. W maju spotkala chlopaka z ktorym sie zwiazala w polowie lipca wyjechala do irlandii na stale... nadal bedac z tym chlopakiem. On ma 21 lat. 2 tygodnie temu rzucil szkole i wyjechal do niej rowniez na stale... 8 miesiecy byli oddzielnie u3mywali kontakt non stop. On wkoncu zaryzykowal i pojechal do niej...........