Jestem szczęśliwą domatorką, a nawet kurą domową...

magnum---> Tak presja jest wielka, a właśnie najgorsze jest to, że młode matki na siłę wypycha się z domu, a dziecko to najlepiej żeby się samo wychowywało :D

magnum czym się przejmujesz? Powinnaś im z premedytacją mówić, ze pójdziesz jak bedziesz chciała. Powinni Ci zazdrościć, że możesz sobie na to pozwolić żeby siedzieć w domu!

koniecznie przedszkole, dzieci z sąsiedztwa to zupełnie inna sprawa. Ale żłobek zdecydowanie odradzam - to przecież najpiękniejszy czas TYLKO DLA WAS - wisz jak to szybko leci...za szybko...

werbenka---> wierzę :)

ech - czyżby nadchodził czas...?

jaki czas? ;)

nic,nic ...tak zaczełaś z tymi dziećmi...:)

Bo są w planie ;)

nie wątpię...:)

http://www.bobovita.com.pl/galeria/62431 Proszę zagłosujcie!!! :) 1 sierpień 2010 Majka

Póki co czekamy cierpliwie na potomstwo ;)

wiem że nie powinnam się przejmować ale mieszkam w małej miejscowości i tutaj ludzie potrafią być okrutni tym bardziej że wiedzą że mam wyższe wykształcenie i przez kilka lat pracowałam w szkole i dla nich i mojej rodziny to jest nie do pomyślenia że mogłam zrezygnować z pracy w szkole a ja tam się męczyłam i dla nich jestem zwykłym leniem wiem że jest to topik dla szczęśliwych ,,kur domowych" ale dzięki że mogę się tu trochę pożalić

nie jestem już tak młoda - 3 dyszki na karku - to moje 2 dziecko.... pierwsze chodziło do żłobka właśnie od 2 latek i było super - na prawdę mnie sie ten żłobek dużo bardziej podobał (podejście i opieka) niż przedszkole.... niestety teraz brak miejsc :O

magnum---> Żal się żal dowoli :). Ja też w sumie się nadal waham...

siedzę---> Hmm a może jakaś niańka, jak masz możliwość?

magnum - rozumiem że jesteś młodą mamą, tak ?

nie chce niańki .... moim zdaniem szkoda kasy no i nie miałabym zaufania...

siedzę---> rozumiem, ale wiesz to zawsze jakaś alternatywa, jak nie można dostać się do żłobka, przedszkola...

Tak naprawdę to lubię te wszystkie domowe obowiązki ale uświadamiam sobie coraz cześciej że jednak ja chcę pracować tylko nie mam pomysłu na siebie a już 32 lata na karku i teraz kiedy dzieci chodzą już do szkoły nie bardzo wiem co ze sobą zrobić bo ile w końcu można sprzątać mieszkanie

magnum---> Właściwie to trochę podobnie jak ja, z tym że ja nie mam dzieci, i chciałabym pracować zdalnie w domu, ale nie wiem, jak to zrobić...

tak to jest w małych miasteczkach magnum, gdzie wszyscy wiedzą wszystko o każdym sąsiedzie...presja otoczenia może być potworna... A dlaczego odeszłaś ze szkoły ?

tak tylko, widzisz, ja z drugiej strony nie mam takiego ciśnienia, bo mam kasę z wynajmu.... i iść do pracy tylko żeby opiekunkę opłacać jest bez sensu.... a z drugiej strony, brak mi kontaktu z ludźmi, odrobiny stresu, poczucia, że robię coś ważnego, jakiegoś celu.... ...mój mąż ostatnio nie zamknął drzwi do domu....bo przecież ja zawsze w nim jestem :O

praca w domu na dłuższą metę chyba nie jest dobrym rozwiązaniem bo każdy człowiek potrzebuje kontaktów z drugą dorosłą osobą a pracując w domu to nie jest możliwe mi właśnie tego w tej chwili brakuje najbardziej siedząc w domu mam wrażenie że się uwsteczniam

Ja tam wam zazdroszcze i cieszcie się, ze nie pracujecie;) macie czas na wszytsko..a nie że musicie szukać tego czasu:)

magnum---> ja studiuje drugi kierunek, kontakt z ludźmi mam, poza tym chodzę sporo do teatru, rozwijam hobby, że tak powiem z nauką jest w miarę na bieżąco , więc co jak co ale się nie uwsteczniam ;). choć powiem szczerze, że niedawno to zauważyłam, ale brakuje mi rozmów na żywo z jakąś osobą, która mnie rozumie, ale takich systematycznych.

Ja też nie mam osobowości biurowej ;), więc za biureczkiem nie tęsknie, poza tym mam je w domu :D

magnum---> Ale sama też się możesz rozwijać :)

Ja najzwyczajniej w świecie nie rozumiem jak czyjąkolwiek ambicją może być zajmowanie się domem... Chyba bym zwariowała, gdybym siedziała w domu, obiady gotowała, sprzątała etc. Mam pracę - nie taką za 1200 zł - w której się realizuję. Stawiane są mi wysokie wymagania, nowe cele, musze się ciągle uczyć. Nabieram wprawy, poznaję ludzi, którzy mogą być inspiracją. Czuję, że jestem mądrzejsza, że moge być specjalistą, uczyć innych. TO jest dla mnie to spełnienie. Kiedyś, jak już pojawi się dziecko, to pewnie będę w domu jakiś czas i nie oddam dzieciaka do żłobka po 2 tyg. od porodu ale żeby do jego pełnoletności kiblować w domu?? Nigdy. Poza tym, nie mogłabym tylko polegać na mężu. Co do emerytur to: - (I filar) - aktualnie po małżonku przysługuje renta rodzinna z ZUS (tak jakby ze środków które mąż 'zebrał' w ZUS); nie wszystkim przysługuje, trzeba warunki spełnić m.in. trzeba mieć ukończone 50 lat; - (II filar) - połowa środków zebranych w OFE jest przekazywana po śmierci małżonka na konto OFE wdowy (zostaje wypłacona od osiągnięcia wieku 65 lat), druga połowa wg wcześniej złożonej przez ubezpieczonego dyspozycji. Krótko mówiąc - jak sobie nie zarobisz albo nie zaoszczędzisz to czeka cię marne życie na starość.

rozumiem wasze rozterki, ale trudno jest mi coś sensownego doradzić...:( Ja akurat mam firmę, która funkcjonuje już od prawie 20. lat , udane małżeństwo, teraz dopiero oddycham spokojnie... wcześniej nie było łatwo... Życzę wam odnalezienia tej właściwej drogi...

odeszłam z pracy w szkole bo ja męczyłam się z uczniami a oni ze mną a wiecie że nie ma nić gorszego jak nauczyciel który nie lubi swojej pracy potem jeszcze przez dwa lata pracowałam w restauracji i naprawdę to lubiłam ale się zwolniłam bo mąż wiecznie naburmuszony że mnie nie ma w domu ciężko mu się było przestawić że pracując w szkole o 14 byłam już w domu a pracując w restauracji wracałam późno chociaż w domu zawsze wszystko było zrobione na czas tylko wpędził mnie w takie poczucie winy że dzieci tak na tym cierpią a ja teraz od roku siedząc w domu nie widzę żeby się jakoś strasznie cieszyły że jestem na każde ich skinienie