do ludzi koło 30stki i później , wiecie co? starzenie się jest fajne! ;)

""Mówimy że do kategorycznego NIGDY nie wybaczę, nabiera się dystansu. " Dystans polega na tym, że ta osoba przestaje dla nas istnieć." a gdy to jest ojciec/matka dzieci? nie zamkniesz problemów w szafie i nei powiesz że nie istnieją

Odzywasz się gdy ty masz ochotę na przerywnik od życia. xx Do mnie czasem koledzy odzywają się kiedy chcą na piwo wyskoczyć . A ponieważ lubię to wyrasta dylemat- Czy ja mam być przerywnikiem, czy koledzy, czy może piwo jest czynnikiem decydującym. Wszystko to tylko kwestia podejścia do tematu ;)

dystans polega też na tym, że mamy prawo czasem się NIE spotykac, kiedy nam nie pasuje czas i miejsce, zamiast naginać się do czyichś oczekiwań. to jest właśnie ciężko wypracowana asertywność.

"to po co na to pozwalasz. trzeba ustanawiać granice" Byłem młody i głupi a rodzice mówili bądź miły dla wszystkich. Czasem zazdroszczę tym z domów dziecka bo taki wchodząc w dorosłość już wie, że świat to gniazdo skorpionów a ja zachowywałem się jakby grał mi w głowie odcinek My Little Pony non stop :D (nie, nie oglądam tego. Widziałem dokument o ludziach co się tym jarają. "a gdy to jest ojciec/matka dzieci?" Tym bardziej.

AlicjaDonnikova No przecież o tym mówię :O

Darker - to o czym Ty piszesz to jest foch a nie dystans. Dla mnie dystans to podejscie nieemocjonalne/malo emocjonalne niezaleznie od tego czy decydujesz sie na spotkanie czy odpuszczasz.

"Tym bardziej." co tym bardziej? olać dzieci? udawać że ojciec dziecka nie istnieje i izolowac dziecko od ojca? przez taką niedojrzałość cierpią dzieci.

nie mam przerywników w życiu :) znajomi , koleżanki czy przyjaciółka , rodzeństwo , rodzice - to część mojego życia . Spotkania z nimi to przyjemność choć czasami połączona z pracą ,ale dobry kontakt wart jest wysiłku :)

odcinanie się od kogoś na stałe , udawanie ,ze ktoś nie istnieje - to zachowanie obrażalskich nastolatków a nie ludzi " starych " - czyli po 30 stce :D

Allium - dokladnie. Wyjatek stanowi sytuacja gdy wiesz, ze dana osoba jest/bedzie dla Ciebie toksyczna

Ale drogie panie nie wybaczyć wcale nie musi być równoznaczne z wymazać z pamięci

nie mam toksycznych znajomych czy rodziny :) zresztą nawet ci którzy tak się zapowiadali w końcu okazywali się całkiem miłymi ludźmi - tylko zagubionymi i często pokręconymi .

"odcinanie się od kogoś na stałe , udawanie ,ze ktoś nie istnieje - to zachowanie obrażalskich nastolatków a nie ludzi " starych " - czyli po 30 stce" Ale nikt normalny nie odcina się bo mu się nudzi w życiu tylko ma ku temu powody.

Pulchny - Niekoniecznie.

wybaczanie nie jest równoznaczne z przyzwoleniem na przyszłość . Nie jest też zapomnieniem ani tym bardziej ze zrozumieniem . Jest zaakceptowaniem tego co się stało i decyzją co zrobić z tym dalej .

"Wyjatek stanowi sytuacja gdy wiesz, ze dana osoba jest/bedzie dla Ciebie toksyczna" niekoniecznie toksyczna z natury ale toksyczna dla mnie. Np. chore relacje z eks, jezeli serce nei sluga to trzeba posluchac rozumu i zerwac kontakt, nie zawsze jest luz, jeśli ktoś ma zadrę jak Darker po zdradzie to odcina się żeby zamknąć ten etap a nie przeżywac na nowo i zostać męczennikiem.

Znów indywidualne podejście :) Nauczmy się wreszcie jednego-nie zawsze wszystko można podpiąć pod jakąś sztampę i jak mawiali starzy kalifornijczycy nie wszystko złoto co głupcom się świeci :) A teraz Dobrej nocy wszystkim życzę

Allium - Dla mnie wybaczanie to uciecie/pozbycie sie pretensji czy zali o to co sie stalo , co dana osoba zrobila. Zgadzam sie , ze to nie to samo co zrozumienie czy zapomnienie.

Pulchny - Nie wszystko zloto co sie swieci. Po co zaraz to "glupcom" ?

osądzanie całego świata na podstawie swoich przeżyć , generalizowanie, tzw wrzucanie wszystkich do jednego worka jest również cechą ludzi młodych . czyli przed 30 tką :)

no ja w sumie też nie robię specjalnych przerywników, ale ja nie mam życia które mnie przygniata rutyną :) ale wiem, że są osoby, które tak czują i potrzebują np. kontaktów i spotkań ze znajomymi, żeby nie zwariować.

starzenie się nie jest fajne. ludzie to nie meble i nie nabierają wartości kolekcjonerskiej. organizm zaczyna szwankować na każdym poziomie co odbija się między innymi na wyglądzie bo przestajemy odtwarzać zniszczone komórki. fakt przybywa doświadczeń a niektórzy nawet wyciągną z nich jakieś wnioski. nie wydaje mi sie aby podchodzenie do wszystkiego z dystansem jako postawa zyciowa było jakimś rewolucyjnym tudzież szczególnie genialnym wnioskiem. ot po prostu zbliżamy się do momentu śmierci, po której nabierzemy absolutnego dystansu do wszystkjiego. zatem to w zasadzie proces fizjologiczny a raczej przejaw zbliżającego sie końca. prtzyjmując takie priorytety przyznajemy że nasze zycie nic nie znaczyło ale jako, ze nabieramy dystansu to mamy na to wyjepane. godzimy się z porażką

zuza - wybaczenie to trudny temat . Bo jak wybaczyć mordercy dziecka ? A jednak są ludzie , którzy znaleźli sie w tak tragicznej sytuacji i potrafili zamknąć ten rozdział znajdując wybaczenie dla mordercy.

allium -zrzędzisz :P ja tylko pytam, czy ktoś z wiekiem zauwazył u siebie pozytywne zmiany i bardziej cieszy się życiem niż kiedyś, wynajduje mniej problemów i tak dalej. to jest kwintesencja topiku.

zmiana w dystansie w cieszeniu się niekoniecznie

AlicjaDonnikova dziś To chyba jednak pulchny . Jedyny w ty towarzystwie .

zuza - ślizgasz się po powierzchni tematu ;P to właśnie jest dla mnie kwintesencją mojego starzenia - dostrzegam zmiany zachodzące nie tylko na swojej twarzy ale i psychiczno - duchowe :)

kzięciu - ja bym raczej powiedziała, że mam wywalone na nieznaczące drobnostki np. to, czy się ludziom spodoba to co powiem, a przejmuję się wyłącznie rzeczami ważnymi. a co dla kogo jest ważne, to już osobna historia.

Allium - osobiscie znam ludzi , ktorzy w sytuacji smierci dziecka potrafili wybaczyc sprawcy i zamknac te rozdzial. Przyznam , ze podziwiam te kobiete.

moje podejście świetnie obrazuje to: https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/736x/76/13/1b/76131b7dc1a9a6216e2fa39fe6b2d2c7.jpg