Jestem załamana. Nie wiem co mam zrobić ze swoim życiem.

wszędobylska --> mam na swoim kompie od 2 lat przepisy kuratorów, więc znam temat ;) odpada. nie wystarczy pedagogika. wiele rzeczy, czasu i pieniędzy jeszcze trzebaby zainwestować, a gdy pewności że to właśnie to nie ma, to po co się pakować w takie coś ;)

lilly --> tez o tym myślę. może... szkoda że mam te lęki przed ludźmi. jestem mało kontaktowa w realu i raczej odstraszam jak to już ktoś zauważył wcześniej :D

Juz mnie w tej dziedzinie nie przyjmą. Zmieniła się ustawa i teraz już nie przyjmują po moim wykształceniu do takiej pracy. Moje wykształcenie ładnie brzmi ale nie daje konkretnego zawodu.

Ewo czas sie przelamac w jakiejkolwiek pracy bd miała kontakt z ludzmi :) działaj !

Wiesz co ja lubię poezję. :-( Z tego nie mogę żyć.

To największa moja pasja.

z jakiej czesci Polski jestes?

lilli działam. tylko nikt nie odpowiada na moje cv, i prośby. co do kontaktu z ludźmi ... eh... wcale go nie chcę w realu. Karina, no rzeczywiście z tego to nie wyżyjesz chyba. Praca w biurze, z bazami danych, albo artystyczna, pakowanie, ozdabianie to praca dla humanistów-artystów.

Njbardziej to się nie mogę przełamać w kwestii kontaktu z ludźmi. W ogóle tego nie chcę i dobrze mi bez tego kontaktu. Tylko przez net, korespondencyjnie bym chciała, a tak to, mała firma byłaby najlepsza dla mnie, wąskie grono ludzi, spokonna atmosfera, a nie jakieś przepychanki i walka o stołki...

Czuję się beznadziejnie. Najgorsza jest pustka, bezsens. Każdy ma coś. Jakiś cel, zajęcie. Jak zajmuję się domem i gotuję to zapomninam na chwilę. Lecz gdy przychodzi wieczór szczególnie nachodzi mnie okropny nastrój i mam doły.

Karina, ale czym się zajmowałaś w pracy??

Ja lubię ludzi. Choć jestem zbyt ufna i naiwna. W poprzedniej pracy wiele razy się przejechałam. Każdy miły początkowo, wzbudzający zaufanie , a potem okazywali swoją prawdziwą twarz. Obgadywanie się nawzajem, kopanie dołków pod sobą- nie mogłam tego znieść.

acha i nie każdy ma cel, ja nie mam właściwie. muzyka mnie trochę cieszy, ale coraz mniej :)

W poprzedniej pracy pracowałam w biurze. Jednak nie chciałabym aby ktoś mnie rozpoznał. To był specyficzny rodzaj pracy w jednym z Urzędów.

Zdradzisz co to za praca ? Ciekawi mnie. Wiem, jak jest z ludźmi...Na szczęście ja swoje przeszłam i taka ufna nie jestem. Ani taka naiwna, jak kiedyś.

Rozumiem Cię doskonale. Ja mam podobne rozterki do Twoich. Nieraz też myślę, że najlepiej będzie jak zasnę i się nie obudzę:-(

Czytałam Twój topik wcześniej.

Ewo czy ty masz dzieci?

Karino - Myślę że tu dużo osób bez pracy wpada i małe szanse na jakieś rozpoznanie, choć sama też się boję, żeby się ktoś nie domyślił kim jestem :D A ile wytrzymałaś w tej ostatniej pracy ? Pytam, bo sama nie wiem ile ja mogę znieść w przyszłości ... :)

Karina nie mam dzieci, bo nie mogę, ale też nie chciałabym chyba. i tak nie mam pieniążków na dziecko.

Wytrzymałam prawie trzy lata za małe grosze. pensja nie rosła, a ja się wypalałam psychicznie.

I ja również miałam w tym okresie zawód miłosny. I również dzięki mężowi z tego wyszłam.

No to i tak długo... Możesz wpisać w CV i szukać dalej. Przecież, jak już masz doświadczenie, to chyba się nie boisz ?

Ja też na razie nie mogę. Lekarka mówi, że dopiero za jakiś czas będziemy mogli się starać.

Ewo----------- po pierwsze to musisz isc do psychologa , zrozumiec swój lęk przed ludxmi.Nie wymagaj od innych, że nauczą Cie otwartości lu odwagi. Widzę sresztą, że jesteś w bardzo silnej depresji, bo o swojej rzeczywistości i ludziach Cię otaczajacych piszesz tak beznamiętnie. Ja tez jestem bez pracy, skończyłam studia. Dorabiam sobie pisząc wypracowania, prezentacje lub inne prace zaliczeniowe. Uwielbiam to.Czesm robie to za marne grosze tylko po to, aby nie siedziec bezczynnie w domu.

Mam doświadczenie ale jak widać to nie robi wrażenia na nikim.

Ewo a jesteś szczęśliwa z mężem? Czy jest dobry dla Ciebie?

Karina Nie umiem pomóc, przyznaję. Sama nie wiem co zrobić. Myśli, żeby nie istnieć wypełniają mi czasem godziny całe, które kiedyś spędzałam na rozmowach o pracę, bezskutecznych. Jednak żyję, i może zmienię swoją sytuację, staram się siłą woli przeżyć, to i tak dużo. Może lekarz by pomógł ? Ja się wybiorę, tak sądzę.

A może poza brakiem pracy coś jeszcze nas dręczy???

Może same musimy odkryć co nas blokuje.