Trochę ładniejszy od diabła....

Ja wiem że żadne z nas nie może dać 100% pewności że nigdy nie zdradzi drugiej osoby.Ja również tego nie twierdzę. Zastanawia mnie tylko jedno. Jak płytkie musi być jednak to uczucie , jeśli naraża się związek z pełną świadomością , będąc całkowicie przekonanym o słuszności tego co się robi. Impreza była w sobotę , smsa wysłał do niej w niedziele wieczorem.Czyli był czas na analizę i wartościowanie co jest wazne a co mniej. Qrwa mac!!!!!!!! jakbym do tego nie podeszła , z której strony nie ugryzła to mnie zniszczył psychicznie i przydeptał maż kochany. Roztrząsać co nim kierowało chyba juz nie ma sensu bo posmiewisko tylko z siebie zrobie przed wami , samą sobą i przed nim również. No i sie jeszcze w pracy poryczałam.Pięknie.Muszę zapalić.

nie chodziło mi o to, że sie przestaje kochać w momencie podpisywania papieru, raczej o to, że w którejś chwili te wszystkie uniesienia gdzieś tam sie rozpływają i co wtedy? I wtedy pojawiają sie dramaty pt. żona jest fleja (bo po ślubie wyszła z radosnego założenia, że nic nie musi), mąż mnie nie dostrzega zza gazety (bo wyszedł z tego samego założenia) itd. Natomiast, kiedy ludzie ze sobą nie mieszkają, to cały czas są zmuszeni do tego, żeby uczucie pielegnować.

Powiedziałbym tak: dla tzw: wyzwolonych, nic nie zmienia (nie musi zmieniać) bo ślub jest zawierany wyłącznie w celach formalno-prawnych. Ale dla "nie wyzwolonch" czyli respektujących w jakimś sensie, zastaną obyczajowość, ślub znaczy, niekoniecznie TO co się oficjalnie stwierdza. Znaczy między innymi tyle, że ona/on jest moja/mój i koniec. Mam do niego/niej prawo. Ona/on musi mnie teraz kochać. Najbardziej śmieszy mnie to, ze "musi kochać" :D A skoro musi, przynajmniej powinien/powinna, to nie ma już takiej potrzeby aby o nią/niego zabiegać. To jest bardzo powszechny schemat myślenia i postępowania. Nie chcę tu lansować na siłę związków pozaformalnych, ale jeśli są trwałe to właśnie dlatego, że opierają się wyłącznie, głównie na więzi emocjonalnej, psychicznej, uczuciowej (jak zwał, tak zwał) a nie na kulejącej wierze w znaczenie faktu zawarcia związku małżeńskiego.

"Jak płytkie musi być jednak to uczucie , jeśli naraża się związek z pełną świadomością , będąc całkowicie przekonanym o słuszności tego co się robi." Postawię taką tezę: wychowuje się nas w przekonaniu, ze uczucia głębokie są czymś dostępnym dla każdego (zarówno jako biorca, jak i dawca) a tymczasem, ogół (zakładam, że znacząca większość) NIE JEST ZDOLNA do nawiązania z drugim człowiekiem głębokiej więzi opartej na wazajemnym zrozumieniu a może raczej pragnieniu zrozumienia. Obserwując ludzi, wręcz mi się wydaje, ze im głośniej ktoś deklaruje swoje uczucia, tym mniej one są warte (nie chcę z tego czynić absolutnej normy, zaznaczam, że to jedena z częstych typów zachowań).

a ja jestem mężatką. raczej szczęśliwą (to "raczej" to dlatego, że są momenty, w których ukochany mnie wku..ia do bólu i takie, gdy skoczyłabym dla niego w ogień). a ponieważ nie ma u nas codziennie tak samo, to jest ciekawie.

Kiedyś lubiłam czytac takie tematy-doradzać , pocieszać lub tylko obserwować. Nie życzę żadnej z was abyście znalazly się kiedyś tutaj w roli głownej bohaterki. Z całego serca was proszę , nigdy nie miejcie w sobie pewności że to tylko czyjaś historia. frk-09 -widzisz ja zawsze idiotka uważałam że mój mąz kocha mnie "nad życie".

Epoq a może wystarczy "przywołanie" go do porządku? coś na kształt terapii wstrząsowej? u mnie pomogło, aczkolwiek mój mąż nie postawił mnie aż w tak okropnej sytuacji. jego "przewina" to jednak rzecz mniejszego kalibru...