Jestem załamana. Nie wiem co mam zrobić ze swoim życiem.

Ja też jestem przed 30 tką i też jestem bezrobotna.

o, to nie jestem już sama, fajnie. a jak sobie radzisz Papużka ?

W tych czasach jak sie ma prace to każdy sie trzyma rekami i nogami by jej nie stracić, są też tacy co ciebie zrzucą ze stołka , a sami sie na niego wcisną.

Naprawiam komutery i radia CB tak sobie dorabiam.

Papóżka, a to coś nowego napisałas tutaj, bo mnie przekonywano, że dzisiaj właśnie ludzie powinni być elastyczni i gotowi na zmiany i nie nastawiać się na stałą pracę - a Ty piszesz, że się każdy trzyma pracy rękami i nogami :D Wiesz, ja też tak myślę. Kazdy dąży do stabilizacji i stałości, tylko czasy i tzw. "specjaliści" wdrażają jakieś nowe trendy.

sorki za literowki

Wiesz ja mam jeszcze nadzieje. Musisz być silna i się nie poddawać.

Ewa, a co powiesz na pomoc starszym? moja znajoma pracuje w caritasie czy pomocy spolecznej na etacie masz przygotowanie pedagogiczne, moze to cos dla Ciebie? podopieczni na pewno bedą Ci wdzięczni:):)

Jeszcze mam jakąś nadzieję...na cud chyba. Mam już zjechaną psychikę bardzo. Smutek mnie dobija. Bardzo ciężko znaleźć pracę, taką, żeby świadczenia, składki były opłacane, żeby była umowa o pracę, a praca uczciwa. Ja już mam takie minimalne oczekiwania.

Ewa takie czasy nastały. Dawniej nie było komputerów, kas fiskalnych itp.i jakoś ta praca była, ale cóz nic nie jest wieczne. Wiesz ja mam wrażenie, że niedługo ludzie nie beda wogóle potrzebni bo zastąpią ich maszyny, albo juz tak jest w niektórych państwach.

praca polega na odwiedzaniu starszych ludzi w ich domach i pomaganie im mozesz tez naleźć zatrudnienie w placówce

wszędobylska --> dziękuję za propozycję, od tego zaczynałam, wstyd sie przyznać, bo tam nie bardzo się sprawdziłam. nie nadaję się, bo muszę pomóc najpierw sobie. zwariowali by ze mną ci ludzie :D a ja z nimi pewno też...

Ewa...dająć coś z siebie bezposrednio ludziom/nie przewracając papierków w biurze/ dostajesz od nich siłę, która służy Tobie, moze po prostu źle trafiłaś:)

ja chyba przy odrobinie czyjejś życzliwość zacznę własne wyroby artystyczne kiedyś sprzedawać. ale jak tu wyżyć z tego ? a emerytura ? a ubezpieczenie ?

Moim zdaniem osoby starsze, które zasłużyły na odpoczynek powinny ustąpić młodszym. Ale często się słyszy i widzi, że pracodawca woli zatrudnić osobę starszą emerytkę, a młodzi....są bez pracy.

np. w jakims domu żlotej jesieni mozesz zaszczepic tym staruszkom swoje zamilowanie do robienia wyrobów, o ktorych wspominasz:)

wszędobylska --> może źle trafiłam...i nie chcę do tego wracać. powiedziałam sobie żadnych dzieci, osób starszych, żadnego pomagania. jestem czołową pomagaczką w rodzinie, trochę mam dość tej opieki nad starszymi. wiesz, zabawne, bo lepiej wiem czego nie chcę robić, niż co chcę. a najlepsze że takiej pracy o jakiej piszesz to akurat jest sporo, i chętnych nie tak wielu, ale przyjmują z pocalowaniem ręki, a do biura nie, do netu nie itp, a mnie by taka forma bardziej pasowala (wiem bo mialam praktykę w biurze fundacji, chcialam tam pracowac)

rozumiem:)

Nie wykluczone, ze jeszcze kiedyś będę chciała pomagać...

ewa, zaglądnij tutaj http://www.fabrykaprezentow.com/index.php?news=show&news_id=4&PHPSESSID=4f59f48eb1755d805f5f1374b8add17d tylko się ze mnie nie smiej:) pozdrawiam

Papużka, ale nie o to chodzi przecież, żeby się czepiać starszych, bo każdy z nas będzie stary. W sumie moja mama akurat poszła na wczesną emeruturę, ojciec też jakoś tak (trochę to skomplikowane było, był kierownikiem i zrezygnował z pracy wcześniej, bo chcieli żeby zwolnił pracownicę, która była młodą mężatką. Nie zgodził się, powiedział, że to on odejdzie, a niech ją zostawią bo "to normalne, że kobieta rodzi, idzie na wychowawczy i wraca do pracy". W efekcie odebrali mu dodatek, a na tamtą dziewczynę wywalili, a na jej miejsce zatrudnili znajomą dyrektora. Żenada i autentyk. Aż przykro się robi. I jeszcze slyszalam opinie, że to mój tata źle postąpił, że był złym kierownikiem. Matko, gdzie ten świat zmierza. A starsi ludzie się trzymają czasem pracy bo to sens ich życia....

wszędobylska --> mi nie do śmiechu, spokojnie. weszłam tam i ok.

Witaj Ewo. Ja jestem w podobnej sytuacji. Skończyłam studia humanistyczne. Mam 27 lat i jestem na utrzymaniu męża. Szukałam pracy, jeździłam na rozmowy Jednak nic z tego nie wyszło. Odechciewa mi się tego szukania. Mam straszne doły z tego powodu. Ciągle ktoś się dopytuje czy coś znalazłam. Czuję się bezużyteczna, bezwartościowa. Straciłam pewność siebie. Moje życie jest puste. Mąż nie nalega abym pracowała. Jednak jego zarobki również wystarczają na podstawowe rzeczy.

Nawet myślałam aby zajść w ciążę. Może wtedy moje życie nabrałoby sensu. Jednak obawiam się czy poradzilibyśmy sobie w trójkę z jednej pensji.

a kurator sądowy dla małoletnich? do tego trzeba skonczyc prawo, a moze tylko stusia pedagogiczne..?:)

Nie wiem co ze swoim życiem zrobić.

Jest jeszcze coś. Miałam pracę. Zarabiałam 800 zł. Jednak wymagała ode mnie dużo wysiłku, stresu. Poświęcałam się na maxa. Wracałam do domu padnięta. I chyba się wypaliłam. Przychodziłam do domu po tej pracy i nie miałam siły na nic. Nie miałam siły nawet na oglądanie tv czy relaks. Codziennie dojeżdzałam godzinę do tej pracy. Często robiłam po godzinach. Pewnego dnia miałam dość. Zwolniłam się. Minęło ponad pół roku a ja siedzę w domu. Nic nie mogę znaleźć. Czasem myślę , że już lepsza była tamta męka niż pustka, którą teraz czuję.

Miałam nadzieję, że znajdę coś innego. Pracę, która nie będzie mnie tak wykańczała.

Karina --> Nie martw się. Pewnie jest nas wiele. Tak to teraz wygląda w firmach, stres, stres, stres i masz myśleć o zysku firmy i do tego z uśmiechem na buźce. Olej to. To dobrze, że masz męża. Natomiast pól roku, to nie tragedia, może poszukaj w tej dziedzinie pracy, ale w innym miejscu, gdzie będą lepsze warunki.

a może Ewo zrobisz kursy np.kosmetyczne ? fryzjerskie ? troszke zainwestujesz no ale może sie uda?